Testaankoop

Vanaf vandaag hecht ik geen enkel geloof meer aan tests die uitgevoerd werden door Testaankoop.

Testaankoop heeft de Belgische pils getest en als beste pils kwam ......... BAVIK uit de bus ???

http://www.test-aankoop.be/map/src/358791/year/2005/month/8/magazine/0.htm

Een doodgewone dag ten huize Murke (6)

De buitenlucht deed me deugd. Ik besloot te wandelen naar mijn appartement. Mijn GSM trilde in mijn broekzak, een SMS'je van, hoe kun je het raden, Joke Van de Velde :

"Murke, ik ben op je appartement. Ik heb jouw appartement pico bello opgeruimd. Momenteel tref ik de voorbereidingen voor een prachtig 'dinner by candlelight'. Ik verwacht je binnen een uurtje. Kan ik nog iets voor je doen ? Kusjes, Joke"

Zo kende ik Joke weer. Plots dacht ik eraan dat ik mijn kat gisteren en vandaag nog niet gevoederd had. Snel een SMS'je zenden naar Joke zodat ze het beestje van eten kon voorzien

"Vergeet de poes niet"

Momenteel heb ik ook een webcam geïnstalleerd in mijn appartement zodat jullie mijn avonturen live kunnen volgen.

Ga naar : http://www.zorra.be/AV/2004/AV_TMF_v1_0204.htm

(wordt vervolgd)

Een doodgewone dag ten huize Murke (5)

(lees eerst voorafgaande afleveringen)

en Sergio kwam binnen in de "Preute". Murke vond Sergio niets meer dan een opgeblazen mol, een non-talent met het verstand van een sprinkhaan, wat de sprinkhaan misschien als een belediging zou kunnen opvatten.

"Yeah, Sergio is in the house" riep deze loser waarbij hij prompt de micro overnam van de opperbustel. Van het verschot of uit gewoonte sloeg de bassist een verkeerde snaar aan. Sergio zong het nummer "Everybody needs somebody" maar de bustels speelden nu voor de 42ste keer "hete teven in mei". Qua kakafonie kon dat wel tellen.

Murke vond het tijd om in te grijpen want de geblondeerde hormonenbol verpestte zijn avond. Murke ging naar Sergio en zei pastoorsgewijs :

"Dag Sergio, welke goeie wind waait je hierheen"
"Wel, 'k heb gehoord dat Joke Van de Velde aanpapt met één van de aanwezigen hier en ik kom zijn gezicht even verbouwen want Joke is van mij"
"Zo zo Sergio, en weet je ook wie het is ?"
"Nee nee, maar dat kom ik wel snel te weten"

(ondertussen sloeg de drumbustel zijn trommeltje bijna kapot, zo luid speelde hij nu)

"Sergio, ik zal je helpen. Het is die drummer daar die een affaire heeft met Joke"

Waarop Sergio een salto maakte en de drummer daar een muilpeer van jewelste gaf en zijn drumstokken doormidden brak. Dat had Murke toch weer goed geregeld

Via het achterpoortje verliet ik de "poane preute"

(wordt vervolgd)

Een doodgewone dag ten huize Murke (4)

(Lees eerst de voorafgaande afleveringen)

Toen ik binnenkwam in de "Poane Preute" was er een optreden van het trekzakgezelschap "De Bustels" aan de gang.

De paaldanseressen hadden in laatste instantie afgezegd en den dwerg had dan maar geopteerd voor "De Bustels". De Bustels waren soms ongelooflijke zageventen maar sporadisch was het ook ambiance. En vanavond was er volop sfeer temeer daar het overgrote deel van de aanwezigen al in hogere sferen vertoefde. De Bustels speelden hun eigen versie van het lied "Heb je even voor mij" van Frans Bauer. Hun titel luidde "Hete teven in mei"

Tussen de nummers door tapte de opperbustel moppen die in het jaar 1973 waarschijnlijk als 'nieuw' beschouwd werden. Nu hadden ze echter een baard van hier tot in Bommerskonten. Een voorbeeldje :

"Het zit in je boekentas en 't blaft. Wat is het ?"
"Een Duitse scherper"

Ondertussen liep den dwerg rond met talrijke hapjes : warme scampi's, bitterballen, Oud Brugge kaas, worstjes,.... Soms vroegen wij ons af hoe den dwerg dit allemaal kon verwezenlijken. Hij vroeg slechts 1 € voor een pint, er waren soms zeer verzorgde hapjes en soms was er een gratis optreden. Volgens Butgenbach werkte den dwerg met zwarte vaten.

De pinten kwamen weer zeer snel. Murke had het eens bijgehouden en in "de preute" lag het gemiddelde op 7 pinten per uur. Murke werd echter nooit zat, zat worden vond hij trouwens iets voor janetten. Murke aanhoorde de verzuchtingen van zijn vrienden. De ene zou nu eindelijk eens rondtrekken met een rugzak door Zuid-Amerika, de andere klaagde dat zijn vrouw hem weigerde af te zuigen. Murke had deze verhalen al meer dan 10 keer gehoord en zou ze wellicht nog tientallen keren aanhoren. En Murke vond dit nu echt geen problemen, je vloog al voor 700 € naar Buenos Aires en Mireille, de Cubaanse schone op 't Zuid in Gent zoog je lid vakkundig af voor 40 € (tarief van 1 augustus 2005)

Ondertussen speelden de bustels voor de 35ste keer "Hete teven in mei". De drummer klopte nu zo hard op zijn trommeltje dat Murke er aan dacht om zijn drumstokken af te pakken en ze te steken op de plaats waar het licht niet aan kan.

Net op dat moment ging de deur open en

(wordt vervolgd)

Een doodgewone dag ten huize Murke (3)

(Lees eerst de voorafgaande afleveringen)

Thuisgekomen was er niemand aanwezig. Geen spoor van Joke, zelfs geen briefje. En dat vond Murke zeer vreemd. Normaal leefden de vrouwen waarmee Murke het bed deelde enkele dagen op een wolk. Een TV-omroepster had het ooit als volgt verwoord : “Murke, jij bent geen overspelige man maar een voorspelige man”. Deze omroepster had uit dankbaarheid Murkes appartement volledig gekuist, een uitstekende maaltijd bereid en dat vond Murke het minste wat een vrouw, waarmee hij de sponde had gedeeld, kon doen.

Joke daalde sterk in Murkes achting want niet alleen had ze een affaire met Mr. Michel maar tevens bleek het een ondankbare trut.

Dan maar verder lezen in “de slinger van Foucault” van Umberto Eco. En alhoewel Murke geen idioot is, gaf hij het toch op. Dit boek leek te moeilijk voor hem. Volgende zin was de druppel die de emmer deed overlopen

(De slinger van Foucault p. 22) “De Demiurg, het verfoeilijke produkt van Sophia, de eerste archont, laldabaoth, die verantwoordelijk was voor de wereld en haar fundamentele onvolkomenheid, had de vorm van een slang en een leeuw. Misschien was het gehele Conservatoire een afbeelding van het infame proces waardoor, vanaf de volheid van het eerste principe, de Slinger, en vanaf de schittering van het Pleroma, van eon op eon, de ogdoade afschilfert en men het kosmische rijk bereikt waar het Kwaad regeert”

Murke begreep niet dat mensen zo’n zinnen konden produceren. Hij was ervan overtuigd dat Umberto Eco deugd zou hebben van een goede blowjob. Na die blowjob zou zijn “slinger” er helemaal anders uitzien.

Murke besloot nog een glas te drinken in “De Poane Preute”. Het was donderdagavond en dan waren er altijd hapjes in de Preute. De uitbater, in de volksmond noemde men hem “de dwerg” had een SMS’je gestuurd naar Murke met volgende tekst

Vanavond in de Poane Preute, gratis hapjes en twee paaldansende vrouwen nl. de wondermooie Kelly Verfriet’n en Rita Gezoff

Murke vond dit interessant. De Poane Preute was niet alleen het goedkoopste café van de stad. Den dwerg vroeg maar 1 € voor een glas bier. Maar vanavond waren er nog gratis hapjes en als het een beetje meezat kon hij één van die paaldansende wijven, na hun act, nog binnendoen.

(wordt vervolgd)

Een doodgewone dag ten huize Murke (2)

(lees eerst deel 1 van dit verhaal)

Na mijn onderhoud met Albert Bibber spoedde ik mij naar het Constant Vandenstock – stadion in Anderlecht. Michel Verschueren had me opgebeld ivm de diefstal in de kleedkamer van Praag.

De grijze vos ontving mij in zijn kantoor en bood me een Cohiba-sigaar aan. Vervolgens stak hij van wal :

“Murke, ’t is altijd hetzelfde met die verplaatsingen naar het Oostblok. ’t Zijn daar allemaal profiteurs, leeglopers, dieven. Het moest er eens van komen dat we bestolen werden”
“Maar Michel, jullie kleedkamer was op slot dus het zal wel iemand binnen jullie eigen groep geweest zijn”
“Murke, eerlijk gezegd, dat denk ik ook. ‘k zag het al niet zitten om dienen Turk Serhat aan te werven maar ja, ze luisteren niet meer naar The Old Grey Fox en je kent de Turken dus hij zal het wel gestolen hebben”
“Maar Michel toch, als ik niet beter wist, zou ik denken dat je een Vlaams Blokker bent !”
(verontwaardigd) “Nee, nee, Ik ben en blijf voor altijd een VLD-er !”
“OK Michel, maar er is toch bijna geen verschil meer tussen de VLD en het Blok. En à propos, heb jij als VLD-er ook een jonge poepemie waarmee je soms kamert in één of ander hotel in het Brusselse ?”

Mr. Michel werd stil en kreeg rode wangen. De stoere bink barstte zowaar in tranen uit. Hij viel op zijn knieën neer voor Murke en smeekte :

“Murke, je weet toch ook alles. Zeg het a.u.b. niet aan mijn vrouw maar éénmaal per week heb ik een affaire met Joke Van de Velde”

Toen ik dit hoorde kon ik me niet meer beheersen want Joke was momenteel bij mij en qua jaloersheid kon niemand tippen aan Murke. Dus gaf ik Mr. Michel daar een oplawaai tot hij volledig blauw-zwart uitsloeg en ik waarschuwde hem nooit nog een vinger uit te steken naar mijn Joke. Wat dacht die ouwe zak wel, dat zal hem leren, dat overspelig racistisch zwijn !

Terug in de auto bedacht ik dat het slecht ging met huwelijkstrouw van de bekende Vlamingen. Dewael, Albert, Verschueren,….

Op de radio speelde het liedje “Love is in the air” en Murke fantaseerde wie er nog allemaal zou kunnen vreemdgaan en met wie.

Jean-Luc Dehaene en Margriet Hermans : Murke zag hun sexspel voor zich. JL en Margriet op een enorm waterbed en spontaan dacht hij aan twee bultruggen in de wateren van Alaska
Martine Tanghe en Keith Richards : Nee, hierbij dacht Murke niet aan sex maar aan rimpelrock.

Zo en nu snel terug naar mijn appartement. Ik zou die Joke voor eens en altijd duidelijk maken dat ze moest stoppen met die affaire met Michel Verschueren. Nu werd me opeens duidelijk waar die grijze haren in haar foef vandaan kwamen

(wordt vervolgd)

Een doodgewone dag ten huize Murke

Deze morgen werd ik wakker naast het verrukkelijke lijf van Joke Van de Velde. Bij haar past het adjectief verRUKkelijk perfect.

