Zopas mijn laatste ontbijtje genoten in Chicago, bestaande uit scrambled eggs, hash browns en lekkere kleine worstjes. Ik heb nu nog een 5-tal uur in Chicago want om 17h40 vertrekt mijn vlucht uit Chicago naar Brussel waar ik dinsdag land na een vlucht van 9h00.
Gisteren was het dan eindelijk zo ver. Ik heb eindelijk mijn filmrol te pakken. Ik speel een belangrijke rol (geen hoofdrol) in "Escape from Zircon", een bloedstollende thriller die eind februari 2005 uitkomt in Europa. Ikzelf speel een boosaardige spion die werkt in dienst van Mr. Evil himself, Dr. Zircon. Contractueel mag ik echter niets meer verklappen van de film.
Maar je kan reeds de trailer zien van de film "Escape from Zircon" waarin ik ook te zien ben. In het begin van de trailer kan je me zien als de spion die GSM't aan de zijkant van het terras in Parijs. Ik draag een bruine overjas, zwarte hoed en zonnebril. Je ziet me bellen en ook de hoofdactrice aanwijzen. En wie is de hoofdactrice, inderdaad Luisa (Luciano's dochter)
Je kan de trailer bekijken op www.escapefromzircon.org Tik vervolgens group number 4211 in en je kan mijn filmdebuut bekijken.
Gisterenavond ben ik dan reeds gecontacteerd door belangrijke personen in Hollywood die staan te springen om mij een hoofdrol te geven. Dus Hollywood, here I come
Zo, dat was het einde van de "avonturen van Murke in Alaska". Hopelijk hebben jullie ervan genoten.
Murke
maandag, september 20, 2004
zaterdag, september 18, 2004
Murke got the blues
Je wordt hier, in Chicago, regelmatig geconfronteerd met the Blues. Langs de straten weerklinkt uit boxen nu en dan the Blues. Dat doet er me aan herinneren dat ik hier ben met een missie in Chicago nl. het promoten van de single "het murke". Ik haal Luisa op bij Luciano's en we vertrekken naar Chess Records.
Bij Chess Records krijgen we eerst geen afspraak met de big boss maar nadat ze zien dat Luciano's dochter mee is, lukt dit wel. De Big Boss luistert aandachtig naar de CD "het Murke" maar heeft toch enkele bedenkingen. Wanneer Luisa echter met haar duim op haar mooie hals een mesbeweging uitvoert, is alles snel in kannen en kruiken. Dus in oktober komt "het Murke" uit bij Chess records.
's avonds bezoeken we Buddy Guy's Legends, een prachtige bluesclub waar deze avond Byther Smith optreedt als voorprogramma van Anson Funderburgh & his Rockets feat. Sam Myers. De blues klinkt gewoon maar in de exceptionele kader is dit wondermooi. Er hangen tal van memorabilia o.a. een contract uit 1959 van Chester Burnett (slechts 1 pagina waarin Chester Burnett zo'n 250 $ vraagt en hot tea, wat was dit vroeger toch gemakkelijk). Misschien ken je Chester Burnett niet maar zijn artiestennaam zul je zeker kennen (zie oplossing onderaan). Er zijn zo'n 400 mensen aanwezig in de club en in tegenstelling tot in Belgie staan er niet alleen zwarten op het podium maar zijn er ook veel zwarten in de zaal en dat geeft toch een zekere sfeer. Het kan ook niet anders want 40 % van Chicago is zwart. Er lopen een paar prachtexemplaren rond, stijl cafe au lait, en een perfecte loop. Geen enkele blanke vrouw zal ooit zo perfect kunnen lopen. Luisa merkt op dat mijn ogen regelmatig afdwalen van het podium naar die perfecte vrouwen. Ze maakt van haar tak en ik moet haar direct op haar nummer zetten. Ik fluister in haar oor "Il mostro rosso" en ze kalmeert direct. 't is toch erg, we kennen elkaar 1 dag en ze heeft al streken. Je moet die Italiaanse vrouwen snel leren wie de baas is.
Als we 's nachts buitenkomen bij Buddy Guy's Legends (trouwens nog een officieel boekje meegebracht voor meester Hugo's archief), is het nachtvolk wakker geworden. Eerst en vooral ratten. Iedere nacht zie je verschillende grote ratten op de straten lopen. Verder nog een soort rat nl. de junkie. Meestal blijft het bij "do you have some change". Negeer die junkies en maak vooral geen oogcontact en ze laten je met rust. Er is er toch eentje die me bij mijn arm aanklampt en ik draai me om en zeg met luide basstem in het platste West-Vloams : "ziej ne gowe weg gien onnozel'n tuut", waarbij ik extra nadruk leg op het woordje tuut. De junkie druipt af. Ik besef plots dat er niet veel verschil is in het benaderen van grizzly beren en junkies. Voor wat Alaska allemaal niet goed was.
Nu Luisa afzetten en tot nooit meer (ze heeft teveel streken) en nu gaan slapen want waarschijnlijk mag ik morgen meespelen in een film. Ik hou jullie op de hoogte,
Bluesin' Murke
p.s. Chester Burnett is Howlin' Wolf
Bij Chess Records krijgen we eerst geen afspraak met de big boss maar nadat ze zien dat Luciano's dochter mee is, lukt dit wel. De Big Boss luistert aandachtig naar de CD "het Murke" maar heeft toch enkele bedenkingen. Wanneer Luisa echter met haar duim op haar mooie hals een mesbeweging uitvoert, is alles snel in kannen en kruiken. Dus in oktober komt "het Murke" uit bij Chess records.
's avonds bezoeken we Buddy Guy's Legends, een prachtige bluesclub waar deze avond Byther Smith optreedt als voorprogramma van Anson Funderburgh & his Rockets feat. Sam Myers. De blues klinkt gewoon maar in de exceptionele kader is dit wondermooi. Er hangen tal van memorabilia o.a. een contract uit 1959 van Chester Burnett (slechts 1 pagina waarin Chester Burnett zo'n 250 $ vraagt en hot tea, wat was dit vroeger toch gemakkelijk). Misschien ken je Chester Burnett niet maar zijn artiestennaam zul je zeker kennen (zie oplossing onderaan). Er zijn zo'n 400 mensen aanwezig in de club en in tegenstelling tot in Belgie staan er niet alleen zwarten op het podium maar zijn er ook veel zwarten in de zaal en dat geeft toch een zekere sfeer. Het kan ook niet anders want 40 % van Chicago is zwart. Er lopen een paar prachtexemplaren rond, stijl cafe au lait, en een perfecte loop. Geen enkele blanke vrouw zal ooit zo perfect kunnen lopen. Luisa merkt op dat mijn ogen regelmatig afdwalen van het podium naar die perfecte vrouwen. Ze maakt van haar tak en ik moet haar direct op haar nummer zetten. Ik fluister in haar oor "Il mostro rosso" en ze kalmeert direct. 't is toch erg, we kennen elkaar 1 dag en ze heeft al streken. Je moet die Italiaanse vrouwen snel leren wie de baas is.
Als we 's nachts buitenkomen bij Buddy Guy's Legends (trouwens nog een officieel boekje meegebracht voor meester Hugo's archief), is het nachtvolk wakker geworden. Eerst en vooral ratten. Iedere nacht zie je verschillende grote ratten op de straten lopen. Verder nog een soort rat nl. de junkie. Meestal blijft het bij "do you have some change". Negeer die junkies en maak vooral geen oogcontact en ze laten je met rust. Er is er toch eentje die me bij mijn arm aanklampt en ik draai me om en zeg met luide basstem in het platste West-Vloams : "ziej ne gowe weg gien onnozel'n tuut", waarbij ik extra nadruk leg op het woordje tuut. De junkie druipt af. Ik besef plots dat er niet veel verschil is in het benaderen van grizzly beren en junkies. Voor wat Alaska allemaal niet goed was.
Nu Luisa afzetten en tot nooit meer (ze heeft teveel streken) en nu gaan slapen want waarschijnlijk mag ik morgen meespelen in een film. Ik hou jullie op de hoogte,
Bluesin' Murke
p.s. Chester Burnett is Howlin' Wolf
Murke leert de maffia van Chicago een lesje
't is nu 23h15 in Chicago en ik ben al meer dan 36 uur non stop wakker. Voor ik voor een 10-tal uurtjes ga slapen, nog even mijn relaas.
Gisterenavond afscheid genomen van Anchorage bij een temperatuur van 24 (klein bolletje) F. Vandaag was het hier in de namiddag in Chicago 80 (klein bolletje) F m.a.w. puffen geblazen. Gelukkig is er hier zeer veel wind van het Michigan meer zodat de temperaturen voor een halve eskimo dragelijk zijn.
Als ik vandaag de taxi nam van O Hare airport naar het centrum (rit van 1 uur) was ik sterk onder de indruk van de gigantische gebouwen. Je kan iemand die pas toekomt in Chicago perfect herkennen aan het feit dat hij voortdurend in de hoogte tuurt. Na een dag verdwijnt dat en vind je die torens gewoon.
Ik kwam doodvermoeid toe in het hotel maar na een douche voelde ik mij iets beter en vond ik het tijd om onmiddellijk de IMAX experiences van Chicago te bezoeken.
het Chicago IMAX theatre bevindt zich op de Navy Pier nabij Lake Michigan en de 3D fanaat, Murke, heeft ongelooflijk genoten van twee
3 D-films die hij nog niet gezien had nl. Ocean wonderland en Nascar (over de Daytona 500 races). Volgende week gaat hier Haunted Castle in premiere, je weet wel de 3D film met Jaspertje van Arid die, enkelen onder jullie, vorig jaar gezien hebben in Londen
Meer info op www.imax.com/chicago
Nu is er in Chicago iets dat neigt naar 4D nl. 3D projectie met gevoelens van vuur, water, geur,... Vanzelfsprekend is Murke geinteresseerd in dit hoogtechnologisch gedoe. Een unieke ervaring van 15 minuten. Meer info op www.timeescape.com
Dan vond Murke het tijd om zijn maffia-onderdanen van Chicago even tot de orde te roepen. Murke begaf zich naar het hoofdkwartier van de maffia van Chicago nl. Luciano's in Rush Street.
Ik vroeg 1 van de kelners om Luciano te spreken maar hij zei : "Luciano, not here". Ik zei hem : "tell him that Murke from Belgium is here". Een tijdje later kwam Luciano eraan "Il Signore Moerke, Que Sorpresa !" Ik zeg (met basstem) : "Luciano, cut the crap, Eij Gieder aol betaald voor september" waarop Luciano zegt : "No no Signore Moerke but business no good, no money". Ik zeg : "Luciano, the place is full so there is a lot of money, I think I have to call my uncle" Luciano wordt lijkwit van schrik en zegt : "No No Signore Moerke, niet bellen naar IL MOSTRO ROSSO GUISEPPE, ik zal je 1 van mijn dochters schenken voor 1 avond". Na het aanschouwen van het bevallige exemplaar toon ik mij meer inschikkelijk en spreek af dat ik morgen de bevallige Luisa kom oppikken.
En zo heb ik morgen in Luciano's een afspraak met een wondermooie Italiaanse. No kiddin', it's reality
Il Signore Moerke
Gisterenavond afscheid genomen van Anchorage bij een temperatuur van 24 (klein bolletje) F. Vandaag was het hier in de namiddag in Chicago 80 (klein bolletje) F m.a.w. puffen geblazen. Gelukkig is er hier zeer veel wind van het Michigan meer zodat de temperaturen voor een halve eskimo dragelijk zijn.
Als ik vandaag de taxi nam van O Hare airport naar het centrum (rit van 1 uur) was ik sterk onder de indruk van de gigantische gebouwen. Je kan iemand die pas toekomt in Chicago perfect herkennen aan het feit dat hij voortdurend in de hoogte tuurt. Na een dag verdwijnt dat en vind je die torens gewoon.
Ik kwam doodvermoeid toe in het hotel maar na een douche voelde ik mij iets beter en vond ik het tijd om onmiddellijk de IMAX experiences van Chicago te bezoeken.
het Chicago IMAX theatre bevindt zich op de Navy Pier nabij Lake Michigan en de 3D fanaat, Murke, heeft ongelooflijk genoten van twee
3 D-films die hij nog niet gezien had nl. Ocean wonderland en Nascar (over de Daytona 500 races). Volgende week gaat hier Haunted Castle in premiere, je weet wel de 3D film met Jaspertje van Arid die, enkelen onder jullie, vorig jaar gezien hebben in Londen
Meer info op www.imax.com/chicago
Nu is er in Chicago iets dat neigt naar 4D nl. 3D projectie met gevoelens van vuur, water, geur,... Vanzelfsprekend is Murke geinteresseerd in dit hoogtechnologisch gedoe. Een unieke ervaring van 15 minuten. Meer info op www.timeescape.com
Dan vond Murke het tijd om zijn maffia-onderdanen van Chicago even tot de orde te roepen. Murke begaf zich naar het hoofdkwartier van de maffia van Chicago nl. Luciano's in Rush Street.
Ik vroeg 1 van de kelners om Luciano te spreken maar hij zei : "Luciano, not here". Ik zei hem : "tell him that Murke from Belgium is here". Een tijdje later kwam Luciano eraan "Il Signore Moerke, Que Sorpresa !" Ik zeg (met basstem) : "Luciano, cut the crap, Eij Gieder aol betaald voor september" waarop Luciano zegt : "No no Signore Moerke but business no good, no money". Ik zeg : "Luciano, the place is full so there is a lot of money, I think I have to call my uncle" Luciano wordt lijkwit van schrik en zegt : "No No Signore Moerke, niet bellen naar IL MOSTRO ROSSO GUISEPPE, ik zal je 1 van mijn dochters schenken voor 1 avond". Na het aanschouwen van het bevallige exemplaar toon ik mij meer inschikkelijk en spreek af dat ik morgen de bevallige Luisa kom oppikken.
En zo heb ik morgen in Luciano's een afspraak met een wondermooie Italiaanse. No kiddin', it's reality
Il Signore Moerke
woensdag, september 15, 2004
Murke is eventjes Al Bundy
Na een laatste wandeling in de mooie natuur van Alaska (wat zal ik dit missen, en 't Sterrebos is niet direct een alternatief), heb ik honger als een .... eland (ja, 't is hier Alaska, nietwaar).
Ik ben al jaren fan van "Married with Children" en ik heb dan vooral veel sympathie voor Al Bundy, maar natuurlijk ook voor Kelly Bundy. Mensen die de serie kennen, weten dat Al en zijn vrienden soms naar Hooters gaan. Hooters is een Amerikaans instituut, een restaurant waar de mooiste, welbestelde vrouwen schaarsgekleed opdienen. En het moet nu wel lukken zeker dat er hier in Anchorage een "hooters" is. Ter info, Hooters betekent "grote borsten".
Ik stap binnen en er zijn zo'n 50 mensen aanwezig. En inderdaad de diensters zijn niet te versmaden. Goed voorzien van poten en oren en verpakt in een kort wit T-shirtje en een soort feloranje hotpants met daaronder prachtige benen. De ogen van de 50 aanwezigen (49 mannen en 1 vrouw) volgen de wiebelende kontjes nauwlettend. Ik bestel een soort visschotel en zoals ik gedacht had, is het eten van ondergeschikt belang want dit is niet meer of minder dan opgewaardeerde frituurkost. Maar ja, wie kijkt er dan ook in zijn bord. Ik voel me echt op en top Al Bundy. Ik vind het raar dat zoiets kan in het soms zo preutse Amerika.
Ik besef plots dat dit mijn laatste dagen zijn in Alaska want morgenavond vertrekt mijn vliegtuig reeds naar Chicago waar ik nog een 4-tal dagen zal vertoeven. Het contrast zal enorm zijn, van de natuur van Alaska naar een stad van meer dan 3 miljoen inwoners. Maar ook grootsteden trekken mij enorm aan. Ik heb al een lijstje opgesteld met wat ik wens te zien in Chicago maar zal vele zaken schrappen daar ik in alle rust alles op mij zal laten afkomen.
Het is nu donderdagmorgen 09h00 in Alaska. Vandaag zal ik nog een beetje flaneren in en om Anchorage. Vanavond breng ik dan de Chevy binnen bij Alamo's. Ik moet zeggen dat ik nu een hevige voorstander geworden ben van de automatische versnelling. Ik begrijp eigenlijk niet meer waarom wij in Europa nog met versnellingen rijden. Mijn volgende wagen wordt er een met een automatische versnelling.
Vanavond om 23h15 vertrekt mijn vlucht uit Anchorage om morgenvroeg om 08h00, plaatstelijke tijd, aan te komen in Chicago. Persoonlijk haat ik nachtvluchten want ik kan niet slapen op een vliegtuig en zal dus morgenvroeg vermoeid aankomen in Chicago.
Om even de balans op te maken van Alaska. Ik ben al op verschillende plaatsen geweest op de wereldbol en dit is absoluut het mooiste dat ik al gezien heb. Als je door mijn reisverhalen, goesting gekregen hebt om Alaska ook eens te bezoeken, laat het me maar weten. Ik heb veel informatie en kan je ook enkele tips geven.
Mijn volgend bericht zal komen vanuit Al Capone's Chicago
Murke
Ik ben al jaren fan van "Married with Children" en ik heb dan vooral veel sympathie voor Al Bundy, maar natuurlijk ook voor Kelly Bundy. Mensen die de serie kennen, weten dat Al en zijn vrienden soms naar Hooters gaan. Hooters is een Amerikaans instituut, een restaurant waar de mooiste, welbestelde vrouwen schaarsgekleed opdienen. En het moet nu wel lukken zeker dat er hier in Anchorage een "hooters" is. Ter info, Hooters betekent "grote borsten".
Ik stap binnen en er zijn zo'n 50 mensen aanwezig. En inderdaad de diensters zijn niet te versmaden. Goed voorzien van poten en oren en verpakt in een kort wit T-shirtje en een soort feloranje hotpants met daaronder prachtige benen. De ogen van de 50 aanwezigen (49 mannen en 1 vrouw) volgen de wiebelende kontjes nauwlettend. Ik bestel een soort visschotel en zoals ik gedacht had, is het eten van ondergeschikt belang want dit is niet meer of minder dan opgewaardeerde frituurkost. Maar ja, wie kijkt er dan ook in zijn bord. Ik voel me echt op en top Al Bundy. Ik vind het raar dat zoiets kan in het soms zo preutse Amerika.
Ik besef plots dat dit mijn laatste dagen zijn in Alaska want morgenavond vertrekt mijn vliegtuig reeds naar Chicago waar ik nog een 4-tal dagen zal vertoeven. Het contrast zal enorm zijn, van de natuur van Alaska naar een stad van meer dan 3 miljoen inwoners. Maar ook grootsteden trekken mij enorm aan. Ik heb al een lijstje opgesteld met wat ik wens te zien in Chicago maar zal vele zaken schrappen daar ik in alle rust alles op mij zal laten afkomen.
Het is nu donderdagmorgen 09h00 in Alaska. Vandaag zal ik nog een beetje flaneren in en om Anchorage. Vanavond breng ik dan de Chevy binnen bij Alamo's. Ik moet zeggen dat ik nu een hevige voorstander geworden ben van de automatische versnelling. Ik begrijp eigenlijk niet meer waarom wij in Europa nog met versnellingen rijden. Mijn volgende wagen wordt er een met een automatische versnelling.
Vanavond om 23h15 vertrekt mijn vlucht uit Anchorage om morgenvroeg om 08h00, plaatstelijke tijd, aan te komen in Chicago. Persoonlijk haat ik nachtvluchten want ik kan niet slapen op een vliegtuig en zal dus morgenvroeg vermoeid aankomen in Chicago.
Om even de balans op te maken van Alaska. Ik ben al op verschillende plaatsen geweest op de wereldbol en dit is absoluut het mooiste dat ik al gezien heb. Als je door mijn reisverhalen, goesting gekregen hebt om Alaska ook eens te bezoeken, laat het me maar weten. Ik heb veel informatie en kan je ook enkele tips geven.
