Excalibur, Luxor en Mandalay Bay

Las Vegas kan snikheet zijn. Bij de minste beweging zweet je. Dat kan ook niet anders want voorheen was er hier enkel woestijn.

Maar gelukkig is er binnen genoeg afkoeling.

Zo vertrok ik deze morgen omstreeks 10h00 naar de Strip. Ik betrad het Excalibur-hotel en waande me in de troonzaal van King Arthur. Vervolgens nam ik de gratis monorail naar het Luxor waar ik eerst even een gokje waagde. Na één uur spelen en 1 lekkere cocktail was mijn winst van gisteren verdwenen.

Maar het blijft een boeiend spektakel. En Murke vertoeft in het casino hoofdzakelijk als bestudeerder van het fenomeen mens. Zo heb je er de would-be macho / pokerfaces die gegarandeerd met een lege portemonnee en een illusie minder het casino zullen verlaten. Daarnaast heb je de verstokte jackpotters die soms zelfs met twee machines tegelijk spelen(zielig !)

Verder de oude dames met hun cocabeker vol muntjes die uren aan zo'n jackpot zitten. Murke hoopt dat deze mensen welstellend genoeg zijn en niet hun pensioentje verspelen.

De structuur van deze gigantische casino's is ook zo opgebouwd dat je bijna niet anders kunt dan spelen. Vooreerst staat er bijna nergens vermeld waar de uitgang is en in casino's die groter zijn dan de Hallen van Roeselare en vreemd ingedeeld zijn, is de uitgang vinden geen sinecure. Verder zijn er geen ramen aanwezig en zijn er nergens uurwerken te zien. Zo heb je geen notie van tijd en kan je 24h op 24h spelen.

De gratis drank heeft natuurlijk ook zijn reden. Gisterenavond kon ik zien dat bepaalde mensen licht beschonken werden en veel zwaarder begonnen in te zetten met alle gevolgen vandien. Met andere woorden mensen die een gokverslaving hebben of die niet aan de verleiding zouden kunnen weerstaan blijven hier beter weg.

Gelukkig zijn er ook veel gelegenheidsspelers zoals Murke die er een gezellig weekend willen van maken en die hun budget beperken. Het viel me gisterenavond op dat vele vrouwen zich uitermate mooi opgezet hadden (lange jurken met grote uitsnijdingen, mooie schoenen met hoge hielen,....) en Murke vond dit aangenaam om te bekijken.

Terug naar vandaag in het Luxor want in die gigantische hotels is er naast het casino ook tal van ander entertainment. Zo vind je op de reuzebovenverdieping van de Luxor pyramide tal van IMAX 3D-spektakels terug http://www.luxor.com/entertainment/index-flash.php3.
Murke ging in het IMAX theater "Wild Safari" bekijken, een mooie documentaire over de Big 5 in Zuid - Afrika. Kennen jullie de Big 5 ? Wel even testen : je hebt de olifant, de leeuw, ....... , ....... , ........ (de 3 ontbrekenden gevonden ? Indien niet, kijk onderaan)

Eveneens op de bovenverdieping van het Luxor (in de pyramide) hebben ze het graf van Tutankhamun nagebouwd. Dus Murke moest dit natuurlijk ook zien. En daarna beleefde Murke een 3D-IMAX ride nl. "In search of the Obelisk". Een gigantische 3D reis ! Na 20 minuten kwam ik buiten en was ik lichtjes onwel (dit was niet gewoon !).

Ik heb al tickets gekocht voor twee andere zaken nl. een 4 D ervaring nl. Pirates (met Leslie Nielsen) in het Pharao theater in de Luxor en een IMAX-ridefilm nl "Dracula's Haunted Castle". Ik zie er al naar uit.

Dan maar iets gaan eten in één van de vele restaurants. Mijn voorkeur ging uit naar het Mexicaanse restaurant "La Salsa" waar ik een uiterst lekkere "Fajita" verorberde. Ondertussen bladerde ik in "What's on" (de gids van Las Vegas) en ik las er dat morgen de B-52's optraden in het Mandalay Hotel nl. op de speciaal aangelegde beach in het hotel (toegangsprijs 44 $). Jammer genoeg ga ik morgen reeds naar Ted Nugent in the "House of Blues" ook in het Mandalay hotel. Shit, hadden de B-52's nu eens vanavond opgetreden want deze mensen heb ik ook nog nooit aan het werk gezien en ik zou dat wel even willen zien.

Na het eten ging ik naar het Mandalay hotel. Je kan niet anders dan door het casino gaan en de diensters waren hier gekleed als sexy-bunnies. Ik passeerde ook aan "The House of Blues" en er is een uiterst gezellig restaurant. Ik zal hier waarschijnlijk morgenavond iets eten voor het concert van Ted Nugent.

In het Mandalay hotel heb je de "Shark Reef". Je loopt er tussen tientallen haaien die langs je en boven je zwemmen. Verder vind je er ook piranha's, krokodillen,.... Je gelooft je ogen niet !

Tijd om me even op te frissen. Dus snel de monorail naar de Excalibur en dan nog een 10-tal minuten de hitte trotseren tot aan mijn hotel.

O ja, je vindt er maar 4 van de 5 van de "Big 5". Wel hier heb je ze alle vijf nl. De leeuw, de olifant, de neushoorn, het luipaard en de waterbuffel

Murke, Las Vegas 6h30 PM

Murke is onder de indruk van Las Vegas

Eerst nog door een voorhistorisch landschap gereden dat Nevada woestijn heet. Verder ook de Hooverdam overgestoken. Dat duurde zo'n 30 minuten omdat er gigantische werken aan de gang waren. Murke was onder de indruk van de wonderen der techniek als je ziet in wel maanlandschap en rotsgebied deze gasten moeten werken. Ik zag o.a. een bulldozer 30 meter boven de weg de zwaartekracht trotseren op een gigantische rots. Echt, ik was ervan overtuigd dat hij naar beneden zou donderen. Dat moet een ongelooflijke bestuurder zijn.

En dan bij een temperatuur van 110° F rijd ik Las Vegas binnen. 't is alsof de duivel zich ermee moeit want bij het binnenrijden van "Sin City" weerklinkt op de radio de satanische muziek van Rob Zombie. Snel de volumeknop naar rechts want dit is één van de favoriete groepen van Murke.

Plots vliegt er misschien maar 50 meter boven ons hoofd een vliegtuig want de vlieghaven van Las Vegas ligt pal in het centrum.

En vanaf dan is het ........ met de bek open staren want Murke is ongelooflijk onder de indruk van al dat imposante, kitscherige gedoe.

Ik heb een schoon, betaalbaar hotel met parking gevonden op één kilometer van The Strip. De megahotels aan de strip als Ceasars palace, Bellagio, MGM waren niet betaalbaar. Toen ik gisteren belde varieerden de prijzen voor één nacht van 250 tot 500 $. De tijd dat de hotels goedkoop waren op de Strip in Vegas is ook al een paar jaar geleden. En waarom zouden ze ook hun prijzen laten zakken want die hotels kennen dag in dag uit een bezetting van meer dan 90%.
Snel ingecheckt en dan Vegas ontdekken. Wel, ik heb er nu een 6-tal uur rondgelopen en ik sta versteld. Zoveel luxe, zoveel kitsch, zoveel Paris Hiltons, zoveel gratis drank in de casino's, zoveel weirdo's, zoveel neon, zoveel geld,..... Verder is de Amerikaanse wet en preutsheid hier ver te zoeken o.a. overal wordt er hier massaal gerookt (hoe dikker de sigaar, hoe beter). Ik zal me morgen eens een goede sigaar aanschaffen.

Het MGM heeft in haar lobby achter glas een leeuwenkooi van 100 m² met leeuwen erin. En zo is ook New York hier nagebouwd, Het Excalibur hotel ziet eruit als een kitscherige versie van het kasteel van King Arthur. Voor de eiffeltoren moet je ook niet meer naar Parijs (ze hebben deze nagebouwd in Vegas).

Murke bestudeerde ook de gigantische casino's. Ik ben meerdere keren mijn weg verloren. Je moet het gezien hebben om je er een voorstelling van te maken. Voor Murke is de basisinleg te hoog in de casino's. Zo zijn er Blackjack-tafels met minimum inzet van 10 $ of 25 $ per spelletje. Dus in één minuut kan je al meerdere spelletjes spelen. Reken maar uit.

gelukkig zijn er blackjack-automaten met een inzet van 25 ct. of 1 $ per spel. Bij blackjack is de kans op verlies mathematisch het kleinst want gemiddeld als je bijv. 100 keer gespeeld hebt met 1 $ zal je gemiddeld 1,5 % of 1,5 $ verliezen op 100 $.

Ik heb ongeveer in het totaal 2 uur gespeeld op de Blackjackautomaten en het resultaat is dat Murke 20 $ rijker geworden is. Verder heb ik in die 2 uur ook 1 gin-tonic en 3 Coors-bieren gedronken, gratis aangeboden door de schone diensters. Je geeft ze dan enkel een tip van 1 $.

Nu neem ik nog een douche en duik ik nog even onder in het woelige nachtleven van Vegas.

Meer foto's op www.flickr.com/photos/murke Klik op de foto's voor een grotere weergave.

Een Murke dat zich ongelooflijk in zijn element voelt, Las Vegas 11h15 pm

Las Vegas, Here I come !

Het zalfje van de Navajo's heeft goed geholpen. Mijn rug ziet er al veel beter uit alhoewel nog steeds erg rood.

Ik zal haar raad opvolgen en nog een drietal dagen zoveel mogelijk uit de zon blijven. Daarom vertrek ik zo dadelijk voor een rit van 400 kms door de Nevada-woestijn naar Las Vegas.

In Las Vegas speelt het grootste deel van het entertainment zich binnen af in vertrekken voorzien van airco o.a. Imax theaters, casino, wedding chapel,.....

Ik zal wel afkoeling moeten zoeken want momenteel is het 105° F in Las Vegas (meer dan 40°C)

In de komende dagen krijg je meer info ivm volgende zaken :

• Murke heeft een gokpotje bij voor Las Vegas, zal hij geld winnen of zal hij geld verliezen. Eén ding is zeker Murke zal zich niet aan poker wagen in Las Vegas want als amateur kun je dan evengoed Vandenbroucke-gewijs je geld in brand steken
• trouwt Murke in Las Vegas in één of andere wedding chapel ?
• ........

Meer in de komende dagen vanuit 'Sin City'

Murke, Flagstaff 9h45 am

P.S. Gisteren keek in naar "The World Tour Poker" op televisie en, ongelooflijk maar waar, een Canadees familielid van één van De Bevers haalde er de tweede plaats en won maar liefst 600.000 $. Je zou denken de appel valt niet ver van de boom, maar in dit geval gaat dit zeker niet op want de Belgische telg van de familie stond als laatste in de rij toen ze de pokertalenten uitdeelden ... of niet ????

Meer info op http://pokerdb.thehendonmob.com/player.php?a=r&n=41285

De Navajo's helen Murke

Momenteel zit ik in Flagstaff (Arizona). Ik ben terug in een nieuwe tijdszone beland, momenteel bedraagt het tijdsverschil met België minus 9 uur.

Deze morgen verliet ik de staat New Mexico en kwam terecht in de woestijnstaat Arizona. In Arizona is er nog een groot gedeelte "Navajo territory". 's middags besloot ik dan ook bij de Navajo's te eten. Stel jullie daar geen wigwams bij voor maar een perfect gerund restaurant waar Navajo indianen van divers pluimage vertoeven : de zakennavajo's met laptop en oortelefoon, de landbouwers met pet en jeans, ....Je hebt Navajo's in alle maten en gewichten maar de dikke exemplaren doen me denken aan de eskimo's, ze hebben gelijkaardige gelaatstrekken.