Joke logeert al drie dagen ten huize Murke. Joke is allesbehalve een 'dom blondje' en haar rollende Gentse -R zet Murke telkens in vuur en vlam. Van zodra ze haar mond opendoet, verandert Murkes Zwan-worst in een ware Eiffeltoren. Op zo'n moment moet ik snel aan andere zaken denken en enkel gedachten aan een (ex)-cafébaas werken zaaddodend.

Ik rook nog even aan de bevallige deerne en nam vervolgens een koude douche want er stond veel op Murkes agenda. Eerst en vooral moest ik telefoneren met Greet op de Beeck. Ik draaide het nummer 03/344.56.??.

"Met mevrouw Dewael, met wie spreek ik ?"
"Zeg Greet, 't is Murke hier. Hoe is het mogelijk dat je nu reeds de naam van Dewael gebruikt"
"Dag...Murke, Ja....het zit zo...."
"Zwijg toch. Wat zie je nu in hemelsnaam in zo'n gladde kikker als Dewael. Als je nog een affaire had met Freddy Willockx, zou ik zeggen ja... Maar Dewael !"
"Murke, kun je het me ooit vergeven ?"
"Wie weet ..." zei ik en smeet de hoorn op de haak.

Ik had een paar maanden een relatie met "de slimste vrouw ter wereld" en vooral het rollenspel secretaresse-directeur waren me bijgebleven. Wat zag die Greet er sexy uit met een brilletje op haar bevallige neus, mantelpakje, zwarte panties en hoge hakken. En zo iemand kiest dan voor een politieker. Daar kon Murke niet bij met zijn verstand.

Snel de auto in want om 14h00 moest ik in het Koninklijk Paleis zijn. Den Albert had me nog maar eens nodig voor een zaak van nationaal belang. Aangekomen in het Paleis mocht ik direct binnen in de privé-vertrekken van de Vorst. Albert kwam direct 'to the point' :

"Murke, heb je het al gehoord van Patrick Dewael en Geert ?"
"''t is Greet, Albert"
"mais oui, evidemment"
"Ja Albert, 'k heb het al gehoord en ik begrijp niet wat ze ziet in die overjaarse playboy met zijn witte bles in zijn haar"
"Murke, ik zal je een geheim vertellen. Greet is al een tijdje mijn minnares en ..."
"Jij ook al. Maar Albert toch, op je leeftijd kan een nachtje met Greet fataal zijn"
"Ik weet het, petit Mur, maar het leven zit vol risico's"
"En Albert, wat kan ik voor je doen ?"
"Wel Murke, zou je even discreet kunnen polsen bij Greet of we of onze 'liaison amoureuse' in het geheim kunnen verderzetten want ik ben verslaafd geworden aan het rollenspel koning-koningin"
"Maar Albert toch, speel jij met je minnares een rollenspel dat je normaal iedere dag doet ?"
"Ja Murke, maar met Greet ben ik de koningin en is zij de koning. Haar bevende handen zijn verRUKkelijk"
"OK Albert, Ik zal zien wat ik kan doen"

(wordt vervolgd)

The Intrepid Fox

Gisterenavond sloeg Alzheimer weer toe in een café in Ardooie. Dinsdagliefje vroeg me de naam van dé hardrockkroeg in Londen waar met z'n allen, enkele jaren terug, menige pint dronken op de tonen van Motorhead, Ted Nugent, Whitesnake, Danzig,....

Ik liet mijn hersenen werken maar moest het antwoord schuldig blijven. Een dagje later wist ik het plots weer. Het betreft THE INTREPID FOX (de onversaagde vos).

Ieder zichzelf respecterende hardrocker moet minstens éénmaal in zijn leven deze pub bezocht hebben. Als hij/zij durft natuurlijk ......

The Intrepid Fox bevindt zich in Soho, meer bepaald in Wardour Street.

Meer info en commentaren van bezoekers aan deze rockkroeg vind je terug op

http://ultimatepubguide.com/pubs/info.phtml?pub_id=39

Verhuur je man, vrouw, lief,....

Een getrouwde man of een getrouwde vrouw wil er soms wel eens met iemand anders op uit trekken. Maar ja, wat doe je dan met die man of vrouw waar je bijna altijd bij bent.

De oplossing is simpel. Verhuur je man/vrouw voor minstens een 4-tal uur. Op die manier kun je er eens met iemand anders op uit trekken.

Zo is er een vrouw uit Jette die haar man verhuurt voor 4 uur op de veilingsite Ebay. Je kan hem huren voor huiselijke taken (maar volgens haar is hij niet echt getalenteerd). Je kan hem huren voor een diner bij kaarslicht (maar volgens haar is hij gierig). Je kan hem huren voor een massage (maar zij zelf heeft nog nooit mogen genieten van een massage)

Bekijk het op http://cgi.benl.ebay.be/Homme-parfait-a-louer-UNIQUE_W0QQitemZ6203082857QQcategoryZ40840QQssPageNameZWDVWQQrdZ1QQcmdZViewItem

Als ik in mijn onmiddellijke omgeving rondkijk, zie ik verschillende mannen/vrouwen die hun wederhelft wel eens zouden willen verhuren.

WEL DAT KAN NU op Murkes weblog. Voor de fun, of gemeend. Met echte namen/fictieve namen/met foto/zonder foto,.... alles kan. Mail me je tekst en alle toebehoren en binnenkort verschijnt dit op mijn weblog.

Wie durft ???

Filmtip !!

Vanavond, maandag 22 augustus om 23h35 kun je op NL 3 terecht voor een prachtige, komische film. Murke is een grote fan van Jacques Tati en zijn "Les Vacances de monsieur Hulot" is een ware aanrader.

Murke heeft deze film al meerdere keren gezien maar zal vanavond zeker nog eens kijken of alvast zijn video programmeren.

Geniet van dit pareltje uit 1953 in zwart-wit

Vreemd Vreemd Vreemd !!!

Als je sommige personen ziet, denk je soms aan een aap. Soms zie je in die personen Indiërs, zwarten,..... Murke is momenteel in het bezit van een apparaat dat direct een link legt naar evtl. nevenpersonages van personen.

Hierboven reeds 3 gekende personen. Boven : dinsdagliefje, als apin, en god bewaar ons daarvan, dinsdagliefje als man Midden : de slang, slang wordt aap, slang in de versie van de Caraïben. Onder : Oguh, Oguh als aap (bijna geen verschil), de Indische Oguh, de bluesoguh van New Orleans

Klik op bovenstaande foto's voor een grotere weergave

Binnenkort meer gekend volk op www.flickr.com/photos/murke

Klik op de foto voor een grotere weergave

Goe geprobeerd

B.O.L bezorgde me bovenstaande cartoon.

Als ik dat zie ..

ben ik geneigd om terug de voetbalschoenen aan te trekken.

Een heleboel onmisbare doelkansen op

http://media.putfile.com/buts-immanquables

Terug op mijn plooi

De jetlag is volledig verteerd. ’s Nachts word ik wel nog wakker en kan ik mij niet oriënteren. Het duurt een tijdje tot ik tot het besef kom dat ik in mijn eigen slaapkamer vertoef. Dit gaat gepaard met een vreemde, visuele droomtoestand. Deze morgen was ik halfwakker (denk ik ?) en het rode LED-lampje van mijn slaapkamer-TV, veranderde in het licht van een aanstormende trein (zeer realistisch maar ook zeer aangenaam).

Sinds mijn terugkeer in België geniet ik van zeer realistische, aangename dromen. Vorig jaar overkwam met net hetzelfde toen ik terugkwam van Alaska. Ik beleefde toen ook dezelfde intense dromen die je ook ervaart wanneer ze je volledig verdoofd hebben n.a.v. een operatie. De weken volgend op een operatie vertoef je in een heerlijke droomwereld.

Verder ben ik blij dat ik ’s morgens weer een goede kop koffie kan drinken met een sneetje kaas (ter info : “Elzebubbel, de kaas is op !”).

Mijn eerste nachten kon ik niet slapen en keek ik vooral naar de diverse Amerikaanse kanalen via canal +. Ik genoot van “The Crocodile Hunter” op Animal Planet. Verder kon ik op “Travel Channel” kijken naar de wereldkampioenschappen Poker (mijn pokerbuddies zijn bij deze gewaarschuwd).

In de diverse nieuwsuitzendingen let ik nu meer op wat er gebeurt in de streken waar ik onlangs geweest ben. Zo was er een fait divers van een vrouw die 400 bijensteken overleefde in Tucson (Arizona). Op mijn wandeltochten heb ik vele, grote bijen gezien en als je weet dat er in de VS meer mensen sterven door bijensteken dan door een beet van een ratelslang, kijk je daar toch van op.

Hoe meer men reist, hoe meer men zijn kijk op de wereld verruimt. In het armzalig, Belgisch medialandschap wordt er niet veel aandacht besteed aan het buitenland maar als er iets verschijnt over Kenia, Nigeria, Syrië, New York, Chicago, Los Angeles, Alaska,… zal ik dat met veel interesse lezen of bekijken. En enkel en alleen omdat ik daar al eens geweest ben. Daarom ben ik ervan overtuigd dat reizen een ideale manier is om de verzuring tegen te gaan. Door andere culturen te ontdekken, kun je er ook begrip voor opbrengen. Je zal vanzelfsprekend niet met alles akkoord gaan maar soms begrijp je hun zienswijze/levenswijze beter.

Zaterdag nog een 3-tal uur nonkel Bernard gezien voor hij terug vertrok naar Nairobi. In december zit hij nog even in Europa nl. in Stockholm. Dus spraken we af dat ik midden december even over en weer vlieg naar Stockholm om samen met nonkel Bernard een weekendje het varken uit te hangen in Zweden. ’t is bijna niet te geloven maar bij Ryanair kost een ticket naar Stockholm (heen en terug, alle taksen in) 70 €. De "Agnetha Fältskogs" van deze tijd zijn bij deze gewaarschuwd “Ben Öppen……… “

Deze week zag ik nog een mooie rebus op de televisie (zie bovenstaande foto). Het betreft een muziekrebus. Graag de naam van de groep + de titel van de song ? Laat je maar gaan in 'comments'

Gisteren op WTV

Een mens wil dan even onopgemerkt naar het voetbal gaan. Uit de 4.000 toeschouwers pikken de journalisten vanzelfsprekend 'de enige met kennis van zaken' (zie foto)

Voor diegenen die dit historisch moment misten op WTV, hieronder de integrale tekst

WTV : dat de nieuwe tribune nog niet af is, zorgt wel voor wat problemen maar dat nemen de supporters er graag bij
man op de foto (ondertiteld !!) : Ge kun tog nie zeggen daj ier in twei moanden zo mao direct een tribunneke kunt zetten, ge moe dé gasten wok een beetje respijt geven om da gereid te zettn hé

Bij de thuiskomst van de man speelde zich het aloude, onderstaand mopje af

vrouw (die man op WTV zag) : Wel wel vintje, waar ben je de ganse dag geweest ?
man : vrouwe, Ik ben vandaag naar de hoeren geweest
vrouw : jajaja, naar 't voetbal ben je geweest

waarop de man rode kaakjes kreeg

een prettige verrassing

Murke kwam aan in Zaventem en toen hij zijn GSM activeerde waren er een paar SMS'jes van mensen die mij een prettige thuiskomst toewensten. Aangenaam !

