Ondertussen in Kroatië

Hieronder het relaas van "hun reis naar Kroatië" door Elzebubbel (en wat had je gedacht
't is een hele boterham geworden). Verder vind je hieronder ook een post met een foto uit de streek van Madrid + de foto's van Calico Ghosttown.

Binnenkort vind je op Murkes weblog ook een literair meesterwerk terug afkomstig van Nonkel David en Tante Terry

Murke bevindt zich momenteel tussen de hippies in het beatnik Café in Joshua Tree (California) (www.jtbeat.com) maar hierover meer info in de komende dagen. 't is hier een hele weirde omgeving

Veel leesgenot met Elzebubbels onderstaande schrijfsels

een psychedelisch Murke, Joshua Tree 6 PM (er zat waarschijnlijk iets in die cake ?)

KROATIE, HET ROBINSON-GEVOEL

Woensdagavond 13 juli 2005

Kroatië. 5835 Km kustlijn, 1185 eilandjes en een zoon die met zijn linker arm in het gips zit wegens té enthousiaste parasprong uit zijn boomhut.

Ik sta in Roeselare in de keuken als ik tot het plotse besef kom dat het voor onze Lowie een eerder ‘droge’ vakantie zal worden : gips en water zijn nu eenmaal moeilijk te combineren. Meteen besef ik ook dat het onbegonnen werk zal zijn om onze 9-jarige wildebras uit de Kroatische zee te houden en prop vlug nog enkele plastiekzakken en een rol tape in de valies om zijn arm op tijd veilig te kunnen inpakken en zo de gips te beschermen tegen het zeewater.
Dat dit wishful thinking was, zal later nog blijken.

Donderdagochtend 14 juli 2005

Bij het krieken van de dag. De ochtend geurt naar nat gras en verse koffie.
Vandaag hangen de Fransen hun nationale driekleur buiten.
Ten huize Sintobin is het dubbel feest : Stef is jarig en we vertrekken op reis. Joehoe !
Om 5u05 rijden we onze straat uit, de 3 katten kijken wat sipjes : hit the road, dad !
In Aalter plots een muur van dichte mist die pas om 6u10 even rap weer zal verdwijnen tijdens ongelooflijk-maar-waar het deuntje ‘Sunrise’ van Norah Jones op de radio.
Op de autosnelweg naar slechte gewoonte véél Hollanders met caravan met vreselijke namen zoals Detleff’s, Flirt of Südwind.. Ze zullen het NOOIT afleren.
Zo stond er vandaag nog in de krant dat ze er eentje van de weg geplukt hebben dat 450 kg (!) te zwaar geladen was wegens compleet gevulde diepvriezer mee.
Onze baanvaste Honda-jeep rijdt ze allemaal gezwind voorbij en behalve de in Duitsland niet te ontwijken ‘Baustelle’ komen we na zo’n 1050 km rond 16u aan in Salzburg waar we een eenvoudig Etap hotelleke geboekt hebben.

We maken nog een mooie avondwandeling in de romantische oude binnenstad en vieren de nog net geen veertig van Stef en het begin van de vakantie met calamares a la plancha, spaghetti carbonara, pizza proscuito en pizza salami, vergezeld door het nodige gerstenat.
Daarna duiken we in de vers gesteven lakens van ons hotelleke en dromen van de volgende etappe…

Vrijdag 15 juli 2005

Ik trek de gordijnen open. Felle zon en een blauwe lucht brengen ons meteen in een opperbeste stemming. Vandaag is het tunneldag en we zijn niet gehaast : we moeten slechts een 400-tal km afleggen tot Triëste. De o.a. vreselijke Tauertunnel leidt elk jaar tot wanhoop gedreven nagelbijtende toeristen wegens monsterfiles. Wij hebben echter de hele dag tijd om de volgende stop te halen en vertrekken dan ook pas om 8u54 heel relax richting Villach.
De glooiende heuvels worden groene bergen met sneeuw gespoten als slagroom bovenop een taart. Om 11u04 bereiken we vlotjes de Italiaanse grens. Charlotte merkt op dat we in de laatste 24 uren 5 landen hebben doorkruist of althans stukjes ervan : België, Nederland, Duitsland, Oostenrijk en Italië. Ze heeft dus wat opgestoken van de aardrijkskundelessen in Barnum.

