Murke got the blues

Je wordt hier, in Chicago, regelmatig geconfronteerd met the Blues. Langs de straten weerklinkt uit boxen nu en dan the Blues. Dat doet er me aan herinneren dat ik hier ben met een missie in Chicago nl. het promoten van de single "het murke". Ik haal Luisa op bij Luciano's en we vertrekken naar Chess Records.

Bij Chess Records krijgen we eerst geen afspraak met de big boss maar nadat ze zien dat Luciano's dochter mee is, lukt dit wel. De Big Boss luistert aandachtig naar de CD "het Murke" maar heeft toch enkele bedenkingen. Wanneer Luisa echter met haar duim op haar mooie hals een mesbeweging uitvoert, is alles snel in kannen en kruiken. Dus in oktober komt "het Murke" uit bij Chess records.

's avonds bezoeken we Buddy Guy's Legends, een prachtige bluesclub waar deze avond Byther Smith optreedt als voorprogramma van Anson Funderburgh & his Rockets feat. Sam Myers. De blues klinkt gewoon maar in de exceptionele kader is dit wondermooi. Er hangen tal van memorabilia o.a. een contract uit 1959 van Chester Burnett (slechts 1 pagina waarin Chester Burnett zo'n 250 $ vraagt en hot tea, wat was dit vroeger toch gemakkelijk). Misschien ken je Chester Burnett niet maar zijn artiestennaam zul je zeker kennen (zie oplossing onderaan). Er zijn zo'n 400 mensen aanwezig in de club en in tegenstelling tot in Belgie staan er niet alleen zwarten op het podium maar zijn er ook veel zwarten in de zaal en dat geeft toch een zekere sfeer. Het kan ook niet anders want 40 % van Chicago is zwart. Er lopen een paar prachtexemplaren rond, stijl cafe au lait, en een perfecte loop. Geen enkele blanke vrouw zal ooit zo perfect kunnen lopen. Luisa merkt op dat mijn ogen regelmatig afdwalen van het podium naar die perfecte vrouwen. Ze maakt van haar tak en ik moet haar direct op haar nummer zetten. Ik fluister in haar oor "Il mostro rosso" en ze kalmeert direct. 't is toch erg, we kennen elkaar 1 dag en ze heeft al streken. Je moet die Italiaanse vrouwen snel leren wie de baas is.

Als we 's nachts buitenkomen bij Buddy Guy's Legends (trouwens nog een officieel boekje meegebracht voor meester Hugo's archief), is het nachtvolk wakker geworden. Eerst en vooral ratten. Iedere nacht zie je verschillende grote ratten op de straten lopen. Verder nog een soort rat nl. de junkie. Meestal blijft het bij "do you have some change". Negeer die junkies en maak vooral geen oogcontact en ze laten je met rust. Er is er toch eentje die me bij mijn arm aanklampt en ik draai me om en zeg met luide basstem in het platste West-Vloams : "ziej ne gowe weg gien onnozel'n tuut", waarbij ik extra nadruk leg op het woordje tuut. De junkie druipt af. Ik besef plots dat er niet veel verschil is in het benaderen van grizzly beren en junkies. Voor wat Alaska allemaal niet goed was.

Nu Luisa afzetten en tot nooit meer (ze heeft teveel streken) en nu gaan slapen want waarschijnlijk mag ik morgen meespelen in een film. Ik hou jullie op de hoogte,

Bluesin' Murke

p.s. Chester Burnett is Howlin' Wolf