In het restaurant zijn er ongeveer een 100-tal mensen aanwezig en het zijn vooral Navajo's zelf. Het eten is voortreffelijk en je krijgt zelfs veel groenten (vreemd in de VS). De ober is uiterst vriendelijk.

Mijn rug en schouders zijn nog altijd verre van OK en moeten misschien wel behandeld worden en bij indianen denk ik aan medicijnen, kruiden,.... Waarom niet even mijn licht opsteken bij de ober.

Ik leg hem alles uit van mijn "sunburn" en ik vraag hem of in de buurt medische assistentie of iets gelijkaardigs is. Hij zegt dat hij mij kan helpen en hij gaat naar een tafeltje links van mij en komt terug.

Hij zegt dat de persoon aan de tafel naast mij, na het beëindigen van zijn eten, naar een eerzte hulp zal brengen. Ik knik vriendelijk naar deze man. Je gelooft het of niet, maar het is een indiaan met cowboybotten en een cowboyhoed.

Ik volg de auto van de man en ik zie duidelijk dat dit een soort Navajo-commune is want er staan grote gebouwen "navajo transportation", "navajo education",....

We komen bij een groot kantoorgebouw waar deze man werkt en hij brengt me naar een kamertje "first aid" waar er een dikke 50-jarige navajo-vrouw aanwezig is.

Ze vraagt me wat er scheelt en ik leg haar alles uit. Ze zegt dat ze me zal helpen. Eerst doet ze iets op mijn rug en het is alsof ze er met een tomahawk in kapt want dit doet pijn (waarschijnlijk een soort ontsmetting). Vervolgens brengt ze zalf aan op mijn rug en schouders en wikkelt ze me in een lichte doek. Ik zit in een soort corset. Ze zegt me dit aan te houden tot morgenvroeg.

Ik vraag haar wat mijn schuld is en ze zegt dat dit gratis is. Ik dring nog aan met wat kleingeld voor de kinderen maar ze weigert resoluut. Ze wenst wel te weten hoe de Navajo's in België in de pers komen. Ik antwoord haar eerlijk dat ze daar niet in de pers komen (of niet dat ik weet ?).

Daarop zegt ze dat in de Amerikaanse pers voornamelijk de drugproblematiek van de Navajo-jongeren aan bod komen maar bijna nooit komt aan bod de manier waarop de ouderen dit probleem proberen tegen te gaan. Enkel het negatieve aspect komt aan bod.

Ik dank uitermate hartelijk deze vrouw en rij verder Arizona binnen. Als ik het nationale park "Petrified Forest" (versteend woud) passeer, moet ik helaas doorrijden. Dit was echt een park waar ik een dagje wou in vertoeven maar bij 93°F en mijn huidige toestand is dit niet te doen.

Ik besluit door te rijden tot Flagstaff en daar eens goed te eten.

Flagstaff is een levendige stad en ik besluit Italiaans te eten bij "Pesto Brothers Piazza". Ik zit
op een mooi binnenplein en mijn dienster is een mooie blonde die luistert naar de naam Megan. Het Italiaans gerecht en de Chianti zijn uitstekend (kleine maar overheerlijke porties). Als dessert verorber ik nog een kleine Tiramisu en een uitstekende espresso. Je kan veel zeggen van de Italianen maar hun keuken is uitstekend.

Nu nog een beetje lezen in "de achste dag" (John Case) en hopelijk heeft de Navajo-vrouw wonderen verricht. Morgen zal ik alvast met veel plezier dit eerder spannend corset verwijderen

Het wordt nog een tijdje afzien

Gisterenavond dankzij de pillen en de sprays toch een 5-tal uren kunnen slapen want om 5h00 werd ik wakker van een enorme donderslag.

In Santa Fe wordt overal aangeraden uiterst spaarzaam te zijn met water maar in 10 minuten stond het water 5 cm hoog in de straten. Wat een zondvloed.

Ik ging even buiten staan in mijn bloot bovenlijf onder de luifel want de sterke wind en de regendampen deden ongelooflijk deugd op mijn verbrande bovenlichaam.

Mijn benen en mijn buik zijn bijna OK maar met mijn rug en schouders gaat het van kwaad naar erger. Het vel op mijn rug is lichtjes gescheurd en ik kan er bijna geen stof op verdragen. Ik moet bijna kaarsrecht lopen om het enigszins draaglijk te houden.

Autorijden lukt dan weer wel en de goden zijn me, bij de start, ook goed gezind want de temperaturen zijn in Santa Fe gezakt tot 65° F en het is sterk bewolkt (geen zonnestralen).

Ik besluit naar Farmington te reizen. Farmington ligt op het 4 staten-kruispunt (New Mexico, Utah, Colorado en Arizona). Ik neem de kleinere wegen die me langs pittoreske plaatsjes brengt als Los Alamos, El Rancho, Española, Cuba,…. Je waant je dan ook echt in Mexico. Temeer daar er een soort “Hallo Hautekiet” op een Spaanstalig radiostation loopt en Murkes Spaans wordt op die manier een beetje opgefrist

Onderweg doorkruis ik diverse nationale parken en mijn hart bloedt want hier had ik prachtige wandelingen gepland. Maar ik kan met moeite uit mijn auto kruipen

Als er borden langs de weg staan “Elk Crossing”, zit de kans er dik in dat je een rendier of een hert ziet. Op de foto zie je twee dieren die voor mij de weg overstaken. Ik stopte en de dieren bleven enkele minuten staan zodat ik toch een foto kon nemen. Wat had ik graag gewandeld in deze bossen in het Jemez gebergte op 3000 meter hoogte. Shit, shit, shit en nog eens shit

In Farmington scheen wel volop de zon en bedroeg de temperatuur 95° F. Dus snel de hotelkamer binnen, gordijnen toe en airco aan. Ik moest mijn T-shirt losweken van mijn rug en dit was redelijk pijnlijk.

Vervolgens pillen pakken, sprayen en rusten op het bed. Ondertussen ben ik begonnen aan het tweede boek van John Case nl. “de achtste dag” en na 50 bladzijden kan ik nu reeds zeggen dat dit ook een meesterwerk is.

Ik weet eerlijk gezegd nog niet wat ik morgen ga doen want alles hangt af van mijn rug en schouders en dat ziet er nog niet direct goed uit. Misschien kan ik een bezoekje brengen aan de Navajo-indianen want ik zie er als roodhuid meer en meer uit als één van hen

Ik besluit nog iets te drinken in Farmington, kwestie van de pijn een beetje te verdoven met alcohol (een mens heeft altijd een reden nodig). In Main Street passeer ik aan “Three Rivers” en dit lijkt mij een geschikte kroeg.

Ik nuttig er meerdere Badlands Pale-Ale van het vat en bekijk het aanwezige volkje. De barman zegt op een bepaald moment : “I think you got a sunburn, you should take care”. Waarschijnlijk wel dat ik een sunburn heb want ik loop rond met een rode neus waar Sifke Rodenbach in zijn gehele leven geen patent op gehad heeft.

Na een 5-tal biertjes voel ik me ietsje beter en vertrek ik terug naar het hotel waar ik nog snel mijn verslagje schrijf voor het slapengaan


Murke, Farmington 10h15 pm

Een ongelooflijk dom Murke !

Gisterenmorgenvroeg vertrok in naar de Sandia Mountains. The Sandia mountains bevinden zich een 45 minuten van het centrum van Alburquerque (zie foto).

Het doel was om het "la Luz Trail" te wandelen. Het "La Luz Trail" is een wandeling van 30 kms waarvan de eerste 15 klimmen tot aan de top van de Sandia Mountains. Om vervolgens 15 kms te dalen langs dezelfde weg.

Murke wist dat 30 kms te veel zou zijn en hij hoopte in het totaal 16 kms te wandelen (8 kms klimmen en 8 kms dalen)

Aangekomen aan de voet van de berg, nog even nakijken of ik alles meehad : 3 liter powerade OK, 2 energybars OK, ventolin OK, zonnecreme factor 15 (shit, vergeten in het hotel). Dan maar wandelen zonder zonnecreme (stom, stom, stom !!). Bij de start was het reeds 86° F en bij mijn terugkomst zou dit reeds gestegen zijn naar 98° F want er heerst hier momenteel een hittegolf.

Het begon direct sterk te klimmen. De eerste kilometers waren redelijk zwaar. Eénmaal de adem gebroken, ging het vlotter en kon Murke volop genieten van het prachtige zicht. Hoe hoger je klom, hoe mooier het zicht op Albuquerque.

Halfweg de klim was er een uitermate steil stuk. Enkele kilometers over grote rotsblokken maakten het fysiek lastig. Mijn T-shirt was dan ook kletsnat van het zweet en dan besloot Murke om even zijn T-shirt uit te doen en zo zijn lijf en T-shirt te laten drogen door de zon.

STOM, STOM, STOM !!! Zelfs het kleinste kind weet dat grote hoogte, felle zon, temperaturen boven de 90°F en redelijke wind dodelijk kunnen zijn. Maar ja, Murke als 40-jarige dacht dat hij het beter wist.

Na een uurtje in bloot bovenlijf rondgelopen te hebben, trok Murke zijn T-shirt terug aan. Hij had nu reeds meer dan 10 kms geklommen en kreeg lichtjes trillende benen. Dit was het teken dat hij ver genoeg geklommen had en hij besloot de 10 kms terug af te dalen. Afdalen valt reuze goed mee. Murke liep zelfs bepaalde delen van de afdaling.

Moe maar voldaan bereikte ik de NISSAN. Airco vollen bak en terug naar het hotel. Murke voelde een lichte, brandende pijn achteraan de kuiten en op de schouders.

Toen ik bij het hotel aankwam en uit de auto stapte, voelde ik de zon branden op schouders, rug, benen. Ik wist direct dat het niet OK was.

Ik ging direct de badkamer binnen en zag dat mijn buik, rug, schouders en benen bloedrood waren. Ik wreef mij in met de zonnecreme factor 15 (te laat natuurlijk) maar de pijn bleef aanhouden.

Vanzelfsprekend kon ik afgelopen nacht niet slapen. Op geen enkele plaats kon ik neerliggen van de pijn. Dus zat ik maar rechtop op het bed te lezen in een boek van John Case "De Jezidi Tombe". Ik moet zeggen dat dit een uitstekend boek is want ik werd op bepaalde momenten zo aangegrepen door het boek dat ik de pijn in mijn lijf vergat.

Het boek begint met een geleerde die ze aantreffen in zijn kelder. Hij is levend ingemetseld. Na onderzoek blijkt echter dat hij zichzelf levend ingemetseld heeft. De zoektocht naar het hoe en waarom is prachtig en leidt ons naar Rome, Turkije, ..... Iemand had me deze schrijver aangeraden en ik weet nu al dat ik alles zal lezen van John Case. Super !!! Liefhebbers van Dan Brown zullen dit ook zeer sterk kunnen appreciëren.

Toen ik 's morgens in de spiegel keek zag ik dat op mijn schouders reeds blaren ontstaan waren. Verder voelde mijn huid aan alsof hij ieder moment kon openscheuren.

Mijn plannen om vandaag te gaan wandelen in de bergen rond Santa Fe (zo'n 100 kms noordwaarts) kon ik opbergen. Ik reed naar Santa Fe en vermeed elke zonnestraal want die brandden door mijn hemd. Ik zocht een motel met airco en donkere gordijnen en ik sloot me de ganse dag op in het duister. Ik wreef me meerdere keren volledig in met zonnemelk om mijn huid vochtig te houden maar de blaarvorming werd groter.

Dan maar de auto in en naar Wall mart, de supermarktketen waar ze alles hebben. Er was ook een pharmacy en de apothekeres vroeg me wat het probleem was. Ik ontblootte mijn schouder en ze gaf me twee afkoelende, ontsmettende sprays nl. Solarcaine en Dermoplast. Verder vroeg ik nog pijnstillers en ze gaf me Advil (1 capsule om de 6 uur).

teruggekomen op het hotel nam ik direct 3 Advils en spoot ik mijn lichaam vol met beide sprays. Na een kwartiertje gaf dit al een aangenaam gevoel. Ik denk dat ik deze nacht wel zal kunnen slapen.