Om 12u28 zien we de Adriatische zee die voor ons opdoemt als een enorme spiegel met een dun laagje nevel boven het wateroppervlak. De temperatuur klimt naar een zuiderse 29 graden en ons vakantiegevoel klimt meteen mee ! Heiho ! Thomas en Lowie zitten al met hun zwemvliezen klaar voor de grote aanval op de diepblauwe zee. Ze moeten hun plannen echter nog eventjes opbergen want eerst gaan we een splaapplekje zoeken langs de kust.
Hier hebben we niks gereserveerd. Geen probleem echter, zelfs met ons 5 vinden we vlotjes een hotel in Muggia, op 2 km van de Sloveense grens. De tijd in hotel ‘Sole’ is blijven stilstaan in de jaren zeventig maar het is er kraaknet en ze hebben er een met druivelaar overdekte reuzeterras die uitkijkt over de zee. Stef en de kids zijn nu niet meer te houden en brengen dan ook enkele uren door in het water. Ik nestel me op een rotsblok met mijn boek Rigor Mortis, ofte de geschiedenis van het lijk door de eeuwen heen (voor de liefhebbers !)

’s Avonds leiden onze knorrige magen ons naar een schitterend zeevisrestaurantje op de kaai. Twee kleine vissersloepjes, die eigendom zijn van het restaurant, leveren er de dagverse vis die we in onze magen nog eens laten zwemmen in een fris wit wijntje.
Heel tevreden kruipen we onder zeil, de krekels willen maar niet zwijgen, de zee klotst voort zoals ze het al eeuwenlang doet en we glijden weg in een zaligmakende slaap.

Zaterdag 16 juli 2005

Dit is de dag dat we onze eindbestemming zullen bereiken : PULA in Kroatië.
Naar tweejaarlijkse gewoonte brengen we 1 weekje vakantie door met de clan Vandenbroucke. Altijd een tijd om naar uit te kijken wegens het vele plezier, de filosofische avonden, de neefjes en nichtjes die elkaar in spelletjes beconcurreren en ambeteren…
Normaal huren we 1 groot huis met zwembad maar dit bleek in Kroatië onvindbaar.
Uiteindelijk werden het 3 bijgebouwtjes in de tuin van een particulier van wie we het ruime privézwembad ook de hele week mogen gebruiken.
Die ochtend kan het natuurlijk weeral niet rap genoeg gaan en bijgevolg zitten we al om 8u45 in de auto niettegenstaande we een letterlijke zee van tijd hebben !
De Sloveense en meteen daarna Kroatische grenzen worden gepasseerd. Er is nog identiteitskaartcontrole, iets wat wij al jaren niet meer gewoon zijn.
Omdat we veel tijd hebben, laten we de autosnelweg voor wat ze is en verkiezen om langs de zee onze weg te vervolgen. Het zal ons geen minuut spijten.
Le grand blue is overal aanwezig, fonkelend als zilver in de zon. Ze is bezaaid met rotsachtige eilandjes die lijken uitgestrooid al keien in het water. Prachtig gewoon en de vele OOO’s en WAW’s zullen het komende uur dan ook vaak te horen zijn.
Ben je geen zeeman ? Dat is dan héél jammer want ik weet wat we hier de komende weken zullen doen : Robinson Crusoë spelen !

Verlaten baaien en indrukwekkende kliffen volgen elkaar constant op. De zee is bijzonder helder en nodigt constant uit tot een frisse duik. Er zijn echter wel geen stranden; zeesandalen zijn dan ook absoluut niet overbodig omwille van de vele rotsen.

