Murke heeft hoogtevrees

Rond 9 uur vertrek ik uit Glennallen, richting Valdez. Het wordt een trip van een 200-tal kilometers. 200 km lang zal ik aan mijn linkerzijde de immense bergtoppen zien van het Wrangell St. Elias Park.

Een 20 kms verder besluit ik te ontbijten in een roadhouse in Copper City. Ik kijk op de menukaart en zie staan "piglet". Bij de beschrijving staan roereieren met ham en nog een paar zaken die ik niet ken. Als de dienster me de "piglet" brengt, verschiet ik me een bult. Het is precies een berg kots dat ze uitgegooid hebben boven een pistolet. De geur is afgrijselijk. Gelukkig is er een apart bord met twee roereieren. Ik denk na over de naam "piglet" en misschien betekent dit varkenstrog, ik weet het niet maar wat op mijn bord ligt, is werkelijk iets dat je ziet in varkenstroggen. Ik reken af en de dienster neemt zonder iets te zeggen mijn onaangeroerd bord piglet weg. Het zal nog een halve dag duren voor ik die geur uit mijn geheugen kan bannen.

Ik vervolg The Richardson Highway naar Valdez en de natuur wordt mooier en mooier. Langs weerszijden gletsjers en dit alles terug onder een hemelsblauwe hemel en een stralend zonnetje, temperaturen van 10 graden Celsius.

Ik nader al kilometers een gletsjer en de weg passeert daar nu langs. Ik vind dat het tijd is om wat aan lichaamsbeweging te doen en besluit de gletsjer te beklimmen. Ik parkeer de wagen en baan me een weg door de bushes. Na een kwartier is er echter geen doorkomen meer aan. Langs hier geraak ik niet tot bij de berg.

Ik keer terug en rij verder. Ongeveer 4 kms verder zie ik dat er een nationaal park is en dat de gletjser de "Worthington glacier" heet. Er is een pad dat naar de top leidt. Zoals zo dikwijls in Alaska, staat er geen kat op de parking waar de trail start. Ik ben helemaal alleen. Aan het begin van de trail staat "steep ridge, difficult !", dus dat wordt een kuitenbijter.

Het gaat inderdaad zeer steil omhoog door zeer dicht struikgewas. Ik heb verschillende striemen in mijn armen van de takken. Bij andere beklimmingen gaat het dikwijls zigzag, hier gaat het redelijk recht omhoog naar de eerste bergkam. Ik ben opgelucht als ik eindelijk uit het dichte struikgewas ben en op de rotsen kom die me tot op de bergkam brengen. Vanaf nu gaat het verder op een richel van 1/2 meter breed en met zowel links als rechts afgronden met rotsen en losliggende stenen. Bij iedere stap schuiven er losse steentjes naar beneden de afgrond in. Hoe hoger ik kom, hoe meer de wind komt opzetten maar het is een eerder warme wind.

Nog ongeveer een kilometer klimmen en een hoogteverschil van 150 meter overbruggen en ik sta boven de gletsjer maar dan gebeurt iets onwaarschijnlijks. Ik duizel lichtjes als ik naar beneden kijk en moet mij neerzetten op de richel. Ik kan mij niet meer bewegen en daal een 50-tal meter af op mijn zitvlak. Ik sta terug recht en het gevoel is weg. Misschien ligt het aan de vermoeidheid of aan een windstoot, ik weet het niet. Ik besluit nog een poging te wagen en precies op dezelfde plaats, krijg ik dit gevoel. Ik besluit het noodlot niet te tarten en daal af. Ik heb in het verleden nochtans op veel grotere hoogtes gestaan maar dan was er meestal maar aan 1 zijde een afgrond en aan de andere zijde een bergwand. Misschien zijn die 2 afgronden verantwoordelijk voor een lichte vorm van hoogtevrees ?

Ik vervolg mijn weg naar Valdez en het landschap wordt onwaarschijnlijk. Nu zie ik ook de eerste watervallen. Deze dragen prachtige namen als "The Bridal Veil Falls" (de bruidssluier watervallen) of "The horsetail Falls".

Ik daal af naar Valdez, een stadje van 4.000 inwoners en het is een ongelooflijk pittoresk stadje. Het is omringd door bergen en aan de ene zijde is er Prince Williams Sound (de zee die leidt tot de golf van Alaska) en waar in 1989 de grootste olieramp van de USA plaatsvond nl. de ramp met de Exxon Valdez. Tot 2000 heeft het geduurd voordat het helemaal opgeruimd was. Nu zie je enkel het azuurblauwe water en tal van vogels en vissen.

Na ingecheckt te hebben in het Aspen Hotel, besluit ik nog een wandeling te maken. Er is een wandeling langs de zee en langs de heuvels die een 3-tal uur duurt. Wat doet het deugd om de zuivere zeelucht te ruiken. Gedurende een ruime tijd loop ik naast een rivier en daar zwemmen gewoonweg 10-tallen vissen van een halve meter lang. Je kan ze bij wijze van spreken gewoon pakken en in de pan gooien. Om hier te vissen, moet je geen crack zijn.

Na een drietal uur kom ik terug bij de wagen en na een douche in het hotel, ga ik een paar ales drinken in de 3 clubs die Valdez rijk is. De 2 interessantste zijn "Club Valdez" aan de haven (vooral zeilschepen, visserijboten en luxejachts) en "The Pipeline Club". Club Valdez is een bruine rockkroeg en The Pipeline Club is een meer trendy club. Valdez is ook veel duurder dan andere steden in Alaska. Misschien komt dit daar er meer industrie is (vooral olie en visvangst).

Nu ga ik slapen want morgenvroeg moet ik met de wagen op de ferry die me, na een 7-uren durende tocht door 1 van de mooiste waternatuurgebieden ter wereld, zal afzetten bij Whittier. Prince William Sound is de natuurlijke biotoop van Orka's, walvissen, zeeleeuwen en zeehonden. Hopelijk krijg ik dat morgen allemaal te zien vanop de boot.

Prettig weekend in Belgie

van Murke