Danny DeVito en BB King Bluesfest

Murke vertrok terug naar Hollywood maar maakte een tussenstop in Beverly Hills. Dit is het Sint-Martens-Latem van L.A. Je vindt hier de grootste, duurste wagens, huizen,... terug.

Murke zette zich terug op een terrasje en bestelde een espresso (one shot) en die kostte maar eventjes 7 $ !!! Normaal 1 à 2 $ in de rest van L.A. Beverly Hills is dan ook niet bestemd voor Murkes portemonnee. Er liepen hier prachtige fotomodellen rond maar Murke zou ze niet graag onderhouden.

Dan maar richting Hollywood waar Murke vanavond naar het BB King Bluesfest zou gaan. Vooreerst ging Murke langs in BB King’s Blues Club alwaar er in de namiddag reeds optredens waren. Op het podium 5 zwarten van ongeveer pensioenleeftijd met een jongere drummer (bleek de zoon van de bassist). Ze brachten een uiterst opzwepende boogie en funkset “Shake that thang !”. BB king’s is een Club met centraal het podium en je kan alles perfect volgen vanuit de zaal of vanaf verdieping 1 of 2. Er zijn een 4-tal bars. Murke zat aan een tafeltje op verdieping 1 met goed zicht op het podium. De tafel naast mij was “reserved”. Er stond een bordje op “reserved Danny party # 8”.

En wie kwam daar plots aan. Ja hoor, Danny De Vito in een gewone jeansbroek, zwart T-shirt. Geen bodyguards,…. Hij viel absoluut niet op. Dat kan ook bijna niet want hij is amper een meter groot. Danny zat met een paar vrienden aan tafel te genieten van de muziek. Ik hoorde dat Danny & Co ook naar het Bluesfest gingen. Niemand viel hem lastig en zo hoort het ook

En om 7h vertrok Murke dan richting Gibson Amphitheatre. Dit is een uitstekende concertzaal in de vorm van een amfitheater. 6500 lederen zitjes en allen met perfect zicht op het podium. Aan weerszijden van het podium twee reuzenschermen waarop je alles tot in het detail kunt volgen. Tussen de optredens door kon je in de gangen rond de zaal of buiten op het reuzenterras onder de palmbomen (!) genieten van diverse cocktails. Murke hield het deze avond bij de stand van “Malibu rum”. Het was echter koud in L.A., het was slechts 25°C en dat vond Murke koud.

Er was een interessante mix van volk aanwezig (trouwens overal in LA). Er waren veel T-shirts van Kenny Wayne Shepherd en diverse mensen verzekerden me dat dit subliem was en de ‘next big thing’ in Amerika. Velen gewaagden van de nieuwe SRV of Jimi Hendrix. Dit maakte Murke uiterst benieuwd. Verder ook veel aziaten, latino’s en sexy latina’s. Mooi opgeklede zwarten en hun big fat mama’s. In de zaal zat er trouwens zo’n dikke zwarte madam naast mij. Ze was in de 50, woog 150 kg, volledig in het zwart gekleed en ze rook zeer goed (goed parfum). Haar ventje van 90 kg had niet veel te zeggen. Het was duidelijk dat zij de lakens uitdeelde. Ze was ook behept met een zeer aanstekelijke, luide lach (dat zou blijken tijdens BB king)

Joe Bonamassa mocht beginnen en het werd een stevige portie rock. Een driemansbezetting die rockte als de beesten met een klein vleugje blues. Na hun optreden kregen ze een staande ovatie. Van een opener gesproken !

Vlug naar buiten naar het Malibu-kraam. Ook hier werd er door sommigen gediscussieerd of dit nog wel blues was. Blueszeikers heb je blijkbaar overal. Wel gastjes, zei Murke, neen dat is geen blues, maar was het goed, jazeker want als je als opener een staande ovatie krijgt, betekent dit toch iets.