Mijn volgend bericht zal komen vanuit Al Capone's Chicago
Murke
Murke at Chilkoot Charlie's
Gisteren heeft Murke eens de tijd genomen om Anchorage te verkennen, een stad van 260.000 inwoners. 's avonds en 's nachts speelt een belangrijk deel van het uitgangsleven zich af in de beruchte driehoek Spenard Road, Northern Lights Blvd en Minnesota Road. Het geheel bevindt zich zo'n 5 kms te westen van het centrum.
Gedurende mijn rondreis in Alaska had ik van verschillende Alaskezen tips gekregen van clubs en bars in Anchorage. Maar telkens kwam Chilkoot Charlie's terug (zij noemen het Koots). Iedereen zei me dat ik daar zeker naartoe moest gaan want het was ongelooflijk.
En inderdaad, het is ongelooflijk. Dit is werkelijk de mooiste, plezantste, goedkoopste, mooist ingerichte bar waar ik ooit geweest ben. Niet voor niets is deze club al enkele jaren uitgeroepen als moosite bar van geheel Amerika door Playboy.
Hoe stel je Koots voor ? Wel Koots is enorm groot. Van buitenaf lijkt het op een gigantische blokhut zonder ramen. Binnenin zijn er 10 verschillende bars elk met een eigen cachet, een paar podia, een pizzastand,..... teveel om op te noemen.
Gisterenavond was er op hetzelfde moment in 1 van de bars een wine tasting (wijn proeven), in een andere bar weerklonk er metal uit de boxen, op 1 van de podia deed een stand-up comedian zijn ding met grappen als : What's a vegetarian ? "It's an indian word for lousy hunter". In een andere bar neem ik deel aan een kwis. 2 teams van 10 personen spelen tegen elkaar en de kwis wordt geleid door een schitterende kwismaster. Als je een antwoord weet, loop je naar het podium en zet je je op een biervat. Wie eerst neerzit, krijgt de mogelijkheid om te antwoorden. Indien beide teams op hetzelfde moment neerzitten, speelt men eerst rock, paper, scissors (ofwel steen, papier, schaar). Het is een plezant sfeertje en vooral in muziekintro's help ik mijn team o.a. cecilia van Simon & Garfunkel, een nummer van Devo, Rammstein. Uiteindelijk wint ons team en krijg ik een mooie T-shirt van Chilkoot Charlie's. De XL is wel een Amerikaanse maat dus voor mij iets te groot. Voor iemand die breder is, zal dit perfect passen. Dus laat maar weten wie geinteresseerd is in deze T-shirt ?
Om 10h00 begint dan nog een optreden van een groep uit Canada die goed naar Soundgarden geluisterd heeft. En zeggen dat op dit podium reeds klinkende namen stonden als Metallica, Lynyrd Skynyrd, Bon Jovi, Ted Nugent, George Thorogood, Van Halen, ZZ Top. Want blijkbaar wil iedere groep als ze toeren in Anchorage, een jam session geven in Koots. Deze optredens worden nooit aangekondigd dus als je er bent, ben je een van de lucky 200 personen die dan in een van de concertbars toegelaten wordt. Er doen geruchten de ronde dat in de komende dagen / weken Korn zou langskomen in Koots
Verder zijn de prijzen er zeer democratisch o.a. Gin Tonic 100 Bef, een 20 cl bier 33 Bef, een groot stuk pizza 33 Bef,...... en ook belangrijk er zijn zeer veel mooie vrouwen aanwezig. In 1 van de bars zijn de 3 pool biljarts ingenomen door ongelooflijk mooie vrouwen.
Wel gasten ipv naar Peer te gaan zouden we beter het vliegtuig nemen naar Anchorage en hier 5 dagen uitgaan : betere muziek, goedkopere drank, mooiere vrouwen en prachtige natuur.
Om een indruk te krijgen van deze bar (woorden schieten me tekort) ga even naar hun website op www.koots.com
Gisterennacht dan nog even gekeken naar de televisie en alle aandacht gaat uit naar Orkaan Ivan. Dat is waarschijnlijk een orkaan die de dag voordien even gaat waaien en foto's trekken waar de dag nadien zijn vrienden/orkanen zullen zijn (inside joke). Op het scherm was tevens een gondel te zien.
Nu vertrek ik voor een laatste wandeling in de natuur. Ik rij 15 miles te zuiden van Anchorage waar het startpunt ligt van de 20 kms lange en lastige "Wolverine Trail". En vanavond zal ik dan mijn laatste nacht in Anchorage vieren in "Koots" www.koots.com
Tot morgen
Murke
Gedurende mijn rondreis in Alaska had ik van verschillende Alaskezen tips gekregen van clubs en bars in Anchorage. Maar telkens kwam Chilkoot Charlie's terug (zij noemen het Koots). Iedereen zei me dat ik daar zeker naartoe moest gaan want het was ongelooflijk.
En inderdaad, het is ongelooflijk. Dit is werkelijk de mooiste, plezantste, goedkoopste, mooist ingerichte bar waar ik ooit geweest ben. Niet voor niets is deze club al enkele jaren uitgeroepen als moosite bar van geheel Amerika door Playboy.
Hoe stel je Koots voor ? Wel Koots is enorm groot. Van buitenaf lijkt het op een gigantische blokhut zonder ramen. Binnenin zijn er 10 verschillende bars elk met een eigen cachet, een paar podia, een pizzastand,..... teveel om op te noemen.
Gisterenavond was er op hetzelfde moment in 1 van de bars een wine tasting (wijn proeven), in een andere bar weerklonk er metal uit de boxen, op 1 van de podia deed een stand-up comedian zijn ding met grappen als : What's a vegetarian ? "It's an indian word for lousy hunter". In een andere bar neem ik deel aan een kwis. 2 teams van 10 personen spelen tegen elkaar en de kwis wordt geleid door een schitterende kwismaster. Als je een antwoord weet, loop je naar het podium en zet je je op een biervat. Wie eerst neerzit, krijgt de mogelijkheid om te antwoorden. Indien beide teams op hetzelfde moment neerzitten, speelt men eerst rock, paper, scissors (ofwel steen, papier, schaar). Het is een plezant sfeertje en vooral in muziekintro's help ik mijn team o.a. cecilia van Simon & Garfunkel, een nummer van Devo, Rammstein. Uiteindelijk wint ons team en krijg ik een mooie T-shirt van Chilkoot Charlie's. De XL is wel een Amerikaanse maat dus voor mij iets te groot. Voor iemand die breder is, zal dit perfect passen. Dus laat maar weten wie geinteresseerd is in deze T-shirt ?
Om 10h00 begint dan nog een optreden van een groep uit Canada die goed naar Soundgarden geluisterd heeft. En zeggen dat op dit podium reeds klinkende namen stonden als Metallica, Lynyrd Skynyrd, Bon Jovi, Ted Nugent, George Thorogood, Van Halen, ZZ Top. Want blijkbaar wil iedere groep als ze toeren in Anchorage, een jam session geven in Koots. Deze optredens worden nooit aangekondigd dus als je er bent, ben je een van de lucky 200 personen die dan in een van de concertbars toegelaten wordt. Er doen geruchten de ronde dat in de komende dagen / weken Korn zou langskomen in Koots
Verder zijn de prijzen er zeer democratisch o.a. Gin Tonic 100 Bef, een 20 cl bier 33 Bef, een groot stuk pizza 33 Bef,...... en ook belangrijk er zijn zeer veel mooie vrouwen aanwezig. In 1 van de bars zijn de 3 pool biljarts ingenomen door ongelooflijk mooie vrouwen.
Wel gasten ipv naar Peer te gaan zouden we beter het vliegtuig nemen naar Anchorage en hier 5 dagen uitgaan : betere muziek, goedkopere drank, mooiere vrouwen en prachtige natuur.
Om een indruk te krijgen van deze bar (woorden schieten me tekort) ga even naar hun website op www.koots.com
Gisterennacht dan nog even gekeken naar de televisie en alle aandacht gaat uit naar Orkaan Ivan. Dat is waarschijnlijk een orkaan die de dag voordien even gaat waaien en foto's trekken waar de dag nadien zijn vrienden/orkanen zullen zijn (inside joke). Op het scherm was tevens een gondel te zien.
Nu vertrek ik voor een laatste wandeling in de natuur. Ik rij 15 miles te zuiden van Anchorage waar het startpunt ligt van de 20 kms lange en lastige "Wolverine Trail". En vanavond zal ik dan mijn laatste nacht in Anchorage vieren in "Koots" www.koots.com
Tot morgen
Murke
dinsdag, september 14, 2004
Murke drinkt cheap beer en eet lousy food
Het wordt stilaan een verslaving maar ik hunker iedere dag naar mijn wandeling. Gisterennamiddag een deeltje gewandeld van de in het totaal meer dan 50 kms tellende "Resurrection Trail" in de Chugach Mountains van het Kenai Peninsula Park.
Na een wandeling van meer dan 3 uur kom ik uitgehongerd aan bij mijn Chevy en besluit iets te eten. Op mijn terugweg door de bossen, valt mijn oog plots op een bord onder geweien van elanden en caribou's. Op dit bord staat te lezen "The Salmon Bake - Cheap Beer and Lousy Food" (goedkoop bier en slecht eten). Als reclameslogan kan dit tellen. Ik weet niet hoe jullie daarop zouden reageren maar bij Murke werkt dit als een rode lap op een stier (alhoewel dit niet klopt daar een stier geen onderscheid kan maken tussen kleuren dus je kan evengoed een groene of gele lap gebruiken).
Ik keer terug en rij de weg op naar The Salmon Bake. Ik kom bij een houten lodge die er eerder onverzorgd uit ziet. Ik ga toch binnen en zal me dit niet beklagen. Binnen zit er veel volk aan een lange toog. Er brandt een open haard en de inrichting is Pico Bello. Er bestellen twee roodharigen en ze zijn lekker vuilgebekt, wat hoort in zo'n zaak.
Ik bestel een Alaskan Reindeer Dinner en een salmon soup. Wat ik vervolgens krijg, is allesbehalve "lousy". Dit is een van de beste maaltijden die ik gegeten heb in Alaska. Tussen de soep en het eten duurt het een tijdje en dat heeft 1 van dit roodharige diensters blijkbaar gezien want ze komt van achter de toog naar me toe met een groot mes in haar handen en ze zegt zeer serieus : "I'm going to harass the cook" (ik ga de kok gaan lastigvallen). Vanuit de keuken weerklinkt een prachtig geacteerde conversatie tussen kok en dienster en 1 min. later heb ik mijn eten. Enkel Duitse toeristen zouden niet doorhebben dat het hier om een act gaat want Duitsers en humor, ja ...
Ik reken af en ook "cheap" komt hier tot zijn recht want voor 2 ales, een schitterende zalmsoep, en een uitgebreid diner bestaande uit pikante rendierstukjes bedekt met smeltende Cheddarkaas, gebakken aardappelen in de schil, rijst, paprika's en gebakken uien betaal ik (incl. tip) 25 $.
's avonds nog gekeken naar de televisie waar op 1 van de 62 kanalen "The World Series of Poker" te zien waren. Het wereldkampioenschap poker vanuit "The Horseshoe" in Las Vegas. De finalisten waren perfect getypecast : de cowboy, de Italiaanse maffiosi, de nerd die poker wiskundig benadert, de clown die via een bril met draaiende spiralen de tegenstander uit zijn evenwicht probeert te brengen (poker is a mindgame).
Het is nu 6h30 in Seward en ik vertrek nu naar Anchorage. Een rit van 200 kms.
Prettige voortzetting van jullie dag
Murke vanuit het zonnige Alaska
Na een wandeling van meer dan 3 uur kom ik uitgehongerd aan bij mijn Chevy en besluit iets te eten. Op mijn terugweg door de bossen, valt mijn oog plots op een bord onder geweien van elanden en caribou's. Op dit bord staat te lezen "The Salmon Bake - Cheap Beer and Lousy Food" (goedkoop bier en slecht eten). Als reclameslogan kan dit tellen. Ik weet niet hoe jullie daarop zouden reageren maar bij Murke werkt dit als een rode lap op een stier (alhoewel dit niet klopt daar een stier geen onderscheid kan maken tussen kleuren dus je kan evengoed een groene of gele lap gebruiken).
Ik keer terug en rij de weg op naar The Salmon Bake. Ik kom bij een houten lodge die er eerder onverzorgd uit ziet. Ik ga toch binnen en zal me dit niet beklagen. Binnen zit er veel volk aan een lange toog. Er brandt een open haard en de inrichting is Pico Bello. Er bestellen twee roodharigen en ze zijn lekker vuilgebekt, wat hoort in zo'n zaak.
Ik bestel een Alaskan Reindeer Dinner en een salmon soup. Wat ik vervolgens krijg, is allesbehalve "lousy". Dit is een van de beste maaltijden die ik gegeten heb in Alaska. Tussen de soep en het eten duurt het een tijdje en dat heeft 1 van dit roodharige diensters blijkbaar gezien want ze komt van achter de toog naar me toe met een groot mes in haar handen en ze zegt zeer serieus : "I'm going to harass the cook" (ik ga de kok gaan lastigvallen). Vanuit de keuken weerklinkt een prachtig geacteerde conversatie tussen kok en dienster en 1 min. later heb ik mijn eten. Enkel Duitse toeristen zouden niet doorhebben dat het hier om een act gaat want Duitsers en humor, ja ...
Ik reken af en ook "cheap" komt hier tot zijn recht want voor 2 ales, een schitterende zalmsoep, en een uitgebreid diner bestaande uit pikante rendierstukjes bedekt met smeltende Cheddarkaas, gebakken aardappelen in de schil, rijst, paprika's en gebakken uien betaal ik (incl. tip) 25 $.
's avonds nog gekeken naar de televisie waar op 1 van de 62 kanalen "The World Series of Poker" te zien waren. Het wereldkampioenschap poker vanuit "The Horseshoe" in Las Vegas. De finalisten waren perfect getypecast : de cowboy, de Italiaanse maffiosi, de nerd die poker wiskundig benadert, de clown die via een bril met draaiende spiralen de tegenstander uit zijn evenwicht probeert te brengen (poker is a mindgame).
Het is nu 6h30 in Seward en ik vertrek nu naar Anchorage. Een rit van 200 kms.
Prettige voortzetting van jullie dag
Murke vanuit het zonnige Alaska
maandag, september 13, 2004
Murke speelt Pool
Gisterenavond even Seward verkend. Seward is een stadje van 4000 inwoners en het uitgangsleven speelt zich af aan ofwel de jachthaven of in 4th Avenue.
In 4th Avenue zijn een 6-tal clubs en een 5-tal restaurants. Voor de deuren de traditionele enorme 5.0 liter jeeps en pick ups en het publiek bestaat traditioneel uit ruwe binken en sporadisch een schone madam.
Ik besluit eerst iets te eten in "The Oriental Garden", een Chinees restaurant. De kelner vraagt me in welk jaar ik geboren ben en ik krijg mijn Chinees horoscoopteken. Ik ben een "draak" en wat staat er op mijn fiche te lezen : "Marry a rat or Monkey late in life". Dus 't is van de Chinezen dat je het moet horen. Ik heb dus nog meer dan tijd zat want late in life is ook op mijn 60ste. Een rat is een vrouw geboren in 1972, 1984 of 1996. Een monkey is een vrouw geboren in 1968, 1980, 1992 of 2004 (Delphine Martens ?, OK Filip en Roos ?).
Na de maaltijd begeef ik me naar Yukon's bar. Een bruine kroeg met een indiaans ogende barmeid (prachtig gezicht geplaatst op 1,55 meter vet). Uit de boxen weerklinkt country en het publiek bestaat vooral uit ruwe cowboys inclusief een groot mes dat bengelt langs hun benen.
Centraal staat de poolbiljart. Deze zijn groter dan bij ons (tussen snookertafel en pool bij ons). Het laken is beige en in tegenstelling tot bij ons mag je langs beide zijden potten. Je speelt ofwel met de ballen met een streep of zonder streep. Poolbiljart en golfbiljart vind ik eigenlijk sporten voor janetten. Enkel snooker en driebanden kan mijn goedkeuring wegdragen. Zo vind ik ook tennis een sport en badminton en squash iets voor janetten.
Een van de gasten aan den toog vraagt of ik geinteresseerd ben in een spelletje. Ik ga akkoord maar zeg dat ik pool niet gewend ben. Zoals in de films, leggen we elk 5 $ op de rand van de pooltafel. Het spel begint en ik denk dat ik met mijn kennis van driebanden (effect, driehoeksmeetkunde) die Alaskaanse loser met een mes van 20 cm, zichtbaar bengelend aan zijn rechterdij, eens een lesje zal leren.
We potten om beurt enkele ballen. Rondom de tafel staan nu reeds meerdere stevige boeboes toe te kijken. Uiteindelijk moet ik me toch gewonnen geven maar ik ben eervol tenondergegaan.
Met mijn nieuwe vrienden drink ik nog enkele Alaskan Ales aan den toog. Ik spring op de weg naar het hotel ook nog even binnen in Tony's bar waar luid uit de boxen Nirvana weerklinkt. Ik besluit de avond te eindigen met een Gin-Tonic.
Bij aankomst in het hotel lees ik nog de ontknoping van mijn 450 blz. tellend boek "gerechtigheid" van Ian Rankin en val tevreden in slaap.
Deze morgen heb ik het Sealife Center bezocht en een mens voelt zich zo klein als hij die enorme zeeleeuwen en andere vreemde creaturen uit de Bering Sea kan aanschouwen.
Daar de computer in het hotel het begeven heeft, zend ik deze mail vanuit Grant Electronics, een computerwinkel in Seward met een ongelooflijke nerd die bestelt. Indien ze een nerd zoeken voor 1 of andere film dan leeft hier het perfecte exemplaar.
Murke
In 4th Avenue zijn een 6-tal clubs en een 5-tal restaurants. Voor de deuren de traditionele enorme 5.0 liter jeeps en pick ups en het publiek bestaat traditioneel uit ruwe binken en sporadisch een schone madam.
Ik besluit eerst iets te eten in "The Oriental Garden", een Chinees restaurant. De kelner vraagt me in welk jaar ik geboren ben en ik krijg mijn Chinees horoscoopteken. Ik ben een "draak" en wat staat er op mijn fiche te lezen : "Marry a rat or Monkey late in life". Dus 't is van de Chinezen dat je het moet horen. Ik heb dus nog meer dan tijd zat want late in life is ook op mijn 60ste. Een rat is een vrouw geboren in 1972, 1984 of 1996. Een monkey is een vrouw geboren in 1968, 1980, 1992 of 2004 (Delphine Martens ?, OK Filip en Roos ?).
Na de maaltijd begeef ik me naar Yukon's bar. Een bruine kroeg met een indiaans ogende barmeid (prachtig gezicht geplaatst op 1,55 meter vet). Uit de boxen weerklinkt country en het publiek bestaat vooral uit ruwe cowboys inclusief een groot mes dat bengelt langs hun benen.
Centraal staat de poolbiljart. Deze zijn groter dan bij ons (tussen snookertafel en pool bij ons). Het laken is beige en in tegenstelling tot bij ons mag je langs beide zijden potten. Je speelt ofwel met de ballen met een streep of zonder streep. Poolbiljart en golfbiljart vind ik eigenlijk sporten voor janetten. Enkel snooker en driebanden kan mijn goedkeuring wegdragen. Zo vind ik ook tennis een sport en badminton en squash iets voor janetten.
Een van de gasten aan den toog vraagt of ik geinteresseerd ben in een spelletje. Ik ga akkoord maar zeg dat ik pool niet gewend ben. Zoals in de films, leggen we elk 5 $ op de rand van de pooltafel. Het spel begint en ik denk dat ik met mijn kennis van driebanden (effect, driehoeksmeetkunde) die Alaskaanse loser met een mes van 20 cm, zichtbaar bengelend aan zijn rechterdij, eens een lesje zal leren.