Mijn lichaam ziet er echter nog lelijk uit en ik hoop dat ik morgen reeds naar Arizona kan waar er momenteel ook een hittegolf heerst (temperaturen boven 45° C) maar ik vrees dat ik nog een dag in het duister moet verblijven. Of wie zijn gat (schouders) verbrandt moet op de blaren zitten.

Een dom Murke, Santa Fe 9h15 pm

Murke in Albuquerque

Zaterdag even rustig Albuquerque verkennen.

Eerst en vooral wou ik even langsgaan bij het "rattlesnake museum". Ik wou wel eens alles weten over deze beestjes. De ratelslangen zaten hier veilig achter het glas en hopelijk blijft het op mijn reis bij deze exemplaren achter glas.

In dit museum verneem je alles over ratelslangen. Zo is de topsnelheid van de snelste ratelslang ............. 5 kms per uur. Dus zelfs Murke is sneller dan dit. En verder heb je in Amerika meer kans doodgebliksemd te worden dan een dodelijke beet van een ratelslang te bekomen.

Bekijk even de mooie site van dit museum www.rattlesnakes.com en test even je kennis ivm ratelslangen. Ga naar "contests and other fun stuff " en test je kennis op de rattlesnake trivia quiz. Even zien of het exemplaar in Pittem alles weet over zijn soortgenoten ?

Bij het buitenkomen was het kwik weer gestegen tot 96°F. Dus zocht ik de airco op van een prachtig museum nl. "Het New Mexico museum of natural history & science".

Murke is op wetenschappelijk gebied niet zo onderlegd maar het interesseert hem wel enorm. Zo, was er een prachtige voorstelling in het planetarium nl. "explore the universe" waar je een kijkje kon nemen in andere melkwegstelsels. Uitermate boeiend en op zo'n moment voel je jezelf toch zo nietig.

Verder een prachtige film gezien in het Dynatheater nl. Adrenaline Rush, waar je basejumpers, parachutisten,.... volgt (een overweldigende sensatie). Leonardo Da Vinci schetste in de jaren 1500 al een parachute en 500 jaar later hebben ze uiteindelijk getest of deze parachute inderdaad zou werken. Verschillende universiteiten hebben hier aan meegewerkt en je ziet de test in de Mojave-woestijn. De parachute is een enorm gedrocht van doeken en hout en toch lukte het m.a.w. Leonardo Da Vinci moet een enorm slimme mens geweest zijn

Meer info op http://www.nmnaturalhistory.org/

's Avonds reed ik richting Central Avenue tussen 1st en 6th street. Hier was het te doen en inderdaad hier brandde de lamp. Ik ging binnen in "The Library" om iets te eten en kreeg een tafeltje op het terras met zicht op Central Avenue. Excellent. In "The Library" liepen alle diensters gekleed als in de videoclip van Britney Spears nl. een wit bloesje, los geknoopt tot boven de navel, een zeer kort Schots rokje max. 10 cm lang, witte kousen tot aan de knie. Stel je dan 10 latinobabes voor in zo'n outfit en je bent er (zie foto). Jongens, jongens,.... in Albuquerque zit er waarschijnlijk ergens een nest schone vrouwen.

En op Central Avenue gebeurde het allemaal. Blijkbaar was cruisen hier in de vooravond het van het. Zowel mannen als vrouwen passeerden hier aan max. 5 kms per uur om zich te tonen. Zo zag je een zeer verscheiden allegaartje :

• De juppies in superdeluxe 6 liter bakken, muziek vollen bak
• De gangsta-rappers (inclusief bandana en tattoo's) in zelf opgezette oude Amerikaanse bakken met vooral veel bas in de boxen en vooral "hoe kijk ik het best als een stoere, echte gangster"
• Talrijke bikers bijna uitsluitend op Harley's en allemaal zonder helm. Blijkbaar is dit hier niet verplicht want de politie was massaal aanwezig en ze reageerden hier niet op
• maar het mooist van al waren de 'booming cars'. Auto's waarvan de wielen omhoog en omlaag kunnen. Zo kunnen ze bijv. hun linkerwielen een 1/2 meter hoger zetten dan hun rechterwielen of kan hun wagen dansen op de muziek in de wagen. Dit is puur machogedoe maar is mooi om te bekijken.

Op naar "The Bubble Lounge" in central avenue. The Bubble lounge is een lounge-club waar je enkel kan roken en Turkse koffie kan drinken in een uiterst relaxte sfeer. Bij het binnenkomen zaten zowel vrouwen als mannen daar in zetels dikke sigaren of een waterpijp te roken.

Er kwam een tafeltje vrij op het terras en Murke bestelde een waterpijp (apple flavour) en een Turkse koffie. En zowel de waterpijp als de Turkse koffie waren uitstekend. Ondertussen bekeek ik het schouwspel op Central Avenue en het viel me op dat er zeer veel politie aanwezig was, alsook had iedere zaak zijn eigen 'security staff'. Met andere woorden het onveiligheidsgevoel zit er echt ingebakken bij de Amerikanen en het leek me volledig onterecht.

Ik had al verschillende heavies zien voorbijlopen en ik vroeg aan een Motörhead exemplaar of er ergens iets te doen was en hij zei dat er metaloptredens waren in "The Launchpad" op 6th Street. Op het programma 5 tribute-bands van New Mexico.

Na mijn waterpijp trok in naar "The Launchpad". Een zeer gezellige rockkroeg annex concertzaal. Het publiek bestond uit heavies, punkers, goths,... en opvallend er waren bijna 50% vrouwen aanwezig (wat in België zeker niet het geval is).

Iedere band kreeg 30 mins om zich te tonen en tussen de optredens was er telkens 30 mins. pauze. De band marker 12 begon en de zanger zei : "we are Marker 12 from ...... (kon ik niet verstaan) waarop er iemand uit het publiek riep : "cowboys don't play metal !" en er ontstond zowaar een humoristisch onderonsje tussen de zanger en de roeper of hoe metal en humor toch kunnen samengaan.

Ik raakte aan de klap met enkele hardrockers en hardrocksters maar het waren echte cliché hardrockers met een woordenschat van 1000 woorden. In iedere zin kwam het woord dude, fuck, en ja hoor daar hebben we weer "awesome" voor. Gelukkig zijn er nog tal van andere hardrockers want aan dit zootje navelstaarders had ik niet veel.

Ik dronk nog een margarita in "The Lauchpad" www.thelaunchpadrocks.com en vertrok dan richting hotel.

Morgen vertel ik over mijn sportieve zondag in Albuquerque

Murke, Albuquerque 9h30 pm

Murke bij de apaches

Na mijn buitenaards avontuur terug met beide voeten op de aarde. Vrijdagmorgen vertrok ik naar het grondgebied van de apaches en ook het gebied waar Billy the Kid zijn faam maakte. In Ruidoso leven de nazaten van de great Geronimo. De nazaten zijn wel niet meer de goed afgetrainde krijgers van weleer maar eerder de Mc Donalds-variant.

De rit van Roswell naar Ruidoso bracht me door een uiterst desolaat gebied. Een bord met "last fuel, last food for 65 miles" neem je dan ook best serieus en je vult je tank en je neemt voldoende water en energy bars mee want gedurende meer dan 100 kms kom je enkel bergen en een dor landschap tegen,.... Je hebt niet veel fantasie nodig om de apaches hier in vervlogen tijden op hun paarden zien rond te trekken.

Aan de namen hoor je dat je hier evenver komt met Spaans als met Engels. Ik stem af op een radiostation dat non-stop tex-mex serveert. Muziek à la Blazers, Los Lobos, Flaco Jimenez,... blijken een uitstekende reisgezel tijdens deze trip.

Als ik Ruidoso bereik, rij ik direct naar het startpunt van diverse wandelpaden nl. Ski Apache in de Sierra Blanca op 3.200 meter hoogte. Ruidoso is tijdens de winter een ski-oord.
Op deze hoogte is de temperatuur gezakt tot 60° F. Normaal is dit voor Murke een uitstekende temperatuur maar als je van meer dan 100° F komt, voelt dit koud aan.

Ik maak een stevige wandeling van 4 uur op het Crest Trail (zie foto's). Dit brengt mij op hoogtes tussen 3.000 en 4.000 meter. Door de ijle lucht moet ik soms een rustpauze inlassen. Mijn enige compagnons op mijn wandeltocht zijn eekhoorns, veel woodpeckers (ik kom even niet op de Nederlandse vertaling), raven en door de koude zijn de insecten gelukkig verdwenen. In de bossen leven ook beren en herten maar deze heb ik, jammer genoeg, niet ontmoet. Gedurende mijn wandeling geen enkel mens ontmoet alhoewel Ruidoso overbevolkt is met toeristen. vreemd ?

Moe maar voldaan bereik ik terug mijn wagen. Ik besluit niet in Ruidoso te overnachten daar dit toch een zeer toeristische plek is die vooral bevolkt wordt door gezinnen met kinderen en dat is niet echt Murkes habitat. Dus besluit ik om nog 250 kms te rijden tot in de hoofdstad van New Mexico nl. Albuquerque, een stad van 500.000 inwoners.

Onderweg stop ik op een picnic-area. Als ik de restrooms (WC) wens binnen te gaan hangt er een groot bord "beware of rattlesnakes" (pas op voor ratelslangen). Vanzelfsprekend gaat Murke die barak niet binnen want het gedacht dat een ratelslang in zijn slang bijt, bezorgt hem reeds koude rillingen. Als een volleerde trucker, plast hij dan maar tegen zijn voorwiel

En ja, Albuquerque blijkt een uitstekende keuze want the old downtown brengt je zowaar in een perfecte Hollywood-versie van een stadje in Mexico. Prachtige vrouwen (mix tussen indian & mexican). Ik weet dat ik in herhaling val maar het is nu eenmaal zo. 's avonds om 8 uur is het hier nog 30°. De sfeervolle verlichting en de gemoedelijke sfeer bevallen me uitstekend.

Ik besluit iets te gaan eten bij "Little Anita", de naam alleen al ! Little Anita is een schatje en zoals iedereen op het terras drink ik een margarita. De margarita wordt opgediend in een soort "Lunette glas" en is maar liefst 30 cl. Verder eet ik een Mexicaanse schotel, bestaande uit bonen, papas (dikke frieten), gepeperd varkensvlees. Met andere woorden een muilenbrandertje.

Na mijn maaltijd word ik uitermate moe. Little Anita komt nog even bij mij zitten en geeft me enkele tips voor mijn twee komende dagen/avonden in het uiterst interessante Albuquerque.

Murke, Albuquerque 10 am

Long John Baldry is niet meer

In 1996 gaf hij zijn waarschijnlijk (?) laatste, overigens schitterend optreden, op Belgische bodem tijdens Kouter Live, het eerste festival dat door ons georganiseerd werd.

Hij is overleden op 64-jarige leeftijd

Meer info op :

http://www.hln.be/hln/cch/det/art_101487.html

Murke is ontvoerd door aliens !!!

Vandaag trok is samen op met Murke. Mijn naam is Sandy en ik ben werkzaam aan de Universiteit van Leiden (NL). Mijn onderzoek spitst zich toe op aliens en UFO’s.

Ik ontmoette Murke in Pepper’s in Roswell. Hij was pas aangekomen uit Amarillo. Murke lachte toen ik zei wat ik deed in Roswell. Hij geloofde absoluut niet in aliens.

We wandelden door Roswell en de aliens waren overal aanwezig. Ze hadden zelfs de coca cola automaten ingepalmd (zie foto). Tal van andere foto’s van buitenaardse wezens vind je terug op www.flickr.com/photos/murke

Murke lachte alles weg en zei dat het plastieken exemplaren waren maar ik wist wel beter….

