Murke voelt zich een Atabaskan indiaan

Gisterenmorgenvroeg de ferry genomen van Valdez naar Whittier. Zo'n 7 uur varen door Prince William Sound, een van de prachtigste gebieden ter wereld. Rondom U bergen en gletsjers, in het water nu en dan ijsschotsen en heel in de verte hebben we enkele orka's gezien. Voeg daarbij een stralend zonnetje en een 5-tal graden C en je weet dat we spreken over een perfecte zomerdag.

Aangekomen in Whittier, dien ik een uur te wachten vooraleer we door de enige tunnel kunnen die ons terug op de highway brengt. Whittier is een voormalige legerbasis en is volledig omrand door bergen. Door die ene tunnel moet het verkeer langs 2 zijden (en er is maar 1 vak) maar ook de trein (dus er liggen treinrails). Na 1 uur wachten mag met tussenpauzes telkens 1 wagen de tunnel in (max. snelheid 25 miles). Door die tunnel rijden is een ware belevenis, aan de kanten ruwe rotsen, onder jouw rails en voortdurend water dat van de rotsen op de wagen valt. Na 10 minuten ondergronds kom ik weer in de bewoonde wereld.

Na een lange rit kom ik aan in Seward waar ik 3 nachten zal verblijven. Seward is mijn uitvalsbasis voor lange wandelingen de komende dagen. Seward ligt in de Kenai Peninsula en vlakbij het nationaal park. Er is tevens een jachthaven en een sealife center.

Ik neem een bad en besluit de innerlijke mens te versterken. Ik ga daarvoor naar de jachthaven naar Chinooks seafood restaurant. Het is een prachtig restaurant met zicht op de jachthaven en in de verte de bergen. Maar het mooiste bevindt zich in het restaurant zelf nl. het dienstertje. Het valt me op dat de dienstertjes in Alaska uitermate mooi zijn. Als ik nog eens trouw, zal het zeker met zo'n vriendelijk dienstertje zijn.

Ik bestel de speciale seafood schotel en wat ik voor mij krijg, is fantastisch nl. een schotel met krab, King Prawns (en dit zijn wel degelijk reuzengarnalen), zalm, heilbot, mosselen en dit geserveerd met excellente rijst en diverse groenten. Ik geniet uitermate. Ondertussen ben ik in gesprek geraakt met een koppel van California. Als ik zeg dat ik uit Belgie kom, vraagt de vrouw, uit welk deel van Belgie ik kom, het Nederlandstalig gedeelte of het Franstalig. Ik verschiet mij een bult want meestal denken ze hier dat Belgium een stad is. Nu blijkt dat dit koppel al meermalen in Belgie geweest is. Ze zijn zot van Belgie en kennen zelfs waterzooi. En ze zijn zelfs reeds in Roeselare geweest want als ik zeg dat ik van Roeselare ben, zegt de man direct Rodenbach. Je moet daarvoor in Alaska zitten.

Ik bestel nog een ijsje als dessert aan het dienstertje ( ze heet Mira) en reken af. Mira heeft me nog meegedeeld dat "DJ's Wheelhouse" the place to be is op zaterdagavond.

Ik ga echter naar mijn hotel en kruip vroeg onder de lakens want morgen wil in een wandeling doen van meer dan 20 kms in het Kenai Park. 's nachts heb ik een zeer vreemde droom waarin Jef Vansteeland en Hans Depla vermoord worden. Ze leven toch nog, hoop ik ?

Om 6 uur sta ik op en neem een ontbijt bestaande uit fruitsap, een muffin en koffie en vervolgens ben ik weg om een wandeling te maken naar "Lost Lake". Ik rij een 10 tal kilometer buiten Seward waar ik een aarden weg neem die me tot bij het startpunt brengt van "The Lost Lake Trail".

Telkens ervaar ik hetzelfde bij mijn wandelingen. De eerste twee kilometer is het afzien totdat mijn asem breekt. En dit is vandaag niet anders temeer daar het de eerste twee kilometers steil klimmen is. Vervolgens kom ik op adem en is het gezellig wandelen. Mijn benen zijn ondertussen reeds zo gespierd en sexy als vroeger, toen menige vrouw bij de aanblik van mijn sexy benen in zwijm viel. Geinteresseerd dames ?

De wandeling brengt me door een ongelooflijk schoon stukje natuur (ik weet het, ik val in herhaling maar het is niets anders). Onderweg zie ik zeer mooie gele en blauwe vogeltjes. Verder vliegen hoog boven mij enkele arenden en als ik het meer nader, kruisen 10-tallen marmotten mijn weg. Het is ongelooflijk mooi om deze beestjes bezig te zien.

Als ik bij het meer kom, nuttig ik mijn middagmaal bestaande uit enkele koeken en water. Ik heb reeds 1 1/2 liter water gedronken onderweg. Hier heerst de absolute stilte en op mijn tocht van meer dan 4 uur hier naartoe, ben ik geen enkele homo sapiens tegengekomen. Wat kan het leven toch prachtig zijn. Nu voel ik me pas echt een Atabaskan indiaan (de oorspronkelijke bewoners van Alaska)

Op de terugweg gaat het meestal bergaf en bepaalde passages leg ik zelfs al lopend af. Ik ben waarschijnlijk de beste afdaler ter wereld. Na iets meer dan 7 uur wandelen kom ik terug bij de wagen. Ik heb er een wandeling van 20 kms op zitten.

Nu een verkwikkend bad in het hotel, een paar uurtjes rusten en vanavond even Seward gaan verkennen.

Murke de atabaskan indiaan