We potten om beurt enkele ballen. Rondom de tafel staan nu reeds meerdere stevige boeboes toe te kijken. Uiteindelijk moet ik me toch gewonnen geven maar ik ben eervol tenondergegaan.
Met mijn nieuwe vrienden drink ik nog enkele Alaskan Ales aan den toog. Ik spring op de weg naar het hotel ook nog even binnen in Tony's bar waar luid uit de boxen Nirvana weerklinkt. Ik besluit de avond te eindigen met een Gin-Tonic.
Bij aankomst in het hotel lees ik nog de ontknoping van mijn 450 blz. tellend boek "gerechtigheid" van Ian Rankin en val tevreden in slaap.
Deze morgen heb ik het Sealife Center bezocht en een mens voelt zich zo klein als hij die enorme zeeleeuwen en andere vreemde creaturen uit de Bering Sea kan aanschouwen.
Daar de computer in het hotel het begeven heeft, zend ik deze mail vanuit Grant Electronics, een computerwinkel in Seward met een ongelooflijke nerd die bestelt. Indien ze een nerd zoeken voor 1 of andere film dan leeft hier het perfecte exemplaar.
Murke
Murke voelt zich een Atabaskan indiaan
Gisterenmorgenvroeg de ferry genomen van Valdez naar Whittier. Zo'n 7 uur varen door Prince William Sound, een van de prachtigste gebieden ter wereld. Rondom U bergen en gletsjers, in het water nu en dan ijsschotsen en heel in de verte hebben we enkele orka's gezien. Voeg daarbij een stralend zonnetje en een 5-tal graden C en je weet dat we spreken over een perfecte zomerdag.
Aangekomen in Whittier, dien ik een uur te wachten vooraleer we door de enige tunnel kunnen die ons terug op de highway brengt. Whittier is een voormalige legerbasis en is volledig omrand door bergen. Door die ene tunnel moet het verkeer langs 2 zijden (en er is maar 1 vak) maar ook de trein (dus er liggen treinrails). Na 1 uur wachten mag met tussenpauzes telkens 1 wagen de tunnel in (max. snelheid 25 miles). Door die tunnel rijden is een ware belevenis, aan de kanten ruwe rotsen, onder jouw rails en voortdurend water dat van de rotsen op de wagen valt. Na 10 minuten ondergronds kom ik weer in de bewoonde wereld.
Na een lange rit kom ik aan in Seward waar ik 3 nachten zal verblijven. Seward is mijn uitvalsbasis voor lange wandelingen de komende dagen. Seward ligt in de Kenai Peninsula en vlakbij het nationaal park. Er is tevens een jachthaven en een sealife center.
Ik neem een bad en besluit de innerlijke mens te versterken. Ik ga daarvoor naar de jachthaven naar Chinooks seafood restaurant. Het is een prachtig restaurant met zicht op de jachthaven en in de verte de bergen. Maar het mooiste bevindt zich in het restaurant zelf nl. het dienstertje. Het valt me op dat de dienstertjes in Alaska uitermate mooi zijn. Als ik nog eens trouw, zal het zeker met zo'n vriendelijk dienstertje zijn.
Ik bestel de speciale seafood schotel en wat ik voor mij krijg, is fantastisch nl. een schotel met krab, King Prawns (en dit zijn wel degelijk reuzengarnalen), zalm, heilbot, mosselen en dit geserveerd met excellente rijst en diverse groenten. Ik geniet uitermate. Ondertussen ben ik in gesprek geraakt met een koppel van California. Als ik zeg dat ik uit Belgie kom, vraagt de vrouw, uit welk deel van Belgie ik kom, het Nederlandstalig gedeelte of het Franstalig. Ik verschiet mij een bult want meestal denken ze hier dat Belgium een stad is. Nu blijkt dat dit koppel al meermalen in Belgie geweest is. Ze zijn zot van Belgie en kennen zelfs waterzooi. En ze zijn zelfs reeds in Roeselare geweest want als ik zeg dat ik van Roeselare ben, zegt de man direct Rodenbach. Je moet daarvoor in Alaska zitten.
Ik bestel nog een ijsje als dessert aan het dienstertje ( ze heet Mira) en reken af. Mira heeft me nog meegedeeld dat "DJ's Wheelhouse" the place to be is op zaterdagavond.
Ik ga echter naar mijn hotel en kruip vroeg onder de lakens want morgen wil in een wandeling doen van meer dan 20 kms in het Kenai Park. 's nachts heb ik een zeer vreemde droom waarin Jef Vansteeland en Hans Depla vermoord worden. Ze leven toch nog, hoop ik ?
Om 6 uur sta ik op en neem een ontbijt bestaande uit fruitsap, een muffin en koffie en vervolgens ben ik weg om een wandeling te maken naar "Lost Lake". Ik rij een 10 tal kilometer buiten Seward waar ik een aarden weg neem die me tot bij het startpunt brengt van "The Lost Lake Trail".
Telkens ervaar ik hetzelfde bij mijn wandelingen. De eerste twee kilometer is het afzien totdat mijn asem breekt. En dit is vandaag niet anders temeer daar het de eerste twee kilometers steil klimmen is. Vervolgens kom ik op adem en is het gezellig wandelen. Mijn benen zijn ondertussen reeds zo gespierd en sexy als vroeger, toen menige vrouw bij de aanblik van mijn sexy benen in zwijm viel. Geinteresseerd dames ?
De wandeling brengt me door een ongelooflijk schoon stukje natuur (ik weet het, ik val in herhaling maar het is niets anders). Onderweg zie ik zeer mooie gele en blauwe vogeltjes. Verder vliegen hoog boven mij enkele arenden en als ik het meer nader, kruisen 10-tallen marmotten mijn weg. Het is ongelooflijk mooi om deze beestjes bezig te zien.
Als ik bij het meer kom, nuttig ik mijn middagmaal bestaande uit enkele koeken en water. Ik heb reeds 1 1/2 liter water gedronken onderweg. Hier heerst de absolute stilte en op mijn tocht van meer dan 4 uur hier naartoe, ben ik geen enkele homo sapiens tegengekomen. Wat kan het leven toch prachtig zijn. Nu voel ik me pas echt een Atabaskan indiaan (de oorspronkelijke bewoners van Alaska)
Op de terugweg gaat het meestal bergaf en bepaalde passages leg ik zelfs al lopend af. Ik ben waarschijnlijk de beste afdaler ter wereld. Na iets meer dan 7 uur wandelen kom ik terug bij de wagen. Ik heb er een wandeling van 20 kms op zitten.
Nu een verkwikkend bad in het hotel, een paar uurtjes rusten en vanavond even Seward gaan verkennen.
Murke de atabaskan indiaan
Aangekomen in Whittier, dien ik een uur te wachten vooraleer we door de enige tunnel kunnen die ons terug op de highway brengt. Whittier is een voormalige legerbasis en is volledig omrand door bergen. Door die ene tunnel moet het verkeer langs 2 zijden (en er is maar 1 vak) maar ook de trein (dus er liggen treinrails). Na 1 uur wachten mag met tussenpauzes telkens 1 wagen de tunnel in (max. snelheid 25 miles). Door die tunnel rijden is een ware belevenis, aan de kanten ruwe rotsen, onder jouw rails en voortdurend water dat van de rotsen op de wagen valt. Na 10 minuten ondergronds kom ik weer in de bewoonde wereld.
Na een lange rit kom ik aan in Seward waar ik 3 nachten zal verblijven. Seward is mijn uitvalsbasis voor lange wandelingen de komende dagen. Seward ligt in de Kenai Peninsula en vlakbij het nationaal park. Er is tevens een jachthaven en een sealife center.
Ik neem een bad en besluit de innerlijke mens te versterken. Ik ga daarvoor naar de jachthaven naar Chinooks seafood restaurant. Het is een prachtig restaurant met zicht op de jachthaven en in de verte de bergen. Maar het mooiste bevindt zich in het restaurant zelf nl. het dienstertje. Het valt me op dat de dienstertjes in Alaska uitermate mooi zijn. Als ik nog eens trouw, zal het zeker met zo'n vriendelijk dienstertje zijn.
Ik bestel de speciale seafood schotel en wat ik voor mij krijg, is fantastisch nl. een schotel met krab, King Prawns (en dit zijn wel degelijk reuzengarnalen), zalm, heilbot, mosselen en dit geserveerd met excellente rijst en diverse groenten. Ik geniet uitermate. Ondertussen ben ik in gesprek geraakt met een koppel van California. Als ik zeg dat ik uit Belgie kom, vraagt de vrouw, uit welk deel van Belgie ik kom, het Nederlandstalig gedeelte of het Franstalig. Ik verschiet mij een bult want meestal denken ze hier dat Belgium een stad is. Nu blijkt dat dit koppel al meermalen in Belgie geweest is. Ze zijn zot van Belgie en kennen zelfs waterzooi. En ze zijn zelfs reeds in Roeselare geweest want als ik zeg dat ik van Roeselare ben, zegt de man direct Rodenbach. Je moet daarvoor in Alaska zitten.
Ik bestel nog een ijsje als dessert aan het dienstertje ( ze heet Mira) en reken af. Mira heeft me nog meegedeeld dat "DJ's Wheelhouse" the place to be is op zaterdagavond.
Ik ga echter naar mijn hotel en kruip vroeg onder de lakens want morgen wil in een wandeling doen van meer dan 20 kms in het Kenai Park. 's nachts heb ik een zeer vreemde droom waarin Jef Vansteeland en Hans Depla vermoord worden. Ze leven toch nog, hoop ik ?
Om 6 uur sta ik op en neem een ontbijt bestaande uit fruitsap, een muffin en koffie en vervolgens ben ik weg om een wandeling te maken naar "Lost Lake". Ik rij een 10 tal kilometer buiten Seward waar ik een aarden weg neem die me tot bij het startpunt brengt van "The Lost Lake Trail".
Telkens ervaar ik hetzelfde bij mijn wandelingen. De eerste twee kilometer is het afzien totdat mijn asem breekt. En dit is vandaag niet anders temeer daar het de eerste twee kilometers steil klimmen is. Vervolgens kom ik op adem en is het gezellig wandelen. Mijn benen zijn ondertussen reeds zo gespierd en sexy als vroeger, toen menige vrouw bij de aanblik van mijn sexy benen in zwijm viel. Geinteresseerd dames ?
De wandeling brengt me door een ongelooflijk schoon stukje natuur (ik weet het, ik val in herhaling maar het is niets anders). Onderweg zie ik zeer mooie gele en blauwe vogeltjes. Verder vliegen hoog boven mij enkele arenden en als ik het meer nader, kruisen 10-tallen marmotten mijn weg. Het is ongelooflijk mooi om deze beestjes bezig te zien.
Als ik bij het meer kom, nuttig ik mijn middagmaal bestaande uit enkele koeken en water. Ik heb reeds 1 1/2 liter water gedronken onderweg. Hier heerst de absolute stilte en op mijn tocht van meer dan 4 uur hier naartoe, ben ik geen enkele homo sapiens tegengekomen. Wat kan het leven toch prachtig zijn. Nu voel ik me pas echt een Atabaskan indiaan (de oorspronkelijke bewoners van Alaska)
Op de terugweg gaat het meestal bergaf en bepaalde passages leg ik zelfs al lopend af. Ik ben waarschijnlijk de beste afdaler ter wereld. Na iets meer dan 7 uur wandelen kom ik terug bij de wagen. Ik heb er een wandeling van 20 kms op zitten.
Nu een verkwikkend bad in het hotel, een paar uurtjes rusten en vanavond even Seward gaan verkennen.
Murke de atabaskan indiaan
zaterdag, september 11, 2004
Murke heeft hoogtevrees
Rond 9 uur vertrek ik uit Glennallen, richting Valdez. Het wordt een trip van een 200-tal kilometers. 200 km lang zal ik aan mijn linkerzijde de immense bergtoppen zien van het Wrangell St. Elias Park.
Een 20 kms verder besluit ik te ontbijten in een roadhouse in Copper City. Ik kijk op de menukaart en zie staan "piglet". Bij de beschrijving staan roereieren met ham en nog een paar zaken die ik niet ken. Als de dienster me de "piglet" brengt, verschiet ik me een bult. Het is precies een berg kots dat ze uitgegooid hebben boven een pistolet. De geur is afgrijselijk. Gelukkig is er een apart bord met twee roereieren. Ik denk na over de naam "piglet" en misschien betekent dit varkenstrog, ik weet het niet maar wat op mijn bord ligt, is werkelijk iets dat je ziet in varkenstroggen. Ik reken af en de dienster neemt zonder iets te zeggen mijn onaangeroerd bord piglet weg. Het zal nog een halve dag duren voor ik die geur uit mijn geheugen kan bannen.
Ik vervolg The Richardson Highway naar Valdez en de natuur wordt mooier en mooier. Langs weerszijden gletsjers en dit alles terug onder een hemelsblauwe hemel en een stralend zonnetje, temperaturen van 10 graden Celsius.
Ik nader al kilometers een gletsjer en de weg passeert daar nu langs. Ik vind dat het tijd is om wat aan lichaamsbeweging te doen en besluit de gletsjer te beklimmen. Ik parkeer de wagen en baan me een weg door de bushes. Na een kwartier is er echter geen doorkomen meer aan. Langs hier geraak ik niet tot bij de berg.
Ik keer terug en rij verder. Ongeveer 4 kms verder zie ik dat er een nationaal park is en dat de gletjser de "Worthington glacier" heet. Er is een pad dat naar de top leidt. Zoals zo dikwijls in Alaska, staat er geen kat op de parking waar de trail start. Ik ben helemaal alleen. Aan het begin van de trail staat "steep ridge, difficult !", dus dat wordt een kuitenbijter.
Het gaat inderdaad zeer steil omhoog door zeer dicht struikgewas. Ik heb verschillende striemen in mijn armen van de takken. Bij andere beklimmingen gaat het dikwijls zigzag, hier gaat het redelijk recht omhoog naar de eerste bergkam. Ik ben opgelucht als ik eindelijk uit het dichte struikgewas ben en op de rotsen kom die me tot op de bergkam brengen. Vanaf nu gaat het verder op een richel van 1/2 meter breed en met zowel links als rechts afgronden met rotsen en losliggende stenen. Bij iedere stap schuiven er losse steentjes naar beneden de afgrond in. Hoe hoger ik kom, hoe meer de wind komt opzetten maar het is een eerder warme wind.
Nog ongeveer een kilometer klimmen en een hoogteverschil van 150 meter overbruggen en ik sta boven de gletsjer maar dan gebeurt iets onwaarschijnlijks. Ik duizel lichtjes als ik naar beneden kijk en moet mij neerzetten op de richel. Ik kan mij niet meer bewegen en daal een 50-tal meter af op mijn zitvlak. Ik sta terug recht en het gevoel is weg. Misschien ligt het aan de vermoeidheid of aan een windstoot, ik weet het niet. Ik besluit nog een poging te wagen en precies op dezelfde plaats, krijg ik dit gevoel. Ik besluit het noodlot niet te tarten en daal af. Ik heb in het verleden nochtans op veel grotere hoogtes gestaan maar dan was er meestal maar aan 1 zijde een afgrond en aan de andere zijde een bergwand. Misschien zijn die 2 afgronden verantwoordelijk voor een lichte vorm van hoogtevrees ?
Ik vervolg mijn weg naar Valdez en het landschap wordt onwaarschijnlijk. Nu zie ik ook de eerste watervallen. Deze dragen prachtige namen als "The Bridal Veil Falls" (de bruidssluier watervallen) of "The horsetail Falls".
Ik daal af naar Valdez, een stadje van 4.000 inwoners en het is een ongelooflijk pittoresk stadje. Het is omringd door bergen en aan de ene zijde is er Prince Williams Sound (de zee die leidt tot de golf van Alaska) en waar in 1989 de grootste olieramp van de USA plaatsvond nl. de ramp met de Exxon Valdez. Tot 2000 heeft het geduurd voordat het helemaal opgeruimd was. Nu zie je enkel het azuurblauwe water en tal van vogels en vissen.
Na ingecheckt te hebben in het Aspen Hotel, besluit ik nog een wandeling te maken. Er is een wandeling langs de zee en langs de heuvels die een 3-tal uur duurt. Wat doet het deugd om de zuivere zeelucht te ruiken. Gedurende een ruime tijd loop ik naast een rivier en daar zwemmen gewoonweg 10-tallen vissen van een halve meter lang. Je kan ze bij wijze van spreken gewoon pakken en in de pan gooien. Om hier te vissen, moet je geen crack zijn.
Na een drietal uur kom ik terug bij de wagen en na een douche in het hotel, ga ik een paar ales drinken in de 3 clubs die Valdez rijk is. De 2 interessantste zijn "Club Valdez" aan de haven (vooral zeilschepen, visserijboten en luxejachts) en "The Pipeline Club". Club Valdez is een bruine rockkroeg en The Pipeline Club is een meer trendy club. Valdez is ook veel duurder dan andere steden in Alaska. Misschien komt dit daar er meer industrie is (vooral olie en visvangst).
Nu ga ik slapen want morgenvroeg moet ik met de wagen op de ferry die me, na een 7-uren durende tocht door 1 van de mooiste waternatuurgebieden ter wereld, zal afzetten bij Whittier. Prince William Sound is de natuurlijke biotoop van Orka's, walvissen, zeeleeuwen en zeehonden. Hopelijk krijg ik dat morgen allemaal te zien vanop de boot.
Prettig weekend in Belgie
van Murke
Een 20 kms verder besluit ik te ontbijten in een roadhouse in Copper City. Ik kijk op de menukaart en zie staan "piglet". Bij de beschrijving staan roereieren met ham en nog een paar zaken die ik niet ken. Als de dienster me de "piglet" brengt, verschiet ik me een bult. Het is precies een berg kots dat ze uitgegooid hebben boven een pistolet. De geur is afgrijselijk. Gelukkig is er een apart bord met twee roereieren. Ik denk na over de naam "piglet" en misschien betekent dit varkenstrog, ik weet het niet maar wat op mijn bord ligt, is werkelijk iets dat je ziet in varkenstroggen. Ik reken af en de dienster neemt zonder iets te zeggen mijn onaangeroerd bord piglet weg. Het zal nog een halve dag duren voor ik die geur uit mijn geheugen kan bannen.
Ik vervolg The Richardson Highway naar Valdez en de natuur wordt mooier en mooier. Langs weerszijden gletsjers en dit alles terug onder een hemelsblauwe hemel en een stralend zonnetje, temperaturen van 10 graden Celsius.
Ik nader al kilometers een gletsjer en de weg passeert daar nu langs. Ik vind dat het tijd is om wat aan lichaamsbeweging te doen en besluit de gletsjer te beklimmen. Ik parkeer de wagen en baan me een weg door de bushes. Na een kwartier is er echter geen doorkomen meer aan. Langs hier geraak ik niet tot bij de berg.
Ik keer terug en rij verder. Ongeveer 4 kms verder zie ik dat er een nationaal park is en dat de gletjser de "Worthington glacier" heet. Er is een pad dat naar de top leidt. Zoals zo dikwijls in Alaska, staat er geen kat op de parking waar de trail start. Ik ben helemaal alleen. Aan het begin van de trail staat "steep ridge, difficult !", dus dat wordt een kuitenbijter.
Het gaat inderdaad zeer steil omhoog door zeer dicht struikgewas. Ik heb verschillende striemen in mijn armen van de takken. Bij andere beklimmingen gaat het dikwijls zigzag, hier gaat het redelijk recht omhoog naar de eerste bergkam. Ik ben opgelucht als ik eindelijk uit het dichte struikgewas ben en op de rotsen kom die me tot op de bergkam brengen. Vanaf nu gaat het verder op een richel van 1/2 meter breed en met zowel links als rechts afgronden met rotsen en losliggende stenen. Bij iedere stap schuiven er losse steentjes naar beneden de afgrond in. Hoe hoger ik kom, hoe meer de wind komt opzetten maar het is een eerder warme wind.