En één van de gasten waarmee ik sprak aangaande Bonamassa, zei me dat waarschijnlijk bijna niemand hier aanwezig wist voor wat de letters B.B. stonden (echt waar gebeurd !!!). Ik zei hem dat zelfs ‘europeans’ weten dat dit Blues Boy is. Ik vroeg terloops nog zijn naam en dat bleek “John Rebry” te zijn (dat laatste is gefantaseerd).

Dan was het de beurt aan Robert Gray. Murke vond het vreemd dat Robert Gray optrad voor Kenny Wayne Shepherd (die Murke niet kende). In Europa zou dat zeker andersom zijn geweest. Wel Robert Gray dan, Murke heeft moeite gedaan en alles is zo perfect maar na 5 nummers vertrok Murke richting Malibu-bar. En blijkbaar was hij niet alleen want meer en meer volk verliet de Gibson. Robert Gray kreeg geen staande ovatie

En dan was het de beurt aan Kenny Wayne Shepherd. Op het podium drum, bas, zang en Hammond orgel en dat alles in de schaduw van de gitarist Kenny Wayne Shepherd. Uitstekende zanger, super Hammondorganist (wat is dit toch een mooi instrument dat een zo vol geluid creëert) maar alle volgspots en camera's slechts gericht op de gitarist en whaaaahhhh, wat een gitarist. In het totaal brachten ze een 8-tal nummers in een optreden van 1 uur. Talrijke solo's bezorgden Murke kippenvel. Het totaalgeluid was overweldigend en perfect in deze schitterende tempel. Na meerdere solo's stond iedereen recht en kwam in een zekere vorm van extase. De open doekjes waren niet meer te tellen. Murke was overweldigd door zoveel schone klanken en je kon duidelijk zien dat Kenny ooit deel uitmaakte van de begeleidingsband van SRV "Double Trouble". Als bisnummer bracht hij een cover van Jimi Hendrix nl. een magistrale eigen adaptatie van 'Voodoo Chile', trouwens het Hendrix nummer dat Stevie Ray ooit zelf coverde. Woorden schieten hier tekort maar dit is al een grote meneer in Amerika en wordt zeker een grote meneer in Europa. Als hij naar Europa komt, zal Murke er zeker zijn ! Luister even op www.kennywayneshepherd.net (Beluister geluidsfragmenten op de audioplayer, luister vooral naar de supergitaarsolo midden het nummer 'Alive' of het instrumentale rocknummer 'A little bit more' vol weergaloos gesoleer) PLAY IT LOUD !!!

Vlug naar de malibu-bar en alle meningen waren hier unaniem. Dit was groots.

Terug binnen voor BB King. Zijn 8 bandleden, meestal pensioenleeftijd en goed in het vet begonnen aan twee intro-nummers waarin iedereen zijn kunstjes kon tonen. En dan kwam "the great, the only BEEEEE BEEEEE KING" op. Op zijn 80 ste begon hij meer en meer te gelijken op Nelson Mandela.

Hij zette zich op zijn stoel. Men bracht hem Lucille (zijn gitaar) en hij begon eraan. Tussen de nummers veel humor die vooral ging over het liefdesspel tussen man en vrouw. Eén voorbeeldje

BB King : I see a lot of older men in the audience. When I say "Let's Shake", please men don't do so, I know, I'm 80 and I have bad knees, a bad back..... Instead let the ladies shake ... and we watch
The audience : yeaahhh
BB King (tot een lady op de eerste rij) : Lady, don't shake that much, I'm 80 but I'm not dead yet (waarbij hij een 'horny' look ten beste weggaf, ieder detail perfect te aanschouwen op de schermen)

Ondertussen naast Murke was de 'big fat mama' aan het bulderlachen (inclusief nu en dan met beide handen slaan op haar gigantische dijen). Murke weet nu waar de aardbevingen vandaan komen in de LA-area. Haar lach werkte zo aanstekelijk dat Murke en alle mensen rond deze dame uitgebreid lachten tot we tranen in de ogen kregen.

Het optreden van BB King was meer dan OK maar ik heb het al iets teveel gezien. De commentaren tussendoor en de mimiek van BB maakten het echter een zeer waardevolle afsluiter. Dat vond ook mijn gewichtige gebuur