Ik vroeg hem mij te vergezellen naar een verlaten plaats buiten Roswell waar veel ontvoeringen gebeuren door buitenaardse wezens. Murke ging akkoord op voorwaarde dat ik vandaag het verslag zou schrijven op zijn weblog.

Ik vond dit een toffe deal en we vertrokken. Op de plaats aangekomen voelde ik direct aan dat de aliens nabij waren. Murke lachte nog meer en vroeg me een foto te nemen van hem. Toen ik de foto nam riep hij luidop : “Dear aliens, I want to be abducted, come and get me”.

Een felle lichtflits verblindde me en Murke was verdwenen. Hierboven vind je de laatste foto van Murke terug.

Ik heb mijn belofte gehouden en alles op zijn weblog geplaatst maar nu vertrek ik terug naar exact dezelfde plaats, want normaal houden aliens aardbewoners max. 24 uur vast en droppen ze hen dan, volledig gebrainwasht , terug op dezelfde plaats.

Hopelijk zien we Murke ooit nog terug

Sandy, Roswell (New Mexico)

Tradhruunmh dzheen tyoung ke travwumnh dyimn ke vroinm yan vonh e

Aliens van de planeet Fithia

Murke goes Yihaah

Deze morgen 400 kms gereden van Oklahoma City tot Amarillo in Texas. Ik heb daarbij de snelle innerstate genomen want ik wou graag, ten zuiden van Amarillo, de Palo Duro Canyon bezoeken (zie foto 1 bovenaan) www.palodurocanyon.com

Aangekomen in Amarillo zocht ik snel een slaapplaats en dat is niet moeilijk (later hierover meer). Ik wapende me voor een wandeltocht in de verzengende hitte o.a. Boots, Coolmax kousen, 2 liter water, zonnecrème factor 15, ... en ik vertrok 20 miles zuidwaarts.

Aangekomen in Palo Duro Canyon kreeg ik van een ranger een grondplan van de canyon. Hij vroeg me of ik voldoende water bij me had, protectie tegen de zon,.... Ik besloot te wandelen tot "lighthouse peak", een tocht van een 12-tal kilometer. Ik reed met de wagen een aantal miles door de bergen want de start van het 'hiking trail' lag een eind verderop.

In mijn frisse airco-wagen was het lekker rijden. Mijn boordcomputer gaf een buitentemperatuur aan van 102° F (39° C). Dat werd dus puffen. Toen ik uit de wagen stapte, overviel de warmte me.

Ik begon aan de tocht naar 'lighthouse peak'. Ik wandelde langs zandpaadjes, rotsen, tussen distels en cactussen. Ik zag enkele gieren (hopelijk was dit geen slecht voorteken), vele hagedissen maar vooral veel te veel vliegende, zoemende insecten. Slangen waren er ook aanwezig maar gelukkig geen slangen gezien

In het begin stoorde ik me enorm aan die insecten maar na een tijdje besteedde ik geen aandacht meer aan dit ongedierte en liet ik ze op mij zitten. Er zaten wel enkele vieze exemplaren tussen, ook de bijen waren een stuk groter dan bij ons.

Soms was het windstil en dan voelde je de zon echt branden op je lichaam. Maar nu en dan waren er aangename, warme windstoten die gepaard gingen met een kleine zandstorm.

Ik stopte op tijd en stond om een slok lauw water te drinken. De weinige keren dat er een schaduwplekje was, rustte ik een beetje.

De buitengewone natuurpracht en de absolute rust maakten mijn geest volledig leeg. Het was Murke alleen met de natuur.

Ongeveer halfweg kwam ik de enige mens tegen op mijn trip. Het was een cowboy op een paard. Hij vroeg me "Hi, how are you doin' ?" en vervolgens vroeg hij me of ik nog genoeg water had want anders kon ik water bekomen uit één van zijn zadeltassen. Ik zei dat alles OK was en bedankte hem voor zijn vriendelijk aanbod. Bij het wegrijden zei hij me nog : "you should wear something on your head". En misschien had hij wel gelijk want de loden zon verbrandde zowaar mijn haar en ik kreeg het nu en dan lastig.

Mijn watervoorraad was nu reeds warm geworden en slinkte zienderogen. Maar nog nooit heeft warm water zo zalig gesmaakt. De laatste mile had ik geen water meer maar het vooruitzicht van water in mijn wagen maakte alles goed. De laatste mile legde ik zeer traag af. Inderdaad de zon kan dodelijk zijn.

Ik reed terug naar mijn motel en dit was een perfecte training voor het grotere wandelwerk in New Mexico, Arizona en Nevada de komende weken.

Na een verkwikkende douche had ik honger als een paard en dan zit je perfect in Amarillo (Texas). Amarillo is eigenlijk enkel een stopplaats voor mensen die van Noord naar Zuid en van Oost naar West en vice versa willen. Amarillo bestaat vooral uit hotels, motels, restaurants, nightclubs, pubs, sexclubs,..... Het is in feite een gigantische truckstop. Het publiek bestaat uit veel truckers, zakenmensen, toeristen,...

De receptioniste raadde me "The Big Texan" aan. Ik had dit reeds opgemerkt toen ik Amarillo binnenreed. Bijna al het interessante ligt links en rechts van innerstate 40 en dit over een lengte van meer dan 15 kms.

The Big Texan (zie foto 2) is een groot complex met saloon en restaurant. Ik kreeg een tafel naast twee truckers met een witte cowboyhoed. Ik bestelde het kleinste, malse steak op de menukaart nl. een sirloin steak, medium gebakken van 10 oz. (dat is toch een biefstuk van 300 grs.). Ik bestelde ook een Killian's beer. De dienster vroeg me "small, medium or big". Ik koos een small beer, dat bleek dan toch nog een 60 cl. te zijn. En als voorgerecht bestelde ik nog een salade.

De twee truckers spraken me aan en we geraakten in gesprek. Het waren Texanen die onderweg waren van Dallas en hier zouden overnachten in Amarillo want in Amarillo was er goed eten, drank en vrouwen.

Ondertussen brachten ze mijn salade en de twee Texanen zeiden al lachend "Texans don't eat salad, we feed our cows the salad". Waarmee ze duidelijk maakten dat Texanen bovenal vleeseters zijn. Toen ik rondkeek was ik inderdaad de enige die een salade at.

De truckers dachten waarschijnlijk dat ik een janet was want zij aten elk een 20 oz T-bone steak (Murke 10 oz), zij dronken 1 l bier (Murke 60 cl) en Murke at dan ook nog eens koeieneten en rookte menthol sigaretten.

Toch besloten ze me nog een adres te geven in Amarillo van een uitstekende nude-bar met schitterende vrouwen.

Het steak dat ik voorgeschoteld kreeg, was inderdaad subliem. Het smolt bijna in mijn mond en ik genoot er uitermate van. Toch bleek 300 grs (10 oz) het absolute maximum voor murke.

The Big Texan heeft al meer dan 40 jaar een actie lopen. Indien je in één uur het onderstaande kan opeten, krijg je je geld terug. Kostprijs 100 $. (zie foto 3) :

• voorgerecht : een garnalencocktail
• een biefstuk van 72 oz. of te wel ongeveer 2,1 kilogram (een gigantische lap vlees)
• een grote in zijn schil gebakken aardappel
• een salade
• een dessert

Wel je kan dit aanschouwen bij het binnenkomen en dat ziet er onmogelijk uit. Tot op heden hebben reeds bijna 60.000 mensen 100 $ betaald om dit te testen en ongeveer één of zeven of te wel iets meer dan 8.000 mensen zijn er in geslaagd om dit in één uur binnen te spelen. Zij kregen dan ook hun 100 $ terug. Ongelooflijk !

Bij het verlaten van "The Big Texan" wou ik nog naar de nude bar gaan, die de truckers me aangeraden hadden. Maar dan dacht ik aan al die mensen die mijn weblog kunnen lezen en dus besloot ik maar te gaan slapen. Het was een mooie dag geweest

Meer foto's vind je terug op www.flickr.com/photos/murke

En morgen vertrek ik naar de staat New Mexico

Murke, Amarillo (Texas)

Verandering van reisplannen

Momenteel zit ik in Oklahoma City. In het straatbeeld al meer cowboyhoeden, meer Spaanssprekende mestizo's,...

Daar ik meer tijd wil doorbrengen in de natuur van New Mexico en Arizona, laat ik het ommetje naar Zuid-Texas vallen en blijf ik langs de route 66 met verkenning van de natuur o.a. in Santa Fé,.... Bye Bye Guy Forsyth in Austin (Texas), Bye Bye aliens in Roswell.

Morgen doorkruis ik het noorden van de staat Texas. Op www.flickr.com/photos/murke nog een paar foto's van de Route 66 tussen Joplin en Oklahoma.

Vergeet ook het meesterstukje van gastblogger Oguh hieronder niet te lezen alsook enkele foto's te bekijken op de photoblog. Al verdenk ik de snoodaards ervan dat ze de meest bezwarende foto's achtergehouden hebben. En leven de Peergangers nog ????? Of bevinden ze zich in een lethargische slaap ?????

Ondertussen in Peer (België)

Mijn collega ter plaatse, OGUH, bezorgde me onderstaand verslag van hun belevenissen in Peer. Tevens vind je een karrevracht foto's terug op Murkes photoblog www.flickr.com/photos/murke De commentaar bij de foto's is deze van OGUH

Thx Oguh

Verslag Peer (door Oguh)

PEER 2005

Afspraak met de Slang bij Mietje vrijdag ts. 12 en 13u. Matanza en David komen ons uitwuiven, bijna letterlijk kwijlend. Beiden beloofden Peer volgend jaar niet te missen ! Mietje verzekerde ons dat de koffie zou klaar staan bij onze terugkeer maandagmiddag. Daar er geen airco in mijn auto is, vond de Slang het absoluut noodzakelijk een drinkstop in te lassen even voor Antwerpen, waar ik graag mee instemde. Voor de rest van de rit werd hij afgeleid van de (toch niet zó’n grote) hitte in de auto door zijn telefoontoestel dat bijna onophoudelijk rinkelde. Rond 16u bij Pol Kip aangekomen, kwam Bernard ons 5 minuten later vervoegen van uit Gent.

Het opzetten van de door Bol ter beschikking gestelde tent bleek voor Bernard en de Slang geen (groot) probleem, gelukkig voor Bol, de Reus en ’t Mienwerkerke, want die bleken reeds behoorlijk geladen bij hun aankomst. Rond 18u : dringend tijd voor de sporthal – festivalterrein – sporthal ! Menige Primus en Maes moesten er aan geloven in een razend tempo. Op zeker moment, vroeg in de morgen :

Slang: - Giv moa 5 consultaties !
Tapper: - ’t Zullen wel 5 consúmaties zijn zeker?
Slang: - zeevr nie, gifsu, ool de restintroduceert mie nie !

Onze doctor sneuvelde eerst (wel “eervol” qua tijdstip), korte tijd later ikzelf. Gelukkig dat de anderen van het ochtendgloren gebruik konden maken om hun rustplaats terug te vinden. De door Bol in de Aldi nieuw aangekochte berries werden opgezocht en ingewijd, zij het zonder ceremonie ! Dag één was voorbij ! Navraag leerde dat niemand zich herinnerde wat er gebeurde na 20u …: de vrouwen werden gekeurd, de drank binnen (en soms ook “gelijk waar”) GEGOTEN, er werd meerdere malen gekotst, we zagen individuen die tot drie maal toe zat werden in één avond, de eerste kippenbil als zandzak tegen overstroming werd naar binnen gewerkt, dat alles doorspekt met een taaltje de Bevers “waardig”, gepaard met darmgeluiden met ongelooflijk rijke toonvariaties.

Volgende dag én de dag erop: zelfde scenario !

Op zondag konden we genieten van een schitterend optreden (3 keer tussen de groepen door) van een Nederlandse kabaretgroep: “Enge Buren” (http://www.engeburen.nl/). Ongelofelijk !