Nog ongeveer een kilometer klimmen en een hoogteverschil van 150 meter overbruggen en ik sta boven de gletsjer maar dan gebeurt iets onwaarschijnlijks. Ik duizel lichtjes als ik naar beneden kijk en moet mij neerzetten op de richel. Ik kan mij niet meer bewegen en daal een 50-tal meter af op mijn zitvlak. Ik sta terug recht en het gevoel is weg. Misschien ligt het aan de vermoeidheid of aan een windstoot, ik weet het niet. Ik besluit nog een poging te wagen en precies op dezelfde plaats, krijg ik dit gevoel. Ik besluit het noodlot niet te tarten en daal af. Ik heb in het verleden nochtans op veel grotere hoogtes gestaan maar dan was er meestal maar aan 1 zijde een afgrond en aan de andere zijde een bergwand. Misschien zijn die 2 afgronden verantwoordelijk voor een lichte vorm van hoogtevrees ?
Ik vervolg mijn weg naar Valdez en het landschap wordt onwaarschijnlijk. Nu zie ik ook de eerste watervallen. Deze dragen prachtige namen als "The Bridal Veil Falls" (de bruidssluier watervallen) of "The horsetail Falls".
Ik daal af naar Valdez, een stadje van 4.000 inwoners en het is een ongelooflijk pittoresk stadje. Het is omringd door bergen en aan de ene zijde is er Prince Williams Sound (de zee die leidt tot de golf van Alaska) en waar in 1989 de grootste olieramp van de USA plaatsvond nl. de ramp met de Exxon Valdez. Tot 2000 heeft het geduurd voordat het helemaal opgeruimd was. Nu zie je enkel het azuurblauwe water en tal van vogels en vissen.
Na ingecheckt te hebben in het Aspen Hotel, besluit ik nog een wandeling te maken. Er is een wandeling langs de zee en langs de heuvels die een 3-tal uur duurt. Wat doet het deugd om de zuivere zeelucht te ruiken. Gedurende een ruime tijd loop ik naast een rivier en daar zwemmen gewoonweg 10-tallen vissen van een halve meter lang. Je kan ze bij wijze van spreken gewoon pakken en in de pan gooien. Om hier te vissen, moet je geen crack zijn.
Na een drietal uur kom ik terug bij de wagen en na een douche in het hotel, ga ik een paar ales drinken in de 3 clubs die Valdez rijk is. De 2 interessantste zijn "Club Valdez" aan de haven (vooral zeilschepen, visserijboten en luxejachts) en "The Pipeline Club". Club Valdez is een bruine rockkroeg en The Pipeline Club is een meer trendy club. Valdez is ook veel duurder dan andere steden in Alaska. Misschien komt dit daar er meer industrie is (vooral olie en visvangst).
Nu ga ik slapen want morgenvroeg moet ik met de wagen op de ferry die me, na een 7-uren durende tocht door 1 van de mooiste waternatuurgebieden ter wereld, zal afzetten bij Whittier. Prince William Sound is de natuurlijke biotoop van Orka's, walvissen, zeeleeuwen en zeehonden. Hopelijk krijg ik dat morgen allemaal te zien vanop de boot.
Prettig weekend in Belgie
van Murke
Murke bij de Kaloten
Ik vertrek uit Fairbanks richting Glennallen. Het wordt een stralende zonnige dag met temperaturen tot 15 graden Celsius.
Op de radio luister ik een tijdje naar 1 van die predikanten die van 's morgens tot 's avonds de ether vervuilen. Het stramien is telkens hetzelfde. Bij het begin van de preek probeert de predikant een schuldgevoel te bewerkstelligen bij de luisteraar. Zinnen als "we are all sinners" komen regelmatig terug. En na een kwartier komt dan de verlossing. Je kan vergiffenis bekomen voor je zonden door een donatie te doen aan bijv. de presbyterian Church, call 0800-.......... Stelletje hypocriete losers. Ik vraag me af wie daar de ganse dag naar luistert ?
Ik volg de Alaska Highway tot in Delta Junction en van dan af volg ik de Richardson Highway tot in Glennallen. Ongelooflijke natuur, tal van meren, rivieren, kreken en witte bergtoppen.
's middags stop ik aan een rivier en zet me op een paar rotsblokken. Mijn picnic bestaat uit cinnamon cakes, chocolademelk, een stuk rendierworst. Rondom mij is het muisstil. Ik begin aan het boek "gerechtigheid" van Ian Rankin, een Britse auteur. Ik word direct meegezogen door het boek zodat ik reeds 2 uur lees op mijn rots. Liefhebbers van de betere politiethriller kan ik dit zeker aanraden. Het verhaal speelt zich af in Schotland en als je houdt van de serie Taggart, is dit zeker spek voor je bek.
Ik vervolg mijn weg en op de radio hoor ik voor het eerst een Belgische groep, waar de DJ redelijk vol van is. Het is niet Deus, Soulwax, 2 many DJ's, Arno, Praga Kahn, Lords of Acid, Axelle Red, K's Choice maar vreemd genoeg Zap Mama. Maar nog altijd vind ik die muziek van Zap Mama redelijk zuigen.
We naderen Glennallen en daarmee ook het Wrangell St. Elias Park. Dit is het grootste park van de USA. Trouwens de 3 grootste parken van de USA bevinden zich in Alaska. Je hebt vooreerst Wrangell St. Elias. Op een tweede plaats heb je het Northern Arctic Park en op een derde plaats heb je Denali (zie vorige posts). Wrangell St. Elias is groter dan de 22 grootste parken van de USA, buiten Alaska, samen. Om maar te zeggen dat het gigantisch is.
Ik zal Wrangell echter niet kunnen bezoeken want daarvoor heb je een uitstekende 4 x 4 nodig en mijn Chevy is een gewone wagen. Om het park te betreden moet je eerst 100 kms door een rivierbedding rijden vol rotsen en stenen. Om Wrangell te bezoeken heb je minstens 4 a 5 dagen nodig en het is niet aangeraden om dit alleen te doen. Maar ik kom hier, goed voorbereid, naar terug want dit moet ik zeker nog meemaken. Iemand geinteresseerd om mee te komen ?
Ik kom tenslotte aan in mijn hotel in Glennallen, het Caribou Hotel. Van de lange autorit, met verschillende pauzes om van het natuurschoon te genieten, heb ik honger gekregen en besluit een vis te verorberen in een nabijgelegen restaurant. De dienster vraagt me wat ik wens te drinken bij mijn vis en ik zeg : "an alaskan ale, please". De dienster verontschuldigt zich en zegt me dat ze geen alcohol mogen schenken omdat het restaurant te dicht bij een kerk en een school ligt. Ik repliceer, wat die kerk betreft, dat kan mij niet schelen want ik ben niet katholiek en wat die school betreft, er is toch een wet in de US die zegt dat je geen alcohol mag schenken aan min 21-jarigen dus er zullen toch niet veel studenten in die lagere school zitten van 21 jaar.
Plots roept een vrouw die in een hoek zit : "it's a dry city". Ik kijk en zie een kolos van een vrouw met om haar nek een groot kruis. Ik word kwaad maar zeg beleefd maar gedecideerd tegen die goebe : "I was not talking to you, I'm talking to this girl". De vetkwabbe zegt verveeld : "I'm sorry" en ziet in mij waarschijnlijk de verpersoonlijking van de Satan. Ik bestel een diet coke aan het dienstertje en ik zie dat ze geniet van het feit dat ik die dikke goebe op haar nummer gezet heb.
Een tijdje later verlaat onze Heilige Drievuldigheid het restaurant en, wonder boven wonder, ze kan door de deur zonder een schoentrekker te gebruiken. Ik moet denken aan "the Meaning of Life" van Monthy Python waar de vetzak ontploft.
Nu het monster verdwenen is, komt het dienstertje terug en ze tekent me een plannetje waar ik 2 mijlen buiten het stadje wel bier kan krijgen. Ik zeg haar dat ik niet expliciet bier nodig heb maar dat de redenen waarom je het niet kan krijgen in dit restaurant ridicuul zijn. We praten nog wat en ze vertelt dat iedereen in het stadje buiten de stad drank gaat halen en dat thuis dan drinkt, samen met vrienden, ook de kaloten doen dit.
Ik reken af en geef het vriendelijke dienstertje een mooie tip. Ze knikt beleefd en geamuseerd. Stilletjes hoop ik dat ze samen met haar vrienden een revolutie op poten zet om de goebe en haar volgelingen te counteren.
In het hotel lees ik nog een aantal hoofdstukken in "gerechtigheid" van Ian Rankin en voel zeer veel sympathie voor de rechercheur John Rebus
Tot morgen
Murke
Op de radio luister ik een tijdje naar 1 van die predikanten die van 's morgens tot 's avonds de ether vervuilen. Het stramien is telkens hetzelfde. Bij het begin van de preek probeert de predikant een schuldgevoel te bewerkstelligen bij de luisteraar. Zinnen als "we are all sinners" komen regelmatig terug. En na een kwartier komt dan de verlossing. Je kan vergiffenis bekomen voor je zonden door een donatie te doen aan bijv. de presbyterian Church, call 0800-.......... Stelletje hypocriete losers. Ik vraag me af wie daar de ganse dag naar luistert ?
Ik volg de Alaska Highway tot in Delta Junction en van dan af volg ik de Richardson Highway tot in Glennallen. Ongelooflijke natuur, tal van meren, rivieren, kreken en witte bergtoppen.
's middags stop ik aan een rivier en zet me op een paar rotsblokken. Mijn picnic bestaat uit cinnamon cakes, chocolademelk, een stuk rendierworst. Rondom mij is het muisstil. Ik begin aan het boek "gerechtigheid" van Ian Rankin, een Britse auteur. Ik word direct meegezogen door het boek zodat ik reeds 2 uur lees op mijn rots. Liefhebbers van de betere politiethriller kan ik dit zeker aanraden. Het verhaal speelt zich af in Schotland en als je houdt van de serie Taggart, is dit zeker spek voor je bek.
Ik vervolg mijn weg en op de radio hoor ik voor het eerst een Belgische groep, waar de DJ redelijk vol van is. Het is niet Deus, Soulwax, 2 many DJ's, Arno, Praga Kahn, Lords of Acid, Axelle Red, K's Choice maar vreemd genoeg Zap Mama. Maar nog altijd vind ik die muziek van Zap Mama redelijk zuigen.
We naderen Glennallen en daarmee ook het Wrangell St. Elias Park. Dit is het grootste park van de USA. Trouwens de 3 grootste parken van de USA bevinden zich in Alaska. Je hebt vooreerst Wrangell St. Elias. Op een tweede plaats heb je het Northern Arctic Park en op een derde plaats heb je Denali (zie vorige posts). Wrangell St. Elias is groter dan de 22 grootste parken van de USA, buiten Alaska, samen. Om maar te zeggen dat het gigantisch is.
Ik zal Wrangell echter niet kunnen bezoeken want daarvoor heb je een uitstekende 4 x 4 nodig en mijn Chevy is een gewone wagen. Om het park te betreden moet je eerst 100 kms door een rivierbedding rijden vol rotsen en stenen. Om Wrangell te bezoeken heb je minstens 4 a 5 dagen nodig en het is niet aangeraden om dit alleen te doen. Maar ik kom hier, goed voorbereid, naar terug want dit moet ik zeker nog meemaken. Iemand geinteresseerd om mee te komen ?
Ik kom tenslotte aan in mijn hotel in Glennallen, het Caribou Hotel. Van de lange autorit, met verschillende pauzes om van het natuurschoon te genieten, heb ik honger gekregen en besluit een vis te verorberen in een nabijgelegen restaurant. De dienster vraagt me wat ik wens te drinken bij mijn vis en ik zeg : "an alaskan ale, please". De dienster verontschuldigt zich en zegt me dat ze geen alcohol mogen schenken omdat het restaurant te dicht bij een kerk en een school ligt. Ik repliceer, wat die kerk betreft, dat kan mij niet schelen want ik ben niet katholiek en wat die school betreft, er is toch een wet in de US die zegt dat je geen alcohol mag schenken aan min 21-jarigen dus er zullen toch niet veel studenten in die lagere school zitten van 21 jaar.
Plots roept een vrouw die in een hoek zit : "it's a dry city". Ik kijk en zie een kolos van een vrouw met om haar nek een groot kruis. Ik word kwaad maar zeg beleefd maar gedecideerd tegen die goebe : "I was not talking to you, I'm talking to this girl". De vetkwabbe zegt verveeld : "I'm sorry" en ziet in mij waarschijnlijk de verpersoonlijking van de Satan. Ik bestel een diet coke aan het dienstertje en ik zie dat ze geniet van het feit dat ik die dikke goebe op haar nummer gezet heb.
Een tijdje later verlaat onze Heilige Drievuldigheid het restaurant en, wonder boven wonder, ze kan door de deur zonder een schoentrekker te gebruiken. Ik moet denken aan "the Meaning of Life" van Monthy Python waar de vetzak ontploft.
Nu het monster verdwenen is, komt het dienstertje terug en ze tekent me een plannetje waar ik 2 mijlen buiten het stadje wel bier kan krijgen. Ik zeg haar dat ik niet expliciet bier nodig heb maar dat de redenen waarom je het niet kan krijgen in dit restaurant ridicuul zijn. We praten nog wat en ze vertelt dat iedereen in het stadje buiten de stad drank gaat halen en dat thuis dan drinkt, samen met vrienden, ook de kaloten doen dit.
Ik reken af en geef het vriendelijke dienstertje een mooie tip. Ze knikt beleefd en geamuseerd. Stilletjes hoop ik dat ze samen met haar vrienden een revolutie op poten zet om de goebe en haar volgelingen te counteren.
In het hotel lees ik nog een aantal hoofdstukken in "gerechtigheid" van Ian Rankin en voel zeer veel sympathie voor de rechercheur John Rebus
Tot morgen
Murke
donderdag, september 09, 2004
Murke eet Musk Ox (muskusos ?)
Het is nu 08h30 in het zonovergoten maar ijskoude Fairbanks. Momenteel is het 18 graden Fahrenheit. Jullie kunnen dit reeds omrekenen naar Celsius om te zien hoeveel graden het onder O is. (Voor omrekening F naar C zie eerdere berichten).
Gisterenavond ben ik gaan eten in restaurant-saloon "The Pumphouse", 1 van de 500 distinguished restaurants die de USA rijk is.
The Pumphouse is een zeer grote zaak, die zich bevindt aan de oostzijde van Fairbanks (zo'n 10 min. rijden). De Pumphouse bestaat uit een restaurant met 200 plaatsen, een gigantisch saloon voorzien van oesterbar, pool tables van eind jaren 1800 en een sjoelbak van 6 meter lang. Daarnaast is er ook een gambling room. Het hele gebouw is gebouwd in de stijl van eind de jaren 1800.
Ik vraag het meisje aan de inkom of er een 'table for 1' beschikbaar is. Ze vertelt me dat het ongeveer 30 min. zal duren eer er iets vrijkomt maar dat ik gerust in de saloon iets kan gaan drinken. Ik bestel aan de toog een "Alaskan Ale" en zoals zo vaak in Alaska heb je direct een gesprekspartner gevonden. Meestal word je aangesproken met de openingszin : "Hi, How are you doing ?" en dan begin je een gesprek. Deze keer is het een Amerikaan met een uiterst vet accent. Dit accent in combinatie met liters ale, zorgt ervoor dat deze man bijna niet te verstaan is. Ik meen te begrijpen dat hij nooit meer aandelen zal kopen van vliegtuigen nu dat Delta Airlines bijna bankroet is. Na een tijdje besluit ik de Patrick Staelens van Fairbanks te verlaten en zoek andere oorden op. Het meisje van de inkom komt me halen en zegt me dat ze een tafel vrij heeft.
Ik kijk op de menukaart en besluit Musk Ox te eten (Ik denk dat de vertaling muskusos is). Dit is iets wat ik nog niet gegeten heb en ik hoop dat het niet te vettig is,
Indien je niet weet wat een Musk Ox is kijk dan even op onderstaande link. The Pumphouse is de enige plaats in Fairbanks waar je musk ox kan eten
http://www.blueplanetbiomes.org/musk_ox.htm
Als voorgerecht geniet ik van een uitstekende seafood soup met zeer veel verschillende soorten vis en schaaldieren. Een streling voor de smaakpapillen.
Dan komt de schotel met Musk Ox. Een bord met puree, mooi gegarneerd met stukjes bloemkool,broccoli, iets rood en een mooi stukje vlees onder een donkerbruin-rood sausje. Ik snij in het vlees en tot mijn opluchting is het een zacht stukje vlees. Het vlees smelt in mijn mond. De smaak is iets tussen een steak en een hamburger. 't is werkelijk heerlijk.
Na de maaltijd vraag ik de rekening en het geheel incl. tip van 20% kost me 25 $ (zo'n 850 Bef). Wel, eet je iets gelijkaardigs in Belgie in een identiek kader wel dan betaal je zeker het dubbele. Ik verlaat blij en voldaan 'The Pumphouse'.
Op naar "The Howling Dog Saloon".
Op de Pure Rock Radio van Fairbanks speelt 'Hells Bells' van AC/DC, vervolgens 'La Grange' van ZZ Top en dan 5 nummers van Metallica (Metallica special). Ik zet de muziekinstallatie van de Chevy op vollen bak en wat een muziekinstallatie zit er in die Chevy. Super ! Ik kijk op de teller en zie dat ik 70mph rijd ipv de toegestane 55 mph. Nu begrijp ik de song van Sammy Hagar "I can't drive 55". Hardrock en traag rijden gaat niet samen.
Na een halfuurtje bereik is The Howling Dog en er is een optreden vanavond. Veel volk en een stoere boeboe achter den toog. Een driemansformatie op het podium, stijl Give Buzze maar met een gitaarvirtuoos. Wat die gast uit zijn gitaar haalt, niet gewoon. Blijkbaar een gimmick in The Dog is het volgende. De zanger zegt : "it's wednesdaynight in the whoehoehoehoehoe Howling Dog en dan begint iedereen te huilen als een wolf (whoehoehoehoe). Ook Murke huilt mee als een volleerde wolf. Dit gebeurt zo'n 5-tal keer en ik moet eerlijk zeggen dat ik het plezant vind.
Er wordt ook op een uiterst rare manier gedanst op de muziek. Vergelijk het een beetje als een kruising tussen Murke die probeert te swingen en Dries die ritmisch meebeweegt met de muziek. Het is hilarisch om te zien en ik moet mijn lachspieren regelmatig bedwingen.
Na een 3-tal uur in de Dog besluit ik om nog even langs te gaan in "The Marlin". Brandy is reeds weg daar haar shift stopte om 23h00. In The Marlin is het "Open Mic avond" (een soort vrij podium) en ik moet zeggen dat er wat talent rondloopt in Fairbanks.
Om 02h00 zoek ik mijn hotel op. Mijn verblijf in Fairbanks was te kort want er zijn nog een 20-tal plaatsen die ik had willen bezoeken. Ik hou alleen goede herinneringen over aan Fairbanks en kan iedereen Fairbanks aanraden.
Nu vertrek ik voor een 400 kms lange rit naar het zuidoosten van Alaska. Eindbestemming Glennalen, een dorpje met 500 inwoners
Tot morgen misschien
Murke
Gisterenavond ben ik gaan eten in restaurant-saloon "The Pumphouse", 1 van de 500 distinguished restaurants die de USA rijk is.
The Pumphouse is een zeer grote zaak, die zich bevindt aan de oostzijde van Fairbanks (zo'n 10 min. rijden). De Pumphouse bestaat uit een restaurant met 200 plaatsen, een gigantisch saloon voorzien van oesterbar, pool tables van eind jaren 1800 en een sjoelbak van 6 meter lang. Daarnaast is er ook een gambling room. Het hele gebouw is gebouwd in de stijl van eind de jaren 1800.