Mijn ouders pikten mij op in Lichtervelde en samen bekeken we thuis op de computer de eerste foto's. 29 oktober moet ik vrijhouden want dan is er een groot feest n.a.v. de 65ste verjaardag van mijn vader.

Aangekomen in mijn appartement werd ik bijna slecht van de hoeveelheid post die er op mij lag te wachten. Ik heb deze berg post ongeopend in een kast gestopt en vanaf zaterdag begin ik eraan. Eerst nog even acclimatiseren.

Maar er zat ook één heel leuke verrassing tussen nl. een pakje jonge gouda met de mededeling "welkom thuis, joen moaten". Wel de espresso loopt al door en zo dadelijk eet ik een heerlijke boterham met jonge kaas. Bedankt !

Volgend jaar zet Murke op zijn weblog het volgende

Wat heb ik het meest gemist ?

Een blonde stoot à la Joke Vandevelde en liefst Joke Vandevelde zelf

Je weet maar nooit ?

CU Tonite

The Kodak Theatre

Vandaag heb ik nog van een rondleiding genoten in het Kodak Theatre. Het Kodak Theatre zegt je misschien niets .... wel hier vinden ieder jaar de Oscar-uitreikingen plaats.

We waren met 10 personen en onze gids was Jon Gries (zie foto). Dit hoorde ik direct van de Amerikanen die in mijn groep zaten. Zijn gezicht kwam me ook bekend voor en toen ik even keek op IMDB heeft hij inderdaad reeds in vele films meegespeeld die ik ook gezien heb. http://www.imdb.com/name/nm0340973/

De rondleiding duurde een halfuur en Jon was een fantastisch verteller die, gelukkig, het Oscar-circus sterk relativeerde. Eén iemand vroeg hem waarom een acteur die al in zo veel films meegespeeld heeft, werkt als gids in het Kodak Theatre. En hij antwoordde daarop heel eerlijk dat voor tweederangsacteurs als hemzelf het geen vetpot is. Dus tussen films door werkt hij liever als gids dan als ober in één of ander restaurant.

Je kreeg ook een blik achter de schermen en qua techniek is dit hier het toppunt. Verder kreeg je veel inside informatie betreffende de Oscars. Murke heeft ook even plaatsgenomen op het zeteltje waarop ooit de bevallige poep zat van Nicole Kidman.

Dit was echt een interessante rondleiding want de gids was uitstekend. Meer info op www.kodaktheatre.com

Zopas ben ik terug van Manhattan Beach waar ik mijn reis afgesloten heb met een uitgebreid etentje. Nadien heb ik nog een beetje jodium in mijn longen gezogen en een plasje gedaan in de Stille Zuidzee. Dit is ook één van de rare eigenschappen van Murke. Als hij een zee ziet, moet hij er in plassen, een beetje zoals een hond zijn terrein afbakent. Zo heeft Murke in Amerika reeds geplast in de Bering Zee (het uiterste Noorden van Amerika), het Michigan Meer (het Oosten) en nu in de Stille Zuidzee (Westen). Nu nog eens in het Zuiden plassen en Murke heeft zich het gehele Amerikaanse territorium toegeëigend.

Het is hier nu 10h30 PM en Murke zal nu nog een paar uurtjes proberen te slapen voordat de wekker afloopt.

Volgende afspraak in België

Lap, 't zit er bijna op !!

Lap, ik ben begonnen aan mijn laatste dag in Amerika. Nog één dagje L.A. En dan na een korte nachtrust terug naar België. Morgenvroeg zal ik om 04h00 opstaan want Murke moet nog zijn wagen binnenbrengen bij Alamo en om 6h00 moet murke reeds in de vlieghaven van Los Angeles zijn om in te checken. Gezien de strenge veiligheidsmaatregelen moet je 2 uur voordien aanwezig zijn.

Om 08h00 plaatselijke tijd vertrek ik richting New York (aankomst 16h30, plaatselijke tijd)
Vervolgens neem ik in New York vlucht AA 0172 naar Brussel (vertrek 18h35, plaatselijke tijd)
Aankomst in Brussel, donderdagmorgen 07h55 (plaatselijke tijd)

Ik zit terug op zitje 33B. Wie zou er nu op zitje 33A kunnen zitten ?

DONDERDAGAVOND om 17h30 – 18h00 zit Murke te Mietjes. Indien je dorst hebt, kom maar af

Wat zal ik missen ?

De mooie natuurparken en de vele eekhoorntjes en hagedissen
De mooie dienstertjes die je bijna overal aantreft
KLOS, een super-radiozender in L.A., die gisterenavond zelfs het volledig Rush-album “A Farewell to Kings” draaide http://www.955klos.com/
De vele heerlijke cocktails o.a. Mai Tai en gisteren nog genoten van een “Shipwreck”
Murke kon ook genieten van een “smoothie”
De ‘soms’ overdreven spontaneïteit en vriendelijkheid van Amerikanen.
De prachtige concertzalen + goed georganiseerde concerten
Het gevoel van vrijheid als je rijdt door Amerika. Al rijdend komt de muziek van ZZ Top en Lynyrd Skynyrd echt tot zijn recht
…… ‘k zal het niet allemaal aan jullie neus hangen, zulle !

Wat zal ik niet missen ?

Eten uit wegwerpmaterialen : soms kartonnen borden, bestek, koffie in grote kartonnen bekers
Veel te grote porties eten. Vraag bijv. een chocolate cake als dessert en ze komen met een halve taart aandraven
De talrijke nieuwskanalen
Televisieschermen overal waar je komt o.a. cafés, restaurants,…
De preachers op de radio
De gigantische trucks die soms aan je bumper kleven

Wat heb ik gemist ?

’s morgens een goede bruine boterham met een sneetje jonge Gouda-kaas
espresso uit mijn eigen espressomachine
en natuurlijk de familie en de moaten

Tot donderdagavond te Mietjes ?

Hopelijk hebben jullie een beetje genoten van mijn schrijfsels en van deze van de gastbloggers

Murke

Ondertussen in Londen

Murke kreeg onderstaand verslag van Nonkel David en Tante Terry. Hierin beschrijven ze hun trip naar Londen. Er is ook een vraag aan verbonden. Vanzelfsprekend weet Murke het antwoord, maar weten jullie het ook ?? Laat je maar gaan in 'comments'.

Beste neefje,

Na lang nadenken vertrokken we dus toch naar Londen.
Op de trein moest nonkel nu eens geen opdracht uitvoeren.
Na een uurtje sporen waren we in Londen.
Kleine file aan de douane
En vele agenten die ons veilig uit het station loodsten.
Lange wandeling onder een typisch Londens regenweertje.
Dan een lekker broodje kaas en ham in Frank's café.
Aankomst in het hotel "Londen Brigde", drukke maar leuke buurt.
Voor de avond valt een lekkere pint in the Anchor.
In the Slug and Lettuce 'bacon and eggs'
Dan terug naar het hotel voor een heerlijke nacht(rust).
Enkele uren later een lekker breakfast.
Nadien gingen we wandelen in de parken van Londen.
Tot helemaal bij het paleis, waar de guards mooie muziek speelden.
Af en toe gezellig op een terrasje met een theetje en
Natuurlijk het nog steeds leuke gezelschap van
Tante Terry die ook genoot van het dolce far niente
En die mooie stad Londen.
Tegen de avond gingen we eten in het Belgo-restaurant
Enkel Belgische bieren en gerechten te krijgen.
Raar maar waar de koks waren allen negers.
Reken maar dat Nonkel zijn kieken niet liet koud worden.
Yes ons bourgondisch tripje in Londen verliep tot nu toe naar wens.
In Carnaby de volgende dag was een 'jazz on the street' festival
Natuurlijk waren nonkel en tante van de partij.
Leuke muziek en toffe tentjes zoals het stokoude Flag and Lamb.
Ondanks het regenweer genoten we met volle teugen
Niettegenstaande de vele politieagenten die je overal tegenkwam.
De 3D film nam ons de volgende dag mee naar Afrika op zoek naar de big 5.
En zo kwam aan alle mooie dingen een einde.
Nu nog een kwisvraag... welke literaire stijl gebruikte nonkel bij zijn verslagje ?

Danny DeVito en BB King Bluesfest

Murke vertrok terug naar Hollywood maar maakte een tussenstop in Beverly Hills. Dit is het Sint-Martens-Latem van L.A. Je vindt hier de grootste, duurste wagens, huizen,... terug.

Murke zette zich terug op een terrasje en bestelde een espresso (one shot) en die kostte maar eventjes 7 $ !!! Normaal 1 à 2 $ in de rest van L.A. Beverly Hills is dan ook niet bestemd voor Murkes portemonnee. Er liepen hier prachtige fotomodellen rond maar Murke zou ze niet graag onderhouden.

Dan maar richting Hollywood waar Murke vanavond naar het BB King Bluesfest zou gaan. Vooreerst ging Murke langs in BB King’s Blues Club alwaar er in de namiddag reeds optredens waren. Op het podium 5 zwarten van ongeveer pensioenleeftijd met een jongere drummer (bleek de zoon van de bassist). Ze brachten een uiterst opzwepende boogie en funkset “Shake that thang !”. BB king’s is een Club met centraal het podium en je kan alles perfect volgen vanuit de zaal of vanaf verdieping 1 of 2. Er zijn een 4-tal bars. Murke zat aan een tafeltje op verdieping 1 met goed zicht op het podium. De tafel naast mij was “reserved”. Er stond een bordje op “reserved Danny party # 8”.

En wie kwam daar plots aan. Ja hoor, Danny De Vito in een gewone jeansbroek, zwart T-shirt. Geen bodyguards,…. Hij viel absoluut niet op. Dat kan ook bijna niet want hij is amper een meter groot. Danny zat met een paar vrienden aan tafel te genieten van de muziek. Ik hoorde dat Danny & Co ook naar het Bluesfest gingen. Niemand viel hem lastig en zo hoort het ook

En om 7h vertrok Murke dan richting Gibson Amphitheatre. Dit is een uitstekende concertzaal in de vorm van een amfitheater. 6500 lederen zitjes en allen met perfect zicht op het podium. Aan weerszijden van het podium twee reuzenschermen waarop je alles tot in het detail kunt volgen. Tussen de optredens door kon je in de gangen rond de zaal of buiten op het reuzenterras onder de palmbomen (!) genieten van diverse cocktails. Murke hield het deze avond bij de stand van “Malibu rum”. Het was echter koud in L.A., het was slechts 25°C en dat vond Murke koud.

Er was een interessante mix van volk aanwezig (trouwens overal in LA). Er waren veel T-shirts van Kenny Wayne Shepherd en diverse mensen verzekerden me dat dit subliem was en de ‘next big thing’ in Amerika. Velen gewaagden van de nieuwe SRV of Jimi Hendrix. Dit maakte Murke uiterst benieuwd. Verder ook veel aziaten, latino’s en sexy latina’s. Mooi opgeklede zwarten en hun big fat mama’s. In de zaal zat er trouwens zo’n dikke zwarte madam naast mij. Ze was in de 50, woog 150 kg, volledig in het zwart gekleed en ze rook zeer goed (goed parfum). Haar ventje van 90 kg had niet veel te zeggen. Het was duidelijk dat zij de lakens uitdeelde. Ze was ook behept met een zeer aanstekelijke, luide lach (dat zou blijken tijdens BB king)

Joe Bonamassa mocht beginnen en het werd een stevige portie rock. Een driemansbezetting die rockte als de beesten met een klein vleugje blues. Na hun optreden kregen ze een staande ovatie. Van een opener gesproken !

