Murke smelt weg in Parijs

Tweede dag Parijs

Murke is koortsig. Gisteren hebben we bijna 17 kms gewandeld ... normaal zou een mens zich dan tip top moeten voelen, maar neen. Murke krijgt het afwisselend zeer warm en zeer koud. Zelfs de aanblik van onderstaande vrachtwagen in Parijs biedt geen soelaas.

Met pijn in de keel, hoofd, flanellen benen besluiten we om te wandelen. Want via beweging kan een mens alleen maar beter worden.

Het is een mooie, zonnige morgen in Parijs. We wandelen in het Bois de Boulogne, doorkruisen vervolgens bijna heel Parijs te voet. Ik ben al tientallen keren in Parijs geweest en het is de eerste keer dat ik de Champs Elysées afwandel.

We genieten van de wandeling maar het ziektegevoel blijft. Soms begin ik zonder reden te zweten. Verder kan ik niets eten, ik krijg niks binnen. We stoppen nu en dan voor een koffie. In één van die cafés ontmoet Kip haar idool nl. de Franse acteur Jean Reno, gekend van o.a. Mission Impossible, The Da Vinci Code. Kip mag naast Reno zitten voor de foto :-)

Deze keer verkennen we het 2de arrondissement en we kunnen de straten rond rue des petits-carreaux, rue Monorgueil en het vreemde passage du grand cerf sterk aanraden.

Vervolgens laat ik Kip eens kennismaken met Rue St Denis. Voor een triootje met een dikke negerin past ze .... gelukkig maar

Het wordt stilletjesaan avond. uit alle poriën en andere lichaamsopeningen van Murke is substantie gekomen. Murke voelt zich loom en moe. We besluiten om in Quartier Latin een kleinigheid te eten.

Plots komen we aan Théatre Huchette waar ze nu al meer dan 50 jaar iedere avond "La Cantatrice Chauve" en "La Leçon" spelen. In dit kleine theater waren we met het College begin jaren '80 aanwezig. Perkiete had "La Cantatrice Chauve" in onze hersenen gestampt. Gevolg : Vanaf "Tiens on sonne" ratelden wij de tekst mee af tot zichtbaar jolijt van de acteurs

Kip kreeg honger en we besloten iets te eten in een kleine bistrot. De wijn beviel me maar ik kreeg nauwelijks een hap door mijn keel.

Na afloop keerden we terug naar ons hotel. Onderweg moest ik dringend plassen en spurtte ik 'le jardins des tuileries' binnen. Toen ik mijn Eifeltoren al tevoorschijn had gehaald en een boom bevruchtte, keek ik rond me en besefte dat in het donkere park tientallen viespeuken begonnen te naderen om een glimp op te vangen van mijn Eifeltoren. Gelukkig kwam Kip opdagen en de perverten vertrokken.

Na een slechte nachtrust sloeg Murke zelfs het ontbijt over (eitjes, worstjes, spek, chocoladekoeken, croissants, ...).

We vertrokken naar huis en bij onze thuiskomst had Moppie voor een verrassing gezorgd nl. ze had een wokschotel bereid op basis van vis. Ik begon al honger te krijgen en verorberde terug een bordje.

Toen Moppie het huis verliet, zag ik onze kat Kapitein treuren. Ik vroeg me af wat beiden gedaan hadden tijdens onze afwezigheid.

Voor het slapengaan nog even op de weegschaal en 82,6 ofwel 2 kgs vermagerd in Parijs. Jaja, de ziekte