Ik vraag het meisje aan de inkom of er een 'table for 1' beschikbaar is. Ze vertelt me dat het ongeveer 30 min. zal duren eer er iets vrijkomt maar dat ik gerust in de saloon iets kan gaan drinken. Ik bestel aan de toog een "Alaskan Ale" en zoals zo vaak in Alaska heb je direct een gesprekspartner gevonden. Meestal word je aangesproken met de openingszin : "Hi, How are you doing ?" en dan begin je een gesprek. Deze keer is het een Amerikaan met een uiterst vet accent. Dit accent in combinatie met liters ale, zorgt ervoor dat deze man bijna niet te verstaan is. Ik meen te begrijpen dat hij nooit meer aandelen zal kopen van vliegtuigen nu dat Delta Airlines bijna bankroet is. Na een tijdje besluit ik de Patrick Staelens van Fairbanks te verlaten en zoek andere oorden op. Het meisje van de inkom komt me halen en zegt me dat ze een tafel vrij heeft.
Ik kijk op de menukaart en besluit Musk Ox te eten (Ik denk dat de vertaling muskusos is). Dit is iets wat ik nog niet gegeten heb en ik hoop dat het niet te vettig is,
Indien je niet weet wat een Musk Ox is kijk dan even op onderstaande link. The Pumphouse is de enige plaats in Fairbanks waar je musk ox kan eten
http://www.blueplanetbiomes.org/musk_ox.htm
Als voorgerecht geniet ik van een uitstekende seafood soup met zeer veel verschillende soorten vis en schaaldieren. Een streling voor de smaakpapillen.
Dan komt de schotel met Musk Ox. Een bord met puree, mooi gegarneerd met stukjes bloemkool,broccoli, iets rood en een mooi stukje vlees onder een donkerbruin-rood sausje. Ik snij in het vlees en tot mijn opluchting is het een zacht stukje vlees. Het vlees smelt in mijn mond. De smaak is iets tussen een steak en een hamburger. 't is werkelijk heerlijk.
Na de maaltijd vraag ik de rekening en het geheel incl. tip van 20% kost me 25 $ (zo'n 850 Bef). Wel, eet je iets gelijkaardigs in Belgie in een identiek kader wel dan betaal je zeker het dubbele. Ik verlaat blij en voldaan 'The Pumphouse'.
Op naar "The Howling Dog Saloon".
Op de Pure Rock Radio van Fairbanks speelt 'Hells Bells' van AC/DC, vervolgens 'La Grange' van ZZ Top en dan 5 nummers van Metallica (Metallica special). Ik zet de muziekinstallatie van de Chevy op vollen bak en wat een muziekinstallatie zit er in die Chevy. Super ! Ik kijk op de teller en zie dat ik 70mph rijd ipv de toegestane 55 mph. Nu begrijp ik de song van Sammy Hagar "I can't drive 55". Hardrock en traag rijden gaat niet samen.
Na een halfuurtje bereik is The Howling Dog en er is een optreden vanavond. Veel volk en een stoere boeboe achter den toog. Een driemansformatie op het podium, stijl Give Buzze maar met een gitaarvirtuoos. Wat die gast uit zijn gitaar haalt, niet gewoon. Blijkbaar een gimmick in The Dog is het volgende. De zanger zegt : "it's wednesdaynight in the whoehoehoehoehoe Howling Dog en dan begint iedereen te huilen als een wolf (whoehoehoehoe). Ook Murke huilt mee als een volleerde wolf. Dit gebeurt zo'n 5-tal keer en ik moet eerlijk zeggen dat ik het plezant vind.
Er wordt ook op een uiterst rare manier gedanst op de muziek. Vergelijk het een beetje als een kruising tussen Murke die probeert te swingen en Dries die ritmisch meebeweegt met de muziek. Het is hilarisch om te zien en ik moet mijn lachspieren regelmatig bedwingen.
Na een 3-tal uur in de Dog besluit ik om nog even langs te gaan in "The Marlin". Brandy is reeds weg daar haar shift stopte om 23h00. In The Marlin is het "Open Mic avond" (een soort vrij podium) en ik moet zeggen dat er wat talent rondloopt in Fairbanks.
Om 02h00 zoek ik mijn hotel op. Mijn verblijf in Fairbanks was te kort want er zijn nog een 20-tal plaatsen die ik had willen bezoeken. Ik hou alleen goede herinneringen over aan Fairbanks en kan iedereen Fairbanks aanraden.
Nu vertrek ik voor een 400 kms lange rit naar het zuidoosten van Alaska. Eindbestemming Glennalen, een dorpje met 500 inwoners
Tot morgen misschien
Murke
Murke in Chena Valley
Na mijn aankomst uit Barrow heb ik in de Pike een verkwikkende douche genomen en ben ik klaar om het mooie natuurschoon rondom Fairbanks te verkennen. Het is nu 14h00 en een stralend zonnetje, hemelsblauwe hemel en waarempel 15 graden C. 't is moeilijk te geloven dat de temperaturen deze nacht weer dalen tot - 5 graden C, maar toch is het zo.
Ik rijd te Noorden van Fairbanks Chena Valley in, waar ik na een 80-tal kilometer in de wijde natuur een mooie wandeling zal maken. Chena Valley is heuvelachtig, tal van kreken met beverdammen en zeer rustig. Op weg daar naartoe luister ik naar een rockstation van Fairbanks, best te pruimen. Na een 20-tal kilometer moet ik flink op de rem staan want voor mij steekt een eland de weg over. Hij blijft pal voor mijn Chevy staan, zo'n 10 meter verwijderd van mij. Nu valt het mij op wat een enorm beest dat is en ik kan best begrijpen dat, bij een aanrijding, in vele gevallen de chauffeur verpletterd wordt onder het gewicht van de eland. Per jaar worden er in Alaska meer dan 800 elanden doodgereden en in enkele gevallen bekoopt de chauffeur het ook met zijn leven.
Ik blijf muisstil zitten in de wagen en de eland kijkt mij aan. Ik weet echt niet wat te doen ? "vallen elanden wagens aan ?" Hij bekijkt me zo'n 5 seconden maar voor mij lijkt het een eeuwigheid. Uiteindelijk loopt de eland verder de bushes in. Ik sta nog even stil en vervolg dan mijn weg.
Een eindje verder zie ik aan de kant van de weg enkele pick ups staan met mensen errond. Ik vertraag want dit kan betekenen dat er gevaar dreigt,... Als ik naderbij kom, zie ik een 6-tal stevig uit de kluiten gewassen Amerikanen. Ze zijn zwaar bewapend en staan op het punt de bushes in te trekken op jacht. Ik zwaai naar hen en krijg een tikje tegen hun cowboyhoed terug. ja, want inderdaad hier mag je bijna overal vrij jagen en de meesten die hier leven zijn sterke voorstanders van de jacht. Michel Vandenbossche van Gaia zou hier zeker niet welkom zijn en ik denk dat hij hier niet leven weggeraakt. Op de televisie is er hier zelf een "outdoor channel" dat 24 uur per dag bericht over nieuwigheden inzake wapens, jachttips,.... Het klinkt voor ons allemaal luguber maar toch hebben we graag 's avonds een stukje vlees op ons bord. Dus dat beestje moet gedood worden. En als dat nu in een slachthuis gebeurt of via de jacht, veel verschil maakt dat niet uit. Persoonlijk denk ik daar liever niet veel aan. Ik zie graag het beginstadium (het beest in de wilde natuur) maar ik geniet ook van het eindstadium (een stukje vlees op mijn bord overgoten met een heerlijke saus). Alle tussenstadia vergeet ik het liefst.
Verder op de weg valt het me op dat alle borden langs de weg doorzeefd zijn met kogels. Ik stel me daarbij zatte rednecks voor die 's nachts van de jacht komen, enkele bierpullen gedronken hebben en al rijdend schieten op de verkeersborden. Plots begin ik me af te vragen wat ik tijdens mijn natuurwandeling het meest moet vrezen, het wild of diegenen die op het wild jagen ?
Na 80 kms kom ik op de plek waar ik een wandeling zal maken van 2 a 3 uur. Ik bevind me terug in de prachtige natuur en naar gewoonte gaat het ook hier weer bergop en bergaf. Het heerlijk zonnetje doet deugd en mijn einddoel ligt een 500-tal meter hoger. Ik voel me als Johan Musseuw want "ik heb goede benen" en ook de ademhaling is OK. In vergelijking met mijn eerste wandelingen, gaat dit uitstekend. Mijn vormpeil stijgt. Nu en dan word je opgeschrikt door geritsel in de bomen. Telkens zijn het die speels arctic eekhoorntjes.
Ik denk plots aan die wandelclubs die je soms ziet lopen in West-Vlaanderen. Ze lopen dan langs pittoreske plaatsen als de Beversesteenweg, De Palma, .... En zeggen dat ik hier alleen, in een schitterend stukje natuur, rondwandel.
Voor mij zie ik opeens een stront en ik kan met zekerheid zeggen dat het geen stront is van een eekhoorn of het zou een eekhoorn van 2 meter moeten zijn. Zoals ik geleerd heb in Kenia, woel ik met een stokje in de stront en open de stront. De stront is niet meer vers dus het beest (wat het ook mag zijn) zal al een heel stuk weg zijn. Dus ik kan zonder problemen mijn klim verderzetten. Na een kleine 2 uur bereik ik de top en opnieuw word ik getrakteerd op een geweld zicht op een deel van de Chena Valley. Wat kan het leven toch mooi zijn. Na een halfuurtje genieten, keer ik terug en op bepaalde passages bergaf, zet ik het zelfs op een lopen want "ik heb goede benen". En nu terug naar het hotel voor een verkwikkend bad want mijn laatste avond in Fairbanks moet ik nog vieren. Mijn passage in Fairbanks blijkt te kort want er is zeer veel te zien om en rond Fairbanks. Verder is het ideaal dat er 's avonds ook veel te doen is om en rond Fairbanks. Downtown Fairbanks vermijd je het best want daar zijn er slechts enkele 'tourist traps', voor toeristen zonder idee"en. Het meest opwindende bevindt zich binnen een straal van 20 kms rond Fairbanks.
Zo, en dan nu Fairbanks en omstreken induiken
Murke
Ik rijd te Noorden van Fairbanks Chena Valley in, waar ik na een 80-tal kilometer in de wijde natuur een mooie wandeling zal maken. Chena Valley is heuvelachtig, tal van kreken met beverdammen en zeer rustig. Op weg daar naartoe luister ik naar een rockstation van Fairbanks, best te pruimen. Na een 20-tal kilometer moet ik flink op de rem staan want voor mij steekt een eland de weg over. Hij blijft pal voor mijn Chevy staan, zo'n 10 meter verwijderd van mij. Nu valt het mij op wat een enorm beest dat is en ik kan best begrijpen dat, bij een aanrijding, in vele gevallen de chauffeur verpletterd wordt onder het gewicht van de eland. Per jaar worden er in Alaska meer dan 800 elanden doodgereden en in enkele gevallen bekoopt de chauffeur het ook met zijn leven.
Ik blijf muisstil zitten in de wagen en de eland kijkt mij aan. Ik weet echt niet wat te doen ? "vallen elanden wagens aan ?" Hij bekijkt me zo'n 5 seconden maar voor mij lijkt het een eeuwigheid. Uiteindelijk loopt de eland verder de bushes in. Ik sta nog even stil en vervolg dan mijn weg.
Een eindje verder zie ik aan de kant van de weg enkele pick ups staan met mensen errond. Ik vertraag want dit kan betekenen dat er gevaar dreigt,... Als ik naderbij kom, zie ik een 6-tal stevig uit de kluiten gewassen Amerikanen. Ze zijn zwaar bewapend en staan op het punt de bushes in te trekken op jacht. Ik zwaai naar hen en krijg een tikje tegen hun cowboyhoed terug. ja, want inderdaad hier mag je bijna overal vrij jagen en de meesten die hier leven zijn sterke voorstanders van de jacht. Michel Vandenbossche van Gaia zou hier zeker niet welkom zijn en ik denk dat hij hier niet leven weggeraakt. Op de televisie is er hier zelf een "outdoor channel" dat 24 uur per dag bericht over nieuwigheden inzake wapens, jachttips,.... Het klinkt voor ons allemaal luguber maar toch hebben we graag 's avonds een stukje vlees op ons bord. Dus dat beestje moet gedood worden. En als dat nu in een slachthuis gebeurt of via de jacht, veel verschil maakt dat niet uit. Persoonlijk denk ik daar liever niet veel aan. Ik zie graag het beginstadium (het beest in de wilde natuur) maar ik geniet ook van het eindstadium (een stukje vlees op mijn bord overgoten met een heerlijke saus). Alle tussenstadia vergeet ik het liefst.
Verder op de weg valt het me op dat alle borden langs de weg doorzeefd zijn met kogels. Ik stel me daarbij zatte rednecks voor die 's nachts van de jacht komen, enkele bierpullen gedronken hebben en al rijdend schieten op de verkeersborden. Plots begin ik me af te vragen wat ik tijdens mijn natuurwandeling het meest moet vrezen, het wild of diegenen die op het wild jagen ?
Na 80 kms kom ik op de plek waar ik een wandeling zal maken van 2 a 3 uur. Ik bevind me terug in de prachtige natuur en naar gewoonte gaat het ook hier weer bergop en bergaf. Het heerlijk zonnetje doet deugd en mijn einddoel ligt een 500-tal meter hoger. Ik voel me als Johan Musseuw want "ik heb goede benen" en ook de ademhaling is OK. In vergelijking met mijn eerste wandelingen, gaat dit uitstekend. Mijn vormpeil stijgt. Nu en dan word je opgeschrikt door geritsel in de bomen. Telkens zijn het die speels arctic eekhoorntjes.
Ik denk plots aan die wandelclubs die je soms ziet lopen in West-Vlaanderen. Ze lopen dan langs pittoreske plaatsen als de Beversesteenweg, De Palma, .... En zeggen dat ik hier alleen, in een schitterend stukje natuur, rondwandel.
Voor mij zie ik opeens een stront en ik kan met zekerheid zeggen dat het geen stront is van een eekhoorn of het zou een eekhoorn van 2 meter moeten zijn. Zoals ik geleerd heb in Kenia, woel ik met een stokje in de stront en open de stront. De stront is niet meer vers dus het beest (wat het ook mag zijn) zal al een heel stuk weg zijn. Dus ik kan zonder problemen mijn klim verderzetten. Na een kleine 2 uur bereik ik de top en opnieuw word ik getrakteerd op een geweld zicht op een deel van de Chena Valley. Wat kan het leven toch mooi zijn. Na een halfuurtje genieten, keer ik terug en op bepaalde passages bergaf, zet ik het zelfs op een lopen want "ik heb goede benen". En nu terug naar het hotel voor een verkwikkend bad want mijn laatste avond in Fairbanks moet ik nog vieren. Mijn passage in Fairbanks blijkt te kort want er is zeer veel te zien om en rond Fairbanks. Verder is het ideaal dat er 's avonds ook veel te doen is om en rond Fairbanks. Downtown Fairbanks vermijd je het best want daar zijn er slechts enkele 'tourist traps', voor toeristen zonder idee"en. Het meest opwindende bevindt zich binnen een straal van 20 kms rond Fairbanks.
Zo, en dan nu Fairbanks en omstreken induiken
Murke
woensdag, september 08, 2004
Murke bij de eskimo's (Inuit)
Gisteren was ik on op Top of the World, het meest Noordelijke punt van Alaska en Amerika. Ik had me Barrow als volgt voorgesteld : rotsen, sneeuw, een gedeeltelijk toegevroren Arctic Sea, extreme weersomstandigheden.
Wel, wel het is heel wat anders geworden. Barrow is de meest troosteloze, desolate plaats waar ik reeds geweest ben in mijn leven. Je wordt gewoonweg neerslachtig door hier te verblijven.
Barrow is vooreerst volledig plat. Het regent er de ganse dag en er hangt een dichte mist zodat je slechts 200 meter ver ziet. Combineer dat met een zeer sterke wind en afgrijselijke gebouwen en je weet ongeveer hoe er het hier uitziet.
Qua gebouwen kun je het vergelijken met een onderzoekscentrum op Antartica. Van die cilindervormige groene hangars van golfplaten. Verder houten barakken waar de inuit wonen. Deze barakken staan op palen want er is geen fundering daar alles steunt op de permafrost en indien de barakken op de grond zouden staan, zou de permafrost misschien smelten en zo zouden de barakken inzakken.
En het ergste van al is dat het hier al twee weken regent en de wegeltjes zijn gigantische modderpoelen. Want men kan hier geen beton gieten daar dit in de winter zeker zou barsten.
Volgens Joe, een eskimo die in het hotel werkt, is het hier veel mooier vanaf oktober. Dan vriest het al stevig en is de arctische zee reeds toegevroren en krijgen ze er plots een extra land bij tot aan de Noordpool van 1300 miles. Verder ligt alles hier dan ook onder een ijslaag en witte sneeuwlaag. Maar op een bepaald moment is hier dus ook 3 maanden pikdonker. En vanaf oktober loert het gevaar van ijsberen iedere dag om de hoek. Elk jaar worden er eskimo's gedood door ijsberen.
In Barrow wonen 4000 eskimo's en die houden zich bezig met de jacht op walvissen, zeehonden, .... Zij zijn de enige Amerikanen die mogen op walvissen jagen. Ze mogen per jaar max. 22 walvissen vangen. Dit is voldoende om in hun eigen onderhoud te voorzien. Ze mogen de vangst dus niet verkopen of commercialiseren. Dus, jammer genoeg, zal ik in tegenstelling tot in Noorwegen, hier geen walvis kunnen eten. En, ik had er zo naar uitgekeken.
En inderdaad je kan nergens alcohol krijgen in Barrow. Enkele jaren terug werd dit verbod ingevoerd want meer dan 50% van de eskimo's was alcoholieker. En je zou voor minder moest je hier iedere dag wonen.
Deze morgen was er enorme mist zodat het vliegtuig bijna niet kon landen. Na 3 pogingen lukte dit toch en kon ik eindelijk dit godvergeten gat verlaten.
Maar ja, 't kan niet iedere dag koekenbak zijn.
Ik ben zopas geland in Fairbanks waar de zon schijnt bij een helderblauwe hemel. De temperatuur bedraagt er 3 graden. Dus tijd om de natuur in te duiken
Murke
Wel, wel het is heel wat anders geworden. Barrow is de meest troosteloze, desolate plaats waar ik reeds geweest ben in mijn leven. Je wordt gewoonweg neerslachtig door hier te verblijven.
Barrow is vooreerst volledig plat. Het regent er de ganse dag en er hangt een dichte mist zodat je slechts 200 meter ver ziet. Combineer dat met een zeer sterke wind en afgrijselijke gebouwen en je weet ongeveer hoe er het hier uitziet.
Qua gebouwen kun je het vergelijken met een onderzoekscentrum op Antartica. Van die cilindervormige groene hangars van golfplaten. Verder houten barakken waar de inuit wonen. Deze barakken staan op palen want er is geen fundering daar alles steunt op de permafrost en indien de barakken op de grond zouden staan, zou de permafrost misschien smelten en zo zouden de barakken inzakken.
En het ergste van al is dat het hier al twee weken regent en de wegeltjes zijn gigantische modderpoelen. Want men kan hier geen beton gieten daar dit in de winter zeker zou barsten.
Volgens Joe, een eskimo die in het hotel werkt, is het hier veel mooier vanaf oktober. Dan vriest het al stevig en is de arctische zee reeds toegevroren en krijgen ze er plots een extra land bij tot aan de Noordpool van 1300 miles. Verder ligt alles hier dan ook onder een ijslaag en witte sneeuwlaag. Maar op een bepaald moment is hier dus ook 3 maanden pikdonker. En vanaf oktober loert het gevaar van ijsberen iedere dag om de hoek. Elk jaar worden er eskimo's gedood door ijsberen.