Vlug naar buiten naar het Malibu-kraam. Ook hier werd er door sommigen gediscussieerd of dit nog wel blues was. Blueszeikers heb je blijkbaar overal. Wel gastjes, zei Murke, neen dat is geen blues, maar was het goed, jazeker want als je als opener een staande ovatie krijgt, betekent dit toch iets.

En één van de gasten waarmee ik sprak aangaande Bonamassa, zei me dat waarschijnlijk bijna niemand hier aanwezig wist voor wat de letters B.B. stonden (echt waar gebeurd !!!). Ik zei hem dat zelfs ‘europeans’ weten dat dit Blues Boy is. Ik vroeg terloops nog zijn naam en dat bleek “John Rebry” te zijn (dat laatste is gefantaseerd).

Dan was het de beurt aan Robert Gray. Murke vond het vreemd dat Robert Gray optrad voor Kenny Wayne Shepherd (die Murke niet kende). In Europa zou dat zeker andersom zijn geweest. Wel Robert Gray dan, Murke heeft moeite gedaan en alles is zo perfect maar na 5 nummers vertrok Murke richting Malibu-bar. En blijkbaar was hij niet alleen want meer en meer volk verliet de Gibson. Robert Gray kreeg geen staande ovatie

En dan was het de beurt aan Kenny Wayne Shepherd. Op het podium drum, bas, zang en Hammond orgel en dat alles in de schaduw van de gitarist Kenny Wayne Shepherd. Uitstekende zanger, super Hammondorganist (wat is dit toch een mooi instrument dat een zo vol geluid creëert) maar alle volgspots en camera's slechts gericht op de gitarist en whaaaahhhh, wat een gitarist. In het totaal brachten ze een 8-tal nummers in een optreden van 1 uur. Talrijke solo's bezorgden Murke kippenvel. Het totaalgeluid was overweldigend en perfect in deze schitterende tempel. Na meerdere solo's stond iedereen recht en kwam in een zekere vorm van extase. De open doekjes waren niet meer te tellen. Murke was overweldigd door zoveel schone klanken en je kon duidelijk zien dat Kenny ooit deel uitmaakte van de begeleidingsband van SRV "Double Trouble". Als bisnummer bracht hij een cover van Jimi Hendrix nl. een magistrale eigen adaptatie van 'Voodoo Chile', trouwens het Hendrix nummer dat Stevie Ray ooit zelf coverde. Woorden schieten hier tekort maar dit is al een grote meneer in Amerika en wordt zeker een grote meneer in Europa. Als hij naar Europa komt, zal Murke er zeker zijn ! Luister even op www.kennywayneshepherd.net (Beluister geluidsfragmenten op de audioplayer, luister vooral naar de supergitaarsolo midden het nummer 'Alive' of het instrumentale rocknummer 'A little bit more' vol weergaloos gesoleer) PLAY IT LOUD !!!

Vlug naar de malibu-bar en alle meningen waren hier unaniem. Dit was groots.

Terug binnen voor BB King. Zijn 8 bandleden, meestal pensioenleeftijd en goed in het vet begonnen aan twee intro-nummers waarin iedereen zijn kunstjes kon tonen. En dan kwam "the great, the only BEEEEE BEEEEE KING" op. Op zijn 80 ste begon hij meer en meer te gelijken op Nelson Mandela.

Hij zette zich op zijn stoel. Men bracht hem Lucille (zijn gitaar) en hij begon eraan. Tussen de nummers veel humor die vooral ging over het liefdesspel tussen man en vrouw. Eén voorbeeldje

BB King : I see a lot of older men in the audience. When I say "Let's Shake", please men don't do so, I know, I'm 80 and I have bad knees, a bad back..... Instead let the ladies shake ... and we watch
The audience : yeaahhh
BB King (tot een lady op de eerste rij) : Lady, don't shake that much, I'm 80 but I'm not dead yet (waarbij hij een 'horny' look ten beste weggaf, ieder detail perfect te aanschouwen op de schermen)

Ondertussen naast Murke was de 'big fat mama' aan het bulderlachen (inclusief nu en dan met beide handen slaan op haar gigantische dijen). Murke weet nu waar de aardbevingen vandaan komen in de LA-area. Haar lach werkte zo aanstekelijk dat Murke en alle mensen rond deze dame uitgebreid lachten tot we tranen in de ogen kregen.

Het optreden van BB King was meer dan OK maar ik heb het al iets teveel gezien. De commentaren tussendoor en de mimiek van BB maakten het echter een zeer waardevolle afsluiter. Dat vond ook mijn gewichtige gebuur

Santa Monica en Molly Hatchet

Murke wou ook even de kust zien van Los Angeles. Daarom trok hij naar Venice Beach en Santa Monica Beach waar hij zou overnachten.

Santa Monica wordt omschreven als het “surf paradise” bevolkt door schone Baywatch girls en gespierde jongens. En ja hoor, deze exemplaren lopen hier rond. Soms waan je jezelf in Silicon Beach. Op het strand hingen zo’n gymnastiekringen. De steroide-boys toonden hier hun spierbundels aan de Baywatch-girls. Murke hing ook even aan zo’n paar ringen en daar bleef het bij want hij kon zich zelfs niet optrekken. Ik laat je raden wie de Baywatch-girls verkozen, de steroide boys of Murke …… jawel ……

Verder trof je er hetzelfde klootjesvolk aan dat je aan de Belgische kust of de Spaanse kust terugvindt. Bwaaark ! en Murke hoorde zelfs voor het eerst op zijn reis “Hollands” en ja hoor, ze waren bezig over de prijs van hun maaltijd in het restaurant.

Dan maar een terrasje opgezocht en een grote cocktail besteld en mensjes kijken want meer kan je hier niet doen. Maar er loopt zoveel rond dat er geen moment van verveling is.

’s Avonds vertrok ik richting Agoura Hills alwaar Molly Hatchet optrad. Het bleek 60 kms verwijderd van Santa Monica en de Canyon Club was terug een uiterst gezellige, kleine concertzaal/rockkroeg. In de komende maanden treden hier o.a. nog 38 Special, Foreigner, The Doobie Brothers, B 52’s,… op. En enkele dagen geleden trad hier nog Pat Benatar op.
The Canyon Club is een zeer donker spel. De Canyon ligt volledig vol met Perzische tapijten. Verder in de zaal veel rood fluweel en donkerbruine tinten. Talrijke beelden van Boeddha en de olifantgod Ganesh en wierookgeuren geven een indruk van de ambiance die er heerst

My favorite waitress bracht me meerdere Mai Tai-cocktails en Murke raakte in gesprek met meerdere bezoekers. Zo sprak een schoonheid mij aan die een T-shirt droeg met het opschrift “learn your children how to worship Satan”. De T-shirt was enkel een gimmick als tegenreactie t.o.v. van de vele preachers in Amerika.

En dan Molly Hatchet. 5 cowboys verschenen op het podium. Ongeschoren, lang haar, cowboyhoed,…. Het was southern rock die gepaard ging met een “wall of sound”. De gasten hadden er duidelijk zin in en het leek alsof de zanger één fles Jack Daniels gedronken had wat waarschijnlijk ook het geval was.

Molly Hatchet is niet de perfectie maar de goede sfeer onder de bandleden straalt over naar het publiek dat volledig opging in dit optreden. Murke genoot ook volop temeer daar er hier geen politieke boodschappen gegeven werden, enkel humor van de vettige soort.

Het was vandaag de verjaardag van de zanger en dat verklaarde veel. Hij had inderdaad iets te veel gedronken en vergat opeens zijn tekst maar de groepsleden en het publiek bedekten dit met de mantel der liefde. Murke ging volledig uit de bol toen ze “Beatin’ the Odds” speelden

Murke verliet met lichte oorsuizingen de Canyon Club en reed terug naar het hotel in Santa Monica. Maar ’s nachts zijn de autostrades niet verlicht en zelfs na middernacht is er hier nog ongelooflijk veel verkeer. Het resultaat was dat ik volledig verdwaalde in Los Angeles. Ik kwam in een buurt met enkel Spaanse uithangborden en stopte bij een soort nachtwinkel waar je ook burrito’s kon eten en cocktails kon drinken.

Ik dronk nog een cocktail en in het Spaans gaf men me uitleg hoe ik terug op de Pasadena Freeway kwam. 3 uur na mijn vertrek uit de Canyon bereikte ik uiteindelijk mijn hotel

Universal Studios (Los Angeles)

In één woord

MEGAOVERWELDIGENDEFANTASTISCHESUBLIEMEERVARINGDIEIEDEREENMINSTENSEENMAALINZIJNLEVENZOUMOETENMEEMAKEN

Murke stond al om 8H30 al aan de ingang van Universal Studios. De deuren gingen open om 9H00 en Murke wou een ganse dag genieten van Universal. Murke kocht een iets duurder ticket nl. een “Front of Line Pass”. Met zo’n pas rond je nek, heb je bij ieder spektakel de beste zitplaatsen en moet je ook niet aanschuiven maar mag je via “Gate A” direct binnen.

Dit klinkt misschien snob maar met deze VIP-behandeling spaar je ongelooflijk veel tijd uit, anders heb je soms wachttijden van 30 minuten. Zo kan je op een optimale manier genieten van de diverse shows. Ik kan iedereen die van plan is om Universal te bezoeken zo’n pas aanraden.

Universal beschrijven is bijna onmogelijk. Je moet het gezien hebben. Het kind in je komt naar boven. Ik geef hieronder dan ook mijn Top 10 met een korte uitleg. Je vindt ook enkele foto’s terug op www.flickr.com/photos/murke

Hebben net mijn top 10 niet gehaald : mijn trip “Back to the Future” met een Delorian, het schattige 4-D filmpje “Shrek”, een 20 minuten durend vervolg op de film “Shrek” met 3D en 4D effecten en de tribute voor Lucille Ball “I love Lucy”. Weten jullie trouwens nog hoe de man heette van Lucille Ball die ook meespeelde in “I love Lucy”. Indien niet, het antwoord vind je onderaan terug.

Verder was er nog veel straattheater en vond je lookalikes terug van o.a. Chaplin, The Marx Brothers,…. (zie foto)

10. The Blues Brothers “rhythm & Blues revue” (zie foto)

Op een openluchtpodium speelde deze revue zich af. Jake en Elwood kwamen aan in een gestolen politiewagen en op het podium speelde de film zich af in verkorte versie met de hits als “everybody needs somebody”,…. De dikke negerin die ook meespeelde had een stem die minstens evengoed was als deze van Aretha Franklin, kippenvel !!!