De toeristische hoogtepunten liggen hier aaneengeschakeld als aan parels aan een ketting.
Rond 14 u bereiken we het bedrijvige PULA en zoeken meteen het toeristenbureau op van wie we de bungalows huurden. Na de nodige formaliteiten in orde te hebben gebracht, komt onze gastvrouw ons oppikken om ons te begeleiden naar ons vakantiestekje dat gelukkig een heel eind buiten het naar mijn zin te toeristische PULA ligt en dat we op eigen houtje wellicht nooit hadden gevonden.

Bij aankomst zijn we al onmiddellijk gecharmeerd door de vriendelijke ontvangst met wijn en snoepjes. De bungalows zijn kraaknet en we settelen ons in 1 ervan. Nu wordt het wachten op de rest van de familie die uiteindelijk in de late nammidag en avond zal arriveren.

Zondag 17 juli 2005

Mijn ouders,oom en tante zijn uiteindelijk als laatsten tegen 22u30 geland na urenlange vertraging aan de gevreesde tunnels. Doodop maar wreed content ! We hadden een lekkere salade niçoise voor hen klaargemaakt en met een frisse wijn werd het gezelling bijkletsen over hun straffe autostrade-avonturen.

Heerlijk geslapen. Tijd om de omgeving te verkennen in het nabijgelegen MEDULIN dat een charmant vankantieoord blijkt te zijn met veel jachten en zeilboten.
Tot onze verbazing blijken ook de grootwarenhuizen open en al meteen kopen we het nodige voedsel en drank op om al een heel eind ver te komen in de komende week.
Leuk shoppen hoor, we leggen ‘pot’ en rijden een uur later 3 (!) winkelkarren buiten. We zijn dan ook met 14 maar, toegegeven, de drank neemt de meeste ruimte in beslag.

Verder wordt zondag installeerdag en zwembaddag. Zwembaddag ? Lowie kijkt supersip naar zijn gips en beseft maar al te goed dat hij in diepe shit zit. De plastiekzakken blijken te sijpelen en zijn gips is al doorweekt. Gelukkig heeft pappie zijn doktersvalies bij en we besluiten een tweede gips te maken, doormidden te snijden, en om de dag te wisselen zodat er altijd 1 van de 2 kan drogen. De donderwolk op Lowie zijn gezichtje is direct verdwenen, wat is het toch handig om een grootvader te hebben die dokter is en een oom die zowaar een zaag in de auto heeft liggen.

Terwijl de kinderen hun waterkunsten vollop laten zien, informeer ik bij de dochter des huizes over ‘places to see’. Ze geeft ons heel veel tips en adresjes die we de komende week allemaal willen uitproberen.

“Maar eerst moet je starten met het wondermooie PREMANTURA”, zegt ze, “een schitterend beschermd reservaat met de allermooiste baaien van Kroatië”. “Weet je wat, ik zal morgen voorrijden met de auto” Waw ! Dat noemen ze nu eens gastvrijheid !

Maandag 18 juli 2005

Gisterenavond nog urenlang plezier gehad met de neefjes en nichtjes. De oudste is 14, de jongste 4 en allemaal zijn ze niet op hun mondje gevallen ! De vuilste kluchten kwamen van Tibo (8jaar), de grappigste uitlatingen van Marie (4jaar). Mijn vader is door zijn tuinstoel gezakt na een enorme lachbui. Hilarisch tafereel, het hek was echt helemaal van de dam.
De kids gaven ook nog ongelooflijke shows à la Sesamstraat ten beste en Emiel showde een string !