In Barrow wonen 4000 eskimo's en die houden zich bezig met de jacht op walvissen, zeehonden, .... Zij zijn de enige Amerikanen die mogen op walvissen jagen. Ze mogen per jaar max. 22 walvissen vangen. Dit is voldoende om in hun eigen onderhoud te voorzien. Ze mogen de vangst dus niet verkopen of commercialiseren. Dus, jammer genoeg, zal ik in tegenstelling tot in Noorwegen, hier geen walvis kunnen eten. En, ik had er zo naar uitgekeken.
En inderdaad je kan nergens alcohol krijgen in Barrow. Enkele jaren terug werd dit verbod ingevoerd want meer dan 50% van de eskimo's was alcoholieker. En je zou voor minder moest je hier iedere dag wonen.
Deze morgen was er enorme mist zodat het vliegtuig bijna niet kon landen. Na 3 pogingen lukte dit toch en kon ik eindelijk dit godvergeten gat verlaten.
Maar ja, 't kan niet iedere dag koekenbak zijn.
Ik ben zopas geland in Fairbanks waar de zon schijnt bij een helderblauwe hemel. De temperatuur bedraagt er 3 graden. Dus tijd om de natuur in te duiken
Murke
dinsdag, september 07, 2004
De tocht naar Fairbanks
De 200 kms naar Fairbanks brengen je door een zeer afwisselend landschap. Het is vandaag een hittegolf, zeer zonnig en een hemelsblauwe lucht, 't is in Fairbanks zelfs 12 graden Celsius. Dus tijd om de voorhuid even op te rollen, zou Kamagurka zeggen.
Ongelooflijk 't is slechts 12 graden maar dat voelt zeer warm aan. Bij het starten heb ik zelf enkele minuten de airco opgezet in de wagen. Voor de rest van de rit rijd ik met de ruit open. Op de radio luister ik naar Radio Kajak, Number 1 in country music. En het ergste is dat ik deze oer-Amerikaanse country leuk vindt. Ik betrap me er zelf op dat ik al vingerknippend meezing met stomme teksten als daar zijn
"Hey Good Looking, How about some cookin'". Wat is het volgende stadium ? Squaredancin' ? Indien het ooit zo ver komt, mogen jullie me afmaken met een welgemikt nekschot.
Na een 4-tal uur relaxt cruisen kom ik aan in Fairbanks. Fairbanks bestaat uit vele viervaksbanen en alle hotspots liggen verspreid over een groot grondgebied. De interessantste plekken bevinden zich echter aan de universiteit. Het ziet er me op het eerste zicht een leuke stad uit.
Nu eerst een adapter vinden 220V/110 V want mijn fotobatterijen zijn plat. Ik spring binnen bij Fred Meier (grootwarenhuis) en vraag aan de kassierster of ze zo'n adapter hebben. Ze is zeer hulpvaardig en roept er een assistent bij. Deze zegt dat ze dat hebben en gaat het halen voor mij. Na een tijdje komt hij terug met een supervisor en ze verontschuldigen zich uitgebreid want ze hebben geen meer in stock. De supervisor zegt me dat ze er nog zullen hebben bij Wallmart (de concurrentie) en hij tekent op een plan de route waar ik dien te rijden naar Wallmart (de volledige andere kant van Fairbanks). Alle drie excuseren ze zich nogmaals. Ik heb zin om te roepen "on your knees" maar ik blijf beleefd. Ongelooflijk, 3 mensen hebben zich ongeveer 10 mins beziggehouden met mijn adapter en me dan doorverwezen naar de concurrentie. Ik zie dit nog niet rap gebeuren in de Carrefour.
In Wallmart vind ik inderdaad mijn adapter. Nu naar The Pike's Waterfront Lodge. Het ziet er zeer gezellig uit en der staat een schone madam achter de bar. 'k zal daar subiet eens mijn licht gaan opsteken. Ik heb ondertussen vernomen dat er een grote kans is dat we vannacht reeds "The Northern Lights" kunnen zien. Dus dat wordt opstaan om 02h00.
Morgenvroeg om 07h00 vertrek ik vanuit Fairbanks met een vliegtuig van Alaska Airlines naar Barrow. Het is een vlucht van een kleine 1000 kms en deze brengt me naar het uiterste Noorden van Amerika (Alaska). In Barrow wonen bijna uitsluitend Inuits. Het is een mini-stadje van 4000 inwoners. Verder is het een "dry town". Omwille van het hoog percentage alcoholisten bij de Inuits van Barrow is er al enkele jaren geen alcohol meer te verkrijgen in winkels, bars (als die er al zijn) en hotel. Echt een vakantiebestemming voor de meeste Schwung boys en girls. Naar het schijnt, zijn er al ijsberen gesignaleerd in de omgeving van Barrow.
Zo, nu nog vlug een pint gaan drinken aan de bar en de streek rond de univ eens gaan verkennen om iets te gaan eten. Dan nog een stevige avondwandeling aan de Chena river maken, het blijft hier toch nog klaar tot na 22h00.
Tot morgenavond vanuit het hoge Noorden (als er daar internet is ?).
Murke
Ongelooflijk 't is slechts 12 graden maar dat voelt zeer warm aan. Bij het starten heb ik zelf enkele minuten de airco opgezet in de wagen. Voor de rest van de rit rijd ik met de ruit open. Op de radio luister ik naar Radio Kajak, Number 1 in country music. En het ergste is dat ik deze oer-Amerikaanse country leuk vindt. Ik betrap me er zelf op dat ik al vingerknippend meezing met stomme teksten als daar zijn
"Hey Good Looking, How about some cookin'". Wat is het volgende stadium ? Squaredancin' ? Indien het ooit zo ver komt, mogen jullie me afmaken met een welgemikt nekschot.
Na een 4-tal uur relaxt cruisen kom ik aan in Fairbanks. Fairbanks bestaat uit vele viervaksbanen en alle hotspots liggen verspreid over een groot grondgebied. De interessantste plekken bevinden zich echter aan de universiteit. Het ziet er me op het eerste zicht een leuke stad uit.
Nu eerst een adapter vinden 220V/110 V want mijn fotobatterijen zijn plat. Ik spring binnen bij Fred Meier (grootwarenhuis) en vraag aan de kassierster of ze zo'n adapter hebben. Ze is zeer hulpvaardig en roept er een assistent bij. Deze zegt dat ze dat hebben en gaat het halen voor mij. Na een tijdje komt hij terug met een supervisor en ze verontschuldigen zich uitgebreid want ze hebben geen meer in stock. De supervisor zegt me dat ze er nog zullen hebben bij Wallmart (de concurrentie) en hij tekent op een plan de route waar ik dien te rijden naar Wallmart (de volledige andere kant van Fairbanks). Alle drie excuseren ze zich nogmaals. Ik heb zin om te roepen "on your knees" maar ik blijf beleefd. Ongelooflijk, 3 mensen hebben zich ongeveer 10 mins beziggehouden met mijn adapter en me dan doorverwezen naar de concurrentie. Ik zie dit nog niet rap gebeuren in de Carrefour.
In Wallmart vind ik inderdaad mijn adapter. Nu naar The Pike's Waterfront Lodge. Het ziet er zeer gezellig uit en der staat een schone madam achter de bar. 'k zal daar subiet eens mijn licht gaan opsteken. Ik heb ondertussen vernomen dat er een grote kans is dat we vannacht reeds "The Northern Lights" kunnen zien. Dus dat wordt opstaan om 02h00.
Morgenvroeg om 07h00 vertrek ik vanuit Fairbanks met een vliegtuig van Alaska Airlines naar Barrow. Het is een vlucht van een kleine 1000 kms en deze brengt me naar het uiterste Noorden van Amerika (Alaska). In Barrow wonen bijna uitsluitend Inuits. Het is een mini-stadje van 4000 inwoners. Verder is het een "dry town". Omwille van het hoog percentage alcoholisten bij de Inuits van Barrow is er al enkele jaren geen alcohol meer te verkrijgen in winkels, bars (als die er al zijn) en hotel. Echt een vakantiebestemming voor de meeste Schwung boys en girls. Naar het schijnt, zijn er al ijsberen gesignaleerd in de omgeving van Barrow.
Zo, nu nog vlug een pint gaan drinken aan de bar en de streek rond de univ eens gaan verkennen om iets te gaan eten. Dan nog een stevige avondwandeling aan de Chena river maken, het blijft hier toch nog klaar tot na 22h00.
Tot morgenavond vanuit het hoge Noorden (als er daar internet is ?).
Murke
maandag, september 06, 2004
Murke en de grizzly's
Gisteren om 07h00 vertrokken met de "Denali Tundra Wildlife Tour", een autobusrit die ons ongeveer een 100 kms in het Denali National Park zal brengen (rit van 8 uur). Ik had gevreesd dat dit zeer toeristisch zou worden maar mijn vrees is ongegrond. Op de bus zo'n 30 Amerikanen en een vrouwelijke chauffeur die tevens gids is en die, als zal blijken, zeer gepassioneerd kan vertellen over het Denali Park. Na een gesprek, later met deze vrouw, blijkt het een biologe te zijn uit Idaho die 12 jaar geleden al haar hebben en houden verkocht heeft en zich gevestigd heeft in Denali. Van april tot mid september rijdt ze rond met deze bus in Denali.
De bus is ook de enige manier om het park binnen te rijden want alle gemotoriseerd vervoer is er verboden. In tegenstelling tot parken in bijv. Kenia waar je met jeeps het park kan doorcrossen, mag er hier enkel gereden worden op de enige weg die het park telt door officiele bussen. Er rijden dagelijks enkele shuttle bussen en je kan onderweg overal opstappen en afstappen om een wandeling te maken in het park. Stel hierbij echter geen paden voor want die zijn er niet. 't is echt de wildernis, je kan een rivierbedding volgen of een route die dieren volgen,....
Indien je meerdere dagen wenst te trekken in het park dien je dit op voorhand te regelen met de rangers. Je bekomt er een hermetisch afgesloten koker voor de vuilnis. Deze kokers zijn genummerd dus weet men wanneer je terugkomt of wanneer je vermist bent. Verder ook een eetkoker die hermetisch afgesloten is zodat de beren het niet ruiken. Daarnaast krijg je ook instructies ivm confrontaties met beren, elanden, wolven, lynxen,.... Krijg je instructies, hoe je jouw tentenkamp dient op te zetten, hoe je ijskoude gletsjerplassen dient over te steken,.. Daarnaast wordt per gebied maar een aantal personen toegelaten om het natuurlijk evenwicht te bewaren. Ik zou dat wel zien zitten in de toekomst maar dan met 3 a 4 personen en volledig geequipeerd want "Denali can be hell at night" zei onze chauffeur.
En ik hoor jullie denken : "Murke, allemaal goed en wel, maar hoe zit het met de vrouwen ?" Wel op de bus stapt Casey en ze komt naast me zitten. Het valt me onmiddellijk op dat het een vlotte, plezante is. En dat is ook zo. Casey komt uit San Diego en is de reisleidster van deze 30 Amerikanen. Ze reist van april tot 20 september doorheen Alaska met verschillende groepen. De reizen zijn iedere keer anders bijv. nu komt ze van Fairbanks, Denali en gaat ze naar Seward en Homer (inderdaad een stadje in Alaska, ik zal als Simpsonfan dit stadje nog moeten toevoegen aan mijn reisplan) . Verder overwintert Casey in Alaska wat mijn respect voor haar alleen maar verhoogt. En inderdaad, het worden 8 onvergetelijke uren met Casey : ze is zeer assertief, ze heeft een ongelooflijk gevoel voor humor vooral de humor op het randje of een stuk erover, het is een deugniet en ze heeft die tinteling in de ogen (sommige vrouwen hebben die, andere niet). We lachen wat af en het is alsof we elkaar al jaren kennen. En ja hoor Els, ze is klein, ze is sympathiek en daar ze enkele truien aanheeft toont ze een beetje dik
En dan zijn we op weg. We rijden op de eerste 15 miles die nog voor iedere auto toegankelijk is. Hier ligt Savage River waar ik 2 dagen geleden gewandeld heb. Plots stopt de bus en zien we op onze linkerkant, exact waar ik gewandeld heb, een grizzly. Jesus, wat zijn die beesten enorm. We zijn er ongeveer 100 meter van verwijderd maar zo'n grizzly is indrukwekkend. De gids vertelt ons dat er nog nooit iemand gedood is in Denali door een grizzly. Wel zijn er reeds verschillende hikers zwaar gewond na een aanval door een grizzly. Ze vertelt ons dat de eland veel gevaarlijker is dan de beer en dat de eland reeds mensen gedood heeft. De eland verdedigt zijn territorium en men raadt ons aan om bij een eland altijd minstens 75 ft afstand te bewaren (zo'n 25 meter) en wat geldt bij een beert DON'T RUN wordt bij een eland RUN. En zeggen dat ik gisteren op 15 meter van een paar elanden stond. Gelukkig hebben deze mij niet gezien.
Nu rijden we het eigenlijke park binnen. We gaan hoger en hoger richting Mt Mc Kinley. Stel je daarbij een aarden weg voor met aan de ene zijde een afgrond. Verder ongelooflijke, ongerepte vergezichten. ADEMBENEMEND !
Op onze weg zien we elanden, meer grizzly's (soms heel hoog in de bergen), Dall Sheep en caribous. Maar dan komt het mooiste. In een rivierbedding (zo'n 30 meter van ons) zien we een wolf en wat voor een. De wolf heeft een caribou gedood en geniet nu van zijn maaltijd. Maar 2 beren en een cub (kleine beer) zijn op komst en verjagen de wolf. Dit gebeurt niet zonder slag of stoot maar de wolf moet zich gewonnen geven en verwijdert zich een 200-tal meter vanwaar hij alles van op afstand gadeslaat. Hopelijk laten de beren nog iets over van de caribou die hij zelf gedood heeft. Onze gids vertelt ons dat 's zomers de wolven soms alleen rondtrekken. Vanaf begin oktober trekken ze rond in packs van 10 a 15 wolven. Was er hier nu een pack geweest dan hadden de wolven het zeker gewonnen van de beren. 't is ongelooflijk mooi om te zien hoe de beren zich rond de cub leggen en zich voeden met de caribou. Dit is Richard Attenborough live. Een mens wordt er stil van en relativeert alles in het leven op zo'n moment. Ik zal hier in de toekomst aan denken als ik me weer eens erger aan kleine zaken.
Mount Mc Kinley krijgen we echter niet te zien omwille van de bewolking. Bergtoppen en Murke zijn geen goede combinatie. In Kenia de Kilimanjaro en Mount Kenia niet gezien en hier Mount Mc Kinley niet gezien.
We stoppen de bus en krijgen allen een beker met chocopoeder. Aan de achterzijde van de bus hangt een kraantje waaruit warm water komt en we kunnen zo heerlijke chocolademelk drinken. Samen met Casey wandel ik de bergen in. We lopen al ineengestrengeld als een verliefd koppel. Ongelooflijk. Nog even wat mooie foto's nemen met een schitterende achtergrond en dan terug naar de bus. Wat kan het leven mooi zijn.
Op de terugrit zien we nog meer grizzly's, elanden, caribous en als we bij het karkas van de caribou komen, zien we dat de wolf van de karkas aan het eten is m.a.w. de beren hebben nog een stukje overgelaten voor de wolf.
Jammer genoeg, vertrekt Casey direct met haar groep naar Anchorage. We bekijken onze reisschema's om de volgende dagen even af te spreken maar 't is alsof de duivel er mee gemoeid is. Als Casey in het Noorden van Alaska is, zit ik in het zuiden en vice versa. Dus het zal niet meer lukken. Maar ja, deze onvergetelijke 8 uur kunnen ze ons niet meer afpakken
We komen terug aan in Denali en Casey en ik nemen afscheid van elkaar. We hadden beiden nog graag een vervolg gebreid aan onze ontmoeting maar ja, that's life.
Deze nacht heb ik schitterend gedroomd van grizzly's en waarschijnlijk ook van Casey want ik stond op met een Denali.
Zo, nu is't 8 uur 's morgens en ik verorber zo dadelijk mijn ontbijt, bestaande uit een paar muffins en een "red eye", mix van 3 soorten koffies die je haren overeind doen staan.
Dan de Chevy in voor een rit noordwaarts naar Fairbanks waar ik overnacht in "Pike's Waterfront Lodge" (klinkt mooi, niet ?)
Tot morgen misschien en het pleziert me om jullie reacties te lezen
Murke
De bus is ook de enige manier om het park binnen te rijden want alle gemotoriseerd vervoer is er verboden. In tegenstelling tot parken in bijv. Kenia waar je met jeeps het park kan doorcrossen, mag er hier enkel gereden worden op de enige weg die het park telt door officiele bussen. Er rijden dagelijks enkele shuttle bussen en je kan onderweg overal opstappen en afstappen om een wandeling te maken in het park. Stel hierbij echter geen paden voor want die zijn er niet. 't is echt de wildernis, je kan een rivierbedding volgen of een route die dieren volgen,....
Indien je meerdere dagen wenst te trekken in het park dien je dit op voorhand te regelen met de rangers. Je bekomt er een hermetisch afgesloten koker voor de vuilnis. Deze kokers zijn genummerd dus weet men wanneer je terugkomt of wanneer je vermist bent. Verder ook een eetkoker die hermetisch afgesloten is zodat de beren het niet ruiken. Daarnaast krijg je ook instructies ivm confrontaties met beren, elanden, wolven, lynxen,.... Krijg je instructies, hoe je jouw tentenkamp dient op te zetten, hoe je ijskoude gletsjerplassen dient over te steken,.. Daarnaast wordt per gebied maar een aantal personen toegelaten om het natuurlijk evenwicht te bewaren. Ik zou dat wel zien zitten in de toekomst maar dan met 3 a 4 personen en volledig geequipeerd want "Denali can be hell at night" zei onze chauffeur.
En ik hoor jullie denken : "Murke, allemaal goed en wel, maar hoe zit het met de vrouwen ?" Wel op de bus stapt Casey en ze komt naast me zitten. Het valt me onmiddellijk op dat het een vlotte, plezante is. En dat is ook zo. Casey komt uit San Diego en is de reisleidster van deze 30 Amerikanen. Ze reist van april tot 20 september doorheen Alaska met verschillende groepen. De reizen zijn iedere keer anders bijv. nu komt ze van Fairbanks, Denali en gaat ze naar Seward en Homer (inderdaad een stadje in Alaska, ik zal als Simpsonfan dit stadje nog moeten toevoegen aan mijn reisplan) . Verder overwintert Casey in Alaska wat mijn respect voor haar alleen maar verhoogt. En inderdaad, het worden 8 onvergetelijke uren met Casey : ze is zeer assertief, ze heeft een ongelooflijk gevoel voor humor vooral de humor op het randje of een stuk erover, het is een deugniet en ze heeft die tinteling in de ogen (sommige vrouwen hebben die, andere niet). We lachen wat af en het is alsof we elkaar al jaren kennen. En ja hoor Els, ze is klein, ze is sympathiek en daar ze enkele truien aanheeft toont ze een beetje dik
En dan zijn we op weg. We rijden op de eerste 15 miles die nog voor iedere auto toegankelijk is. Hier ligt Savage River waar ik 2 dagen geleden gewandeld heb. Plots stopt de bus en zien we op onze linkerkant, exact waar ik gewandeld heb, een grizzly. Jesus, wat zijn die beesten enorm. We zijn er ongeveer 100 meter van verwijderd maar zo'n grizzly is indrukwekkend. De gids vertelt ons dat er nog nooit iemand gedood is in Denali door een grizzly. Wel zijn er reeds verschillende hikers zwaar gewond na een aanval door een grizzly. Ze vertelt ons dat de eland veel gevaarlijker is dan de beer en dat de eland reeds mensen gedood heeft. De eland verdedigt zijn territorium en men raadt ons aan om bij een eland altijd minstens 75 ft afstand te bewaren (zo'n 25 meter) en wat geldt bij een beert DON'T RUN wordt bij een eland RUN. En zeggen dat ik gisteren op 15 meter van een paar elanden stond. Gelukkig hebben deze mij niet gezien.