9. Van Helsings Fortress Dracula (zie foto www.flickr.com/photos/murke)

Murke houdt van Dracula en deze burcht was het grootste spookkot waar Murke ooit kwam. Aan de ingang stond een bordje “don’t touch the living persons featuring in this spectacle”. En Murke heeft het geweten, menig schrikmoment vielen Murke te beurt. Murke kreeg bijna een hartstilstand bij het buitengaan. Wat dan gebeurt, tart elke verbeelding

8. Revenge of the Mummy

Dit begon als een kalme rit in een wagentje door diverse grotten en de schatkamer van de farao (met holografische effecten). Tot plots een robotstem riep “you’re cursed” en dan ging het in supertempo. Dit was een gigantische inside roetsjbaan met talrijke schrikeffecten. Murke deed zijn ogen toe want dit was niet zijn ding. Opgelucht bereikten we uiteindelijk de uitgang. Een zeer vreemde gewaarwording

7. Animal Planet Live

Dit was een show met dieren in de hoofdrol. Prachtig gedresseerde honden, katten, apen, roofvogels, papegaaien, wasberen,…. Dit alles in een prachtig verhaaltje. Murke lachtte tranen met tuiten. Vooral de aap stal de show en hij deed me denken aan iemand die ik goed ken

6. Jurassic Ride

Normaal krijg je Murke nooit in zo’n wildwaterbaan maar dit gigantisch “Jurassic park” wou Murke toch bezoeken. Eerst gleed ons bootje door prachtige natuur met levensechte robotdino’s. Natuurlijk liep er middenin de tour iets verkeerd. Hoogspanningskabels sprongen kapot en we werden aangevallen door vliegende dino’s. Vervolgens gingen we in een snelvaart naar omhoog. Dan verscheen een gigantische T-rex en stortten we te pletter met ons bootje in het water beneden. Nat en vooral veel kriebels in de buik waren het gevolg. Prachtige ervaring

5. Special Effect Stages

In 3 hallen van de Universal Studios kreeg je visueel onderricht ivm speciale effecten, make-up en geluidseffecten. Dit alles werd op een zeer onderhoudende en humoristische manier gebracht. Een halfuur waarin je meer te weten kwam betreffende allerhande effecten

4. Backdraft

Hier hebben ze een onderdeel van de set van de film “Backdraft” nagebouwd. In een gigantische hal wordt een vuurzee ontwikkeld. Live maak je een brand van 10.000 ° F mee en zie je loopbruggen inzakken, olievaten ontploffen. De hitte is zeer sterk voelbaar en beangstigend. Op het einde breekt de loopbrug boven je hoofd in twee en zakt de loopbrug waarop je staat een 10-tal centimeters. Schrikken man !

3. Terminator 2 (3D)

Arnold Schwarzenegger is gouverneur van California en dat zullen we geweten hebben. Een 3-D Imax ervaring is niets vergeleken met wat er hier gebeurt (3D in combinatie met live-acteurs die in het scherm verdwijnen, gigantische robots à la robocop, vuurwerk, water, stroboscopische effecten en dit allemaal in een immens auditorium. En wat is de laatste zin die de gouverneur met één hersencel declameert ....... juist, "I'll be back"

2. Studio Tour

Naast het themapark heb je natuurlijk de Universal Studios waar diverse films gedraaid werden. Op een 45 minuten durende rondrit werp je een blikje achter de schermen. Op het moment dat wij de rondrit deden, waren er opnames van o.a. "Desperate Housewives". Murke hoopte een glimp op te vangen van Teri Hatcher maar .... helaas.

Zo passeerden we het Bates motel uit Psycho, de vijver waar Jaws plots opduikt (en hoewel Murke dit al gezien had op TV, verschoot hij zich een bult want de haai dook op een compleet andere plaats op).

Super waren een live reconstructie van de film King Kong met de grootstad in brand en natuurlijk het geweldige monster dat plots verschijnt in al zijn glorie. Plots reed onze shuttle een hal binnen waar een metrostation nagebouwd was. In enkele seconden werd in deze hal een aardbeving gecreëerd : het perron naast ons brak open, gasleidingen sprongen, water sijpelde binnen en plots kwam er uit de andere koker ook een metro binnengevlogen die vlak naast ons in tweëen brak en in brand vloog. Van special effects gesproken ....

We reden verder en kwamen in een decor van een Mexicaans plattelandsdorpje (pueblo). De gids zei dat dit een rustig dorpje was maar er waren soms overstromingen. Wel in 3 seconden kwamen grote waterstromen het dorp binnen. In 3 seconden tijd, hadden ze 10.000 gallons (zo'n 35.000 liter) water laten lopen in dit dorpje. Je moet het gezien hebben

1. Waterworld (zie foto)

Dit is een Mad Max achtig spektakel met boten, mad max-achtige jetski's, moerasboten, gevechten, vele stunts, vuurwerk, ontploffingen en andere pyrotechnische toestanden. In één woord Adembenemend (en dat allemaal Live voor je ogen) Meer foto's op www.flickr.com/photos/murke

Na meer dan 10 uur in Universal Studios vertrok Murke uiterst tevreden. Dit was van het mooiste dat hij ooit aanschouwde

Murke, Los Angeles

De man van Lucille Ball heette Desi Arnaz

Win gratis bier

De fotograaf van Peer nam deze foto in Madrid. Hij looft een pint uit aan diegene die kan raden wat Mano hier probeert de bewijzen op deze foto.

Laat je maar eens goed gaan in de comments.

De winnaar wordt uitbetaald te Mietjes

Hollywood, Sunset en Santa Monica Boulevard

Columbo rookt altijd dikke sigaren en nu weet Murke waarom... de sigarenlucht die Columbo inademde was waarschijnlijk gezonder dan de lucht in Los Angeles. Er hangt hier altijd een soort smog boven de stad. Zo kan je de beroemde “Hollywood”-letters bijna nooit zien omwille van de smog die er hangt.

Dan maar de auto in en richting Hollywood Boulevard. Je passeert klinkende namen van straten als daar zijn Mulholland Drive, Melrose,… Uiteindelijk kom je aan bij één van de hotspots van L.A. nl. de blokken tussen Hollywood Boulevard en Santa Monica Boulevard met daartussen vanzelfsprekend Sunset Boulevard.

Nu nog de wagen parkeren en dat is andere koek. Dure parkings zijn er voldoende, soms vragen ze zelfs 3 $ voor 20 minuten. Na een 20-tal minuten rondrijden, vind ik een gratis parkeerplaats in Detroit Street, op 5 minuten wandelen van Sunset Boulevard.

En van dan af is het vooral mensjes kijken en Murke moet zeggen dat er in L.A. veel te zien is. Je vindt hier de meest extravagante types terug (zie foto). Verder vind je hier ook de meest sexy vrouwen terug, al heb ik bij sommige exemplaren mijn twijfels qua geslacht (waarschijnlijk omgebouwde mannen, stel je voor …).

Hollywood Boulevard is natuurlijk een toeristische trekpleister met alle gevolgen vandien : kitscherige souvenirsshops, opdringerige spektakelverkopers,…. Maar al bij al valt het nog redelijk mee. Uit één van de zijstraatjes weerklinkt goede muziek en Murke gaat even kijken. Het blijkt een “Musicians Inn”, een soort Vzw van muzikanten die repetitieruimtes ter beschikking stellen, muziekonderwijs geven,…. Iedere dag geeft één muziekklas een gratis optreden. Deze jonge gasten brengen werkelijk goede muziek en het publiek bestaat vooral uit muzikanten. Je kan er bier kopen aan 2 $ en alle opbrengsten gaan naar de “Musicians inn”, voorwaar een schitterend initiatief.

Ik besluit iets te eten op Sunset Boulevard. Ik krijg een plaatsje op een terras en van dan af aan, bekijkt Murke hoe L.A. zich opmaakt voor de nacht.

- Hoe later, hoe meer de teensletsen plaatsmaken voor hoge hielen bij de vrouwen
- Hoe later, hoe meer daklozen met hun supermarktkarretje, waarin hun hele hebben en houden zich bevindt, het straatbeeld sieren. Want ook dit is L.A., meer dan 100.000 daklozen. Daar hoor je George W. Bush nooit over spreken. Iedere avond zie je zijn kop op diverse TV-zenders (of te wel republikeinse propagandakanalen) en iedere speech is bijna identiek. Recept : gebruik zeker de woorden Terror, Al Qaeda, Iraqi, War, as a good christian,… en voeg er dan nog enkele woorden aan toe en je hebt een speech van deze barmhartige samaritaan
- Hoe later, hoe luider de bassen in de voorbijrijdende wagens
- Hoe later, hoe verdwaasder de ogen van diverse voorbijgangers. Murke ziet verschillende mensen met een grote petard in hun mond voorbijwandelen. Is dit niet verboden in de VS ?
- Hoe later, hoe luider sommige discussies soms oplaaien tussen diverse personen. Op zo’n moment je vooral niet moeien en ongeïnteresseerd voorbijlopen

Kortom er valt hier iets te beleven en soms kom je ogen te kort om alles te aanschouwen.

Ondertussen heeft Murke ook de LA Weekly doorbladerd en het aanbod qua concerten, musea, theatervoorstellingen,…. is overweldigend. Murke besluit nog twee concerten mee te pikken nl. Op vrijdagavond verplaatst Murke zich in de richting van Malibu waar Molly Hatchet een concert geeft in The Canyon Club in Agoura Hills www.canyonclub.net

Verder zal Murke op zaterdag aanwezig zijn op het BB King’s Bluesfest dat plaatsvindt in één van de prachtigste concerttempels ter wereld nl. The Gibson Amphitheatre. Vooraf ga ik eten in BB King’s Bluesclub om vervolgens te genieten van o.a. Kenny Wayne Sheppard, de schitterende Joe Bonamassa, Robert Gray (tijd om iets te drinken, Murke houdt niet zo van de cleane Gray) en als Top of the Bill vanzelfsprekend de 80-jarige BB King met zijn geliefde “Lucille”

Stan Laurel

Murke bezocht donderdagmorgen Hollywood Hills Memorial Park. Hij had graag eens het graf gezien van Stan Laurel.

Murke heeft zeer veel affiniteit met de vroegere zwart/wit films. Hij genoot en kan nog altijd genieten van o.a. Stan Laurel, James Stewart, Gary Grant, alle Hitchcock films, The Marx Brothers, Chaplin, Buster Keaton, ………. Enkel musicalstuff (met uitzondering van The Wizzard of Oz, The Sound Of Music en West Side Story) en dansfilms (Fred Astaire en Ginger Rogers) vindt Murke maar niets.

De begraafplaats op Hollywood Hills was enorm. Je kan er met je wagen binnenrijden en er vonden misschien wel 10 begrafenissen plaats op hetzelfde moment. Je kent wel die maffiafilms waar iedereen in het zwart, met zonnebril op, rond de priester staat die de tekst voorleest. Aan de rand van de begraafplaats staan de limousines klaar. Wel, zo was het exact

Nergens stond er iets aangeduid dus terug met de wagen naar de ingang. Ik vroeg de dame aan de ingang waar het graf van Stan Laurel zich bevond en of er soms een plan was van het kerkhof. Ze zei me vriendelijk : “Sir, we are not allowed to give this information”. Ik keek beteuterd en ze had waarschijnlijk medelijden met Murke want ze zei : “I’ll give you a map of the memorial park and these areas are interesting”, waarbij ze twee gedeeltes van het kerkhof omcirkelde.

Ik dankte haar hartelijk en vond het tof dat Amerikanen op die manier toch de wet op een elegante manier omzeilden. En eerlijk gezegd vond ik het normaal dat niet iedereen diende te weten waar iemand begraven ligt. Murke is op dat gebied conservatief en vindt respect hier op zijn plaats.

Murke kwam bij de eerste area en het omcirkelde gedeelte was toch redelijk groot. Murke besloot zich te beperken tot redelijk grote graven en graven waar bloemen op stonden. Zo kwam Murke voorbij het grote graf van Liberace (een Las Vegas entertainer à la Eddy Wally, zie foto op www.flickr.com/photos/murke ). Maar nog altijd geen spoor van Stan Laurel….