Vanmorgen zitten ze al vroeg UNO te spelen terwijl wij alles klaarstomen voor het grote PREMANTURA-avontuur. Gewapend met snorkel, zwemvliezen, opblaasboot en onderwatercamera snorren we welgezind achter de snelle Audi van onze gastvrouw Irene.
En ja hoor, na een rit van ongeveer 3 kwartier komen we terecht op een stofferig weggetje waar ze ons behendig doorloodst alleen…er lijkt maar geen eind aan te komen.
Zeker een 5-tal km rijden we hotsend en klotsend door, een enorme stofwolk achter ons latend. De jeep komt hier geweldig goed van pas ! Na een lange safaririt belanden we uiteindelijk in een onbeschrijflijk mooie omgeving : diepe zee waar je tot op de bodem kunt kijken. Dankzij de witte kalksteen kleurt het water hier turkoois. Duizenden visjes zwemmen in grote scholen rond. De krabjes kan je zo van tussen de rotsen plukken. Hello blue lagoon, dit wordt een snorkeldag om nooit meer te vergeten !

De kinderen zijn verrukt en Lowie vergeet zelfs rustig te ademen tijdens het snorkelen en komt af en toe boven met een enorme zeewaterhoestbui. ‘Kijk, mam, een vis met een streepjespyama !’ Even later schiet hij het water uit, lijkbleek, want hij heeft een
‘grote’ inktvis gezien…of een zeepaard (?)….of een monster….
Er wordt natuurlijk gekibbeld om de rubberboot en de zwemvliezen maar iedereen komt aan bod. Ondertussen brandt de zon ongenadig maar we zitten safe met waterproof factor 30.
In de late namiddag keert de stemming plots om als Thomas, ondanks zijn watersandalen, toch op een zeeëgel heeft getrapt. De venijnige zwarte naalden hebben zich door zijn onbeschermde hiel geboord. Geen paniek, pappie zal dat straks wel weer eens oplossen.
Voor de tweede keer haalt hij zijn doktersvalies boven.

Uiteindelijk zal hij wel anderhalf uur bezig zijn met die rotnaalden. Pas nadat hij Thomas zijn voet heeft verdoofd (te veel pijn) zal hij ze er enkel uitkrijgen via kleine insnedes met zijn scalpel. We hadden het allang opgegeven te peuteren met een pincet want de naalden braken gewoon telkens of. Olé ! Alvast 2 dagen zwemverbod voor Thomas en een antibioticakuur erbovenop !

Dinsdag 19 juli 2005

Leuk is anders als je niet mag zwemmen en er overal water is. Pech dus voor Thomas.
Maar de hele familie is solidair en vandaag besluiten we dan ook een grote rondrit te maken.
We starten met PULA zelf te bezoeken.

De Romeinen hadden hier vroeger een vaste stek onder het keizerschap van Augustus.
Ze hebben er wat bouwwerken neergepoot o.a. het vierde grootste amfitheater ter wereld.
Dat het er nog staat, hebben de inwoners van Pula te danken aan Gabrielle Emo, een Venetiaan die voorkwam dat het aan het einde van de 16e eeuw werd afgebroken om weer te worden opgebouwd in Venetië. Dit moeten we natuurlijk bezoeken en met de nodige verbeelding kunnen we ons voorstellen hoe gladiatoren hier destijds gevochten hebben met exotische beesten.
We volgen verder een uitgestippelde stadswandeling en pikken zo de meest interessante bezienswaardigheden mee.

Vervolgens gaat het richting FATANZA, een visserhaventje van waaruit de veerboot vertrekt naar de beroemde BRIJUNI-eilanden. Deze eilanden zijn niet alleen bekend om hun mooie natuur maar vooral omdat ze de geliefkoosde verblijfplaats waren van Tito die er in 1980 stierf. Onze gastvrouw had ons echter aangeraden om zeker ROVINJ te bezoeken, dus laten we de eilanden voor wat ze zijn, Tito interesseert ons sowieso niet echt.

ROVINJ is een wonderlijk stadje. De oude stadskern doet erg Italiaans aan. Smalle straatjes voeren steil omhoog naar de St.Euphemiakerk, waarvan de campanile aan het nabije Venetië doet denken. Het is het geliefde plekje voor heel wat kunstenaars.
In dit bijzonder charmante stadje staan de huizen aan de buitenrand met hun gevels in de zee die langs de smalle steegjes tussen de huizen klotst en schuimt en binnenloert. Er hangt ook een kruidige tabakgeur die afkomstig is van de sigarenfabriek bij de haven.
We moeten echter verder want de tijd is ongenadig en de wegen zijn zeer kronkelig.
Wie op de kaart kijkt en denkt dat de afstanden hier meevallen komt bedrogen uit.
Je mag immers niet vergeten dat door de bergachtige omgeving de haarspeldbochten dik bezaaid liggen en je dus niet opschiet in het verkeer !