Nu rijden we het eigenlijke park binnen. We gaan hoger en hoger richting Mt Mc Kinley. Stel je daarbij een aarden weg voor met aan de ene zijde een afgrond. Verder ongelooflijke, ongerepte vergezichten. ADEMBENEMEND !
Op onze weg zien we elanden, meer grizzly's (soms heel hoog in de bergen), Dall Sheep en caribous. Maar dan komt het mooiste. In een rivierbedding (zo'n 30 meter van ons) zien we een wolf en wat voor een. De wolf heeft een caribou gedood en geniet nu van zijn maaltijd. Maar 2 beren en een cub (kleine beer) zijn op komst en verjagen de wolf. Dit gebeurt niet zonder slag of stoot maar de wolf moet zich gewonnen geven en verwijdert zich een 200-tal meter vanwaar hij alles van op afstand gadeslaat. Hopelijk laten de beren nog iets over van de caribou die hij zelf gedood heeft. Onze gids vertelt ons dat 's zomers de wolven soms alleen rondtrekken. Vanaf begin oktober trekken ze rond in packs van 10 a 15 wolven. Was er hier nu een pack geweest dan hadden de wolven het zeker gewonnen van de beren. 't is ongelooflijk mooi om te zien hoe de beren zich rond de cub leggen en zich voeden met de caribou. Dit is Richard Attenborough live. Een mens wordt er stil van en relativeert alles in het leven op zo'n moment. Ik zal hier in de toekomst aan denken als ik me weer eens erger aan kleine zaken.
Mount Mc Kinley krijgen we echter niet te zien omwille van de bewolking. Bergtoppen en Murke zijn geen goede combinatie. In Kenia de Kilimanjaro en Mount Kenia niet gezien en hier Mount Mc Kinley niet gezien.
We stoppen de bus en krijgen allen een beker met chocopoeder. Aan de achterzijde van de bus hangt een kraantje waaruit warm water komt en we kunnen zo heerlijke chocolademelk drinken. Samen met Casey wandel ik de bergen in. We lopen al ineengestrengeld als een verliefd koppel. Ongelooflijk. Nog even wat mooie foto's nemen met een schitterende achtergrond en dan terug naar de bus. Wat kan het leven mooi zijn.
Op de terugrit zien we nog meer grizzly's, elanden, caribous en als we bij het karkas van de caribou komen, zien we dat de wolf van de karkas aan het eten is m.a.w. de beren hebben nog een stukje overgelaten voor de wolf.
Jammer genoeg, vertrekt Casey direct met haar groep naar Anchorage. We bekijken onze reisschema's om de volgende dagen even af te spreken maar 't is alsof de duivel er mee gemoeid is. Als Casey in het Noorden van Alaska is, zit ik in het zuiden en vice versa. Dus het zal niet meer lukken. Maar ja, deze onvergetelijke 8 uur kunnen ze ons niet meer afpakken
We komen terug aan in Denali en Casey en ik nemen afscheid van elkaar. We hadden beiden nog graag een vervolg gebreid aan onze ontmoeting maar ja, that's life.
Deze nacht heb ik schitterend gedroomd van grizzly's en waarschijnlijk ook van Casey want ik stond op met een Denali.
Zo, nu is't 8 uur 's morgens en ik verorber zo dadelijk mijn ontbijt, bestaande uit een paar muffins en een "red eye", mix van 3 soorten koffies die je haren overeind doen staan.
Dan de Chevy in voor een rit noordwaarts naar Fairbanks waar ik overnacht in "Pike's Waterfront Lodge" (klinkt mooi, niet ?)
Tot morgen misschien en het pleziert me om jullie reacties te lezen
Murke
zondag, september 05, 2004
Murke verzet bergen
Zaterdag 5 september om 7h00 vertrokken naar Denali National Park, vastbesloten om verschillende miles te voet af te leggen en indien mogelijk een bergtop te beklimmen.
Bij het binnenkomen van Denali is er het visitor's center waar vriendelijke rangers je helpen. Na samenspraak met een ranger, besluit ik alleen een van de bergtoppen te beklimmen. Het begindeel is min of meer langs geijkte paden, het tweede gedeelte is echter steil en op eigen initiatief. Ik heb dan ook een zeer gedetailleerde topografische kaart meegekregen zodat ik het wel zal vinden. Terloops laat de ranger me ook weten dat er moose (elanden) gesignaleerd zijn in dit gebied en hij raadt me met aandrang aan ze niet te benaderen. Tot slot zegt de ranger, na me van top tot teen bekeken te hebben, dat de wandeling zo'n 6 a 7 uur zal duren.
Ik koop nog 2 liter water en 4 chocoladerepen met amandelnoten. Ik zie dat andere professionals dat ook doen.
Zo, dan is Murke op weg. Momenteel schijnt het zonnetje en de vest kan uit want het is 5 a 8 graden. De begintocht verloopt inderdaad langs reeds begane paden, die dwars door de toendra lopen. Het zonlicht weerkaatst mooi op de gele en rode bladeren. Ja, de herfst/winter is volop aan de gang in Denali en vanaf eind volgende week wordt het park volledig afgesloten voor het publiek tot in april. Je kan er dan nog enkel in, na afspraak met de rangers, met sneeuwschoenen, ski's of met sleehonden. Alle gemotoriseerd vervoer is verboden.
Op mijn tocht word ik regelmatig opgeschrikt door de arctische eekhoorns. Ongelooflijk plezierig om deze kleine, speelse diertjes te bekijken. Plots hoor ik een geluid dat groter klinkt en inderdaad, zo'n 15 meter beneden in de toendra staan 2 volwassen elanden en een kleintje. Ik sta muisstil en vraag me af wat ik moet doen. Als ik verder ga, kunnen ze me misschien opmerken. Dus, ik blijf staan en de elanden vertrekken naar beneden. Ze hebben nooit geweten dat ze 15 meter verwijderd waren van bergbeklimmer Murke. Murke begint zich stilaan een echte avonturier te voelen.
Ik denk dat ik nu reeds enkele uren lichtjes geklommen heb en ik heb reeds 1 liter water gedronken en 2 repen chocolade gegeten. Dat wordt dus rantsoeneren als ik de top wens te bereiken. Vanaf nu wordt de beklimming steiler, de toendra maakt plaats voor ruwe rotsen. In de verte zie ik al de top. Ondertussen is de wind komen opzetten, is het bewolkt geworden en kan ik mijn vest en muts weer goed gebruiken.
Er komt maar geen einde aan de beklimming en het wordt ruwer en ruwer. Een stemmetje in mij zegt reeds : "keer terug, je zit al hoog genoeg". Maar, ik zal niet opgeven en zie verder af. Het is werkelijk afzien en ik droom van de tijd dat ik nog liep en een uitstekende conditie had. Bijna in iedere bocht moet ik even een rustpauze inlassen. Ik nader echter voetje voor voetje de tocht. Als ik dan uiteindelijk de laatste rotsblokken beklim, zakt de moed me in de schoenen want dit is nog niet de echte top. Ik zie nog een heel stuk hoger de echte top. Ik schat dat dit zeker nog een uur klimmen is. Even rusten en nog even nippen van mijn water. Ik heb nog slechts een 20 cl water en de chocolade is op. Hoe lang ben ik nu al aan het klimmen : 4 uur ? Ik heb geen idee want ik draag geen uurwerk.
Na een ruime zitpauze besluit ik tot het uiterste te gaan en de top te beklimmen. Ik sterf meermaals maar de top nadert. De wind giert, de eerste sneeuw ligt reeds op de rotsen. Ik dien regelmatig even te rusten maar ik bereik uiteindelijk de top.
Het zicht maakt deze lijdensweg meer dan de moeite waard. Overal rond me zie ik bergtoppen zover ik kijken kan. Ik heb dit even vastgelegd via mijn Samsung camera door op film traag even een cirkel te maken van 360 graden. Als ik kijk of het gelukt is, schrik ik van mijn ademhaling die zeer sterk te horen is op de opname alsook de sterke wind. Ik blijf nog een 15-tal minuten genieten op de top en besluit dan af te dalen.
Uit ervaring weet ik dat ik zeer goed kan afdalen. Ik ben waarschijnlijk de beste afdaler ter wereld en inderdaad ook nu lukt de afdaling zeer goed. Na een lange afdaling kom ik uiteindelijk terug beneden. Ik wip nog even binnen in het visitor's center en kijk op de klok. Ik ben maar liefst 9 uur onderweg geweest. Voor echte klimmers zal hetgene wat ik verwezenlijkt heb peanuts lijken maar voor mij was het een ongelooflijke overwinning. 9 uur alleen "l'homme seul et ses pensees". Je komt geen levende ziel tegen onderweg alleen vogels, eekhoorns en mijn ontmoeting met de elanden.
Na het drinken van 1 liter water en het nemen van een warme douche, besluit ik te gaan eten in "The Totem in". Volgens de rough guide is de Totem Inn een ruwe bikerskroeg gelegen in Healy, 20 kms te Noorden van Denali waar je uitstekende pizza kan eten. Ik spring in de Chevy en rijd noordwaarts. Gedurende 20 kms kom je niks tegen langs de weg, enkel bergen en dan kom je in Healy. Healy bestaat uit 6 gebouwen en ja, een van de gebouwen is "The Totem Inn". Een houten barak met verschillende Harley's voor de deur. Het is echt zoals ik me voorgesteld had : aan den toog bikers en Barry's (mannen met houthakkershemden, pet en jeans). Uit de boxen komt muziek van The Who, Pennywise, Men at work,... Ik eet er een pizza met champignons en drink enkele "Mirror Pond Pale Ale's" van het vat (uitstekend biertje). Dan slaat de vermoeidheid toe en ik besluit terug te keren naar Denali.
Deze morgen opgestaan om 05h00. Ik heb ongelooflijke spierpijn. Het geeft echter niet want vandaag ga ik mee met een bus "The Tundra Wildlife tour" die me zo'n 100 kms in het Denali Park brengt. We zullen bij Mount Mc Kinley komen (20.320 ft). Ik vrees echter dat we de top niet zullen zien want het is momenteel bewolkt.
Tot de volgende keer
Murke
Bij het binnenkomen van Denali is er het visitor's center waar vriendelijke rangers je helpen. Na samenspraak met een ranger, besluit ik alleen een van de bergtoppen te beklimmen. Het begindeel is min of meer langs geijkte paden, het tweede gedeelte is echter steil en op eigen initiatief. Ik heb dan ook een zeer gedetailleerde topografische kaart meegekregen zodat ik het wel zal vinden. Terloops laat de ranger me ook weten dat er moose (elanden) gesignaleerd zijn in dit gebied en hij raadt me met aandrang aan ze niet te benaderen. Tot slot zegt de ranger, na me van top tot teen bekeken te hebben, dat de wandeling zo'n 6 a 7 uur zal duren.
Ik koop nog 2 liter water en 4 chocoladerepen met amandelnoten. Ik zie dat andere professionals dat ook doen.
Zo, dan is Murke op weg. Momenteel schijnt het zonnetje en de vest kan uit want het is 5 a 8 graden. De begintocht verloopt inderdaad langs reeds begane paden, die dwars door de toendra lopen. Het zonlicht weerkaatst mooi op de gele en rode bladeren. Ja, de herfst/winter is volop aan de gang in Denali en vanaf eind volgende week wordt het park volledig afgesloten voor het publiek tot in april. Je kan er dan nog enkel in, na afspraak met de rangers, met sneeuwschoenen, ski's of met sleehonden. Alle gemotoriseerd vervoer is verboden.
Op mijn tocht word ik regelmatig opgeschrikt door de arctische eekhoorns. Ongelooflijk plezierig om deze kleine, speelse diertjes te bekijken. Plots hoor ik een geluid dat groter klinkt en inderdaad, zo'n 15 meter beneden in de toendra staan 2 volwassen elanden en een kleintje. Ik sta muisstil en vraag me af wat ik moet doen. Als ik verder ga, kunnen ze me misschien opmerken. Dus, ik blijf staan en de elanden vertrekken naar beneden. Ze hebben nooit geweten dat ze 15 meter verwijderd waren van bergbeklimmer Murke. Murke begint zich stilaan een echte avonturier te voelen.
Ik denk dat ik nu reeds enkele uren lichtjes geklommen heb en ik heb reeds 1 liter water gedronken en 2 repen chocolade gegeten. Dat wordt dus rantsoeneren als ik de top wens te bereiken. Vanaf nu wordt de beklimming steiler, de toendra maakt plaats voor ruwe rotsen. In de verte zie ik al de top. Ondertussen is de wind komen opzetten, is het bewolkt geworden en kan ik mijn vest en muts weer goed gebruiken.
Er komt maar geen einde aan de beklimming en het wordt ruwer en ruwer. Een stemmetje in mij zegt reeds : "keer terug, je zit al hoog genoeg". Maar, ik zal niet opgeven en zie verder af. Het is werkelijk afzien en ik droom van de tijd dat ik nog liep en een uitstekende conditie had. Bijna in iedere bocht moet ik even een rustpauze inlassen. Ik nader echter voetje voor voetje de tocht. Als ik dan uiteindelijk de laatste rotsblokken beklim, zakt de moed me in de schoenen want dit is nog niet de echte top. Ik zie nog een heel stuk hoger de echte top. Ik schat dat dit zeker nog een uur klimmen is. Even rusten en nog even nippen van mijn water. Ik heb nog slechts een 20 cl water en de chocolade is op. Hoe lang ben ik nu al aan het klimmen : 4 uur ? Ik heb geen idee want ik draag geen uurwerk.
Na een ruime zitpauze besluit ik tot het uiterste te gaan en de top te beklimmen. Ik sterf meermaals maar de top nadert. De wind giert, de eerste sneeuw ligt reeds op de rotsen. Ik dien regelmatig even te rusten maar ik bereik uiteindelijk de top.
Het zicht maakt deze lijdensweg meer dan de moeite waard. Overal rond me zie ik bergtoppen zover ik kijken kan. Ik heb dit even vastgelegd via mijn Samsung camera door op film traag even een cirkel te maken van 360 graden. Als ik kijk of het gelukt is, schrik ik van mijn ademhaling die zeer sterk te horen is op de opname alsook de sterke wind. Ik blijf nog een 15-tal minuten genieten op de top en besluit dan af te dalen.
Uit ervaring weet ik dat ik zeer goed kan afdalen. Ik ben waarschijnlijk de beste afdaler ter wereld en inderdaad ook nu lukt de afdaling zeer goed. Na een lange afdaling kom ik uiteindelijk terug beneden. Ik wip nog even binnen in het visitor's center en kijk op de klok. Ik ben maar liefst 9 uur onderweg geweest. Voor echte klimmers zal hetgene wat ik verwezenlijkt heb peanuts lijken maar voor mij was het een ongelooflijke overwinning. 9 uur alleen "l'homme seul et ses pensees". Je komt geen levende ziel tegen onderweg alleen vogels, eekhoorns en mijn ontmoeting met de elanden.
Na het drinken van 1 liter water en het nemen van een warme douche, besluit ik te gaan eten in "The Totem in". Volgens de rough guide is de Totem Inn een ruwe bikerskroeg gelegen in Healy, 20 kms te Noorden van Denali waar je uitstekende pizza kan eten. Ik spring in de Chevy en rijd noordwaarts. Gedurende 20 kms kom je niks tegen langs de weg, enkel bergen en dan kom je in Healy. Healy bestaat uit 6 gebouwen en ja, een van de gebouwen is "The Totem Inn". Een houten barak met verschillende Harley's voor de deur. Het is echt zoals ik me voorgesteld had : aan den toog bikers en Barry's (mannen met houthakkershemden, pet en jeans). Uit de boxen komt muziek van The Who, Pennywise, Men at work,... Ik eet er een pizza met champignons en drink enkele "Mirror Pond Pale Ale's" van het vat (uitstekend biertje). Dan slaat de vermoeidheid toe en ik besluit terug te keren naar Denali.
Deze morgen opgestaan om 05h00. Ik heb ongelooflijke spierpijn. Het geeft echter niet want vandaag ga ik mee met een bus "The Tundra Wildlife tour" die me zo'n 100 kms in het Denali Park brengt. We zullen bij Mount Mc Kinley komen (20.320 ft). Ik vrees echter dat we de top niet zullen zien want het is momenteel bewolkt.
Tot de volgende keer
Murke
zaterdag, september 04, 2004
Denali is great
Gisteren de 400 kms afgelegd tussen Anchorage en Denali via de highway north, de enige verbindingsweg tot het noorden. Het is gewoon een eenvaksbaan en in het geheel niet druk, waar je max 55 of 65 miles rijdt en geen haar op je hoofd denkt eraan om sneller te rijden want het landschap is veel te mooi. Tot Talkeetna kan ik genieten van het schitterende radiostation uit Anchorage nl. KRPN, classic rock station met muziek van Lynyrd Skynyrd, Deep Purple, ...
In Talkeetna neem ik een ontbijt bestaande uit omelet, gegrillde rendierworst en een soort toast gedrenkt in ajuinen + gebakken aardappelen. Als de dienster me vraagt "How do you like your eggs, sir ?" wil ik antwoorden : "they are nice, you like to see them ?" maar in plaats daarvan, antwoord ik beleefd "scrambled"
Vanaf Talkeetna komen we stilaan Denali National Park binnen, een park van ongeveer 120 km op 120 km. Vanaf nu geen muziek meer want het schouwspel is adembenemend. Zowel links als rechts van de highway toendra met groene dennen, felgele boompjes, felrode bloemetjes en daarachter tienduizenden ruwe bergtoppen onder de eeuwige sneeuw bedolven met purpere grondlaag onder de top. Deze herfstkleuren maken het geheel ongelooflijk mooi vooral als nu en dan de zon even door het wolkendek piept. Dit is Alaska
Om 15h00 kom ik aan in The princess Lodge, waar ik verblijf in een houten blokhut voorzien van alle comfort. Op de achtergrond indrukwekkende bergtoppen.
Na de lange autorit wil ik eens goed afzien m.a.w een stevige wandeling in het natuurreservaat. Langs de highway staan er op regelmatige afstanden borden met uitleg hoe je moet reageren op de wildlife. Vooral beren interesseren mij en het volgende staat er te lezen :
In Talkeetna neem ik een ontbijt bestaande uit omelet, gegrillde rendierworst en een soort toast gedrenkt in ajuinen + gebakken aardappelen. Als de dienster me vraagt "How do you like your eggs, sir ?" wil ik antwoorden : "they are nice, you like to see them ?" maar in plaats daarvan, antwoord ik beleefd "scrambled"
Vanaf Talkeetna komen we stilaan Denali National Park binnen, een park van ongeveer 120 km op 120 km. Vanaf nu geen muziek meer want het schouwspel is adembenemend. Zowel links als rechts van de highway toendra met groene dennen, felgele boompjes, felrode bloemetjes en daarachter tienduizenden ruwe bergtoppen onder de eeuwige sneeuw bedolven met purpere grondlaag onder de top. Deze herfstkleuren maken het geheel ongelooflijk mooi vooral als nu en dan de zon even door het wolkendek piept. Dit is Alaska
Om 15h00 kom ik aan in The princess Lodge, waar ik verblijf in een houten blokhut voorzien van alle comfort. Op de achtergrond indrukwekkende bergtoppen.
