De Navajo's helen Murke

Momenteel zit ik in Flagstaff (Arizona). Ik ben terug in een nieuwe tijdszone beland, momenteel bedraagt het tijdsverschil met België minus 9 uur.

Deze morgen verliet ik de staat New Mexico en kwam terecht in de woestijnstaat Arizona. In Arizona is er nog een groot gedeelte "Navajo territory". 's middags besloot ik dan ook bij de Navajo's te eten. Stel jullie daar geen wigwams bij voor maar een perfect gerund restaurant waar Navajo indianen van divers pluimage vertoeven : de zakennavajo's met laptop en oortelefoon, de landbouwers met pet en jeans, ....Je hebt Navajo's in alle maten en gewichten maar de dikke exemplaren doen me denken aan de eskimo's, ze hebben gelijkaardige gelaatstrekken.

In het restaurant zijn er ongeveer een 100-tal mensen aanwezig en het zijn vooral Navajo's zelf. Het eten is voortreffelijk en je krijgt zelfs veel groenten (vreemd in de VS). De ober is uiterst vriendelijk.

Mijn rug en schouders zijn nog altijd verre van OK en moeten misschien wel behandeld worden en bij indianen denk ik aan medicijnen, kruiden,.... Waarom niet even mijn licht opsteken bij de ober.

Ik leg hem alles uit van mijn "sunburn" en ik vraag hem of in de buurt medische assistentie of iets gelijkaardigs is. Hij zegt dat hij mij kan helpen en hij gaat naar een tafeltje links van mij en komt terug.

Hij zegt dat de persoon aan de tafel naast mij, na het beëindigen van zijn eten, naar een eerzte hulp zal brengen. Ik knik vriendelijk naar deze man. Je gelooft het of niet, maar het is een indiaan met cowboybotten en een cowboyhoed.

Ik volg de auto van de man en ik zie duidelijk dat dit een soort Navajo-commune is want er staan grote gebouwen "navajo transportation", "navajo education",....

We komen bij een groot kantoorgebouw waar deze man werkt en hij brengt me naar een kamertje "first aid" waar er een dikke 50-jarige navajo-vrouw aanwezig is.

Ze vraagt me wat er scheelt en ik leg haar alles uit. Ze zegt dat ze me zal helpen. Eerst doet ze iets op mijn rug en het is alsof ze er met een tomahawk in kapt want dit doet pijn (waarschijnlijk een soort ontsmetting). Vervolgens brengt ze zalf aan op mijn rug en schouders en wikkelt ze me in een lichte doek. Ik zit in een soort corset. Ze zegt me dit aan te houden tot morgenvroeg.

Ik vraag haar wat mijn schuld is en ze zegt dat dit gratis is. Ik dring nog aan met wat kleingeld voor de kinderen maar ze weigert resoluut. Ze wenst wel te weten hoe de Navajo's in België in de pers komen. Ik antwoord haar eerlijk dat ze daar niet in de pers komen (of niet dat ik weet ?).

Daarop zegt ze dat in de Amerikaanse pers voornamelijk de drugproblematiek van de Navajo-jongeren aan bod komen maar bijna nooit komt aan bod de manier waarop de ouderen dit probleem proberen tegen te gaan. Enkel het negatieve aspect komt aan bod.

Ik dank uitermate hartelijk deze vrouw en rij verder Arizona binnen. Als ik het nationale park "Petrified Forest" (versteend woud) passeer, moet ik helaas doorrijden. Dit was echt een park waar ik een dagje wou in vertoeven maar bij 93°F en mijn huidige toestand is dit niet te doen.

Ik besluit door te rijden tot Flagstaff en daar eens goed te eten.

Flagstaff is een levendige stad en ik besluit Italiaans te eten bij "Pesto Brothers Piazza". Ik zit
op een mooi binnenplein en mijn dienster is een mooie blonde die luistert naar de naam Megan. Het Italiaans gerecht en de Chianti zijn uitstekend (kleine maar overheerlijke porties). Als dessert verorber ik nog een kleine Tiramisu en een uitstekende espresso. Je kan veel zeggen van de Italianen maar hun keuken is uitstekend.

Nu nog een beetje lezen in "de achste dag" (John Case) en hopelijk heeft de Navajo-vrouw wonderen verricht. Morgen zal ik alvast met veel plezier dit eerder spannend corset verwijderen