De laatste etappe voor vandaag wordt de LIMSKI FJORD, ook al aangeraden door onze gastvrouw : de oesters zouden er overheerlijk zijn…Deze 9 km lange smalle fjord is een veilige schuilplaats voor vissersboten tijdens stormweer. Hij dringt zich door in het binnenland tussen wanden van wel 100 m hoog. Het water is er beschermd, zwemmen is verboden en het is beroemd om zijn zuiverheid. Helemaal aan het einde vinden we er een visrestaurant dat ons de schatten uit de zee serveert !

Met rondgegeten buikjes tuffen we weer naar onze vakantiestek, tevreden over al het mooie dat we vandaag ontdekten.

Woensdag 20 juli 2005

Voor wie Kroatië bezoekt, geldt absoluut volgende regel : breng een boot mee !
Wij hebben er geen. Onze dromen slaan op hol bij het zien van de schitterende zeiljachten die het water doorklieven…

Maar geen nood, vandaag laten we ons met de veerboot naar het eiland Cres overzetten om daar eens op verkenning te gaan en we beloven onszelf plechtig dat we, als apotheose, op het einde van de week een boot zullen huren en zelf op verkenning zullen gaan.
Opnieuw lijkt de afstand op de kaart naar het punt waar de veerboot aanmeert kleiner dan in werkelijkheid. Bergen en kronkelwegen beletten grote snelheden, het is aanpassen voor de
snelle Belg.

De veerboot zou vaak vergezeld worden door dolfijnen, maar deze keer laten ze zich niet zien.
Het eiland Cres steekt uit de zee als de top van een berg. Eénmaal van het veer, is het onmiddellijk weer stijgen naar prachtige point de vues, de één na de andere, met beneden de diepblauwe zee. Het is er verzengend warm. Dat is het hier trouwens al de hele week maar op dit eiland hangt de warmte als een zwaar deken, er is geen briesje wind.
Na een tijdje genoten te hebben van de schitterende postkaartuitzichten, slingeren we met de auto tot aan het verfrissende water. Iedereen spurt meteen een frisse duik tegemoet.
Later wordt er opnieuw vis gesmuld onder de vorm van zeebrasem, zeewolf, calamares en
‘vis categorie 2’ wat dat ook moge wezen. De halveliterpinten zijn we hier ondertussen al goed gewoon en we proberen het vocht op peil te houden dat eerder onze poriën is uitgestroomd.
De ferryman brengt ons ’s avonds terug en net zoals in de ochtend kunnen we heerlijk genieten van de omgeving bovenop het dek.

Donderdag 21 juli 2005

Nationale feestdag.

Wat platte rust vandaag. Tijd om te lezen, postkaarten te schrijven, lui te wezen,…
De mannen gaan shoppen en komen met een heel menu thuis en zonder geld.
We mogen de mooie barbecue gebruiken van onze gastvrouw die het al in de gaten heeft dat we eens wat luier zijn maar ons direct tot de orde roept en zegt dat we absoluut naar MOTOVUN moeten om daar eens de zon te zien ondergaan.
Dit wordt besproken in familiekring en ’t is alweer in de sjakosj.
“Het is maar eer uurtje rijden”, declareert ze. Jaja, wij kennen dat ondertussen al, Kroatische afstanden…

Na een heerlijk dagje ‘niksen’ vertrekken we ’s avonds richting MOTOVUN.
Toeristen die hun vakantie onbeweeglijk doorbrengen op het strand hebben ongelijk.
Dit geldt nog meer voor Kroatië. Weinigen doen de moeite om de Istrische heuvels te verkennen. Nochtans zitten er echte pareltjes tussen. Dorpjes waar je heerlijk kunt dwalen door de straten. Pittoreske plaatjes. Sommige zijn verlaten en echte spookstadjes, door klimop overwoekerd. In andere hebben de bejaarde ‘locals’ de moed nog niet gevonden om naar de stad te verhuizen.

