Murke verzet bergen

Zaterdag 5 september om 7h00 vertrokken naar Denali National Park, vastbesloten om verschillende miles te voet af te leggen en indien mogelijk een bergtop te beklimmen.

Bij het binnenkomen van Denali is er het visitor's center waar vriendelijke rangers je helpen. Na samenspraak met een ranger, besluit ik alleen een van de bergtoppen te beklimmen. Het begindeel is min of meer langs geijkte paden, het tweede gedeelte is echter steil en op eigen initiatief. Ik heb dan ook een zeer gedetailleerde topografische kaart meegekregen zodat ik het wel zal vinden. Terloops laat de ranger me ook weten dat er moose (elanden) gesignaleerd zijn in dit gebied en hij raadt me met aandrang aan ze niet te benaderen. Tot slot zegt de ranger, na me van top tot teen bekeken te hebben, dat de wandeling zo'n 6 a 7 uur zal duren.

Ik koop nog 2 liter water en 4 chocoladerepen met amandelnoten. Ik zie dat andere professionals dat ook doen.

Zo, dan is Murke op weg. Momenteel schijnt het zonnetje en de vest kan uit want het is 5 a 8 graden. De begintocht verloopt inderdaad langs reeds begane paden, die dwars door de toendra lopen. Het zonlicht weerkaatst mooi op de gele en rode bladeren. Ja, de herfst/winter is volop aan de gang in Denali en vanaf eind volgende week wordt het park volledig afgesloten voor het publiek tot in april. Je kan er dan nog enkel in, na afspraak met de rangers, met sneeuwschoenen, ski's of met sleehonden. Alle gemotoriseerd vervoer is verboden.

Op mijn tocht word ik regelmatig opgeschrikt door de arctische eekhoorns. Ongelooflijk plezierig om deze kleine, speelse diertjes te bekijken. Plots hoor ik een geluid dat groter klinkt en inderdaad, zo'n 15 meter beneden in de toendra staan 2 volwassen elanden en een kleintje. Ik sta muisstil en vraag me af wat ik moet doen. Als ik verder ga, kunnen ze me misschien opmerken. Dus, ik blijf staan en de elanden vertrekken naar beneden. Ze hebben nooit geweten dat ze 15 meter verwijderd waren van bergbeklimmer Murke. Murke begint zich stilaan een echte avonturier te voelen.

Ik denk dat ik nu reeds enkele uren lichtjes geklommen heb en ik heb reeds 1 liter water gedronken en 2 repen chocolade gegeten. Dat wordt dus rantsoeneren als ik de top wens te bereiken. Vanaf nu wordt de beklimming steiler, de toendra maakt plaats voor ruwe rotsen. In de verte zie ik al de top. Ondertussen is de wind komen opzetten, is het bewolkt geworden en kan ik mijn vest en muts weer goed gebruiken.

Er komt maar geen einde aan de beklimming en het wordt ruwer en ruwer. Een stemmetje in mij zegt reeds : "keer terug, je zit al hoog genoeg". Maar, ik zal niet opgeven en zie verder af. Het is werkelijk afzien en ik droom van de tijd dat ik nog liep en een uitstekende conditie had. Bijna in iedere bocht moet ik even een rustpauze inlassen. Ik nader echter voetje voor voetje de tocht. Als ik dan uiteindelijk de laatste rotsblokken beklim, zakt de moed me in de schoenen want dit is nog niet de echte top. Ik zie nog een heel stuk hoger de echte top. Ik schat dat dit zeker nog een uur klimmen is. Even rusten en nog even nippen van mijn water. Ik heb nog slechts een 20 cl water en de chocolade is op. Hoe lang ben ik nu al aan het klimmen : 4 uur ? Ik heb geen idee want ik draag geen uurwerk.

Na een ruime zitpauze besluit ik tot het uiterste te gaan en de top te beklimmen. Ik sterf meermaals maar de top nadert. De wind giert, de eerste sneeuw ligt reeds op de rotsen. Ik dien regelmatig even te rusten maar ik bereik uiteindelijk de top.

Het zicht maakt deze lijdensweg meer dan de moeite waard. Overal rond me zie ik bergtoppen zover ik kijken kan. Ik heb dit even vastgelegd via mijn Samsung camera door op film traag even een cirkel te maken van 360 graden. Als ik kijk of het gelukt is, schrik ik van mijn ademhaling die zeer sterk te horen is op de opname alsook de sterke wind. Ik blijf nog een 15-tal minuten genieten op de top en besluit dan af te dalen.

Uit ervaring weet ik dat ik zeer goed kan afdalen. Ik ben waarschijnlijk de beste afdaler ter wereld en inderdaad ook nu lukt de afdaling zeer goed. Na een lange afdaling kom ik uiteindelijk terug beneden. Ik wip nog even binnen in het visitor's center en kijk op de klok. Ik ben maar liefst 9 uur onderweg geweest. Voor echte klimmers zal hetgene wat ik verwezenlijkt heb peanuts lijken maar voor mij was het een ongelooflijke overwinning. 9 uur alleen "l'homme seul et ses pensees". Je komt geen levende ziel tegen onderweg alleen vogels, eekhoorns en mijn ontmoeting met de elanden.

Na het drinken van 1 liter water en het nemen van een warme douche, besluit ik te gaan eten in "The Totem in". Volgens de rough guide is de Totem Inn een ruwe bikerskroeg gelegen in Healy, 20 kms te Noorden van Denali waar je uitstekende pizza kan eten. Ik spring in de Chevy en rijd noordwaarts. Gedurende 20 kms kom je niks tegen langs de weg, enkel bergen en dan kom je in Healy. Healy bestaat uit 6 gebouwen en ja, een van de gebouwen is "The Totem Inn". Een houten barak met verschillende Harley's voor de deur. Het is echt zoals ik me voorgesteld had : aan den toog bikers en Barry's (mannen met houthakkershemden, pet en jeans). Uit de boxen komt muziek van The Who, Pennywise, Men at work,... Ik eet er een pizza met champignons en drink enkele "Mirror Pond Pale Ale's" van het vat (uitstekend biertje). Dan slaat de vermoeidheid toe en ik besluit terug te keren naar Denali.

Deze morgen opgestaan om 05h00. Ik heb ongelooflijke spierpijn. Het geeft echter niet want vandaag ga ik mee met een bus "The Tundra Wildlife tour" die me zo'n 100 kms in het Denali Park brengt. We zullen bij Mount Mc Kinley komen (20.320 ft). Ik vrees echter dat we de top niet zullen zien want het is momenteel bewolkt.

Tot de volgende keer

Murke