Na anderhalf uur vond ik dan toch het graf van Stan Laurel, een armoedig graf met op het graf één verwelkte bloem. Geen mens in de buurt die geïnteresseerd was in Stan Laurel. Murke kreeg een krop in de keel bij het zien van dit graf. Hier lag de man die overleed één jaar nadat Murke geboren werd. Stan Laurel heeft Murke ongelooflijk prettige momenten bezorgd en hij is al vergeten door de meerderheid van de mensen. Bij zo’n gedachten begon Murke warempel te wenen….. Hij kon het niet begrijpen

Murke goes to Hollywood

Gisteren wou ik nog een trip maken in het Joshua Tree Park maar de weergoden waren Murke niet goedgezind. Op de radio waren er speciale interventies ivm naderend onweer en overstromingen in de omgeving van Joshua Tree.

Murke hechtte daar niet veel belang aan maar plots zat hij er middenin. Er zat niets anders op dan te stoppen (rijden was onmogelijk) en af te wachten. De temperaturen daalden van 100° F tot 67° F.

Na een 20-tal minuten was het voorbij. Modderstromen kwamen naar beneden en op de radio liet men weten dat het Joshua Tree National Park afgesloten was wegens overstromingen.

Dus dan maar richting Los Angeles.

Los Angeles is een gigantische stad. Waar je in New York bijna alle wijken kan bereiken met de metro ben je in Los Angeles niets zonder wagen. Van de ene kant van de stad naar de andere kan het 70 kms zijn. Los Angeles bestaat uit 88 stadsdelen met als meest bekende Hollywood, Bel Air, Beverly Hills, Malibu, Venice Beach, Santa Monica, Pasadena,...

Verder is het hier qua verkeer een heksenketel waarbij je je overvolle 6-vaksbanen moet voorstellen waar auto's je links en rechts voorbijsteken (mag in Amerika) en waar het bordje "speedlimit 65 miles" er enkel bijhangt als decoratie.

In het begin ben je niet echt op je gemak maar na een tijdje word je ook dat gewoon. Op de radio een 80's zender met muziek van FGTH, Soft Cell, Icehouse, Bronski Beat, Talk Talk, Flock of Seagulls m.a.w. al die verkeerde muziek uit de jaren '80 maar uiterst passend bij het binnenrijden van L.A.

Ik rijd af in East L.A. en zoekt een hotelletje. Dat is snel gevonden en na een verkwikkende douche besluit ik iets te eten in Chinatown (zo'n 45 kms naar het Westen). Voor je ergens naar toe vertrekt, bestudeer je best eerst de kaart en memoriseer je best volledig je reisplan. Murke moet zeggen dat hij op dat vlak een redelijk fotografisch geheugen heeft m.a.w. een kaart kan hij opslaan in zijn hoofd.

Na een rit van een uur komt Murke aan in Chinatown. Stel je hierbij een oppervlakte voor ten grootte van Torhout met uitsluitend Chinese tekens, lampions, arcades, vuurwerk,..... en voor 95% bevolkt door Chinezen. Chinatown is een uiterst gezellig stadsdeel van downtown L.A.

Ik ga een restaurant binnen dat druk bevolkt is. Het is altijd een goed teken als restaurants druk bevolkt zijn. Meestal is de kwaliteit er dan OK. Aan de muur hangen enkel Chinese tekens en het restaurant is enkel bevolkt door Chinezen. Verder een 5-tal reuzeaquariums met daarin talrijke kreeften en twee reuzenkrabben van een 1/2 meter.

Murke krijgt het menu (en gelukkig in het Engels). Murke is blij dat er geen nummertjes bij staan zoals in België. Er staan enkele vreemde vreemde gerechten op zoals duif, zeekomkommer (wat eigenlijk een dier is), diverse slakken,... De prijzen varieren van 8 tot 30 $. Eén gerecht kost echter 68 $ nl. een haaievin.

Murke is echter een kiekefretter en eet dan ook iets op basis van kip met zwarte champignons (heerlijk).

Nu en dan komt één van de obers de zaal in met een levende kreeft, ter goedkeuring. Als de disgenoten de kreeft goedgekeurd hebben, zal het beest het geweten hebben.

Halfweg mijn maaltijd komt één van de obers plots met een klein, warm, vochtig handdoekje. Zo'n handdoekje dat je ook krijgt op lange vluchten om de uitdroging van het lichaam tegen te gaan. Murke weet echter niet wat hiermee te doen en wrijft het dan ook aan zijn gezicht, handen,....

Indien men dat na de maaltijd zou krijgen, zou men kunnen denken dat het voor het reinigen van de handen is maar midden de maaltijd ???? Indien iemand weet waarvoor dit dient, laat het maar weten.

Na de maaltijd vertrek ik terug naar mijn hotel. Zelfs 's avonds laat is er nog enorme verkeerschaos in L.A.

Het is nu woensdagmorgen en ik heb zopas mijn hotel geboekt in Hollywood. Ik verblijf twee dagen in Hollywood en morgen zal ik een ganse dag doorbrengen in de Universal Studios. Vandaag zal ik waarschijnlijk even het graf bezoeken van Stan Laurel in Hollywood Hills. In één van de Amerikaanse gidsen was het volgende te lezen (er bestaan dan toch Amerikanen met humor)

Hollywood Hills : Just west of Griffith Park is this 340 - acre cemetery, admission free - unless you're planning to stay forever

Murke, Covina (East L.A.) 10 PM

Murke klimt die berg

De drie volgende posts zijn een soort vervolgverhaal. Verder vind je nog enkele extra foto's van het Joshua Tree National Park op www.flickr.com/photos/murke

Murke beklom vandaag de hoogste berg van het Joshua Tree National Park. 't was een kuitenbijtertje en de conditie is er duidelijk niet op vooruitgegaan na drie dagen Las Vegas. Maar eenmaal boven kreeg Murke een spontane erectie van blijdschap.

Zoals je ziet draagt Murke een T-shirt van 'Whitesnake', dat is vanaf nu, Murkes indianennaam

Voor grotere weergave van de foto, klik op de foto en aanschouw de natuurpracht (en daarbij bedoel ik alles dat achter mij ligt)

P.S. voor Andy : "zijn dat teensletsen ?"

Murke

De dieren van Joshua Tree National Park

Het Joshua Tree national park wordt bevolkt door Coyotes, roadrunners, bobcats, ratelslangen, tarantula's, arenden .... en honderden van deze woestijnhagedissen (zie foto) die regelmatig vlak voor je voeten wegschieten en je doen schrikken.

Op ongeveer 5 meter van mij hoorde ik, tijdens mijn klim, de ratel van een ratelslang. Dit is een waarschuwingssein van hen om te laten weten waar ze zitten zodat je ze kan ontwijken. Wat ik dan ook snel deed. Geen haar op mijn kop dat eraan dacht hen op te zoeken

Jammer dat ik geen Coyote en een roadrunner gezien heb. Ik zou graag eens een coyote een roadrunner zien vangen want ik heb altijd zo'n medelijden met die arme coyote in het tekenfilmpje

Guinness van 't vat !

Na de lange wandeltocht bij woestijntemperaturen, stopte Murkes wagen natuurlijk bij het zien van deze saloon. Op de voorgrond Murkes Nissan die er nog altijd perfect uitziet na meer dan 5.000 kms

Murke was uitgedroogd maar de barmeid leek Murke te negeren. Murke merkte op dat iedereen haar aansprak met "Sweetie". Na een minuut op twee riep Murke ook "Sweetie" en ze kwam Murkes richting uit en zei "Yeah Baby" waarbij ze zich vooroverboog zodat Murke een mooi zicht had op haar gleuf tussen haar grote borsten (voor 't mienwerkerke 'tetten').

Murke bestelde een Guinness van 't vat (ongelooflijk dat ze dat hier hebben) en keek terloops naar de kont van de barmeid. Voorwaar een schoon gat verpakt in sexy hotpants. De barmeid mocht er best wezen. jammer dat "'t rinde in eur mule"

Murke, Joshua Tree

Ondertussen in Kroatië

Hieronder het relaas van "hun reis naar Kroatië" door Elzebubbel (en wat had je gedacht
't is een hele boterham geworden). Verder vind je hieronder ook een post met een foto uit de streek van Madrid + de foto's van Calico Ghosttown.

Binnenkort vind je op Murkes weblog ook een literair meesterwerk terug afkomstig van Nonkel David en Tante Terry

Murke bevindt zich momenteel tussen de hippies in het beatnik Café in Joshua Tree (California) (www.jtbeat.com) maar hierover meer info in de komende dagen. 't is hier een hele weirde omgeving

Veel leesgenot met Elzebubbels onderstaande schrijfsels

een psychedelisch Murke, Joshua Tree 6 PM (er zat waarschijnlijk iets in die cake ?)

KROATIE, HET ROBINSON-GEVOEL

Woensdagavond 13 juli 2005

Kroatië. 5835 Km kustlijn, 1185 eilandjes en een zoon die met zijn linker arm in het gips zit wegens té enthousiaste parasprong uit zijn boomhut.

Ik sta in Roeselare in de keuken als ik tot het plotse besef kom dat het voor onze Lowie een eerder ‘droge’ vakantie zal worden : gips en water zijn nu eenmaal moeilijk te combineren. Meteen besef ik ook dat het onbegonnen werk zal zijn om onze 9-jarige wildebras uit de Kroatische zee te houden en prop vlug nog enkele plastiekzakken en een rol tape in de valies om zijn arm op tijd veilig te kunnen inpakken en zo de gips te beschermen tegen het zeewater.
Dat dit wishful thinking was, zal later nog blijken.

Donderdagochtend 14 juli 2005

Bij het krieken van de dag. De ochtend geurt naar nat gras en verse koffie.
Vandaag hangen de Fransen hun nationale driekleur buiten.
Ten huize Sintobin is het dubbel feest : Stef is jarig en we vertrekken op reis. Joehoe !
Om 5u05 rijden we onze straat uit, de 3 katten kijken wat sipjes : hit the road, dad !
In Aalter plots een muur van dichte mist die pas om 6u10 even rap weer zal verdwijnen tijdens ongelooflijk-maar-waar het deuntje ‘Sunrise’ van Norah Jones op de radio.
Op de autosnelweg naar slechte gewoonte véél Hollanders met caravan met vreselijke namen zoals Detleff’s, Flirt of Südwind.. Ze zullen het NOOIT afleren.
Zo stond er vandaag nog in de krant dat ze er eentje van de weg geplukt hebben dat 450 kg (!) te zwaar geladen was wegens compleet gevulde diepvriezer mee.
Onze baanvaste Honda-jeep rijdt ze allemaal gezwind voorbij en behalve de in Duitsland niet te ontwijken ‘Baustelle’ komen we na zo’n 1050 km rond 16u aan in Salzburg waar we een eenvoudig Etap hotelleke geboekt hebben.

