Le Murke nouveau 'irresistible' est arrivé !

Gisterenmorgen vroeg stond Murke al bij het ochtendgloren aan de ingang van het kerkhof van Père Lachaise. 10 jaar geleden heb ik dit kerkhof al eens bezocht tijdens de zomermaanden en ik moet zeggen dat het immense kerkhof veel mooier is op een zonnige wintermorgen. De combinatie van de opkomende zon, vrieskou, kale bomen, vele raven en kraaien, verweerde graftombes overwoekerd door mossen,... doen Murke geloven dat hij beland is in een verhaal van Edgar Allan Poe.

Een extra voordeel bij zo'n vroeg tijdstip in december is het feit dat er bijna geen bezoekers zijn. Zo sta ik helemaal alleen bij het graf van Jim Morisson. Al bij al een bescheiden grafje met maar slechts 2 bloemen. Ik denk dat er op het graf van Jean-Pierre Monseré in Beveren meer bloemen liggen. Wie komt er binnen 50 jaar nog kijken naar dit graf want de generatie van 2054 zal waarschijnlijk niet meer geïnteresseerd zijn in The Doors. Een kerkhof confronteert je telkens weer met de vergankelijkheid en je graf weerspiegelt ook wie je bent in het leven. Murke denkt hoe groter het graf (van sommigen bijna een mini-kathedraal), hoe groter deze mens een smeerlap en egoïst was in het aardse leven. Zo is het graf van Edith Piaf nederig te noemen terwijl het graf van Rothschild (bankier en multimiljardair) getuigt van grootheidswaanzin. Een immense tombe naar analogie van de farao's in blinkend wit en voorzien van een ingang en bovenaan groot het 'Rothschild'-logo. Wel, meneer Rotshchild ook jouw beenderen zullen al in vergevorderde staat van ontbinding zijn, evenals deze van Piaf,... maar mijn respect gaat toch uit naar de bescheiden Piaf .

Na een tweetal uur ronddolen op het kerkhof is het tijd voor een espresso. Nadien verken ik het 11° arrondissement en in de rue Oberkampf valt mijn oog op een opvallend kapsalon 'Chez Cathy Bleue'. Murke vindt het tijd om zijn pluimen wat bij te knippen. In het kapsalon werken drie meisjes van Syrisch/Egyptische origine. Pikzwarte haren, gitzwarte ogen en volledig in het zwart gekleed nl. nauwaansluitende zwarte pantalon en een zwart topje die de navel zichtbaar laat. Cathy stelt voor om mijn haar op een bepaalde manier te knippen en stelt tevens iets voor waarvan ik enkel de woorden 'massage' + 'shampoo' begrijp. Natuurlijk ga ik akkoord en één van de meisjes brengt mij naar een wasbak en ik lig op een lange zetel en zij wast mijn haren met welriekende shampoo. Daarna geeft ze mij nog een relaxerende hoofdmassage. Murke sluit de ogen en laat zich dit welgevallen. Na een tiental minuten vertoeven in de sfeer van "de sprookjes van 1001 nacht", is het tijd voor het knipwerk. Cathy zelf bekommert zich om Murke en het blijkt een echte praatvaar waarmee het gezellig babbelen is. Het gesprek verloopt via het spiegelbeeld en Murke ervaart dat als zeer aangenaam. Via Cathy verneem ik dat de 'rue Oberkampf één van de nieuwe hotspots is in het uitgangsleven van Parijs. Ze geeft me nog een paar adressen waar men gezellig kan eten of een nachtje stappen. Na afloop van het gesprek + knipbeurt is Murke meer dan tevreden. Le Murke nouveau irresistible est arrivé !

Ik neem hartelijk afscheid van de 3 bloedmooie Shéhérezades en op straat wordt le Murke nouveau irresistible nagefloten door vrouwelijke bouwvaksters op hun stellingen.

Ik loop door rue Oberkampf, richting Bastille en ga naar één van de café/restaurants die Cathy me aangeraden heeft nl. "Le Charbon". Dit café/restaurant wordt uitgebaat door studenten en is zeer mooi ingericht. Zeer opvallende luchters. Het publiek bestaat uit een bont allegaartje en het gerecht dat ik gekozen heb nl. gegrillde scampi's met rijst en kokossaus is uitermate lekker. Natuurlijk heb ik eerst een punch gedronken uit ile-de-la-reunion.

's namiddags wandel ik door het gezellige 11° arrondisement en neem ik ook de metro naar Les Jardins des Tuileries want dit park bezoek ik altijd wanneer ik in Parijs ben. Onderweg heb ik ook mijn eerste aankoop verricht nl. een zwarte Japanse Pyama. Eindelijk heeft Murke eens een pyama en 't is direct een zeer schoon exemplaar

Het wordt avond en Lotje heeft me het restaurant "Chez Marianne" aangeraden in de wijk 'Le Marais'. Ze overtuigde me met het argument dat "Les serveuses sont comme des poemes". Dat wil Murke natuurlijk zien. Maar 'Le Marais' blijkt uitgestorven op 28 december en dit is niet normaal om 20h00. Normaal is dit een zeer bruisende wijk maar nu zijn alle restaurants, ofwel gesloten ofwel bijna leeg. Bij 'Chez Marianne' zit er niemand en zijn er ook geen wondermooie serveuses zichtbaar. 'k zal tijdens de zomer even terugkomen.

Dan maar een willekeurige metro genomen en afgestapt aan 'Gare de Lyon'. Daar was er zeer veel volk aanwezig en op 1km van het station vond Murke een goed Chinees restaurant waar hij zich eens goed volpropte. Met een volle maag nam Murke de metro voor een trip van 3/4 uur tot aan de rue Blanche. Moe maar voldaan vertrok Murke naar dromenland.