Onderstaand bericht postte ik op 21 juli 2005 vanuit Texas
Deze morgen 400 kms gereden van Oklahoma City tot Amarillo in Texas. Ik heb daarbij de snelle innerstate genomen want ik wou graag, ten zuiden van Amarillo, de Palo Duro Canyon bezoeken (zie foto 1 bovenaan)
www.palodurocanyon.comAangekomen in Amarillo zocht ik snel een slaapplaats en dat is niet moeilijk (later hierover meer). Ik wapende me voor een wandeltocht in de verzengende hitte o.a. Boots, Coolmax kousen, 2 liter water, zonnecrème factor 15, ... en ik vertrok 20 miles zuidwaarts.
Aangekomen in Palo Duro Canyon kreeg ik van een ranger een grondplan van de canyon. Hij vroeg me of ik voldoende water bij me had, protectie tegen de zon,.... Ik besloot te wandelen tot "lighthouse peak", een tocht van een 12-tal kilometer. Ik reed met de wagen een aantal miles door de bergen want de start van het 'hiking trail' lag een eind verderop.
In mijn frisse airco-wagen was het lekker rijden. Mijn boordcomputer gaf een buitentemperatuur aan van 102° F (39° C). Dat werd dus puffen. Toen ik uit de wagen stapte, overviel de warmte me.
Ik begon aan de tocht naar 'lighthouse peak'. Ik wandelde langs zandpaadjes, rotsen, tussen distels en cactussen. Ik zag enkele gieren (hopelijk was dit geen slecht voorteken), vele hagedissen maar vooral veel te veel vliegende, zoemende insecten. Slangen waren er ook aanwezig maar gelukkig geen slangen gezien
In het begin stoorde ik me enorm aan die insecten maar na een tijdje besteedde ik geen aandacht meer aan dit ongedierte en liet ik ze op mij zitten. Er zaten wel enkele vieze exemplaren tussen, ook de bijen waren een stuk groter dan bij ons.
Soms was het windstil en dan voelde je de zon echt branden op je lichaam. Maar nu en dan waren er aangename, warme windstoten die gepaard gingen met een kleine zandstorm.
Ik stopte op tijd en stond om een slok lauw water te drinken. De weinige keren dat er een schaduwplekje was, rustte ik een beetje.
De buitengewone natuurpracht en de absolute rust maakten mijn geest volledig leeg. Het was Murke alleen met de natuur.
Ongeveer halfweg kwam ik de enige mens tegen op mijn trip. Het was een cowboy op een paard. Hij vroeg me "Hi, how are you doin' ?" en vervolgens vroeg hij me of ik nog genoeg water had want anders kon ik water bekomen uit één van zijn zadeltassen. Ik zei dat alles OK was en bedankte hem voor zijn vriendelijk aanbod. Bij het wegrijden zei hij me nog : "you should wear something on your head". En misschien had hij wel gelijk want de loden zon verbrandde zowaar mijn haar en ik kreeg het nu en dan lastig.
Mijn watervoorraad was nu reeds warm geworden en slinkte zienderogen. Maar nog nooit heeft warm water zo zalig gesmaakt. De laatste mile had ik geen water meer maar het vooruitzicht van water in mijn wagen maakte alles goed. De laatste mile legde ik zeer traag af. Inderdaad de zon kan dodelijk zijn.
Ik reed terug naar mijn motel en dit was een perfecte training voor het grotere wandelwerk in New Mexico, Arizona en Nevada de komende weken.
Na een verkwikkende douche had ik honger als een paard en dan zit je perfect in Amarillo (Texas). Amarillo is eigenlijk enkel een stopplaats voor mensen die van Noord naar Zuid en van Oost naar West en vice versa willen. Amarillo bestaat vooral uit hotels, motels, restaurants, nightclubs, pubs, sexclubs,..... Het is in feite een gigantische truckstop. Het publiek bestaat uit veel truckers, zakenmensen, toeristen,...
De receptioniste raadde me "The Big Texan" aan. Ik had dit reeds opgemerkt toen ik Amarillo binnenreed. Bijna al het interessante ligt links en rechts van innerstate 40 en dit over een lengte van meer dan 15 kms.
The Big Texan (zie foto 2) is een groot complex met saloon en restaurant. Ik kreeg een tafel naast twee truckers met een witte cowboyhoed. Ik bestelde het kleinste, malse steak op de menukaart nl. een sirloin steak, medium gebakken van 10 oz. (dat is toch een biefstuk van 300 grs.). Ik bestelde ook een Killian's beer. De dienster vroeg me "small, medium or big". Ik koos een small beer, dat bleek dan toch nog een 60 cl. te zijn. En als voorgerecht bestelde ik nog een salade.
De twee truckers spraken me aan en we geraakten in gesprek. Het waren Texanen die onderweg waren van Dallas en hier zouden overnachten in Amarillo want in Amarillo was er goed eten, drank en vrouwen.
Ondertussen brachten ze mijn salade en de twee Texanen zeiden al lachend "Texans don't eat salad, we feed our cows the salad". Waarmee ze duidelijk maakten dat Texanen bovenal vleeseters zijn. Toen ik rondkeek was ik inderdaad de enige die een salade at.
De truckers dachten waarschijnlijk dat ik een janet was want zij aten elk een 20 oz T-bone steak (Murke 10 oz), zij dronken 1 l bier (Murke 60 cl) en Murke at dan ook nog eens koeieneten en rookte menthol sigaretten.
Toch besloten ze me nog een adres te geven in Amarillo van een uitstekende nude-bar met schitterende vrouwen.
Het steak dat ik voorgeschoteld kreeg, was inderdaad subliem. Het smolt bijna in mijn mond en ik genoot er uitermate van. Toch bleek 300 grs (10 oz) het absolute maximum voor murke.
The Big Texan heeft al meer dan 40 jaar een actie lopen. Indien je in één uur het onderstaande kan opeten, krijg je je geld terug. Kostprijs 100 $. (zie foto 3) :
- voorgerecht : een garnalencocktail
- een biefstuk van 72 oz. of te wel ongeveer 2,1 kilogram (een gigantische lap vlees)
- een grote in zijn schil gebakken aardappel
- een salade
- een dessert
Wel je kan dit aanschouwen bij het binnenkomen en dat ziet er onmogelijk uit. Tot op heden hebben reeds bijna 60.000 mensen 100 $ betaald om dit te testen en ongeveer één of zeven of te wel iets meer dan 8.000 mensen zijn er in geslaagd om dit in één uur binnen te spelen. Zij kregen dan ook hun 100 $ terug. Ongelooflijk !
Bij het verlaten van "The Big Texan" wou ik nog naar de nude bar gaan, die de truckers me aangeraden hadden. Maar dan dacht ik aan al die mensen die mijn weblog kunnen lezen en dus besloot ik maar te gaan slapen. Het was een mooie dag geweest