We kregen bezoek van meerdere personen : Filip en zijn toekomstige (die naar het schijnt naar hun hotel “gevallen” zijn), de Lorre en zijn wederhelft, een schoolvriend van ’t mienwerkerke, …We leerden zelfs nieuwe mensen kennen:
Rita Gezzof
Kelly Verfrietn
Anouck Van ’n Toag

Dit jaar kon je op het plein ook een “ziener” raadplegen : De slang wou zijn toekomst voorspeld zien en klopte aan. Hij hoorde: “Wie is ‘t?”. Terstond keerde hij op zijn stappen terug. “Slechte ziener,” zei hij, “hij vraagt wie ik ben!” Later hoorden wij dat het de waarzegger van vorig jaar was. ’s Morgens was de slang aan het trainen om, half naakt, het wijsje te spelen van de tv uitzending “Tour de France”, en dit de ene keer mét, de andere keer zonder gebit.

Uiteindelijk, de maandagmorgen, opkramen!We landden bij Mietje en spijts onze goede voornemens, Matanza, Nic en David waren ook aanwezig, scheelde het niet veel of ook dáár werden onze Peer manieren verder gezet.Heel filosofisch werd de volgende idee geopperd: We zouden volgend jaar de Peer uitstap in de weide achter Mietjes café kunnen houden, de harmonie van Beveren vragen en het volk van Peer ook.Uiteindelijk trok iedereen huiswaarts (de slang niet, want ’t was nog steeds zotte maandag) om alles te verteren en dat vieze geurtje in het bad te laten afweken.O ja, de muziek in Peer !!
Die was goed hoor!!!!!!!!!!!

Groeten,

Oguh

Een (heel korte) greep uit de heel gevarieerde gespreks- en andere onderwerpen :

- Oude moppen (maar dat was toen het al hééééél laat was).
(Bvb.: - “Ma’k me joen tetjes speeln?”
- “Joa, moar niet te verre wegloapn!”
- Het toppunt van fruit: een banaan in een pruim peren.
- ’t Is wit en het staat in de wei: à “witte gij’t?”
- Een puit zonder poten is doof (wetenschappelijk uitgetest).
- De nieuwe naam voor café “Breughel” , die door de Reus in oktober geopend zal worden: Keuze tussen:
1) De Poane Preute (met als logo: P P)
2) De Ribfluwelen Pruim (voor wie het deftiger wil houden)
3) De Weeë Walm Resultaat: wat denk je?
- Frans voor cowboy: vache – garçon.
- De rug leegmaken: kakken.
- Last van de rug hebben: aandrang tot kakken voelen.
- Allerlei andere “stront”onderwerpen.
- Elvis de helft van 22.

Thunderbolt and lightning

Overnachtingsmogelijkheden zijn er meer dan voldoende in de VS. Langs de innerstates vele reclameborden waar men vooral focust op prijs. Bij ieder stadje bevinden zich minstens een 10-tal motels en hotels en het loont de moeite om de prijzen te vergelijken. Velen hebben lichtreclames waarop bijv. te lezen staat "rates from 39 $, free wireless internet, free continental breakfast". Wanneer je dan binnengaat, krijg je soms te horen aan de receptie dat de prijs 79 $ is. Als je dan zegt dat je dacht dat er 39 $ geafficheerd stond, heb je 3 mogelijkheden. Ofwel blijven ze bij 79 of stellen ze 59 $ voor of gaan ze akkoord met 39 $. Murke wenst niet meer te betalen dan de geafficheerde supertarieven en als je gemiddeld drie hotels/motels bezoekt, krijg je bij één van de drie gegarandeerd het supertarief. Want de bezetting van deze hotels/motels schommelt meestal maar rond de 50% en een extra kamer is voor hen leuk meegenomen

Microtel is een uitstekende motelketen. Je slaapt er voor 40 à 50 $ per nacht (1300 à 1600 Bef) en daarvoor heb je het volgende :

• grote kamer met queen size bed, bureau, zithoek, TV met 75 kanalen, ruime badkamer
• gratis wireless internet. Dit lukt ook vanaf de parking dus als je gratis op het net wenst te gaan, zet je dan op de parking van een microtel-motel en je kan op het internet
• in de meeste hotels/motels mag je gratis bellen binnen de zone. In alle microtel-vestigingen mag je echter volledig, onbeperkt gratis bellen binnen de VS (van New York tot Los Angeles)
• gedurende je verblijf gratis koffie en fruitsap te verkrijgen. Ook dit onbeperkt
• 's morgens continental breakfast. Stel hier niet veel bij voor, dit is enkel een koffie met een muffin. Wat verlangt Murke naar een boterham met een sneetje jonge Gouda-kaas

Vandaag zag ik echter langs de weg "next exit, motel 19 $". Ik dacht ik kijk even wat het is. Ik kwam aan bij een motel dat veel weg had van het Bates motel uit de film Psycho van Hitchcock (zie foto). Je weet wel de film met Anthony Perkins in de hoofdrol en met de meest angstaanjagende douchescene uit de filmgeschiedenis.

Op de parking van dit motel slechts 2 wagens, een pick-up en zo'n zwarte Amerikaanse slee waar mijn peter mee reed (maar dan voorzien van vele builen). Eigenlijk moest ik dan al rechtsomkeer gemaakt hebben want slechts 2 wagens op de parking zegt meestal veel over de kwaliteit van het motel.

Ik ging toch binnen en achter de toonbank bevond zich een griezel. Ik dacht terug aan Norman Bates van psycho. Ongeschoren, een scheve pet op zijn hoofd en op zijn hemd enkele bloedvlekken. Hij had waarschijnlijk zopas een konijn geslacht of anders ........

Ik moest hier weg geraken op een beleefde manier want mijn zesde zintuig waarschuwde me dat iets hier niet pluis was.

Norman : "How can I help you, sir" (zie hij op een uitermate valse, slijmerige toon)

Murke : "Is the rate 19 $ pro night ?"

Norman : "Yes, it is"

Ik moest een reden vinden om hier weg te geraken en ik zei het volgende

Murke : "OK, first I have to be in town and then I come back"

Ik draaide me om en probeerde weg te gaan en toen zei

Norman : "But, perhaps you could check in first and head for town afterwards"

Zijn handen waren nog steeds niet zichtbaar geweest, ze lagen achter de toonbank en misschien had hij wel een gigantisch slagersmes vast. Ik zei kordaat "I come back" en haastte me naar mijn wagen.

In dit motel had ik zeker geen oog toegedaan. Wat een 'creepy place'

In Joplin reed ik af en betrok een kamer in het Microtel - motel (www.microtelinn.com ). Op de radio hadden ze gewaarschuwd voor "heavy thunderstorms" in Southwest Missouri.

In mijn hotelkamer las ik de laatste pagina's van het boek "Kentucky Killer" van Arne Dahl. Een uitstekende thriller van Zweedse makelij. Een absolute aanrader

Om middernacht sloot ik moe maar tevreden mijn ogen en vertrok naar dromenland.

"Thunderbolt and lightning, very, very frightening" zong Freddie Mercury in 'Bohemian Rhapsody". Wel om 2h00 passeerden de "Heavy Thunderstorms" over Joplin.

Normaal gezien is Murke niet bang van onweer maar dit was andere koek. Extreem luide donderslagen, continu bliksems en een zwaar blijvend dondergeroffel dat zelfs de ramen en het bed deed trillen. Dit ging gepaard met uiterst stevige windstoten en een zondvloed. Plots extreme bliksemschichten en uiterst luide donderslagen. De radiowekker viel uit en floepte weer aan op 12.00 dus waarschijnlijk was de bliksem ergens vlakbij ingeslagen en veroorzaakte dit een korte kortsluiting. Ik werd waarlijk bang en lag als een klein kind op mijn bed met mijn oren onder het kussen om het geluid te dempen.

Bijna drie uur duurde dit natuurfenomeen. Hoeft het gezegd dat Murke niet veel geslapen heeft en eerder vermoeid is.

Nu verlaat ik de staat Missouri en vervolg ik mijn weg in de staat Oklahoma

Murke, Joplin 9h20 am

Murke erger je niet !

Om in Amerika te overleven moet je bepaalde zaken negeren, anders is het als vrijdenkende, vragenstellende mens onleefbaar. Zo, tref je overal langs de weg borden aan met een religieuze boodschap. Er zitten onschuldige bij als "we love Jesus" maar er zitten ook gevaarlijkere boodschappen bij zoals "Abortion is the work of Satan". Na een honderdtal borden word je echter immuun voor deze borden.

De staat Missouri is heuvelachtiger dan Illinois en de industrieterreinen en uitgestrekte landbouwgronden hebben plaatsgemaakt voor bossen en rotsen. Het is heerlijk om dit heuvelachtig parcours te volgen. Cruisen doorheen de USA is gewoonweg heerlijk

Op mijn 8 uur durende autorit (met de nodige pauzes) is de radio mijn compagnon. Meestal luister ik naar Classic Rock stations maar soms luister ik ook wel eens naar één of andere preacher. Op één van deze religieuze zenders belde iemand met zo'n radiogoeroe. Ze behoorde tot één of andere religieuze groepering waarbij het verboden was om voor hun huwelijk ook maar één moment alleen te zijn met de partner. Er moest altijd minstens één familielid bij aanwezig zijn en bij voorkeur één van de ouders. Het meisje was 18 jaar en vroeg, volgens mij, meer dan terecht : "Als ik nooit alleen ben geweest met mijn partner voor mijn huwelijk, hoe kan ik dan weten of het later wel zal klikken tussen ons". Waarop die goeroe zei : "je hebt kwade, vleselijke gedachten. De duivel heeft je ziel beroerd en je aangezet om de revolteren. Ga naar je plaatselijke priester om alles op te biechten". Het meisje kreeg zelfs de mogelijkheid niet om hierop te reageren. Op zo'n moment word ik werkelijk kwaad achter mijn stuur. Wat een arrogantie ! En hun leider durft dan spreken over fundamentalisme !

Gelukkig ben ik op mijn trip al verschillende mensen tegengekomen die lak hebben aan Bush, religiefundamentalisme... m.a.w. mensen die kritisch hun land beoordelen en dit doen met de nodige humor. Dus mag ik mij niet meer ergeren aan zo'n zaken want dat is niet goed voor mijn bloeddruk.

Op een andere radiozender was er een soort vragenprogramma en ik hoorde plots 'Murke'. Ik dacht dat ik het misverstaan had maar het betrof een voorval in het stadje Murke. Jaja, je leest het goed. Murke heeft zijn eigen stadje in de USA nl. in de staat Wyoming (zie foto).

Murke is ongelooflijk trots op zijn stadje en, jammer genoeg, ligt dat te ver buiten mijn route. Anders had ik zeker eens de burgemeester van Murke bezocht en had ik zeker geprobeerd om de voorpagina van de plaatselijke krant te halen. Ik zie de krantenkop al voor me

The city of Murke welcomes the handsome Belgian guy Murke

Murke, Joplin 6 PM

Tour de France in de USA

's morgens kijk ik altijd in de krant naar het verslag van de "Tour de France". Je zou denken met Lance Armstrong in het geel, voorpaginanieuws.

Maar de 'Tour de France' komt hier pas aan bod op pagina 14 van het sportgedeelte. Eén constante, zowel Armstrong, Hincapie als de journalisten prijzen het belangrijk aandeel van Johan Bruyneel in Armstrongs winst. Zie hieronder wat er vandaag stond in "USA Today"

Belgian Johan Bruyneel, Discovery's team director and the mastermind behind Armstrong's string of six Tour wins

Murke, St. Louis 8h30 am

awesome !

