On the road again

Hi folks !

Uiteindelijk ben ik toch nog uit de jacuzzi gesukkeld. Wat een heerlijke sensatie : lavendelwater en massagestralen overal, de hele kamer hing vol damp !!

Gisteren vertrokken uit Tuscon, richting Phoenix. We volgen de Apache Trail. Alweer heerlijke muziek als medegezel, vlot verkeer en superhighways. ‘How is my driving ?’ kleeft op de auto voor ons, met telefoonnummer erbij. Nogal wat anders dan de ‘L’ bij ons voor rijlesvolgende tieners. De blonde juffouw is doing fine en if she wasn’t, there is Highway Patrol everywhere. De wetsdienaars zijn echt wel overduidelijk aanwezig en pikken regelmatig chauffeurs van het wegdek.

We wijken graag eens af van de highway en dat is hier echt geen probleem want de wegen zijn tiptop onderhouden. Zo zoeven we voorbij een mega-koeienboerderij (ben gestopt met tellen aan (53.013) en reusachtige kattoenplantages. De koeien stonken naar de verdoemenis, de kattoen was wit en fluffy. Zo glijden we door tot aan Phoenix, hometown van Alice Cooper. We kunnen jammer genoeg niet aperitieven bij Alice want hij zit in Duitsland voor enkele optredens, maar hebben een heerlijk alternatief gevonden : ROAD RUNNER ! Een fantastische roadbar, waar Marlboro-man nog aan de toog hangt en de diensters niet op hun mondje gevallen zijn. Je kunt er jouw paard nog aan de toog binden. Een reuzebarbeque in de zanderige tuin is de getuige dat hier al menig koebeest verorberd werd. We proeven er een biertje van New Belgium Brewing : Fat Tire, een fris amberbierke. Ik kan hier wel uren vertoeven, kijkend, luisterend, genietend, mijmerend…. Maar we moeten verder, door het oneindige landschap dat nooit verveeld.

We nemen een groene route naar Jerome, een bergehucht dat ooit van kopermijnen leefde. De oude huizen kruipen er als mos omhoog tegen de berg. Deze ghosttown is in het weekend vooral bij de Hell’s Angels enorm geliefd. Het is een heerlijk plekje vol prullariawinkels waarvan de eigenaars meestal overjaarse hippies zijn. In de Mile High bar drinken we red pepper soup en Mexicaanse rode bonensoep. Fingerlicking !!



We vervolgens onze weg tot Sedona, dat in alle reisgidsen uitvoerig beschreven wordt als dé Red Rock city. Het is hier dan ook wel ongelooflijk mooi, de rode rotsen waren het decor voor tientallen westernfilms. Meneer Schnebly die in 1902 als pionier in dit oorspronkelijk indianenland neerstreek, vond het hier zo mooi dat hij de plaats naar zijn vrouw, Sedona, noemde : “Honey, you’ll have a place with your name !”

In het Kokopelli Suites hotel, bemachtigen we vervolgens een upgrade room voor minder dan de helft van de prijs. Zien wij er dan zo sympathiek uit, ligt het aan de radde tong, het feit dat de manager met een hollandse getrouwd is (dat schept een band!) of aan de onderhandelingstechnieken van mijn halve trouwboek ? Who knows !? We hebben in elk geval nog enorm genoten van ons avondmaal in Relics : een fantastisch gemarineerd opdetongsmeltend ribsteak met patatje in zijn jasje en perfect passende naar radijssmakende dressing. Bovendien is het volle maan. Wat kan het leven toch schoon zijn…





In Roadrunner zijn de zitjes van de barkrukken van oude jeansbroeken gemaakt !



Marlboro man bestaat, al is het een wat oudere versie