Na de lange autorit wil ik eens goed afzien m.a.w een stevige wandeling in het natuurreservaat. Langs de highway staan er op regelmatige afstanden borden met uitleg hoe je moet reageren op de wildlife. Vooral beren interesseren mij en het volgende staat er te lezen :
- Als je een beer nadert en hij/zij heeft je niet gezien, keer dan stilletjes op je stappen terug
- Als je wandelt in de bergen of in de toendra en je hebt geen overzicht, roep dan regelmatig iets zodat de beer verschrikt weggaat
- Als de beer jou ziet, spreek de beer dan met een basstem toe (hoe zou Hein dat doen ?) en zwaai met je armen boven je hoofd. DON'T RUN
- Als de beer een charge uitvoert, blijft dan staan en blijf zwaaien met je armen, spreek nog ietsje meer gedecideerd and DON'T RUN. In bijna alle gevallen betreft het een blufaanval en zal de beer enkele meters voor jou stoppen en terugkeren
Zo, ik ben gerustgesteld. Nu maar hopen als ik een beer tegenkom dat hij dat bord ook gelezen heeft. Een state trooper stelt me echter gerust. Ze zegt als ik zoals bovenstaand reageer, dan hoef ik me weinig zorgen te maken want de kans dat je effectief aangevallen wordt door een beer is 100 x kleiner dan je een accident kunt krijgen in Alaska (en iedereen rijdt hier al zo veilig).
De trooper geeft me een tip en zegt dat er een mooie wandeling is tussen de bergen langs Savage River, zo'n 15 miles diep in het park. Die 15 miles slaan mij met verstomming d.i. 1 van de mooiste natuurgebieden die ik reeds gezien heb. Uiteindelijk kom ik aan bij Savage River en er is een kleine parking waar slechts 2 auto's staan. Ik bevind me op 600 meter hoogte en de gevoelstemperatuur is - 10 C. Ik ben gekleed in lagen nl. T-shirt, pull, Puma sweater en mijn Tenson MPC Extreme jacket (wind en waterproof). Verder ook muts en handschoenen en dit is geen overbodige luxe. Het is lichtbewolkt maar er is sterke wind van 4 tot 5 beaufort. Soms piept de zon er even door, soms een bui stofsneeuw, gelukkig kort een stevige hagelbui.
Ik begin aan de wandeling en volg eerst de Savage River, zoals de naam laat vermoeden een wilde, kolkende rivier. Ik ga vervolgens hoger en krijg plots een prachtig zicht op een deel van Denali : hoge bergtoppen onder eeuwige sneeuw, doorsneden met rivieren en dit alles in absolute stilte. Dit is van het mooiste wat ik al gezien heb. Gasten, voor je sterft zou iedereen dat moeten zien. Ik trek verder het park in en de hike trail wordt zeer ruw, fijna berppaadjes langs de bergen voorzien van losliggende stenen en rotsen. Daar de wegen kronkelen, moet ik me in iedere bocht kenbaar maken voor mogelijke beren en roep ik uit volle borst TETTEN. Een mens moet iets roepen en ik heb iets gekozen dat makkelijk in de mond ligt.
Ondertussen voelt mijn kin reeds gevoelloos aan door de koude. Mijn longen en neus daarentegen zeggen me "dank u Frank om ons hierheen te brengen". Ik heb mijn puffertje bijna niet meer nodig en mijn neus is volledig open wat maanden geleden is. Ik ruik de natuur in al zijn pracht.
Plots word ik opgeschrikt door een geluid in de bosjes. Het blijkt een arctische eekhoorn te zijn. Een zeer speels baasje, mooi om te zien. Even verder zie ik op de bergkant aan de overzijde enkele Dall Sheep met hun kleintjes. Een dall sheep is een geit met grote gedraaide hoorns. Na een wandeling van 4 uur kom ik moe maar voldaan terug aan bij de Chevy. Ik heb honger als een paard en besluit iets te gaan eten in "The Crow's Nest". De trooper had me verteld dat ze de beste gegrilde zalm uit de streek hebben. The Crow's nest is nog 1 mile te voet klimmen met een stijgingspercentage van 10 % maar dat heb ik er voor over. Het is echt Twin Peaks en de gegrilde zalm is inderdaad uitstekend. Heb je ooit al een gegrilde zalm gegeten van bijna een 1/2 meter lang en 1 1/2 duim dik, wel zo`n zalm was het. Verder was er spinazie op mijn bord en gebakken aardappelen die in iets groen gebakken waren en er dus ook groen uitzagen maar overheerlijk waren. Na deze energierijke maaltijd besloot ik mijn bed op te zoeken. Nog een paar hoofdstukken gelezen in het boek "sluipend gif" van Luc Deflo en dan zeer goed geslapen
Deze morgen stond ik fris op en de temperaturen zijn zeer koud. Vandaag is het zonnig en lichtbewolkt. Ik probeer vandaag een wandeling te doen van meer dan 10 miles. Lekker sportief.
Uw nederige dienaar
Murke
vrijdag, september 03, 2004
Op naar Denali National Park
't is nu 05h00 in Anchorage en ik vertrek binnen een uurtje met mijn Chevy naar Denali National Park. Denali ligt zo'n 400 kms noordwaarts van Anchorage en het zal een trui schelen. temperaturen varieren er tussen -5 en 7 C (in Anchorage was dit nog tussen 8 en 15 C).
De regen is gestopt en het is lichtbewolkt. De vooruitzichten in Denali zien er goed uit m.a.w. mogelijks is de top van Mount Mc Kinley zichtbaar (de hoogste berg van de USA met een top van 6800 meter).
Denali betekent "the great one" en je kan nooit raden met wat ik deze morgen wakker werd. Als dat geen goed voorteken is.
Gisteren in Anchorage "the Alaska Experience" ondergaan. Een film op reuzenscherm van 180 graden waar je werkelijk meegezogen wordt met de film. Zo vlieg je over de besneeuwde toppen van Mount Mc Kinley. Adembenemend. Ik probeer in Denali met zo'n klein vliegertje dezelfde vlucht live mee te maken als de prijs een beetje meevalt. Verder staan er in Denali grote wandeltochten op het programma.
Na de filmvoorstelling kreeg ik de klop van de hamer zodat ik reeds om 18h00 in mijn bed zat en lekker geslapen heb tot deze morgen 04h00 m.a.w. ik ben volledig uitgerust om vanaf nu van de echte natuur van Alaska te genieten. Want zoals ze hier zelf zeggen in Anchorage (hoofdplaats van Alaska) "Anchorage is only 30 mins away from Alaska"
Nu nog de Chuwaga mountains over en een zeer relaxte autorit naar het Noorden met vele stops om te genieten van de fauna en flora. Zal ik Grizzly's en zwarte beren zien, kruisen elanden en caribou's mijn wegen, en wat met wolven, vossen, Dall Sheep (nonkel Marc zal wel de Nederlands vertaling kennen van dit schaap), bald eagles,.... ?
Meer van dit in de volgende post
Murke
De regen is gestopt en het is lichtbewolkt. De vooruitzichten in Denali zien er goed uit m.a.w. mogelijks is de top van Mount Mc Kinley zichtbaar (de hoogste berg van de USA met een top van 6800 meter).
Denali betekent "the great one" en je kan nooit raden met wat ik deze morgen wakker werd. Als dat geen goed voorteken is.
Gisteren in Anchorage "the Alaska Experience" ondergaan. Een film op reuzenscherm van 180 graden waar je werkelijk meegezogen wordt met de film. Zo vlieg je over de besneeuwde toppen van Mount Mc Kinley. Adembenemend. Ik probeer in Denali met zo'n klein vliegertje dezelfde vlucht live mee te maken als de prijs een beetje meevalt. Verder staan er in Denali grote wandeltochten op het programma.
Na de filmvoorstelling kreeg ik de klop van de hamer zodat ik reeds om 18h00 in mijn bed zat en lekker geslapen heb tot deze morgen 04h00 m.a.w. ik ben volledig uitgerust om vanaf nu van de echte natuur van Alaska te genieten. Want zoals ze hier zelf zeggen in Anchorage (hoofdplaats van Alaska) "Anchorage is only 30 mins away from Alaska"
Nu nog de Chuwaga mountains over en een zeer relaxte autorit naar het Noorden met vele stops om te genieten van de fauna en flora. Zal ik Grizzly's en zwarte beren zien, kruisen elanden en caribou's mijn wegen, en wat met wolven, vossen, Dall Sheep (nonkel Marc zal wel de Nederlands vertaling kennen van dit schaap), bald eagles,.... ?
Meer van dit in de volgende post
Murke
donderdag, september 02, 2004
Raar volkje die Amerikanen
t is nu donderdagmorgen 2/9 om 07h30. Gisteren om 01h00 binnengekomen in het hotel in Anchorage. Doodvermoeid na meer dan 24 uur onderweg en vastbesloten om tot 10h00 te slapen maar om 05h00 was ik al klaarwakker.
Hoe verliep de reis
Het eerste deel van de reis was Brussel - Chicago. aan de check-in gate stonden er uiterst bevallige chocoladekleurige gazellen met T-shirts Athens 2004 en accreditaties om de hals van de Olympische spelen. Het bleek een deel van de Olympische delegatie van de Bahamas te zijn die uit Athene gekomen waren en via Brussel - Chicago en Miami terug naar huis gingen.
Even gekeken op mijn boarding pass en ik zit op rij 26 B aan de gang. Naast mij aan het venster kan er misschien zo n mooie gazelle zitten. Dat zou de 9 uur durende vlucht zeker aangenamer.
maken. Ik stap als een van de laatsten in en zie rond rij 26 inderdaad die mooie gazellen vertoeven. Rij 21,22,.... en inderdaad op 26 A zit er iemand uit de Bahamas, t is wel een dikke zwarte sportjournalist. Pech pech pech
In Chicago O Hare luchthaven bagage ophalen, bagage terug inchecken, meerdere controles door de vriendelijke onderdanen van Bush o.a. schoenen uitdoen, riem uitdoen, domme vragen als "do you carry any weapons ?". Hadden ze die vraag gesteld op 9/11 dan zouden die terroristen zeker gezegd hebben : "ja, moet je ze hebben"
Dat hele gedoe duurt meer dan 2 uur en dan dien ik nog 4 uur te wachten op mijn vliegtuig naar Anchorage. Maar meer dan genoeg restaurants, bars,... in de transitzone. Mijn oog valt op een Stella Artois reclame en ik vind dat ik dat zeker verdiend heb. Dus ik vraag "one Stella please". Tot mijn verbazing vraagt die koe achter de bar : "Can I see your ID please ?" Ik verschiet mij dood en voel me enerszijds geflatteerd daar die koe me misschien niet ouder schat dan 21 jaar. Ik voel de aandrang om te vragen "why ?" en doe dit dan ook. De koe antwoordt "it s like that, it' s a company's policy". Iedereen ook 40-ers moeten hun ID tonen om een pint te drinken. Ik toon haar mijn Belgisch paspoort. Ze kijkt er zelfs niet naar en zegt OK. Ze was duidelijk niet opgezet dat ik haar vroeg "why". Ik hou het in de mot en heb zin in een verzetje. Een 60-er met baseballpet komt naast me staan en bestelt waarempel een Heineken (waarschijnlijk een redneck zonder smaakpapillen). De koe zegt tegen de man "show me your ID". de 60-er roept naar zijn vrouw aan de andere kant van de bar "Can you bring me my ID, so that I can buy a beer". Ik vraag spottend aan de man of het is omwille 9/11 dat ze nu al een ID vragen aan 60 jarigen die bier drinken. De ezel antwoordt heel plechtig "yeah, it's for security reasons and we are glad they do so". Ik wou de man nog vragen hoe een 60-jarige heineken-drinker gevaarlijk kon zijn, maar gaf het op. Raar volkje, die Amerikanen
Anderzijds zijn de meeste zeer vriendelijk (ook de officiele diensten) en beginnen ze snel een gesprek aan te knopen.
Tijdens de vlucht naar Anchorage zit ik naast 2 mooie, zelfverzekerde vrouwen van 35-40 jaar die terugkeren naar Anchorage na een reis naar Londen. Eva Maria en haar vriendin trekken er jaarlijks twee maal samen op uit zonder hun respectievelijke husbands en beleven daar veel plezier aan. t zijn gezellige madammen met mooie karakterkoppen en de rest mag er ook zijn. Ze hebben een goede zin voor humor en schuwen de scherpe kantjes niet. De groutouders van Eva Maria komen uit Nederland en bij haar thuis hangt nog een bordje met de tekst "Eyghen Heird Is Gowt word". Ze sprak het zo uit maar ze zal zeker bedoelen "Eigen haard is goud waard".
Bij het landen nemen we afscheid en ik krijg nog een klinkende zoen van de ladies. Ik ben natuurlijk vergeten hun tel. nummer te vragen anders kon ik binnen 10 dagen eens afspreken met hen wanneer ik terug ben in Anchorage. Maar ja, ik zal nog wel mensen tegenkomen
Bij Alamo heb ik mijn huurauto opgehaald. t is een Chevrolet automatic. t was sedert mijn rijexamen dat ik nog gereden heb met een automatic en het vergt enige aanpassing. Ik weet niet wat te doen met mijn linkerbeen en mijn rechterhand (maar jullie hebben hiervoor wel suggesties zeker ?). Eva Maria had mij een plan getekend van de luchthaven naar het Aspen hotel. Wat mij opvalt is dat Anchorage groter is dan ik verwacht had. Maar de downtown-stadsindeling is gemakkelijk. Van West naar Oost, hebben de straten een letter o.a. C-street, B Street, A Street,.... Van Noord naar Zuid spreken we van Avenues (8th 9th 10th Avenue). Dus je vindt er gemakkelijk je weg terug.
Wat wel vreemd is, is het feit dat de verkeerslichten (rode lichten) aan de overkant van het kruispunt staan. Dus je moet bij een kruispunt soms 10 meter stoppen voor lichten (bij 4 vaksbanen). Ik vraag mij natuurlijk af hoe dat komt en bedenk plots dat wanneer iemand doorrijdt bij oranje dat hij dan reeds het kruispunt voorbij is. Misschien is dit de reden niet maar het zou kunnen en misschien zijn die Amerkanen dan toch geen zo'n rare jongens
Ik heb zopas eens de Anchorage daily news bekeken en het zal vandaag de ganse dag regenen maar er is vandaag ook de "Alaska State Fair" met schitterende activiteiten als daar zijn
Hoe verliep de reis
Het eerste deel van de reis was Brussel - Chicago. aan de check-in gate stonden er uiterst bevallige chocoladekleurige gazellen met T-shirts Athens 2004 en accreditaties om de hals van de Olympische spelen. Het bleek een deel van de Olympische delegatie van de Bahamas te zijn die uit Athene gekomen waren en via Brussel - Chicago en Miami terug naar huis gingen.
Even gekeken op mijn boarding pass en ik zit op rij 26 B aan de gang. Naast mij aan het venster kan er misschien zo n mooie gazelle zitten. Dat zou de 9 uur durende vlucht zeker aangenamer.
maken. Ik stap als een van de laatsten in en zie rond rij 26 inderdaad die mooie gazellen vertoeven. Rij 21,22,.... en inderdaad op 26 A zit er iemand uit de Bahamas, t is wel een dikke zwarte sportjournalist. Pech pech pech
In Chicago O Hare luchthaven bagage ophalen, bagage terug inchecken, meerdere controles door de vriendelijke onderdanen van Bush o.a. schoenen uitdoen, riem uitdoen, domme vragen als "do you carry any weapons ?". Hadden ze die vraag gesteld op 9/11 dan zouden die terroristen zeker gezegd hebben : "ja, moet je ze hebben"
Dat hele gedoe duurt meer dan 2 uur en dan dien ik nog 4 uur te wachten op mijn vliegtuig naar Anchorage. Maar meer dan genoeg restaurants, bars,... in de transitzone. Mijn oog valt op een Stella Artois reclame en ik vind dat ik dat zeker verdiend heb. Dus ik vraag "one Stella please". Tot mijn verbazing vraagt die koe achter de bar : "Can I see your ID please ?" Ik verschiet mij dood en voel me enerszijds geflatteerd daar die koe me misschien niet ouder schat dan 21 jaar. Ik voel de aandrang om te vragen "why ?" en doe dit dan ook. De koe antwoordt "it s like that, it' s a company's policy". Iedereen ook 40-ers moeten hun ID tonen om een pint te drinken. Ik toon haar mijn Belgisch paspoort. Ze kijkt er zelfs niet naar en zegt OK. Ze was duidelijk niet opgezet dat ik haar vroeg "why". Ik hou het in de mot en heb zin in een verzetje. Een 60-er met baseballpet komt naast me staan en bestelt waarempel een Heineken (waarschijnlijk een redneck zonder smaakpapillen). De koe zegt tegen de man "show me your ID". de 60-er roept naar zijn vrouw aan de andere kant van de bar "Can you bring me my ID, so that I can buy a beer". Ik vraag spottend aan de man of het is omwille 9/11 dat ze nu al een ID vragen aan 60 jarigen die bier drinken. De ezel antwoordt heel plechtig "yeah, it's for security reasons and we are glad they do so". Ik wou de man nog vragen hoe een 60-jarige heineken-drinker gevaarlijk kon zijn, maar gaf het op. Raar volkje, die Amerikanen
Anderzijds zijn de meeste zeer vriendelijk (ook de officiele diensten) en beginnen ze snel een gesprek aan te knopen.
Tijdens de vlucht naar Anchorage zit ik naast 2 mooie, zelfverzekerde vrouwen van 35-40 jaar die terugkeren naar Anchorage na een reis naar Londen. Eva Maria en haar vriendin trekken er jaarlijks twee maal samen op uit zonder hun respectievelijke husbands en beleven daar veel plezier aan. t zijn gezellige madammen met mooie karakterkoppen en de rest mag er ook zijn. Ze hebben een goede zin voor humor en schuwen de scherpe kantjes niet. De groutouders van Eva Maria komen uit Nederland en bij haar thuis hangt nog een bordje met de tekst "Eyghen Heird Is Gowt word". Ze sprak het zo uit maar ze zal zeker bedoelen "Eigen haard is goud waard".
Bij het landen nemen we afscheid en ik krijg nog een klinkende zoen van de ladies. Ik ben natuurlijk vergeten hun tel. nummer te vragen anders kon ik binnen 10 dagen eens afspreken met hen wanneer ik terug ben in Anchorage. Maar ja, ik zal nog wel mensen tegenkomen
Bij Alamo heb ik mijn huurauto opgehaald. t is een Chevrolet automatic. t was sedert mijn rijexamen dat ik nog gereden heb met een automatic en het vergt enige aanpassing. Ik weet niet wat te doen met mijn linkerbeen en mijn rechterhand (maar jullie hebben hiervoor wel suggesties zeker ?). Eva Maria had mij een plan getekend van de luchthaven naar het Aspen hotel. Wat mij opvalt is dat Anchorage groter is dan ik verwacht had. Maar de downtown-stadsindeling is gemakkelijk. Van West naar Oost, hebben de straten een letter o.a. C-street, B Street, A Street,.... Van Noord naar Zuid spreken we van Avenues (8th 9th 10th Avenue). Dus je vindt er gemakkelijk je weg terug.
Wat wel vreemd is, is het feit dat de verkeerslichten (rode lichten) aan de overkant van het kruispunt staan. Dus je moet bij een kruispunt soms 10 meter stoppen voor lichten (bij 4 vaksbanen). Ik vraag mij natuurlijk af hoe dat komt en bedenk plots dat wanneer iemand doorrijdt bij oranje dat hij dan reeds het kruispunt voorbij is. Misschien is dit de reden niet maar het zou kunnen en misschien zijn die Amerkanen dan toch geen zo'n rare jongens
Ik heb zopas eens de Anchorage daily news bekeken en het zal vandaag de ganse dag regenen maar er is vandaag ook de "Alaska State Fair" met schitterende activiteiten als daar zijn
- 3.30 pm Skunk demonstration
- 1 pm Fiber arts demonstration
- 2 pm Wild salmon on parade
- 4 pm Stories and songs of the Last Frontier
- 5 pm Miss Alaska Sweetheart (joehoe !!!)
Zo dat was het in t kort vanuit Anchorage (momenteel 08h11). Hopelijk genieten jullie van mijn schrijfsels. Nu Anchorage verkennen
Morgen meer
Murke
Abonneren op:
Posts (Atom)