"Awesome" is een woord dat Amerikanen te pas en te onpas gebruiken. Net zoals de Nederlanders alles "leuk" vinden, vinden de Amerikanen alles "awesome". Awesome betekent fantastisch, super. Omdat 'awesome' constant gebruikt wordt, heeft het woord volgens Murke geen betekenis meer en daarom weigert hij resoluut het woord te gebruiken.

Eén uitzondering echter, gisteren na het optreden van Whitesnake, zei Murke luidkeels "AWESOME". Want dit was werkelijk hét van hét ! www.whitesnake.com

Vooreerst de concertzaal "The Pageant". Indien je een perfecte concertzaal van 2.000 personen dient te ontwerpen dan mag je "The pageant" nabouwen www.thepageant.com

En dan de show. Op het podium podiumbeest David Coverdale, wat een entertainer en wat een stem. Verder twee supergitaristen, uitstekende bas, ondersteunende keyboards en vooral wat een drummer nl. Tommy Aldridge. Hij speelt op een gigantische drum met tientallen cymbalen. In het midden van het optreden geeft hij een drumsolo. Zijn drumsticks gaan ongelooflijk snel. plots werpt hij zijn drumsticks weg in het publiek en drumt hij een 2-tal minuten verder met zijn handen en vuisten. Awesome !

Opmerkelijk is dat de zaal voor de helft gevuld is met 20-ers. Dat kan ook niet anders want hier heb je op de radio meerdere zenders die volop aandacht besteden aan 'Classic Rock', terwijl men in arm Vlaanderen enkel Donna en Q music klonen op antenne heeft, die enkel 'rubbish' op hun playlist plaatsen

Ik raak zowaar in een roes tijdens het optreden. Alles rondom mij vervaagt. Ik voel me een beetje zoals in de film "From Tusk till dawn". Ik bevind me in een gigantische bar bevolkt met Salma Hayeks, luide rock en ieder moment kunnen ze allen veranderen in vampiers.

Zopas ontwaakt. In mijn nek bevinden zich twee kleine prikwonden. Zo dadelijk zal ik genieten van mijn laatste ontbijt in St. Louis om dan via de Route 66 de staat Missouri te verkennen. Eindpunt vanavond is Joplin (zo'n 450 kms van St. Louis)

Murke, St. Louis 7h20 am

Peer in St. Louis

Op de voorpagina van de zondageditie van de St. Louis Herald stond deze foto uit Peer met als onderschrift : "European Festivals, people used to drink beer on festivals but this year most of the people stick to icecream !"

ASIA in Pop's (East St. Louis)

Zaterdag vertrok ik omstreeks 6 PM richting de wijk SOULARD. In deze wijk zouden tal van restaurantjes, bluesclubs,.... aanwezig zijn.

Na een tijdje vond ik deze wijk maar er liep niet veel volk over de straat. Er waren talrijke bars en restaurants maar deze leken op het eerste gezicht redelijk leeg. Dan maar even stoppen bij enkele voorbijgangers, toevallig van vrouwelijke kunne. Deze vriendelijke dames lieten me weten dat alles zich afspeelt in de vele tuinen achter de restaurants en bars. Dat kan bijna ook niet anders bij temperaturen van 94°F

Ik besluit Norton's te testen. Inderdaad aan de achterzijde een grote binnentuin met diverse bars en restaurant. Ongeveer 150 mensen hangen hier aan den toog of eten gezellig in de tuin. Een weeral bijzonder knap tafelaanwijzertje brengt me tot bij mijn tafeltje in de schaduw van een boom. Een ideale tafel met een overzicht van de gehele tuin.

Ik bestel een "italian salad" en een "filet mignon" samen met een glas Californische wijn. Ondertussen bekijk ik het reilen en zeilen op het binnenplein. Het knappe tafelaanwijzertje brengt twee koppels naar een mooie tafel, centraal gelegen. De beide mannen kijken blijkbaar iets te veel naar de benen en de rest van het tafelaanwijzertje (je zou voor minder) zodat de jaloezie bij de vrouwen naar bovenkomt. Ze uiten dit door hun beklag te doen bij het tafelaanwijzertje over de tafelkeuze. Deze laatste brengt hen dan maar naar een tafeltje volledig in een uithoek en haalt hiermee haar gram. De meeste vrouwen kunnen dit jaloezie-spelletje subtiel spelen maar bij sommige vrouwen zit dit toch niet in hun genen ingebakken. Dit was Desmond Morris live.

Wat het eten betreft mag je je niet veel voorstellen bij de Amerikaanse keuken maar ja, in België zijn we dan ook uitermate verwend. Mijn "italian salad" zou ik nog niet durven serveren aan mijn konijn (als ik al een konijn had). De "filet mignon" is een goed biefstuk maar 'saignant' gebakken heeft het dienstertje toch niet begrepen want de lap is goed doorbakken. Murke weigerde de term 'medium' gebakken te gebruiken daar ze op het menu 'filet mignon' in het Frans schreven dus moesten ze 'saignant' ook maar kennen. Eigen schuld, dikke bult Murke

Bij de filet mignon één aardappel in de schil en 8 fletse suikerbonen en 2 wortels. Dit is bij ons een dagschotel van lager allooi maar hier wordt het gepresenteerd als finesse keuken. De prijs van 40 $ is dan ook veel te veel voor dit hongermaal.

Bij het buitengaan stopte ik nog even bij het tafelaanwijzertje en vroeg haar of er nog goede optredens waren deze avond. Ze haalde er direct de 'Riverfront times' bij (cultuurkrant van St. Louis) en mijn oog viel op ASIA. Ze zei me dat ASIA optrad in Pop's in Sauget (East St. Louis). Toen ik East St. Louis hoorde schrok ik een beetje en het opmerkzame meisje had dit gezien en zei me dat Sauget veilig was. Het was ongeveer 8 miles rijden en ze tekende me een perfect plan van Norton's tot aan Pop's. Ik bedankte het tafelaanwijzertje en vertrok richting Pop's.

Na een kwartiertje kwam ik bij Pop's en bij het binnenkomen zag ik een reuzenfoto van Motörhead in Pop's. Pop's is een zeer grote rockkroeg met een klein podium van 8 meter bij 4. De hoogte is 4 meter zodat de lichten iets meer dan een meter boven de hoofden van de artiestenhangen. Rondom hangen posters van bands die optraden in deze legendarische rockkroeg met max. capaciteit van 1.200 personen. Het lijstje oogt indrukwekkend o.a. Motörhead, Saxon, Dio, Slipknot, Moby, Dream Theater, Cheap Trick, .... Meer info www.popsrocks.com En nog enkele foto's op www.flickr.com/photos/murke voordat een lid van de security staff me verbood om nog foto's te nemen

ASIA is gebouwd rond keyboards-wizzard Geoff Downes. Op het podium staan maar liefst 9 keyboards rond hem. Geoff Downes is de man van "The Buggles" die de hit schreef "Video Killed the radio star". Vervolgens werd hij lid van Yes om nadien Asia op te richten. Verder achter de drums een uitstekende Chris Slade (ex-drummer van o.a. Uriah Heep, Manfred Mann en jawel AC/DC). Verder bestaat de band uit John Payne en Govan Guthrie (een jonge supergitarist, fingerlicking). Ken je ASIA niet, bekijk dan even hun site www.asiaworld.org
Het werd een prachtig concert van meer dan 2 uur. Uitstekende symphorock die perfect zou passen in 't Hofland of op de affiche van Schwung

Toen ik aankwam bij Pops stopte er juist een taxi en een meisje met witte boots stapte uit......... Murke goes asian.........

Murke, St. Louis 10 AM

Murke in Forest Park (St. Louis)

Na mijn ontbijt, vertrok ik zaterdagmorgen om 8h00 naar Forest Park, ongeveer 6 miles verwijderd van downtown St. Louis. Forest Park is één van de groene longen van St. Louis en is zelfs een stuk groter dan Central Park in New York

In Forest Park vind je naast prachtige wandelpaden, meren, fonteinen, prachtige natuur, musea, monumenten,… ook de St. Louis Zoo terug (gratis !). Verder is er in het park ook een 18 hole golfcircuit geïntegreerd. Daarnaast tientallen tennispleinen, een boathouse, openluchtopera auditorium,…. Kortom het is immens.

Hierboven vind je enkele foto's van Forest Park. Meer foto’s op www.flickr.com/photos/murke
Klik op de foto voor een grotere weergave

In het park een mix van sportievelingen, wandelaars, mensen die boeken lezen,….. Het valt me op dat iedereen hier uitermate vriendelijk is. De “Hi, how are you doin’”’s vliegen je om de oren.

Er zijn ontzettend veel golfterreinen in Amerika en de sport is er dan ook niet elitair. In het park zijn tientallen teams aan het golfen. Je mag vrij rond de golfbaan wandelen (enkel een beetje oppassen voor rondvliegende golfballetjes). Wat een verschil met de elitaire afgesloten golfbanen in België.

Onderweg rust ik op een bankje onder een boom en begin “Het Lof der Zotheid” van Erasmus te lezen. Ik las dit boek een 15-tal jaren geleden en had er dan uitermate van genoten zodat ik het nu opnieuw lees.

Murke is een grote fan van de zoo en vanzelfsprekend bezoekt hij dan ook de zoo van St. Louis. Eerst bestel ik in de cafetaria een water en tot mijn verbazing is water er gratis. Er is reeds gratis toegang en nu nog eens gratis water.

De zoo wordt echter vooral bevolkt door het type Amerikanen die Murke niet zo tof vindt : luidruchtig, ongemanierd, uitermate vet min. 150 kgs, een spannende short, volledig witte turnpantoffels en korte witte sokjes. Deze gedrochten waggelen meestal in groep van Coca Cola stand tot Coca Cola stand want die vetzakken lopen ononderbroken met een 75cl beker Coca Cola in hun hand en nu en dan eens een hamburger of een donut.

Als ik aankom bij de nijlpaarden staan er zo’n tiental colaslurpende Michelins de nijlpaarden te bekijken. Ik heb moeite om de nijlpaarden te onderscheiden van de Amerikanen. Ik verlaat de nijlpaarden en plots komt er een dikke Amerikaan met een gat van een dikbil mijn richting uitgewaggeld. In zijn hand…. hoe kon je het raden een beker van 75cl. Coca Cola. Met een vet Amerikaans accent spreekt hij mij aan : “Are there any animals up that way ?”. En ik antwoord “Yes, Americans”. Oeps, het vloog eruit. Die vetkwabbe had het nog niet direct door dat ik met hem aan het lachen was. Dat komt ervan als je crap sitcoms genre ‘Friends’ als humor bestempelt. Als zijn frank zal gevallen zijn, was ik al ver weg

Ik verliet zo snel mogelijk de zoo en ging naar “The boathouse” waar ik in gesprek raakte met een prachtig negerinnetje achter de bar. Ik had mijn Studio Brussel T-shirt aan en ze vroeg of ik Frans sprak. Ik zei dat dit één van onze moedertalen was en zo spraken we verder Frans. Het meisje studeerde Frans en was blij om eens haar kennis te etaleren. Murke was blij met haar prachtige glimlach. ’t leven kan toch schoon zijn !

Ik wou nog iets eten en de schoonheid raadde me aan om naar The Loop te gaan, nog een 4-tal miles verder verwijderd van downtown. The Loop is de trendy, studentikoze uitgangsbuurt. Ze had me de Blueberry Hill aangeraden.

The Loop is ook de buurt waar ik zondagavond Whitesnake aan het werk zal zien. Om er te geraken moet je eerst door een paar schuwe blocks. Het is hier wel veiliger met de wagen dan te voet. Eenmaal in the Loop herleefde Murke. Dit is een supertoffe wijk. Geen vette Amerikanen meer maar een mix van divers pluimage : zwart, wit, geel,… rasta’s, rockers, en ja, jammer genoeg ook sandalendragers. Prachtige vrouwen met teensletsen (bij vrouwen is dit OK, bij mannen is dit absoluut not done, nietwaar slange !).

