Murke en de grizzly's

Gisteren om 07h00 vertrokken met de "Denali Tundra Wildlife Tour", een autobusrit die ons ongeveer een 100 kms in het Denali National Park zal brengen (rit van 8 uur). Ik had gevreesd dat dit zeer toeristisch zou worden maar mijn vrees is ongegrond. Op de bus zo'n 30 Amerikanen en een vrouwelijke chauffeur die tevens gids is en die, als zal blijken, zeer gepassioneerd kan vertellen over het Denali Park. Na een gesprek, later met deze vrouw, blijkt het een biologe te zijn uit Idaho die 12 jaar geleden al haar hebben en houden verkocht heeft en zich gevestigd heeft in Denali. Van april tot mid september rijdt ze rond met deze bus in Denali.

De bus is ook de enige manier om het park binnen te rijden want alle gemotoriseerd vervoer is er verboden. In tegenstelling tot parken in bijv. Kenia waar je met jeeps het park kan doorcrossen, mag er hier enkel gereden worden op de enige weg die het park telt door officiele bussen. Er rijden dagelijks enkele shuttle bussen en je kan onderweg overal opstappen en afstappen om een wandeling te maken in het park. Stel hierbij echter geen paden voor want die zijn er niet. 't is echt de wildernis, je kan een rivierbedding volgen of een route die dieren volgen,....

Indien je meerdere dagen wenst te trekken in het park dien je dit op voorhand te regelen met de rangers. Je bekomt er een hermetisch afgesloten koker voor de vuilnis. Deze kokers zijn genummerd dus weet men wanneer je terugkomt of wanneer je vermist bent. Verder ook een eetkoker die hermetisch afgesloten is zodat de beren het niet ruiken. Daarnaast krijg je ook instructies ivm confrontaties met beren, elanden, wolven, lynxen,.... Krijg je instructies, hoe je jouw tentenkamp dient op te zetten, hoe je ijskoude gletsjerplassen dient over te steken,.. Daarnaast wordt per gebied maar een aantal personen toegelaten om het natuurlijk evenwicht te bewaren. Ik zou dat wel zien zitten in de toekomst maar dan met 3 a 4 personen en volledig geequipeerd want "Denali can be hell at night" zei onze chauffeur.

En ik hoor jullie denken : "Murke, allemaal goed en wel, maar hoe zit het met de vrouwen ?" Wel op de bus stapt Casey en ze komt naast me zitten. Het valt me onmiddellijk op dat het een vlotte, plezante is. En dat is ook zo. Casey komt uit San Diego en is de reisleidster van deze 30 Amerikanen. Ze reist van april tot 20 september doorheen Alaska met verschillende groepen. De reizen zijn iedere keer anders bijv. nu komt ze van Fairbanks, Denali en gaat ze naar Seward en Homer (inderdaad een stadje in Alaska, ik zal als Simpsonfan dit stadje nog moeten toevoegen aan mijn reisplan) . Verder overwintert Casey in Alaska wat mijn respect voor haar alleen maar verhoogt. En inderdaad, het worden 8 onvergetelijke uren met Casey : ze is zeer assertief, ze heeft een ongelooflijk gevoel voor humor vooral de humor op het randje of een stuk erover, het is een deugniet en ze heeft die tinteling in de ogen (sommige vrouwen hebben die, andere niet). We lachen wat af en het is alsof we elkaar al jaren kennen. En ja hoor Els, ze is klein, ze is sympathiek en daar ze enkele truien aanheeft toont ze een beetje dik

En dan zijn we op weg. We rijden op de eerste 15 miles die nog voor iedere auto toegankelijk is. Hier ligt Savage River waar ik 2 dagen geleden gewandeld heb. Plots stopt de bus en zien we op onze linkerkant, exact waar ik gewandeld heb, een grizzly. Jesus, wat zijn die beesten enorm. We zijn er ongeveer 100 meter van verwijderd maar zo'n grizzly is indrukwekkend. De gids vertelt ons dat er nog nooit iemand gedood is in Denali door een grizzly. Wel zijn er reeds verschillende hikers zwaar gewond na een aanval door een grizzly. Ze vertelt ons dat de eland veel gevaarlijker is dan de beer en dat de eland reeds mensen gedood heeft. De eland verdedigt zijn territorium en men raadt ons aan om bij een eland altijd minstens 75 ft afstand te bewaren (zo'n 25 meter) en wat geldt bij een beert DON'T RUN wordt bij een eland RUN. En zeggen dat ik gisteren op 15 meter van een paar elanden stond. Gelukkig hebben deze mij niet gezien.

