Op
30 augustus 2004 werd deze weblog geboren. In bijna 3 1/2 jaar verschenen er op Murke 1475 posts/artikels.
Binnenkort mijn
1.500 ste verjaardag. Daarom zal ik de komende weken iedere dag een artikel plaatsen uit het Murke-archief.
Murke bij de Kaloten (11 september 2004)Ik vertrek uit Fairbanks richting Glennallen. Het wordt een stralende zonnige dag met temperaturen tot 15 graden Celsius.
Op de radio luister ik een tijdje naar 1 van die predikanten die van 's morgens tot 's avonds de ether vervuilen. Het stramien is telkens hetzelfde. Bij het begin van de preek probeert de predikant een schuldgevoel te bewerkstelligen bij de luisteraar. Zinnen als "we are all sinners" komen regelmatig terug. En na een kwartier komt dan de verlossing. Je kan vergiffenis bekomen voor je zonden door een donatie te doen aan bijv. de presbyterian Church, call 0800-.......... Stelletje hypocriete losers. Ik vraag me af wie daar de ganse dag naar luistert ?
Ik volg de Alaska Highway tot in Delta Junction en van dan af volg ik de Richardson Highway tot in Glennallen. Ongelooflijke natuur, tal van meren, rivieren, kreken en witte bergtoppen.
's middags stop ik aan een rivier en zet me op een paar rotsblokken. Mijn picnic bestaat uit cinnamon cakes, chocolademelk, een stuk rendierworst. Rondom mij is het muisstil. Ik begin aan het boek "gerechtigheid" van Ian Rankin, een Britse auteur. Ik word direct meegezogen door het boek zodat ik reeds 2 uur lees op mijn rots. Liefhebbers van de betere politiethriller kan ik dit zeker aanraden. Het verhaal speelt zich af in Schotland en als je houdt van de serie Taggart, is dit zeker spek voor je bek.
Ik vervolg mijn weg en op de radio hoor ik voor het eerst een Belgische groep, waar de DJ redelijk vol van is. Het is niet Deus, Soulwax, 2 many DJ's, Arno, Praga Kahn, Lords of Acid, Axelle Red, K's Choice maar vreemd genoeg Zap Mama. Maar nog altijd vind ik die muziek van Zap Mama redelijk zuigen.
We naderen Glennallen en daarmee ook het Wrangell St. Elias Park. Dit is het grootste park van de USA. Trouwens de 3 grootste parken van de USA bevinden zich in Alaska. Je hebt vooreerst Wrangell St. Elias. Op een tweede plaats heb je het Northern Arctic Park en op een derde plaats heb je Denali (zie vorige posts). Wrangell St. Elias is groter dan de 22 grootste parken van de USA, buiten Alaska, samen. Om maar te zeggen dat het gigantisch is.
Ik zal Wrangell echter niet kunnen bezoeken want daarvoor heb je een uitstekende 4 x 4 nodig en mijn Chevy is een gewone wagen. Om het park te betreden moet je eerst 100 kms door een rivierbedding rijden vol rotsen en stenen. Om Wrangell te bezoeken heb je minstens 4 a 5 dagen nodig en het is niet aangeraden om dit alleen te doen. Maar ik kom hier, goed voorbereid, naar terug want dit moet ik zeker nog meemaken. Iemand geinteresseerd om mee te komen ?
Ik kom tenslotte aan in mijn hotel in Glennallen, het Caribou Hotel. Van de lange autorit, met verschillende pauzes om van het natuurschoon te genieten, heb ik honger gekregen en besluit een vis te verorberen in een nabijgelegen restaurant. De dienster vraagt me wat ik wens te drinken bij mijn vis en ik zeg : "an alaskan ale, please". De dienster verontschuldigt zich en zegt me dat ze geen alcohol mogen schenken omdat het restaurant te dicht bij een kerk en een school ligt. Ik repliceer, wat die kerk betreft, dat kan mij niet schelen want ik ben niet katholiek en wat die school betreft, er is toch een wet in de US die zegt dat je geen alcohol mag schenken aan min 21-jarigen dus er zullen toch niet veel studenten in die lagere school zitten van 21 jaar.
Plots roept een vrouw die in een hoek zit : "it's a dry city". Ik kijk en zie een kolos van een vrouw met om haar nek een groot kruis. Ik word kwaad maar zeg beleefd maar gedecideerd tegen die goebe : "I was not talking to you, I'm talking to this girl". De vetkwabbe zegt verveeld : "I'm sorry" en ziet in mij waarschijnlijk de verpersoonlijking van de Satan. Ik bestel een diet coke aan het dienstertje en ik zie dat ze geniet van het feit dat ik die dikke goebe op haar nummer gezet heb.
Een tijdje later verlaat onze Heilige Drievuldigheid het restaurant en, wonder boven wonder, ze kan door de deur zonder een schoentrekker te gebruiken. Ik moet denken aan "the Meaning of Life" van Monthy Python waar de vetzak ontploft.
Nu het monster verdwenen is, komt het dienstertje terug en ze tekent me een plannetje waar ik 2 mijlen buiten het stadje wel bier kan krijgen. Ik zeg haar dat ik niet expliciet bier nodig heb maar dat de redenen waarom je het niet kan krijgen in dit restaurant ridicuul zijn. We praten nog wat en ze vertelt dat iedereen in het stadje buiten de stad drank gaat halen en dat thuis dan drinkt, samen met vrienden, ook de kaloten doen dit.
Ik reken af en geef het vriendelijke dienstertje een mooie tip. Ze knikt beleefd en geamuseerd. Stilletjes hoop ik dat ze samen met haar vrienden een revolutie op poten zet om de goebe en haar volgelingen te counteren.
In het hotel lees ik nog een aantal hoofdstukken in "gerechtigheid" van Ian Rankin en voel zeer veel sympathie voor de rechercheur John Rebus
.jpg)