Je kan niet naast de Blueberry Hill kijken (www.BlueberryHill.com). Dit is de bar van Chuck Berry, geregeld treedt hij er zelf nog op in het concertgedeelte dat toepasselijk “The Duck” heet. Muziekliefhebbers, heb je hem : Chuck Berry, the duck, Chuck Berry, the duck.... Indien je de link niet kan leggen, wend je tot de muziekkenners die dit weekend Peer onveilig maken.

Binnenin prachtige pub. Ik bestel een Coors light en het ravissante meisje aan de ingang (stijl Uma Thurman in Pulp Fiction) zal me binnen een 10-tal minuten komen halen om me naar mijn tafeltje te brengen in het restaurant. Door de boxen weerklinkt muziek van The Stray Cats, John Lee Hooker, AC/DC, …. kortom steengoede muziek
Na 10 minuten komt Uma me halen en een andere prachtige serveerster bezorgt me mijn gevraagde gegrilde forel. Mijn gedachten zijn mijlenver verwijderd van dikke Coca Colaslurpende Amerikanen

Murke, St. Louis 3h30 pm

Springfield - St. Louis

Vrijdagmorgen Springfield verlaten en via de route 66 richting St. Louis.

Onderweg passeer ik zo'n echte drive-in movie. Voor slechts 2 $ kan je er een film zien. Dit brengt herinneringen terug aan Grease en Murke fantaseert met wie hij graag eens zo'n drive-in zou bezoeken incl. Amerikaanse slee en onhandig vrijen in een wagen. Talrijke vrouwen passeren in Murkes rijke verbeelding

Einddoel van de trip van vandaag is St. Louis in de staat Missouri. St. Louis is een stad van 2,5 miljoen inwoners en heeft de kwalijke reputatie één van de 5 gevaarlijkste steden van de VS te zijn. In bijna alle gidsen die ik gelezen heb, staat te lezen zeker East St. Louis te vermijden.

Maar ja, ik passeer daar langs met de wagen dus .... Wel, overdag ziet het er al absoluut niet appetijtelijk uit : autowrakken, graffiti, ronddolende junkies,.... Dus vannacht zal je Murke hier inderdaad niet aantreffen.

Na East St. Louis, rij ik downtown St. Louis binnen met de gekende Gateway Arch (zie foto) en direct wordt Murke verliefd op deze stad aan de Mississippi (2 x dubbele s, 1 x dubbele p). St. Louis is een kleinere uitgave van New York of Chicago en heeft bepaalde zeer interessante wijken o.a. The Loop (Delmar Blvd), Soulard,...

Momenteel lopen de temperaturen hier op tot 93°F en dit gaat gepaard met een hoge vochtigheidsgraad. Op die manier heb je constant natte, plakkerige handen. Gelukkig is er nu en dan een welgekomen onweersbui die meestal niet langer duurt dan 1 minuut. Op die manier koelt een mens snel af.

Mijn hotel bevindt zich in de nabijheid van het Busch-stadium, een gigantisch rondvormig baseball-stadium. Vanavond spelen de St. Louis Cardinals www.stlcardinals.com een thuismatch. Ik overweeg even om de match bij te wonen maar ik begrijp geen jota van baseball. Dus besluit ik dit maar niet te doen

Na een fikse wandeling doorheen St. Louis, kom ik om 17h00 terug bij mijn hotel. Ik ben uitermate vermoeid, waarschijnlijk een combinatie van jetlag en hitte en vochtigheid.

Ik besluit mijn plannen voor deze avond uit te stellen tot morgen en volop te genieten van een lange nachtrust. 5 uur later ben ik toch wakker geworden en besluit ik dit berichtje te schrijven.

Zo, nu ga ik verder slapen want zaterdag en zondag wil ik me volop storten in het nachtleven van St. Louis, met als kers op de taart, zondagavond het optreden van Whitesnake in The Pageant

Murke, St. Louis 10h30 pm

Chicago - Springfield

Mijn wagen opgehaald bij Alamo op Chicago O’Hare airport. Gelukkig had dinsdagliefje me gewaarschuwd dat ze me waarschijnlijk een duurdere upgrade zouden proberen aan te smeren, wat ze dan ook deden maar Murke weigerde resoluut.

Ik kreeg een prachtige, bordeauxkleurige NISSAN-Altima (ik denk niet dat deze versie bestaat in Europa), een 2,5 l berline met veel power. Jammer genoeg mag je op de meeste plaatsen in de VS maar 55 miles (95 kms) rijden en weg van de highways/innerstates 45 of 30 miles.

Op mijn dashboard en op mijn stuur, veel te veel knopjes etc… Maar het belangrijkste had ik snel onder de knie nl. de radio en de airco (want om 9h00 ’s morgens was het reeds 82° F, of te wel 28° C). Ik geef nog even de formule voor de omrekening ° F naar ° C nl. (82°F – 32 x 5/9 ) .

Ik had een beetje schrik om me tijdens de morgenspits in de heksenketel van Chicago te mengen maar dat viel zeer goed mee. Ik wist op voorhand dat ik innerstate 294 south moest volgen en dat verliep uitermate vlot. In Amerika dien je wel op voorhand te weten welke autostrade je nodig hebt en welke richting je uitgaat (north, south, west, east) want bijna nergens staan steden aangeduid.

Na ongeveer 30 kms rijden was ik buiten Chicago en nam ik de I 55 richting St. Louis. Ik wist dat ik de I 55 moest verlaten via exit 269 en dan kwam ik op de “historic route 66” die me langs rustiger wegen naar Springfield zou brengen

In Illinois loopt de Route 66 over vlakke wegen en soms doorkruist deze historische weg pittoreske dorpjes. Cruisen op de Route 66 is nog eens zo plezant met Thunder 93.7 “Classic rock that really rocks” (een steengoed radiostation) http://www.thunder937.com/

Aangekomen in Springfield wou ik een korte wandeling maken en ik ging dan maar naar de “memorial garden”, een uitgestrekt kerkhof. Deze begraafplaats is uitermate verzorgd en onder de bomen vind je er afkoeling. Ik wou eens de graftombe zien van een beroemde persoon die begraven ligt in Springfield. Wil je weten wie er begraven ligt in Springfield, ga dan naar mijn photoblog en je vindt er foto’s terug die ik genomen heb van deze graftombe. Tevens vind je nog enkele foto’s van de rit Chicago – Springfield

Bekijk het op www.flickr.com/photos/murke Klik op de foto's voor een grotere weergave van de foto

Ik heb zopas ingecheckt in het hotel “Route 66” waar ik een reuzekamer bekomen heb voor de spotprijs van 66 $ (begrijp je, route 66 – 66 $, deze extra uitleg was speciaal voor nonkel David, Matanza en alle Peergangers). Meer info ivm het hotel vind je op http://www.rt66hotel.com/

Nu een frisse duik nemen in het openluchtzwembad en dan een goed restaurantje opzoeken in ’t stad en mijn eerste pint nuttigen op Amerikaanse bodem

Murke, springfield 5 pm

Een uitgeslapen Murke

Gisteren omstreeks 16h00 kroop ik even in mijn bed. Waarschijnlijk was Murke toch vermoeid want ik werd pas deze morgen om 03h00 wakker. Een heerlijke slaap van 11 uren.

Ik stond op, nam een douche en haalde een koffie in de lobby van het hotel. 24h op 24h zijn er gratis 4 soorten koffie beschikbaar. Ook de uitstekende "Robusta". Ik zal er nog maar van genieten want hoe verder ik landinwaarts zal trekken, hoe slechter het zal gesteld zijn met de koffie (denk ik ?).

Terug op mijn kamer nog een paar uurtjes TV kijken en eens zien wat er op die 40 kanalen te zien is. Wel, Michael Moore heeft gelijk in zijn documentaire-films "Bowling for Columbine" en "Fahrenheit 9/11". Op de diverse nieuwsstations probeert men de mensen bang te maken. Woorden als TERROR, FEAR, AL QAEDA,.... worden ons de strot ingeduwd. Op één van die nieuwszenders liet men het zelfs als volgt verstaan : "Europa in de ban van de angst n.a.v. de aanslag in Londen". Wel, ik heb er toch niet veel van gemerkt of het zou sedert donderdag moeten zijn. Dit is een perfect staaltje van desinformatie.

Ook in de "visitor information guide" die ik op mijn hotelkamer aantref, boezemt men mensen angst in. Hieronder een paar voorbeelden

• Don't answer the door without verifying who is there. If a person claims to be an employee, call the front desk and ask if someone from their staff is supposed to have access to your room and for what purpose
• when returning to your hotel, use the main entrance of the hotel. Be observant and look around before entering parking lots
• If you see any suspicious activity, please report your observations to the management

Verder op de TV is Harry Potter alom tegenwoordig. Vrijdag om middernacht wordt zijn nieuw boek "Harry Potter & The Half-Blood Prince" te koop aangeboden. Men verwacht dat er in één dag 10 miljoen exemplaren van verkocht worden (ja, je leest het goed 10 miljoen !)

Zopas mijn ontbijt genomen en ik heb ontbeten als Homer Simpson ttz. een ei-pannenkoek, een donut, een muffin, meatloaf,.... en dit allemaal als voorbereiding op mijn trip van vandaag. Want zo dadelijk haal ik mijn wagen op en vertrek ik voor een tocht van 350 kms richting ....... SPRINGFIELD, het stadje van Homer Simpson.....

Matanza en Nonkel David, try to follow me .......

Murke, Chicago 6h40 am

Aangekomen in Chicago

Vanmorgen met de trein vertrokken naar Brussel. Om 8h30 checkte ik in voor de vlucht naar Chicago van 11h05

• eerst en vooral het inchecken van de bagage : een redelijke rij wachtenden voor mij. Na 30 mins aanschuiven, voer je eerst een gesprek met een 'security officer' van American Airlines. Dezelfde stomme vragen als vorig jaar : "heb je wapens bij ?" "Heb je onlangs jouw GSM of een ander elektronisch toestel laten herstellen ?" "Waar verblijf je in de VS ?",.....
• Vervolgens de eigenlijke bagage check-in en ondertussen is het 9h30 geworden
• Nu naar de douane : terug 20 mins aanschuiven : riem uit, alles door de X-ray. Murke is clean bevonden
• Om 10h00 eindelijk in de terminal en tijd voor een koffie en een hotdog
• Om 10h15 ga ik naar gate B37. Dit is in de Amerikaanse zone. En je gelooft het of niet maar bij de doorgang naar de Amerikaanse zone wordt mijn handbagage nog eens volledig gecontroleerd en krijg ik nog eens een stel idiote vragen te slikken.
• Om 10h45 gaat Murke aan boord van het vliegtuig

Wie zit er op 33A ?

Vanzelfsprekend heeft Murke al de gehele dag gefantaseerd wie op 33A, het zitje naast Murke, zou kunnen zitten. Bij het binnentreden van het vliegtuig begint Murkes hartje een beetje sneller te kloppen. Ik nader rij 33 en op 33A zit een engelengezichtje, een kruising tussen Sheryl Crow en Heather Nova, prachtige ogen, een mooie glimlach, een mooie bos haar maar ........ het is nog een klein meisje.

Het kindje reist alleen en heeft rond haar nek een speciale pas van American Airlines zodat ze er voor zorgen. Een stewardess komt me vragen of ik een oogje in het zeil wil houden bij dat kleine meisje en als er iets is haar te verwittigen.

En er ontstaat zowaar een vadergevoel bij Murke. Ik zorg voor de kleine Alex en als ze het eten brengen, geef ik haar zelfs mijn dessert. Het kleine meisje, Alex, glundert.

Het is een spring-in-het-veld en ze zingt mee met de muziek die uit haar koptelefoon komt. Er doet zich ook iets vreemd voor. Een jonge vrouw met een kindje op haar arm stopt bij mij en spreekt me aan over Alex. Een tijdje later weer van dat maar nu een andere vrouw met een kind. Waarschijnlijk denken ze dat ik een gescheiden man ben die met het kind op reis ben en dat creëert blijkbaar een band.