Nu rijden we het eigenlijke park binnen. We gaan hoger en hoger richting Mt Mc Kinley. Stel je daarbij een aarden weg voor met aan de ene zijde een afgrond. Verder ongelooflijke, ongerepte vergezichten. ADEMBENEMEND !

Op onze weg zien we elanden, meer grizzly's (soms heel hoog in de bergen), Dall Sheep en caribous. Maar dan komt het mooiste. In een rivierbedding (zo'n 30 meter van ons) zien we een wolf en wat voor een. De wolf heeft een caribou gedood en geniet nu van zijn maaltijd. Maar 2 beren en een cub (kleine beer) zijn op komst en verjagen de wolf. Dit gebeurt niet zonder slag of stoot maar de wolf moet zich gewonnen geven en verwijdert zich een 200-tal meter vanwaar hij alles van op afstand gadeslaat. Hopelijk laten de beren nog iets over van de caribou die hij zelf gedood heeft. Onze gids vertelt ons dat 's zomers de wolven soms alleen rondtrekken. Vanaf begin oktober trekken ze rond in packs van 10 a 15 wolven. Was er hier nu een pack geweest dan hadden de wolven het zeker gewonnen van de beren. 't is ongelooflijk mooi om te zien hoe de beren zich rond de cub leggen en zich voeden met de caribou. Dit is Richard Attenborough live. Een mens wordt er stil van en relativeert alles in het leven op zo'n moment. Ik zal hier in de toekomst aan denken als ik me weer eens erger aan kleine zaken.

Mount Mc Kinley krijgen we echter niet te zien omwille van de bewolking. Bergtoppen en Murke zijn geen goede combinatie. In Kenia de Kilimanjaro en Mount Kenia niet gezien en hier Mount Mc Kinley niet gezien.

We stoppen de bus en krijgen allen een beker met chocopoeder. Aan de achterzijde van de bus hangt een kraantje waaruit warm water komt en we kunnen zo heerlijke chocolademelk drinken. Samen met Casey wandel ik de bergen in. We lopen al ineengestrengeld als een verliefd koppel. Ongelooflijk. Nog even wat mooie foto's nemen met een schitterende achtergrond en dan terug naar de bus. Wat kan het leven mooi zijn.

Op de terugrit zien we nog meer grizzly's, elanden, caribous en als we bij het karkas van de caribou komen, zien we dat de wolf van de karkas aan het eten is m.a.w. de beren hebben nog een stukje overgelaten voor de wolf.

Jammer genoeg, vertrekt Casey direct met haar groep naar Anchorage. We bekijken onze reisschema's om de volgende dagen even af te spreken maar 't is alsof de duivel er mee gemoeid is. Als Casey in het Noorden van Alaska is, zit ik in het zuiden en vice versa. Dus het zal niet meer lukken. Maar ja, deze onvergetelijke 8 uur kunnen ze ons niet meer afpakken

We komen terug aan in Denali en Casey en ik nemen afscheid van elkaar. We hadden beiden nog graag een vervolg gebreid aan onze ontmoeting maar ja, that's life.

Deze nacht heb ik schitterend gedroomd van grizzly's en waarschijnlijk ook van Casey want ik stond op met een Denali.

Zo, nu is't 8 uur 's morgens en ik verorber zo dadelijk mijn ontbijt, bestaande uit een paar muffins en een "red eye", mix van 3 soorten koffies die je haren overeind doen staan.

Dan de Chevy in voor een rit noordwaarts naar Fairbanks waar ik overnacht in "Pike's Waterfront Lodge" (klinkt mooi, niet ?)

Tot morgen misschien en het pleziert me om jullie reacties te lezen

Murke