We maken nog een mooie avondwandeling in de romantische oude binnenstad en vieren de nog net geen veertig van Stef en het begin van de vakantie met calamares a la plancha, spaghetti carbonara, pizza proscuito en pizza salami, vergezeld door het nodige gerstenat.
Daarna duiken we in de vers gesteven lakens van ons hotelleke en dromen van de volgende etappe…

Vrijdag 15 juli 2005

Ik trek de gordijnen open. Felle zon en een blauwe lucht brengen ons meteen in een opperbeste stemming. Vandaag is het tunneldag en we zijn niet gehaast : we moeten slechts een 400-tal km afleggen tot Triëste. De o.a. vreselijke Tauertunnel leidt elk jaar tot wanhoop gedreven nagelbijtende toeristen wegens monsterfiles. Wij hebben echter de hele dag tijd om de volgende stop te halen en vertrekken dan ook pas om 8u54 heel relax richting Villach.
De glooiende heuvels worden groene bergen met sneeuw gespoten als slagroom bovenop een taart. Om 11u04 bereiken we vlotjes de Italiaanse grens. Charlotte merkt op dat we in de laatste 24 uren 5 landen hebben doorkruist of althans stukjes ervan : België, Nederland, Duitsland, Oostenrijk en Italië. Ze heeft dus wat opgestoken van de aardrijkskundelessen in Barnum.

Om 12u28 zien we de Adriatische zee die voor ons opdoemt als een enorme spiegel met een dun laagje nevel boven het wateroppervlak. De temperatuur klimt naar een zuiderse 29 graden en ons vakantiegevoel klimt meteen mee ! Heiho ! Thomas en Lowie zitten al met hun zwemvliezen klaar voor de grote aanval op de diepblauwe zee. Ze moeten hun plannen echter nog eventjes opbergen want eerst gaan we een splaapplekje zoeken langs de kust.
Hier hebben we niks gereserveerd. Geen probleem echter, zelfs met ons 5 vinden we vlotjes een hotel in Muggia, op 2 km van de Sloveense grens. De tijd in hotel ‘Sole’ is blijven stilstaan in de jaren zeventig maar het is er kraaknet en ze hebben er een met druivelaar overdekte reuzeterras die uitkijkt over de zee. Stef en de kids zijn nu niet meer te houden en brengen dan ook enkele uren door in het water. Ik nestel me op een rotsblok met mijn boek Rigor Mortis, ofte de geschiedenis van het lijk door de eeuwen heen (voor de liefhebbers !)

’s Avonds leiden onze knorrige magen ons naar een schitterend zeevisrestaurantje op de kaai. Twee kleine vissersloepjes, die eigendom zijn van het restaurant, leveren er de dagverse vis die we in onze magen nog eens laten zwemmen in een fris wit wijntje.
Heel tevreden kruipen we onder zeil, de krekels willen maar niet zwijgen, de zee klotst voort zoals ze het al eeuwenlang doet en we glijden weg in een zaligmakende slaap.

Zaterdag 16 juli 2005

Dit is de dag dat we onze eindbestemming zullen bereiken : PULA in Kroatië.
Naar tweejaarlijkse gewoonte brengen we 1 weekje vakantie door met de clan Vandenbroucke. Altijd een tijd om naar uit te kijken wegens het vele plezier, de filosofische avonden, de neefjes en nichtjes die elkaar in spelletjes beconcurreren en ambeteren…
Normaal huren we 1 groot huis met zwembad maar dit bleek in Kroatië onvindbaar.
Uiteindelijk werden het 3 bijgebouwtjes in de tuin van een particulier van wie we het ruime privézwembad ook de hele week mogen gebruiken.
Die ochtend kan het natuurlijk weeral niet rap genoeg gaan en bijgevolg zitten we al om 8u45 in de auto niettegenstaande we een letterlijke zee van tijd hebben !
De Sloveense en meteen daarna Kroatische grenzen worden gepasseerd. Er is nog identiteitskaartcontrole, iets wat wij al jaren niet meer gewoon zijn.
Omdat we veel tijd hebben, laten we de autosnelweg voor wat ze is en verkiezen om langs de zee onze weg te vervolgen. Het zal ons geen minuut spijten.
Le grand blue is overal aanwezig, fonkelend als zilver in de zon. Ze is bezaaid met rotsachtige eilandjes die lijken uitgestrooid al keien in het water. Prachtig gewoon en de vele OOO’s en WAW’s zullen het komende uur dan ook vaak te horen zijn.
Ben je geen zeeman ? Dat is dan héél jammer want ik weet wat we hier de komende weken zullen doen : Robinson Crusoë spelen !

Verlaten baaien en indrukwekkende kliffen volgen elkaar constant op. De zee is bijzonder helder en nodigt constant uit tot een frisse duik. Er zijn echter wel geen stranden; zeesandalen zijn dan ook absoluut niet overbodig omwille van de vele rotsen.

De toeristische hoogtepunten liggen hier aaneengeschakeld als aan parels aan een ketting.
Rond 14 u bereiken we het bedrijvige PULA en zoeken meteen het toeristenbureau op van wie we de bungalows huurden. Na de nodige formaliteiten in orde te hebben gebracht, komt onze gastvrouw ons oppikken om ons te begeleiden naar ons vakantiestekje dat gelukkig een heel eind buiten het naar mijn zin te toeristische PULA ligt en dat we op eigen houtje wellicht nooit hadden gevonden.

Bij aankomst zijn we al onmiddellijk gecharmeerd door de vriendelijke ontvangst met wijn en snoepjes. De bungalows zijn kraaknet en we settelen ons in 1 ervan. Nu wordt het wachten op de rest van de familie die uiteindelijk in de late nammidag en avond zal arriveren.

Zondag 17 juli 2005

Mijn ouders,oom en tante zijn uiteindelijk als laatsten tegen 22u30 geland na urenlange vertraging aan de gevreesde tunnels. Doodop maar wreed content ! We hadden een lekkere salade niçoise voor hen klaargemaakt en met een frisse wijn werd het gezelling bijkletsen over hun straffe autostrade-avonturen.

Heerlijk geslapen. Tijd om de omgeving te verkennen in het nabijgelegen MEDULIN dat een charmant vankantieoord blijkt te zijn met veel jachten en zeilboten.
Tot onze verbazing blijken ook de grootwarenhuizen open en al meteen kopen we het nodige voedsel en drank op om al een heel eind ver te komen in de komende week.
Leuk shoppen hoor, we leggen ‘pot’ en rijden een uur later 3 (!) winkelkarren buiten. We zijn dan ook met 14 maar, toegegeven, de drank neemt de meeste ruimte in beslag.

Verder wordt zondag installeerdag en zwembaddag. Zwembaddag ? Lowie kijkt supersip naar zijn gips en beseft maar al te goed dat hij in diepe shit zit. De plastiekzakken blijken te sijpelen en zijn gips is al doorweekt. Gelukkig heeft pappie zijn doktersvalies bij en we besluiten een tweede gips te maken, doormidden te snijden, en om de dag te wisselen zodat er altijd 1 van de 2 kan drogen. De donderwolk op Lowie zijn gezichtje is direct verdwenen, wat is het toch handig om een grootvader te hebben die dokter is en een oom die zowaar een zaag in de auto heeft liggen.

Terwijl de kinderen hun waterkunsten vollop laten zien, informeer ik bij de dochter des huizes over ‘places to see’. Ze geeft ons heel veel tips en adresjes die we de komende week allemaal willen uitproberen.

“Maar eerst moet je starten met het wondermooie PREMANTURA”, zegt ze, “een schitterend beschermd reservaat met de allermooiste baaien van Kroatië”. “Weet je wat, ik zal morgen voorrijden met de auto” Waw ! Dat noemen ze nu eens gastvrijheid !

Maandag 18 juli 2005

Gisterenavond nog urenlang plezier gehad met de neefjes en nichtjes. De oudste is 14, de jongste 4 en allemaal zijn ze niet op hun mondje gevallen ! De vuilste kluchten kwamen van Tibo (8jaar), de grappigste uitlatingen van Marie (4jaar). Mijn vader is door zijn tuinstoel gezakt na een enorme lachbui. Hilarisch tafereel, het hek was echt helemaal van de dam.
De kids gaven ook nog ongelooflijke shows à la Sesamstraat ten beste en Emiel showde een string !

Vanmorgen zitten ze al vroeg UNO te spelen terwijl wij alles klaarstomen voor het grote PREMANTURA-avontuur. Gewapend met snorkel, zwemvliezen, opblaasboot en onderwatercamera snorren we welgezind achter de snelle Audi van onze gastvrouw Irene.
En ja hoor, na een rit van ongeveer 3 kwartier komen we terecht op een stofferig weggetje waar ze ons behendig doorloodst alleen…er lijkt maar geen eind aan te komen.
Zeker een 5-tal km rijden we hotsend en klotsend door, een enorme stofwolk achter ons latend. De jeep komt hier geweldig goed van pas ! Na een lange safaririt belanden we uiteindelijk in een onbeschrijflijk mooie omgeving : diepe zee waar je tot op de bodem kunt kijken. Dankzij de witte kalksteen kleurt het water hier turkoois. Duizenden visjes zwemmen in grote scholen rond. De krabjes kan je zo van tussen de rotsen plukken. Hello blue lagoon, dit wordt een snorkeldag om nooit meer te vergeten !

De kinderen zijn verrukt en Lowie vergeet zelfs rustig te ademen tijdens het snorkelen en komt af en toe boven met een enorme zeewaterhoestbui. ‘Kijk, mam, een vis met een streepjespyama !’ Even later schiet hij het water uit, lijkbleek, want hij heeft een
‘grote’ inktvis gezien…of een zeepaard (?)….of een monster….
Er wordt natuurlijk gekibbeld om de rubberboot en de zwemvliezen maar iedereen komt aan bod. Ondertussen brandt de zon ongenadig maar we zitten safe met waterproof factor 30.
In de late namiddag keert de stemming plots om als Thomas, ondanks zijn watersandalen, toch op een zeeëgel heeft getrapt. De venijnige zwarte naalden hebben zich door zijn onbeschermde hiel geboord. Geen paniek, pappie zal dat straks wel weer eens oplossen.
Voor de tweede keer haalt hij zijn doktersvalies boven.

Uiteindelijk zal hij wel anderhalf uur bezig zijn met die rotnaalden. Pas nadat hij Thomas zijn voet heeft verdoofd (te veel pijn) zal hij ze er enkel uitkrijgen via kleine insnedes met zijn scalpel. We hadden het allang opgegeven te peuteren met een pincet want de naalden braken gewoon telkens of. Olé ! Alvast 2 dagen zwemverbod voor Thomas en een antibioticakuur erbovenop !

Dinsdag 19 juli 2005

Leuk is anders als je niet mag zwemmen en er overal water is. Pech dus voor Thomas.
Maar de hele familie is solidair en vandaag besluiten we dan ook een grote rondrit te maken.
We starten met PULA zelf te bezoeken.

De Romeinen hadden hier vroeger een vaste stek onder het keizerschap van Augustus.
Ze hebben er wat bouwwerken neergepoot o.a. het vierde grootste amfitheater ter wereld.
Dat het er nog staat, hebben de inwoners van Pula te danken aan Gabrielle Emo, een Venetiaan die voorkwam dat het aan het einde van de 16e eeuw werd afgebroken om weer te worden opgebouwd in Venetië. Dit moeten we natuurlijk bezoeken en met de nodige verbeelding kunnen we ons voorstellen hoe gladiatoren hier destijds gevochten hebben met exotische beesten.
We volgen verder een uitgestippelde stadswandeling en pikken zo de meest interessante bezienswaardigheden mee.

Vervolgens gaat het richting FATANZA, een visserhaventje van waaruit de veerboot vertrekt naar de beroemde BRIJUNI-eilanden. Deze eilanden zijn niet alleen bekend om hun mooie natuur maar vooral omdat ze de geliefkoosde verblijfplaats waren van Tito die er in 1980 stierf. Onze gastvrouw had ons echter aangeraden om zeker ROVINJ te bezoeken, dus laten we de eilanden voor wat ze zijn, Tito interesseert ons sowieso niet echt.