Na 9h00 vliegen landen we in Chicago. Voor we landen worden we door de luidsprekers bedankt dat we gevlogen hebben met American Airlines. De Franse en Nederlandse vertaling zijn echter abominabel en de spreker bezondigt zich, al of niet met opzet, aan een behoorlijke 'slip of the tongue' bij de Nederlandse vertaling. Hij zei, geloof het of niet, het volgende :

"Het was een waar genoegen dat jullie gevogeld hebben met American Airlines"

Ik dacht eerst dat ik het misverstaan had maar toen ik rond me keek zag ik vele Nederlandstaligen lachen dus dit zal hij wel degelijk gezegd hebben

Bij het buitengaan bedankt de stewardess mij, ik neem afscheid van Alex en de stewardess ontfermt zich vanaf dan over de kleine Alex.

Ik verwacht me terug aan een immense controle maar in tegenstelling tot vorig jaar, ben ik na 10 mins al door de douane. Ze hebben echter wel een foto genomen van mij een ook mijn vingerafdrukken zitten vanaf nu in de computer van Uncle Sam.

Vervolgens de gratis shuttle genomen naar mijn hotel de "Hampton Inn". Mijn hemdje van "Buddy Guy's Club" kon rekenen op goedkeurend gemompel van de dikke zwarte chauffeur. Hij stelde voor me vanavond naar een goed 'eclectic' restaurant te voeren, indien ik dat wenste. Murke weet echter niet wat hij zich moet voorstellen bij een 'eclectic' restaurant. Murke kent enkel eclectic music. Maar het voorstel van die dikke, zwarte chauffeur zie ik wel zitten.

Het is hier nu 14h30 plaatselijke tijd (in België 21h30). Temperatuur en zonnetje vergelijkbaar met België.

Nu eerst eens goed kakken, een bad nemen, een paar uurtjes rusten en dan zien wat de avond/nacht in petto heeft in dit stadsdeel van Chicago.

Dit stukje is volledig gemaakt met WiFi - internetverbinding. In mijn hotelkamer lag er info ivm wifi. En bij mijn magneetkaart/toegangskaart tot mijn hotelkamer stak een access code waarmee ik gratis op het net kan. Murke vindt dit een fantastische uitvinding. El Fish en Slange bedankt voor de info ivm wifi in de USA. Het werkt perfect

afscheidsdrink

Op de vooravond dat ik vertrek op reis kan ik toch meestal niet slapen. Daarom maar met een paar vrienden een glas gaan drinken. Meerdere glazen Guinness, een stukje kaas, een stukje salami,... rondom mij de vertrouwde gezichten, die ik al zo lang ken.

Ik vind die gasten allemaal tof maar die kopjes worden na een tijdje veel te vertrouwd. Tijd om andere horizonten te verkennen en nieuwe kopjes te ontdekken.

Na een maand kom ik, bij leven en welzijn (dixit Jos Ghysen), terug en zal ik opgelucht zijn al die bekende kopjes terug te zien.

Controlefreak als ik ben, even de atlas gecheckt en hieronder de resultaten van een paar discussiepunten van deze avond

Sevilla ligt inderdaad linksonder Madrid maar wel niet zo ver van de kust als men opperde. Slechts een kleine 100 kms verwijderd van de kust

de afstand van Madrid tot Lissabon bedraagt in vogelvlucht een 440 kms. Dus reken op 550 à 600 kms rijafstand

Nu nog een 5-tal uurtjes in bed liggen en dan "America, here I come"

Crazy America

In België zijn er ook vreemde snuiters maar qua gekke, nutteloze ideeën kunnen we toch nog niet tippen aan den Amerikaan.

Je moet al redelijk gestoord zijn om een kit te ontwerpen om je doberman om te bouwen tot een poedel. Ik weet het, 't klinkt zeer ongeloofwaardig maar sommige Amerikanen hebben daar vele $ voor over.

Meer info en foto's betreffende een doberman - poedel - ombouwkit vind je terug op
http://www.attackchi.org.au/kits.htm

ready for USA

Woensdagmorgenvroeg neem ik de trein naar Zaventem waar ik om 11H05 met American Airlines vertrek naar Chicago. Na een 9 uur durende vlucht kom ik aan in Chicago om 13H05 plaatselijke tijd.

Op mijn trip van Chicago naar Los Angeles doorkruis ik de staten Illinois, Missouri, Oklahoma, Texas, New Mexico, Arizona, Nevada en California

Ik zal op geregelde tijdstippen verslag uitbrengen op mijn weblog. In de komende weken krijg je antwoord op o.a. volgende vragen :

• Bezoekt Murke zijn maffiabrothers in Chicago
• Verlaat 'pokerface' Murke Las Vegas als winnaar
• Wordt Murke opgeslorpt door de 'nightlife' in 6th street in Austin (Texas)
• Overleeft Murke zijn talrijke wandelingen in de wilde natuur van de VS
• Bekeert Murke zich tot Scientology
• trouwt Murke in Las Vegas
• Wordt Murke ontvoerd door aliens in Roswell (zie foto)
• Geraakt Murke binnen bij de jetset van Hollywood
• ..........

Verder wens ik alle anderen die op reis gaan naar de streek van Madrid, Butgenbach, Slovenië, Kroatië, London, Peer, Gent, Noorwegen,......... het allerbeste toe. Enjoy it !!

Cactusfestival

Tof tof tof !!!

Ik kan terug een nieuwe medeblogger begroeten nl. de Sjinees. Hij bezorgde me bovenstaand verslag van het Cactusfestival. Op het eerste zicht lijkt het Chinees (wat het ook is)... Maar je kan er toch bepaalde zaken uit opmaken. Klik op de afbeelding voor grotere weergave.

En Oguh ... word jij de verslaggever van Peer ?

Murke verdacht van moord !!!

Gisteren nog een goed glas gedronken en een beetje gefeest n.a.v. het 16-jarig huwelijksfeest van Dorito & Elzebubbel.

5h00 deze morgen werd ik echter met geweld uit mijn bed gelicht. Mijn voordeur werd ingestampt door een interventieteam van de politie. Voor ik het wist, lag ik geboeid op de grond en staarde ik in de loop van een mitraillette.

Ik werd meegevoerd naar het commissariaat en daar vroegen ze me te bekennen. Ik had verschrikkelijke nadorst maar ze weigerden me water te geven. Ik kreeg enkele stompen in mijn zij en ze vroegen me de moord te bekennen.

Ik wist echt niet waarover ze het hadden. Na 5 uur ondervraging brak ik en barstte in tranen uit. Ik kreeg nog een paar stompen.

Iets voor 12h00 kwam er een agent binnen. Hij fluisterde iets in het oor van de agent die me ondervroeg en ik mocht gaan. Ze hadden de dader van de moord gevat.

Aanleiding voor de arrestatie was een verkeerd artikel in de Gazet van Antwerpen (zie onderstaande link)

http://www.zomerthrillers.be/scripts/viewGVA.asp?code=va3835fr&randnr=436406

de lieverdjes van Arizona en New Mexico

Nog 5 keer slapen en dan richting States. In de laatste dagen nog de boekhouding 2de kwartaal Schwung opmaken, alle Schwung - artist tax formaliteiten in orde brengen (een mens heeft een deadline nodig) en nog even grondig mijn reisroute overlopen.

Tot vannacht 3 uur verdiepte ik me in de staten Arizona en New Mexico en ik bekeek ook even wat de gevaren waren inzake wildlife.

Eerst kwam ik bij slangen en weet dat 50% van de slangebeten het gevolg zijn van het feit dat de persoon de slang wil vastpakken. Wel Murke behoort zeker niet tot deze categorie. Verder wordt aangeraden om boots te dragen en lange broeken (die onderaan nauwaansluitend zijn).

De ratelslang komt zeer veel voor en heeft de slechte gewoonte om zich op het heetst van de dag (namiddag + vooravond) neer te vleien temidden de wandelpaden "hiking trails". Dit zal me echter niet weerhouden om meerdere wandelingen te doen. Temeer daar een beet van een ratelslang niet dodelijk is. Het doet alleen zeer veel pijn en je dient onmiddellijk contact op te nemen met een hospitaal waar ze anti-venom hebben. Als ik er eentje zie, toon ik de slang een foto van Margriet Hermans en het reptiel zal vlug weg zijn.

Verder wordt ook afgeraden om rotsen of stenen met de blote hand op te pakken want onder die rotsen kunnen ratelslangen of scorpioenen zitten. Stenen opheffen lijkt me veel te lastig dus dat gevaar zit er ook niet in en ik heb de grote Scorpions overleefd dus die kleine mormels baren me ook niet veel zorgen.

Gevaarlijker is de Arizona Coral Snake (zie foto gekleurde blokjesslang) maar deze is eerder zeldzaam. Verder zijn er ook tal van spinnen aanwezig o.a. de zwarte weduwe. Door het bekijken van vele horrorprenten en het lezen van dubieuze lectuur dacht ik dat een beet van the black widow dodelijk was. Maar ook dat klopt niet. Dus valt het al bij al nog mee.

In de sierras in California & Nevada vind je er naast bovenstaand klein grut ook het grotere werk o.a. zwarte beren (maar dat ken ik nog van Alaska) en in California zitten er naar schatting ook een 6000 tal puma's, panters en cougars (ik ken de NL-vertaling niet, zie foto). Wanneer je oog in oog komt te staan met een puma, panter of cougar, blijf dan stilstaan en in het ergste geval werp met stenen en stokken. Er staat nergens vermeld "schijt in je broek" maar dat zou waarschijnlijk het geval zijn bij mij indien ik zo'n poes tegenkom.

Zo, en nu terug naar de saaie boekhouding

Ik droomde vannacht dat ik de zoon was van de schoonmoeder van Audrey Tautou.

Wat voeren Matanza en David Davidse in hun schild

David Davidse en Matanza zijn momenteel bezig een activiteit te organiseren. Deze activiteit zou plaatsvinden eind augustus / begin september en de genodigden zouden zich kunnen meten op kunstgebied. Murke ontfutselde aan deze twee kletswijven het volgende : één van de opdrachten zou zijn dat elk van ons een schilderij zou maken, alle benodigde materialen zouden aanwezig zijn op de geheime locatie. Verder ving ik ook iets op ivm muzieknoten en muziek. Vanzelfsprekend zou er ook drank zijn en een BBQ. Voor de rest weet ik ook niets meer maar ik hou mijn oren open ! Matanza mailde me zopas deze foto. Het betreft een 3D-tekening van een coca-cola fles (prachtig ! je zou echt denken dat er relief in zit). Matanza schreef erbij "Murke, scherp je kleurpotloden maar".

Wel Matanza, qua tekenen en schilderen was ik jaarlijks gebuisd in het College en ik deed nochtans mijn uiterste best maar ik ontbeer elke vorm van tekentalent. Toen ik 12 jaar was moesten we van school uit een schilderij maken en dat moesten we afgeven aan een eenzame bejaarde (mijn eenzame bejaarde was een 83-jarige man op de Kapelhoek). Ik had mijn uiterste best gedaan om 2 eendjes in het water te schilderen. Toen ik thuis kwam, toonde ik fier mijn schilderij en mijn moeder zei, uit beleefdheid, dat het mooie koeien waren in het gras terwijl ik eenden in het water geschilderd had. Ik was te beschaamd om mijn schilderij af te geven aan die eenzame bejaarde van 83 jaar op de Kapelhoek. Jaren heb ik hieromtrent schuldgevoelens gehad.

Maar Matanza en David Davidse, ik zal met alle plezier deelnemen aan jullie vreemde, geheimzinnige kunstactiviteit. Al weet ik nu al dat ik de pispaal zal zijn en dat mensen zullen lachen met mijn werken. En toch zal ik opnieuw proberen iets moois te produceren