MOTOVUN is een absolute must. Dit 288 m hoog gelegen dorp kijkt uit over het Mirna-dal.
Maar dan zien we een onheilspellende wegomleging. We zijn amper 1 km van het middeleeuws dorp maar ze laten ons nog 3 kwartier omrijden en ondertussen zakt de zon steeds dieper…
Nadat we hijgend de steile straatjes tot helemaal boven zijn gelopen, beklimmen we nog eens de 15 m hoge stadsmuur om te genieten van een prachtig uitzicht. Eigenlijk is het mooiste van de zonsondergang al verdwenen, maar we kunnen toch nog genieten van de roze naweeën terwijl het landschap rondom ons oker kleurt. Het dorp is autovrij en dat ze het maar lang zo
houden ! Op de stadsmuren vind je ook kleine cafeetjes en de Pivo’s vloeien alweer rijkelijk naar binnen.

Vrijdag 22 juli 2005

Hier verlangen we echt al de hele week naar. Met de boot de zee op !
Het heeft wel wat overleg gekost. Op de bootjes die je kan huren kan je maximum met 5 zitten en wij zijn met 14. Het leek ons niet zo plezant om ons over 3 verschillende boten te moeten verdelen. Voor een grotere moet je al een vaarbrevet hebben en dan is bij ons niet het geval. Wij laten ons loederig oog uiteindelijk vallen op glasboot Igor. Deze boot met glazen bodem heeft 36 zitplaatsen en bovenop het dek kan je zonnen.

Handdoek, binkini en zeesandalen worden onze wapens voor vandaag. Langzaam varen we de baai uit. Het water is hier 3 meter diep en kleurt van groenig naar azuurblauw. De diepte gaat snel tot 15 meter en –ongelooflijk- de bodem is zeer duidelijk te zien. Reuzemossels, zeekomkommers en heel komieke visjes schuiven onder de glaswand door. Zeeëgels, koralen en allerhande zeebebossing duiken op. Les in biologie ! Wie genoeg gezien heeft van dit rijke onderzeeleven kan naar bovendeks verhuizen en zich nestelen in de heerlijke alomvertegenwoordige zon. De boot vaart langs de kusten die hun krijtrotsen nu eens van een andere kant laten zien. Grotten en spelonken volgen elkaar op. Ver ontwaren we ook enkele naturisten tot grote hilariteit van de kinderen. De natuur is adembenemend, superlatieven komen we hier te kort.

Na 1 uur meert de boot aan bij een onbewoond eilandje waar de zee alweer alle mogelijke schakeringen blauw aanneemt. We eten er heerlijke mossels en calamares. 1 Uur stoppen op deze hemel op aarde lijkt ons eigenlijk te kort maar de kapitein wenkt alweer en de vertragingsmaneuvers van de kinderen (in de zee springen vanop de steiger juist voor het inschepen) helpen niet. Na nog een heerlijk uurtje genieten, komen we weer aan waar deze heerlijke dag begon. Nog de hele weg naar huis praten we over deze fantastische ervaring. Als we nog eens terugkeren, zullen we wel eerder op de boot zitten of laten we ons gewoon eens met een taxiboot een hele dag naar zo’n eilandje brengen.
Je voelt je er echt de koning te rijk !

Ons Kroatië-avontuur loopt hier echter ten einde, morgen heel vroeg vertrekken we voor 1 weekje vakantie met ons vijf naar een chaletje in de Sloveense bergen.
Dus wordt het nog valiezen pakken en vroeg onder de wol want de wekker loopt af om 6 uur.

Elzebubbel