ROVINJ is een wonderlijk stadje. De oude stadskern doet erg Italiaans aan. Smalle straatjes voeren steil omhoog naar de St.Euphemiakerk, waarvan de campanile aan het nabije Venetië doet denken. Het is het geliefde plekje voor heel wat kunstenaars.
In dit bijzonder charmante stadje staan de huizen aan de buitenrand met hun gevels in de zee die langs de smalle steegjes tussen de huizen klotst en schuimt en binnenloert. Er hangt ook een kruidige tabakgeur die afkomstig is van de sigarenfabriek bij de haven.
We moeten echter verder want de tijd is ongenadig en de wegen zijn zeer kronkelig.
Wie op de kaart kijkt en denkt dat de afstanden hier meevallen komt bedrogen uit.
Je mag immers niet vergeten dat door de bergachtige omgeving de haarspeldbochten dik bezaaid liggen en je dus niet opschiet in het verkeer !

De laatste etappe voor vandaag wordt de LIMSKI FJORD, ook al aangeraden door onze gastvrouw : de oesters zouden er overheerlijk zijn…Deze 9 km lange smalle fjord is een veilige schuilplaats voor vissersboten tijdens stormweer. Hij dringt zich door in het binnenland tussen wanden van wel 100 m hoog. Het water is er beschermd, zwemmen is verboden en het is beroemd om zijn zuiverheid. Helemaal aan het einde vinden we er een visrestaurant dat ons de schatten uit de zee serveert !

Met rondgegeten buikjes tuffen we weer naar onze vakantiestek, tevreden over al het mooie dat we vandaag ontdekten.

Woensdag 20 juli 2005

Voor wie Kroatië bezoekt, geldt absoluut volgende regel : breng een boot mee !
Wij hebben er geen. Onze dromen slaan op hol bij het zien van de schitterende zeiljachten die het water doorklieven…

Maar geen nood, vandaag laten we ons met de veerboot naar het eiland Cres overzetten om daar eens op verkenning te gaan en we beloven onszelf plechtig dat we, als apotheose, op het einde van de week een boot zullen huren en zelf op verkenning zullen gaan.
Opnieuw lijkt de afstand op de kaart naar het punt waar de veerboot aanmeert kleiner dan in werkelijkheid. Bergen en kronkelwegen beletten grote snelheden, het is aanpassen voor de
snelle Belg.

De veerboot zou vaak vergezeld worden door dolfijnen, maar deze keer laten ze zich niet zien.
Het eiland Cres steekt uit de zee als de top van een berg. Eénmaal van het veer, is het onmiddellijk weer stijgen naar prachtige point de vues, de één na de andere, met beneden de diepblauwe zee. Het is er verzengend warm. Dat is het hier trouwens al de hele week maar op dit eiland hangt de warmte als een zwaar deken, er is geen briesje wind.
Na een tijdje genoten te hebben van de schitterende postkaartuitzichten, slingeren we met de auto tot aan het verfrissende water. Iedereen spurt meteen een frisse duik tegemoet.
Later wordt er opnieuw vis gesmuld onder de vorm van zeebrasem, zeewolf, calamares en
‘vis categorie 2’ wat dat ook moge wezen. De halveliterpinten zijn we hier ondertussen al goed gewoon en we proberen het vocht op peil te houden dat eerder onze poriën is uitgestroomd.
De ferryman brengt ons ’s avonds terug en net zoals in de ochtend kunnen we heerlijk genieten van de omgeving bovenop het dek.

Donderdag 21 juli 2005

Nationale feestdag.

Wat platte rust vandaag. Tijd om te lezen, postkaarten te schrijven, lui te wezen,…
De mannen gaan shoppen en komen met een heel menu thuis en zonder geld.
We mogen de mooie barbecue gebruiken van onze gastvrouw die het al in de gaten heeft dat we eens wat luier zijn maar ons direct tot de orde roept en zegt dat we absoluut naar MOTOVUN moeten om daar eens de zon te zien ondergaan.
Dit wordt besproken in familiekring en ’t is alweer in de sjakosj.
“Het is maar eer uurtje rijden”, declareert ze. Jaja, wij kennen dat ondertussen al, Kroatische afstanden…

Na een heerlijk dagje ‘niksen’ vertrekken we ’s avonds richting MOTOVUN.
Toeristen die hun vakantie onbeweeglijk doorbrengen op het strand hebben ongelijk.
Dit geldt nog meer voor Kroatië. Weinigen doen de moeite om de Istrische heuvels te verkennen. Nochtans zitten er echte pareltjes tussen. Dorpjes waar je heerlijk kunt dwalen door de straten. Pittoreske plaatjes. Sommige zijn verlaten en echte spookstadjes, door klimop overwoekerd. In andere hebben de bejaarde ‘locals’ de moed nog niet gevonden om naar de stad te verhuizen.

MOTOVUN is een absolute must. Dit 288 m hoog gelegen dorp kijkt uit over het Mirna-dal.
Maar dan zien we een onheilspellende wegomleging. We zijn amper 1 km van het middeleeuws dorp maar ze laten ons nog 3 kwartier omrijden en ondertussen zakt de zon steeds dieper…
Nadat we hijgend de steile straatjes tot helemaal boven zijn gelopen, beklimmen we nog eens de 15 m hoge stadsmuur om te genieten van een prachtig uitzicht. Eigenlijk is het mooiste van de zonsondergang al verdwenen, maar we kunnen toch nog genieten van de roze naweeën terwijl het landschap rondom ons oker kleurt. Het dorp is autovrij en dat ze het maar lang zo
houden ! Op de stadsmuren vind je ook kleine cafeetjes en de Pivo’s vloeien alweer rijkelijk naar binnen.

Vrijdag 22 juli 2005

Hier verlangen we echt al de hele week naar. Met de boot de zee op !
Het heeft wel wat overleg gekost. Op de bootjes die je kan huren kan je maximum met 5 zitten en wij zijn met 14. Het leek ons niet zo plezant om ons over 3 verschillende boten te moeten verdelen. Voor een grotere moet je al een vaarbrevet hebben en dan is bij ons niet het geval. Wij laten ons loederig oog uiteindelijk vallen op glasboot Igor. Deze boot met glazen bodem heeft 36 zitplaatsen en bovenop het dek kan je zonnen.

Handdoek, binkini en zeesandalen worden onze wapens voor vandaag. Langzaam varen we de baai uit. Het water is hier 3 meter diep en kleurt van groenig naar azuurblauw. De diepte gaat snel tot 15 meter en –ongelooflijk- de bodem is zeer duidelijk te zien. Reuzemossels, zeekomkommers en heel komieke visjes schuiven onder de glaswand door. Zeeëgels, koralen en allerhande zeebebossing duiken op. Les in biologie ! Wie genoeg gezien heeft van dit rijke onderzeeleven kan naar bovendeks verhuizen en zich nestelen in de heerlijke alomvertegenwoordige zon. De boot vaart langs de kusten die hun krijtrotsen nu eens van een andere kant laten zien. Grotten en spelonken volgen elkaar op. Ver ontwaren we ook enkele naturisten tot grote hilariteit van de kinderen. De natuur is adembenemend, superlatieven komen we hier te kort.

Na 1 uur meert de boot aan bij een onbewoond eilandje waar de zee alweer alle mogelijke schakeringen blauw aanneemt. We eten er heerlijke mossels en calamares. 1 Uur stoppen op deze hemel op aarde lijkt ons eigenlijk te kort maar de kapitein wenkt alweer en de vertragingsmaneuvers van de kinderen (in de zee springen vanop de steiger juist voor het inschepen) helpen niet. Na nog een heerlijk uurtje genieten, komen we weer aan waar deze heerlijke dag begon. Nog de hele weg naar huis praten we over deze fantastische ervaring. Als we nog eens terugkeren, zullen we wel eerder op de boot zitten of laten we ons gewoon eens met een taxiboot een hele dag naar zo’n eilandje brengen.
Je voelt je er echt de koning te rijk !

Ons Kroatië-avontuur loopt hier echter ten einde, morgen heel vroeg vertrekken we voor 1 weekje vakantie met ons vijf naar een chaletje in de Sloveense bergen.
Dus wordt het nog valiezen pakken en vroeg onder de wol want de wekker loopt af om 6 uur.

Elzebubbel

Ondertussen in Spanje

Mijn sexy detective Daniella uit Madrid bezorgde me bovenstaande foto.

Ze hebben hem uiteindelijk gekortwiekt. Zijn wilde haren zijn voorgoed verdwenen !

mojave woestijn en spooksteden (2)

En nu met foto's

Klik op bovenstaande foto voor een grotere weergave want ik vind het persoonlijk een zeer geslaagde foto qua compositie,....

Check ook www.flickr.com/photos/murke

De Mojave woestijn en spooksteden

Deze morgen Las Vegas verlaten en mijn reis verliep door de Mojave-woestijn, één der heetste gebieden op aarde.

Toch wou ik even een korte wandeling maken in de Mojave woestijn. Mijn zichtbare lichaamsdelen goed ingewreven met factor 15 (jaja, een ezel stoot zich geen ...... )

Ik was helemaal alleen, enkel gewapend met een paar liter water. Maar bij een temperatuur van + 45° C gaat een normale mens niet in een woestijn wandelen. Dus besloot ik ook maar terug te keren naar de wagen want dit was echt superheet (niet te doen !)

Ik overschreed de grens Nevada / California en nabij Barstow lag er een goed bewaarde ghosttown. Het spookstadje sprak echt tot de verbeelding. Vroeger was er hier in de nabijheid een zilvermijn en Murke waande zich al in het begin van de 20ste eeuw toen deze stad bevolkt werd door goudzoekers, pistoolhelden, ..... en waar saloonuitbaters, prostituées en begrafenisondernemers gouden zaken deden. Ik heb waarschijnlijk teveel Lucky Luke gelezen. Hierboven vind je een foto van deze spookstad. Verder vind je nog een paar mooie foto's (al zeg ik het zelf) op www.flickr.com/photos/murke (Klik op de foto's voor een grotere weergave).

Ik overnacht momenteel in het stadje Barstow, gelegen aan de oude route 66. Dit is ook vergane glorie en toen ik iets ging drinken in de bar "Katz" was deze bevolkt door verlepte, achterlijke cowboys met een echt onverstaanbaar accent en lelijke, dronken, sletterige dellen. En dronken dat ze daar allemaal waren om 6h00 's avonds !

Ik dronk slechts één Bud en verliet deze uiterst, ongezellige bar.

Morgen vertrek ik naar het nationaal park dat vooral gekend is door een LP van U2 nl. het "Joshua Tree National Park" alwaar ik enkele wandelingen wens te maken

Ik hoop te overnachten in "The Joshua Tree Inn" waar beroemdheden de drukte ontvluchtten. Hier sliepen o.a. The Rolling Stones, Donovan, Emmylou Harris, The Byrds, The Eagles,.... Gram Parsons overleed hier in 1973 in "Kamer nr. 8". www.joshuatreeinn.com

Misschien overnacht ik wel in "Room nr. 8". Naar het schijnt, spookt het in kamer nr. 8. Als er niets meer verschijnt op mijn weblog in de komende dagen, start de zoektocht naar murke in de "Joshua Tree Inn"

Murke, Barstow 10 pm